Στη Χώρα των Μαγικών Πλασμάτων
του Spike Jonze. Με τους Max Records, Catherine Keener, Mark Ruffalo και τις φωνές των James Gandolfini, Paul Dano, Catherine O'Hara, Forest Whitaker, Chris Cooper
Μην ψάχνεις πια αλλού...
του zerVo
Ταξίδεψα! Όση ώρα το βλέμμα ήταν καρφωμένο στην οθόνη, ένιωθα μέσα μου το ρολόι της ψυχής, να μετράει αντίστροφα με γοργές κινήσεις, γυρνώντας με πίσω στα χρόνια της ανεμελιάς. Σε κείνα τα καλοκαίρια, που πάντοτε στρέφεται ο νους, όταν το σώμα, που από δεκαετίες έχει πάψει να θυμίζει παιδικό, γέρνει να ξεκουραστεί. Σε κείνες τις αξέχαστες συντροφιές, που μαζί τους μπορούσες να μείνεις για εικοσιτετράωρα ολάκερα, δίχως να σε ζορίζουν οι ενήλικες υποχρεώσεις. Σε εκείνα τα μαραζωμένα φθινοπωρινά αντίο στους φίλους, που μέσα στην αθώα παιδιάστικη άγνοια, νόμιζα πως δεν θα ξαναδώ. Σ' ευχαριστώ γι αυτό Spike Jonze. Ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσες να κάνεις σε έναν σαραντάρη, που η μνήμες του από την εποχή της αθωότητας έχουν αρχίζει και ξεφτίζουν...
Πιτσιρίκος που νιώθει παραμελημένος και απομονωμένος, εγκαταλείπει σπίτι, μάνα και αδέλφια και με μια βάρκα, ολομόναχος, αποφασίζει να ταξιδέψει τον κόσμο. Το κύμα θα τον βγάλει σε απόμερο μαγικό νησί, όπου θα συναντήσει την φυλή των ζωόμορφων γιγαντιαίων πλασμάτων, με τα οποία θα γίνει αμέσως φίλος. Κι έτσι ξεκινά το μοντέρνο παραμύθι, που δίχως τις εισαγωγές του μια φορά κι έναν καιρό, σε αγκαλιάζει τόσο ζεστά, ώστε να σε κερδίσει άμεσα με την θαλπωρή του. Βασισμένο σε ολιγοσέλιδη νουβέλα του Maurice Sendak από το 1963, το Where The Wild Things Are, καταφέρνει μέσα από τις σουρεάλ εικόνες του, να βγάλει τόσο συναίσθημα, όσο δεν έχουν πετύχει να αποδώσουν καμιά δεκαπενταριά σύγχρονες παιδικές ταινίες μαζί. Δεν θέλει ιδιαίτερο κόπο, απλά εξυπνάδα και μαεστρικό τρόπο. Ο Jonze για να κατορθώσει τον σκοπό του, αναπλάθει επί σκηνής μια παιδική παρέα, που διαθέτει όλων των λογιών τους χαρακτήρες. Στο επίκεντρο της μπαίνει ο ξεχωριστός, ο αρχηγός, βασιλιά τον αποκαλούν και κάπως έτσι συμβαίνει πάντα. Όλοι αργά ή γρήγορα θα καταλάβουν πως εκτός από την υποτυπώδη κορώνα που φορά άτσαλα στο κεφάλι, δεν είναι κανένας σπουδαίος, ούτε έχει το χάρισμα. Όμως αυτή είναι η ανάγκη της φράξιας. Να ορίσει καπετάνιο, που θα δίνει το πρόσταγμα. Αυτός είναι ο Μάξ. Δεκάχρονο αγόρι, χωρισμένης οικογένειας, που από την μη ικανοποίηση των απαιτήσεων του, στους τέσσερις μοναχικούς τοίχους, θα πιστέψει πως βρήκε μονομιάς τον παράδεισο. Ας όψονται οι καινούργιοι του φίλοι, που έχει να παίξει μαζί τους χιλιάδες παιχνίδια.
Στην συντροφιά υπάρχει ο κολλητός. Πάντα υπάρχει ένας, που γέρνεις πάνω του περισσότερο, που χνώτα σου ταιριάζουν, που τον βλέπεις σαν το άλλο εγώ σου, δίνοντας του συνάμα και το δικαίωμα να σου γκρινιάξει, αν τον παραμελήσεις. Υπάρχει ο αδικημένος, που εύκολα γυρνά την πλάτη στην ομήγυρη, με την πρώτη στραβή. Υπάρχει ο παραπονιάρης, που πιστεύει πως δεν τον παίζουν, τον κάνουν στην άκρη. Υπάρχει ο ζηλιάρης, που δεν αντέχει να αντικρίζει κάποιον άλλο καλύτερο του. Υπάρχει ο φιγουρατζής, που με τις χοντράδες του, επιθυμεί να κερδίσει το βλέμμα των περισσοτέρων. Δεν λείπει κανείς. Όλοι είναι εδώ. Μια συντροφιά του δημοτικού, που δεν φορά όμως ποδιές, ούτε την περιορίζει ο φράκτης της πλατείας, αλλά γυρνοβολάει ρέμπελα από άκρη σε άκρη του νησιού, μετασχηματίζοντας το φόντο όπως της γουστάρει και ανάλογα με τα κέφια της. Και στο επίκεντρο της, ο μικρός, να συλλογίζεται όσο περνά η ώρα, την παραλληλία των δύο κόσμων του. Εκείνου που άφησε πίσω, του περιοριστικού, μα κοντά στα άτομα που υποχρεούται να ζει, και του άλλου του ονειρικού, που βασιλεύει το γέλιο και η ξενοιασιά, μα που τελικά μπορεί να τον συναντήσει οπουδήποτε, αρκεί να έχει την θέληση και τα παιδικά μάτια για να τον κατανοήσει.
Για πες: Ονειρικό το περιβάλλον που κτίζει ο Jonze για να φιλοξενήσει τις ψυχές εκείνων που θα θελήσουν να ξανανιώσουν παιδιά. Κι όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στην φωλιά του. Ιδίως οι μεγάλοι, που θα καταλάβουν πολύ πιο εύκολα τις ατάκες, που βγαίνουν από τα ασυγχρονισμένα στόματα των Άγριων Πλασμάτων. Με αρωγό ένα υπέροχο σενάριο, μια ταιριαστή γαλήνια μουσική κι έναν μπόμπιρα που περιφέρεται πάνω κάτω φορώντας μια στολή λύκου - αποκάλυψη ο μικρούλης Max Records - με γέμισε με τόσο νοσταλγικό συναίσθημα, που θα κρατήσω και για περίσσευμα, όσο διαρκεί το ταξίδι της επιστροφής μου πίσω, μέσα στη βάρκα...
Πιτσιρίκος που νιώθει παραμελημένος και απομονωμένος, εγκαταλείπει σπίτι, μάνα και αδέλφια και με μια βάρκα, ολομόναχος, αποφασίζει να ταξιδέψει τον κόσμο. Το κύμα θα τον βγάλει σε απόμερο μαγικό νησί, όπου θα συναντήσει την φυλή των ζωόμορφων γιγαντιαίων πλασμάτων, με τα οποία θα γίνει αμέσως φίλος. Κι έτσι ξεκινά το μοντέρνο παραμύθι, που δίχως τις εισαγωγές του μια φορά κι έναν καιρό, σε αγκαλιάζει τόσο ζεστά, ώστε να σε κερδίσει άμεσα με την θαλπωρή του. Βασισμένο σε ολιγοσέλιδη νουβέλα του Maurice Sendak από το 1963, το Where The Wild Things Are, καταφέρνει μέσα από τις σουρεάλ εικόνες του, να βγάλει τόσο συναίσθημα, όσο δεν έχουν πετύχει να αποδώσουν καμιά δεκαπενταριά σύγχρονες παιδικές ταινίες μαζί. Δεν θέλει ιδιαίτερο κόπο, απλά εξυπνάδα και μαεστρικό τρόπο. Ο Jonze για να κατορθώσει τον σκοπό του, αναπλάθει επί σκηνής μια παιδική παρέα, που διαθέτει όλων των λογιών τους χαρακτήρες. Στο επίκεντρο της μπαίνει ο ξεχωριστός, ο αρχηγός, βασιλιά τον αποκαλούν και κάπως έτσι συμβαίνει πάντα. Όλοι αργά ή γρήγορα θα καταλάβουν πως εκτός από την υποτυπώδη κορώνα που φορά άτσαλα στο κεφάλι, δεν είναι κανένας σπουδαίος, ούτε έχει το χάρισμα. Όμως αυτή είναι η ανάγκη της φράξιας. Να ορίσει καπετάνιο, που θα δίνει το πρόσταγμα. Αυτός είναι ο Μάξ. Δεκάχρονο αγόρι, χωρισμένης οικογένειας, που από την μη ικανοποίηση των απαιτήσεων του, στους τέσσερις μοναχικούς τοίχους, θα πιστέψει πως βρήκε μονομιάς τον παράδεισο. Ας όψονται οι καινούργιοι του φίλοι, που έχει να παίξει μαζί τους χιλιάδες παιχνίδια.
Στην συντροφιά υπάρχει ο κολλητός. Πάντα υπάρχει ένας, που γέρνεις πάνω του περισσότερο, που χνώτα σου ταιριάζουν, που τον βλέπεις σαν το άλλο εγώ σου, δίνοντας του συνάμα και το δικαίωμα να σου γκρινιάξει, αν τον παραμελήσεις. Υπάρχει ο αδικημένος, που εύκολα γυρνά την πλάτη στην ομήγυρη, με την πρώτη στραβή. Υπάρχει ο παραπονιάρης, που πιστεύει πως δεν τον παίζουν, τον κάνουν στην άκρη. Υπάρχει ο ζηλιάρης, που δεν αντέχει να αντικρίζει κάποιον άλλο καλύτερο του. Υπάρχει ο φιγουρατζής, που με τις χοντράδες του, επιθυμεί να κερδίσει το βλέμμα των περισσοτέρων. Δεν λείπει κανείς. Όλοι είναι εδώ. Μια συντροφιά του δημοτικού, που δεν φορά όμως ποδιές, ούτε την περιορίζει ο φράκτης της πλατείας, αλλά γυρνοβολάει ρέμπελα από άκρη σε άκρη του νησιού, μετασχηματίζοντας το φόντο όπως της γουστάρει και ανάλογα με τα κέφια της. Και στο επίκεντρο της, ο μικρός, να συλλογίζεται όσο περνά η ώρα, την παραλληλία των δύο κόσμων του. Εκείνου που άφησε πίσω, του περιοριστικού, μα κοντά στα άτομα που υποχρεούται να ζει, και του άλλου του ονειρικού, που βασιλεύει το γέλιο και η ξενοιασιά, μα που τελικά μπορεί να τον συναντήσει οπουδήποτε, αρκεί να έχει την θέληση και τα παιδικά μάτια για να τον κατανοήσει.
Για πες: Ονειρικό το περιβάλλον που κτίζει ο Jonze για να φιλοξενήσει τις ψυχές εκείνων που θα θελήσουν να ξανανιώσουν παιδιά. Κι όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στην φωλιά του. Ιδίως οι μεγάλοι, που θα καταλάβουν πολύ πιο εύκολα τις ατάκες, που βγαίνουν από τα ασυγχρονισμένα στόματα των Άγριων Πλασμάτων. Με αρωγό ένα υπέροχο σενάριο, μια ταιριαστή γαλήνια μουσική κι έναν μπόμπιρα που περιφέρεται πάνω κάτω φορώντας μια στολή λύκου - αποκάλυψη ο μικρούλης Max Records - με γέμισε με τόσο νοσταλγικό συναίσθημα, που θα κρατήσω και για περίσσευμα, όσο διαρκεί το ταξίδι της επιστροφής μου πίσω, μέσα στη βάρκα...
Στις αίθουσες 21 Ιανουαρίου 2010 από την Village Films
Rewind /// Trailer - Where The Wild Things Are
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική