Στην Άκρη του Νήματος
του Martin Campbell. Με τους Mel Gibson, Ray Winstone, Danny Huston
Θεωρίες Συνωμοσίας
του zerVo
Γέρασε ο Gibson. Όχι δα πως τον πήραν τα χρόνια, μόλις στα 55 του είναι. Αλλά αυτή είναι μια κοινή αίσθηση που σχηματίζει κάποιος, όταν έχει απέναντι του έναν μεσήλικα, που έχει να τον δει τόσο καιρό. Είναι διαφορετικά να τον βλέπεις να μεγαλώνει λίγο λίγο και αλλιώτικα, όταν έχει απουσιάσει για κοντά μια δεκαετία από τα δρώμενα. Τόσο περίπου έχει περάσει από την εποχή του πολυδιαφημισμένου Signs, κοπής 2002, που ο Αυστραλός είχε κάνει την τελευταία του πρωταγωνιστική εμφάνιση. Για να πω την μαύρη αλήθεια μου, το ότι δεν τον έβλεπα στο πανί, δεν με χάλασε ιδιαίτερα. Φρόντισε γι αυτό τόσο ο ίδιος, που μετέτρεψε την ιδιότητα του, από ηθοποιός σε σκηνοθέτης, προσφέροντας δύο ανεπανάληπτα διαμάντια (Passion και Apocalypto) αλλά και το DVD Player μου, που πρέπει να έπαιξε καμιά διακοσαριά φορές τις συνέχειες του Φονικού Όπλου. Εκεί που έκτισε την μορφή του μπάτσου Ριγκς, με το παρανοϊκό βλέμμα, που δεν σου αφήνει περιθώρια για να αμφισβητήσεις την αξία του ή να τα βάλεις μαζί του. Όπως έκαναν οι πανίσχυροι εκατομμυριούχοι προύχοντες στο Edge Of Darkness, πιστεύοντας πως ο Mad Mel είναι πλέον συνταξιούχος και δεν θα έχει το κουράγιο να τους αντιμετωπίσει. Τι λάθος...
Βετεράνος Βοστονέζος αστυνομικός, θα δει την αγαπημένη του κόρη, να σβήνει μέσα στην αγκαλιά του, μετά την δολοφονική επίθεση που δέχτηκε στα σκαλιά του σπιτιού του. Ξετυλίγοντας το κουβάρι για να εντοπίσει τον φονιά όμως, ο έμπειρος ντετέκτιβ, θα βρεθεί μπροστά σε μια καλά στημένη πλεκτάνη. Δολοπλοκία που εμπλέκονται πλούσιοι επιχειρηματίες, ισχυρά πολιτικά πρόσωπα, υψηλόβαθμα στελέχη του δικαστικού κόσμου της Μασαχουσέτης αλλά και βαθμοφόροι εκπρόσωποι του νόμου. Τα κέρδη από το εμπόριο ενέργειας είναι τόσο σημαντικά, που ουδείς διαπλεκόμενος μπορεί να τους αντισταθεί. Κι αν παρ ελπίδα, κανείς εντοπίσει παρασπονδίες και παρανομίες στον τρόπο έρευνας και ανάπτυξης καινούργιων παραγωγικών πηγών της, δεν έχει περιθώρια αντίδρασης. Ατυχία που κτύπησε την νεαρή κοπέλα, όταν έγινε μάρτυρας του θανάσιμου μυστικού που κρύβουν οι εργοδότες της. Δυστυχώς για εκείνους όμως δεν γνώριζαν πως έχουν να αντιμετωπίσουν την εκδικητική μήνη του αποφασισμένου για όλα πατέρα της...
Σύμφωνοι, η Άκρη του Νήματος, δεν είναι δα η ταινία που ένας σινεφίλ δεν έχει ξαναδεί στο παρελθόν. Από τον Charles Bronson στα 70s μέχρι τον Liam Neeson στο πρόσφατο Taken, έχουν δοκιμαστεί πολλάκις οι ικανότητες του αφηνιασμένου μπαμπά, είτε έχει επέλθει το μοιραίο για το παιδί του, είτε όχι. Αν και το παρόν θέμα όμως έχει δυνατότητες ανάπτυξης, πέρα από μια απλή αστυνομική ιστορία σε πολιτικό θρίλερ - όπως συνέβη άλλωστε στην θεματική του βάση, την αξιόλογη τηλεοπτική σειρά έξι επεισοδίων του BBC, από το 1985 - εντούτοις, τα πάντα εξελίσσονται με υπερβολικά κοινότυπο τρόπο, δίχως την παραμικρή πρωτοτυπία στην σκηνοθετική καθοδήγηση. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο Martin Campbell, ικανότατος action δημιουργός, όπως απέδειξε σε δύο Τζειμσμποντικές συνέχειες (Goldeneye - Casino Royale) και στις δύο πιο πρόσφατες φιλμικές απεικονίσεις του Ζορό, έκρινε το ίδιο ακριβώς θέμα, με διαφορετική λογική. Το επίσης δικό του The Edge Of Darkness της μικρής οθόνης, είχε κοφτερή ματιά, έβγαζε πολλαπλά ακτιβιστικά μηνύματα και ανέβαζε υψηλά τα επίπεδα τους σασπένς. Αντίθετα εδώ, η ροή μοιάζει να ασφυκτιά στην ανάγκη της εκδίκησης του αστυνόμου, δίχως να φωτίζει την ίντριγκα πίσω από το απλοϊκό αστυνομικό θρίλερ, σαν να σκέπασε το χολιγουντιανό πέπλο, ένα γεμάτο υποσχέσεις βρετανικό σενάριο. Κάπως έτσι δεν συνέβη όμως και με το ιδίας διαδρομής State Of Play?
Για πες: Πέρα από τις κλισέ καταδιώξεις στις πολυσύχναστες λεωφόρους της μεγαλούπολης, τις απανωτές δολοφονίες των δευτεραγωνιστών της υπόθεσης και κάποια προβλέψιμα twists, το φιλμ δεν έχει να επιδείξει κάτι ξεχωριστό, να αναδείξει μια διαφορετικότητα από την αναμενόμενη του Death Wish. Αν αρκεί η αναμφίβολα καταλυτική παρουσία του Gibson και των συν αυτώ "διεφθαρμένων" Danny Huston και Ray Winstone, για να κρατήσει στην μνήμη μου για καιρό το φιλμ, δεν το πολυπιστεύω. Το πιθανότερο είναι οι περισσότεροι να θυμούνται σαν το υποτονικό θρίλερ, που σήμανε το come back του γοητευτικού Mel στην ενεργή ερμηνευτική δράση. Ελπίζοντας πως σύντομα θα ανεβάσει στροφές, για να φτάσει στα σταρικά επίπεδα του παρελθόντος...
Βετεράνος Βοστονέζος αστυνομικός, θα δει την αγαπημένη του κόρη, να σβήνει μέσα στην αγκαλιά του, μετά την δολοφονική επίθεση που δέχτηκε στα σκαλιά του σπιτιού του. Ξετυλίγοντας το κουβάρι για να εντοπίσει τον φονιά όμως, ο έμπειρος ντετέκτιβ, θα βρεθεί μπροστά σε μια καλά στημένη πλεκτάνη. Δολοπλοκία που εμπλέκονται πλούσιοι επιχειρηματίες, ισχυρά πολιτικά πρόσωπα, υψηλόβαθμα στελέχη του δικαστικού κόσμου της Μασαχουσέτης αλλά και βαθμοφόροι εκπρόσωποι του νόμου. Τα κέρδη από το εμπόριο ενέργειας είναι τόσο σημαντικά, που ουδείς διαπλεκόμενος μπορεί να τους αντισταθεί. Κι αν παρ ελπίδα, κανείς εντοπίσει παρασπονδίες και παρανομίες στον τρόπο έρευνας και ανάπτυξης καινούργιων παραγωγικών πηγών της, δεν έχει περιθώρια αντίδρασης. Ατυχία που κτύπησε την νεαρή κοπέλα, όταν έγινε μάρτυρας του θανάσιμου μυστικού που κρύβουν οι εργοδότες της. Δυστυχώς για εκείνους όμως δεν γνώριζαν πως έχουν να αντιμετωπίσουν την εκδικητική μήνη του αποφασισμένου για όλα πατέρα της...
Σύμφωνοι, η Άκρη του Νήματος, δεν είναι δα η ταινία που ένας σινεφίλ δεν έχει ξαναδεί στο παρελθόν. Από τον Charles Bronson στα 70s μέχρι τον Liam Neeson στο πρόσφατο Taken, έχουν δοκιμαστεί πολλάκις οι ικανότητες του αφηνιασμένου μπαμπά, είτε έχει επέλθει το μοιραίο για το παιδί του, είτε όχι. Αν και το παρόν θέμα όμως έχει δυνατότητες ανάπτυξης, πέρα από μια απλή αστυνομική ιστορία σε πολιτικό θρίλερ - όπως συνέβη άλλωστε στην θεματική του βάση, την αξιόλογη τηλεοπτική σειρά έξι επεισοδίων του BBC, από το 1985 - εντούτοις, τα πάντα εξελίσσονται με υπερβολικά κοινότυπο τρόπο, δίχως την παραμικρή πρωτοτυπία στην σκηνοθετική καθοδήγηση. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο Martin Campbell, ικανότατος action δημιουργός, όπως απέδειξε σε δύο Τζειμσμποντικές συνέχειες (Goldeneye - Casino Royale) και στις δύο πιο πρόσφατες φιλμικές απεικονίσεις του Ζορό, έκρινε το ίδιο ακριβώς θέμα, με διαφορετική λογική. Το επίσης δικό του The Edge Of Darkness της μικρής οθόνης, είχε κοφτερή ματιά, έβγαζε πολλαπλά ακτιβιστικά μηνύματα και ανέβαζε υψηλά τα επίπεδα τους σασπένς. Αντίθετα εδώ, η ροή μοιάζει να ασφυκτιά στην ανάγκη της εκδίκησης του αστυνόμου, δίχως να φωτίζει την ίντριγκα πίσω από το απλοϊκό αστυνομικό θρίλερ, σαν να σκέπασε το χολιγουντιανό πέπλο, ένα γεμάτο υποσχέσεις βρετανικό σενάριο. Κάπως έτσι δεν συνέβη όμως και με το ιδίας διαδρομής State Of Play?
Για πες: Πέρα από τις κλισέ καταδιώξεις στις πολυσύχναστες λεωφόρους της μεγαλούπολης, τις απανωτές δολοφονίες των δευτεραγωνιστών της υπόθεσης και κάποια προβλέψιμα twists, το φιλμ δεν έχει να επιδείξει κάτι ξεχωριστό, να αναδείξει μια διαφορετικότητα από την αναμενόμενη του Death Wish. Αν αρκεί η αναμφίβολα καταλυτική παρουσία του Gibson και των συν αυτώ "διεφθαρμένων" Danny Huston και Ray Winstone, για να κρατήσει στην μνήμη μου για καιρό το φιλμ, δεν το πολυπιστεύω. Το πιθανότερο είναι οι περισσότεροι να θυμούνται σαν το υποτονικό θρίλερ, που σήμανε το come back του γοητευτικού Mel στην ενεργή ερμηνευτική δράση. Ελπίζοντας πως σύντομα θα ανεβάσει στροφές, για να φτάσει στα σταρικά επίπεδα του παρελθόντος...
Στις αίθουσες 18 Φεβρουαρίου από την Village
Rewind /// Trailer - Edge Of Darkness
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική