Η Άνοιξη του Ρουμάνικου σινεμά, καλά κρατεί κάτι που αποδεικνύουν εμπράκτως οι συνεχείς παρουσίες ταινιών από την βαλκανική χωρά στα διαγωνιστικά τμήματα των σπουδαιότερων ευρωπαϊκών φεστιβάλ, αποσπώντας μάλιστα και σπουδαίες διακρίσεις. Συνέχεια στον δρόμο που χάραξαν τα 4 Months, 3 Weeks and 2 Days και Police, Adjective, ορίζει η δημιουργία του πρωτοεμφανιζόμενου Florin Serban, If I Wantto Whistle, I Whistle (Αν θέλω να σφυρίξω, θα σφυρίξω) που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της, στην 60η Berlinale. Αποσπώντας συνάμα θετικές κρίσεις από το κοινό, κυρίως για τον ρεαλισμό και την αληθοφάνεια των εικόνων της. Λογικό, άλλωστε αν αναλογιστώ πως τόσο ο πρωταγωνιστής George Pistereanu δεν είναι επαγγελματίας ηθοποιός, ενώ το κάστινγκ για την διανομή των ρόλων, διήρκεσε περισσότερο από έξι μήνες.
Είναι η ιστορία του Σίλβιου, ενός δεκαοκτάχρονου, που μετράει ημέρες πριν κλείσει πίσω του την πόρτα του αναμορφωτήριου, που τον κράτησε έγκλειστο για τέσσερα χρόνια. Μόλις πληροφορηθεί πως στην ζωή του επιστρέφει και πάλι η εξαφανισμένη για μια δεκαετία μητέρα του, θα επιχειρήσει να την εντοπίσει αποδρώντας από το ίδρυμα και παίρνοντας σαν όμηρο την κοινωνική λειτουργό, που έχει αναλάβει την υπόθεση του και που τρέφει για εκείνον ιδιαίτερα αισθήματα. "Είναι σύνηθες στην σημερινή Ρουμανία, μητέρες να εγκαταλείπουν πίσω τα παιδιά τους, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στην Δυτική Ευρώπη. Απουσίες που φτάνουν σε διάρκεια μέχρι και τα δέκα χρόνια και όταν η οικογένεια ξανασμίξει οι συνέπειες για τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει μόνα τους ή με ανάδοχες οικογένειες είναι τραγικές" λέει ο δημιουργός, δείχνοντας συνάμα και το στίγμα της ταινίας του. Καταστάσεις που και ο ίδιος έζησε, όταν πέρασε εξήντα ημέρες πίσω από τα κάγκελα της φυλακής ανηλίκων, ώστε να έχει ιδία άποψη για τα περιστατικά που αφηγείται.
