Whip It
της Drew Barrymore. Με τους Ellen Page, Marcia Gay Harden, Juliette Lewis
Γίνε ο Ήρωας σου!
του zerVo
Τεξανή δεκαεπτάχρονη, νιώθει να πνίγεται στο βαριεστημένο περιβάλλον της μικρής κωμόπολης που μεγαλώνει. Τότε θα μπουν στη ζωή της τα ρόλερ... Είναι αλήθεια πως σε πρώτη ανάγνωση, τα στοιχεία που συνθέτουν την φιλμική οντότητα του Whip It, δεν είναι και τόσο ενθουσιώδη. Το όνομα της Drew Barrymore, βλέπεις, είναι συνυφασμένο με τις ανοησίες των Αγγέλων του Τσάρλι και τις μελούρες της σειράς, που δύσκολα μπορείς να πιστέψεις, πως στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, είναι ικανή να προσφέρει μια ταινία της προκοπής. Και όταν από την άλλη, στο επίκεντρο της ιστορίας, κυρίαρχο ρόλο παίζει το πρωτάθλημα γυναικών με...πατίνια, τότε η συνταγή φωνάζει από μακριά, για κάτι άνοστο και κουτό. Κι όμως, εντέλει, η πραγματικότητα αποδείχτηκε αρκετά διαφορετική, αφού το κοκκινομάλλικο κοριτσάκι του Ε.Τ. σχηματίζοντας εικόνες, περισσότερο με τον ενθουσιασμό της και λιγότερο με την κινηματογραφική λογική, κατάφερε να με αγγίξει συναισθηματικά. Και όταν ο βασικός σου στόχος, έστω και παράκεντρα και ουχί διάνα, έχει επιτευχθεί, τότε ο θεατής δύναται να κάνει τα στραβά μάτια στις (αρκετές) τεχνικές ανακολουθίες.
Ουσιαστικά στο φιλμ, μιξάρονται δύο διαφορετικά ύφη. Το μοντέρνο ανεξάρτητο, με τα λιτά πλάνα της επαρχίας του Lone Star και χαλί ένα σάουντρακ με νεανικές επιτυχίες του σήμερα, συναντιέται με το καθαρόαιμο 80s, του Footloose και του Karate Kid, με το επιτηδευμένα ανέμελο στυλ και τα αμέτρητα, τα χιλιάδες κλισέ. Με παρέσυρε νομίζεις η νοσταλγία? Πιθανόν. Η Drew όμως, πέρα από δύο τρία τρίλεπτα που δεν είναι ικανά να κρατήσουν την ματιά σου στο πανί, πετυχαίνει να αποδώσει σωστά, όλους εκείνους τους χαρακτήρες, που μπορεί να συναντήσει κανείς, μακριά από την λάμψη του Big Apple και του LA. Η ταλαιπωρημένη μάνα, που στους ώμους της πέφτει μεγάλος όγκος της οικογενειακής διαχείρισης και που τρέφει μεγάλες φιλοδοξίες για τις δύο της κόρες. Ο περιορισμένων ενδιαφερόντων πατέρας, που ζορίζεται από το γεγονός πως η μοίρα δεν του έστειλε και ένα γιο, για να καμαρώσει πρωταθλητή. Ο μορφονιός, που γρατζουνίζοντας μια κιθάρα μπορεί να γίνει το ερωτικό όνειρο κάθε κοπελίτσας. Τα χιλιάδες κοριτσάκια, που αναζητούν τρόπο να ξεφύγουν από την μιζέρια της περιφέρειας, μα εντέλει παραμένουν, σερβίροντας καφέ, πίσω από τις τζαμαρίες, που φυλακίζουν τα όνειρα τους.
Για πες: Το βασικότερο που καταπατά όμως το Whip It, είναι το δόγμα που κατά κόρο ισχύει στην Υπερδύναμη και μιλά για τον τιποτένιο ρόλο εκείνου, που στο φινάλε μιας κόντρας καταλήγει δεύτερος. Ακόμη κι αυτός έχει την δική του αξία, άσχετα αν δεν πάτησε το πρώτο σκαλί του βάθρου. We Are The Second, τραγουδούν οι αθλήτριες πανηγυρίζοντας, σε πλάνο που δεν θα περίμενες ποτέ να δεις σε αμερικάνικη ταινία. Και ανάμεσα στην φράξια των κοριτσόπουλων, η Ellen Page, η πριγκίπισσα της indie σκηνής, να ξεχωρίζει για την εκφραστικότητα της μελαγχολικής ματιάς της. Έχοντας την υποστήριξη των περιφερειακών ερμηνειών - η πληρέστερη Αμερικανίδα ηθοποιός μετά την Streep, Marcia Gay Harden, σταθερή αξία ως αυταρχική μάνα, ο συγκινητικός Daniel Stern ως πατέρας και η δυνατή Juliette Lewis, ως η έχουσα τα χρονάκια της, μισητή αντίπαλος - η εκφραστική Juno, δείχνει και πάλι μέρος από το εύρος των υποκριτικών της δυνατοτήτων. Το ερώτημα που τίθεται πλέον, είναι αν η μικρή, μπορεί να σταθεί και πέραν των Sundancικών ρόλων, σε κάτι εμπορικά απαιτητικότερο. Το Inception, που θα πάρουμε μια πρώτη απάντηση, είναι πολύ κοντά...
Ουσιαστικά στο φιλμ, μιξάρονται δύο διαφορετικά ύφη. Το μοντέρνο ανεξάρτητο, με τα λιτά πλάνα της επαρχίας του Lone Star και χαλί ένα σάουντρακ με νεανικές επιτυχίες του σήμερα, συναντιέται με το καθαρόαιμο 80s, του Footloose και του Karate Kid, με το επιτηδευμένα ανέμελο στυλ και τα αμέτρητα, τα χιλιάδες κλισέ. Με παρέσυρε νομίζεις η νοσταλγία? Πιθανόν. Η Drew όμως, πέρα από δύο τρία τρίλεπτα που δεν είναι ικανά να κρατήσουν την ματιά σου στο πανί, πετυχαίνει να αποδώσει σωστά, όλους εκείνους τους χαρακτήρες, που μπορεί να συναντήσει κανείς, μακριά από την λάμψη του Big Apple και του LA. Η ταλαιπωρημένη μάνα, που στους ώμους της πέφτει μεγάλος όγκος της οικογενειακής διαχείρισης και που τρέφει μεγάλες φιλοδοξίες για τις δύο της κόρες. Ο περιορισμένων ενδιαφερόντων πατέρας, που ζορίζεται από το γεγονός πως η μοίρα δεν του έστειλε και ένα γιο, για να καμαρώσει πρωταθλητή. Ο μορφονιός, που γρατζουνίζοντας μια κιθάρα μπορεί να γίνει το ερωτικό όνειρο κάθε κοπελίτσας. Τα χιλιάδες κοριτσάκια, που αναζητούν τρόπο να ξεφύγουν από την μιζέρια της περιφέρειας, μα εντέλει παραμένουν, σερβίροντας καφέ, πίσω από τις τζαμαρίες, που φυλακίζουν τα όνειρα τους.Για πες: Το βασικότερο που καταπατά όμως το Whip It, είναι το δόγμα που κατά κόρο ισχύει στην Υπερδύναμη και μιλά για τον τιποτένιο ρόλο εκείνου, που στο φινάλε μιας κόντρας καταλήγει δεύτερος. Ακόμη κι αυτός έχει την δική του αξία, άσχετα αν δεν πάτησε το πρώτο σκαλί του βάθρου. We Are The Second, τραγουδούν οι αθλήτριες πανηγυρίζοντας, σε πλάνο που δεν θα περίμενες ποτέ να δεις σε αμερικάνικη ταινία. Και ανάμεσα στην φράξια των κοριτσόπουλων, η Ellen Page, η πριγκίπισσα της indie σκηνής, να ξεχωρίζει για την εκφραστικότητα της μελαγχολικής ματιάς της. Έχοντας την υποστήριξη των περιφερειακών ερμηνειών - η πληρέστερη Αμερικανίδα ηθοποιός μετά την Streep, Marcia Gay Harden, σταθερή αξία ως αυταρχική μάνα, ο συγκινητικός Daniel Stern ως πατέρας και η δυνατή Juliette Lewis, ως η έχουσα τα χρονάκια της, μισητή αντίπαλος - η εκφραστική Juno, δείχνει και πάλι μέρος από το εύρος των υποκριτικών της δυνατοτήτων. Το ερώτημα που τίθεται πλέον, είναι αν η μικρή, μπορεί να σταθεί και πέραν των Sundancικών ρόλων, σε κάτι εμπορικά απαιτητικότερο. Το Inception, που θα πάρουμε μια πρώτη απάντηση, είναι πολύ κοντά...
Στις αίθουσες...πιθανότατα όχι.
Rewind /// Trailer - Whip It
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική