Γουέντι Και Λούσι
της Kelly Reichardt. Με τη Michelle Williams και τη Lucy
Ζητείται ανθρωπιά
του zerVo
Κοπελίτσα ταξιδεύει μόνη, παρέα με την αγαπημένη της σκυλίτσα, με προορισμό την Αλάσκα, αναζητώντας να κτίσει μια καινούργια ζωή. Κάπου στο Όρεγκον, τα όνειρα της θα μείνουν...από φλάντζα. Το ευκολότερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας υποψήφιος θεατής, είναι να προσπεράσει δίχως τύψεις, μια φτωχή παραγωγή χαμηλού κόστους, που ο αριθμός των συμμετεχόντων ηθοποιών μετριέται στα δάκτυλα του ενός χεριού και σε χρονική έκταση, ίσα που ξεπερνά την μία ώρα. Όχι αδικαιολόγητη σκεπτική, άδικη όμως στην περίπτωση του Wendy And Lucy, που απεικονίζει όσο ελάχιστες, πολύ ακριβότερες, την παρακμή της σύγχρονης αμερικάνικης περιφέρειας. Στην καρδιά της οποίας θα βρεθεί, δίχως βοήθειες από το οικογενειακό περιβάλλον και με πενιχρό κομπόδεμα, μια αδέξια, ανοργάνωτη και άπειρη νεαρή γυναίκα. Το R.I.P. του αυτοκινήτου - προσωρινού σπιτιού της, είναι η αφορμή για να παραμείνει λίγο παραπάνω σε μια μικρή εργατούπολη, που κάποτε έσφυζε από ζωή, μα από τον καιρό που το εργοστάσιο έβαλε λουκέτο, θυμίζει φαρ ουέστ. Λίγες έως ανύπαρκτες επαγγελματικές ευκαιρίες, μετατρέπουν την νεολαία της σε ρέμπελα ζόμπι, ρίχνουν τους ηλικιωμένους της σε καταθλιπτική ανία και μεταλλάσσουν τους πολίτες της σε αρπακτικά, δίχως συναίσθημα. Αδιαφορία και απονιά, που θα νιώσει η Γουέντι από πρώτο χέρι, όταν από απερισκεψία της θα ξαφρίσει από το ράφι του σούπερ μάρκετ, λίγες κονσέρβες σκυλοτροφής. Ο νόμος πέλεκυς, που θα την στείλει στο κρατητήριο, αναπλάθοντας τον αιώνιο μύθο του Γιάννη Αγιάννη. Στη φυλακή αν αρπάξεις φρατζόλα, στον Λευκό Οίκο αν αφανίσεις μια ολόκληρη χώρα. Born In The U.S.A.!
Κι εκεί εμφανίζεται η καταλυτική σχέση της ματαιόδοξης μικρής με ένα μπάσταρδο σκυλί, που κουβαλά μαζί της, θεωρώντας το καλύτερο και από αδελφό. Με τον κόπρο η Γουέντι μοιράζεται τις ανησυχίες της, τους φόβους της, την ημέρα της ολόκληρη, είναι το άλλο της μισό. Την ώρα που ο βλαχοσερίφης της παίρνει δακτυλικά αποτυπώματα, δεν την μέλλει που το μητρώο της μαύρισε, μα που η Λούσι βρίσκεται ορφανή στους πέντε άγνωστους δρόμους. Απουσία του σκύλου, στο δεύτερο μισό του φιλμ, η (αντι)ηρωίδα του Ντε Σίκα από τον Κλέφτη Ποδηλάτων, είναι ακόμη πιο ευάλωτη στις κακουχίες, ανεβάζοντας το δραματικό επίπεδο αρκετά σκαλιά, μέχρι την κορύφωση του μελοδραματικού, μα ρεαλιστικού φινάλε.
Για πες: Η Michelle Williams είναι μια από τις πλέον χαρισματικές ερμηνευτικές μορφές του σύγχρονου αμερικάνικου σινεμά, που παρότι της δόθηκε η ευκαιρία, με τον κουρνιαχτό που σήκωσε το Brokeback Mountain, όπου συμμετείχε, δεν εγκατέλειψε ποτέ τις ανεξάρτητου ύφους ανησυχίες της. Εδώ η εκφραστικότητα της ξεχειλίζει, σε έναν ρόλο ανθρώπινο, ευάλωτο, πικραμένο μα με όραμα για ένα καλύτερο αύριο, άσχετα αν η ικανή (κατά τα άλλα) σκηνοθέτιδα Kelly Reichardt, απεικονίζει την περσόνα της σαν κενή παρελθόντος, κάτι σαν μια ουρανοκατέβατη παρουσία, που προσγειώθηκε από το πουθενά σε μια κωμόπολη της Δύσης. Αν ήταν αλλιώς όμως, πες, το φιλμ δεν θα προβαλλόταν μονάχα στα φεστιβάλ, κάνοντας σχεδόν δυο χρόνια να φτάσει μέχρι τα μέρη μας.
Κι εκεί εμφανίζεται η καταλυτική σχέση της ματαιόδοξης μικρής με ένα μπάσταρδο σκυλί, που κουβαλά μαζί της, θεωρώντας το καλύτερο και από αδελφό. Με τον κόπρο η Γουέντι μοιράζεται τις ανησυχίες της, τους φόβους της, την ημέρα της ολόκληρη, είναι το άλλο της μισό. Την ώρα που ο βλαχοσερίφης της παίρνει δακτυλικά αποτυπώματα, δεν την μέλλει που το μητρώο της μαύρισε, μα που η Λούσι βρίσκεται ορφανή στους πέντε άγνωστους δρόμους. Απουσία του σκύλου, στο δεύτερο μισό του φιλμ, η (αντι)ηρωίδα του Ντε Σίκα από τον Κλέφτη Ποδηλάτων, είναι ακόμη πιο ευάλωτη στις κακουχίες, ανεβάζοντας το δραματικό επίπεδο αρκετά σκαλιά, μέχρι την κορύφωση του μελοδραματικού, μα ρεαλιστικού φινάλε.Για πες: Η Michelle Williams είναι μια από τις πλέον χαρισματικές ερμηνευτικές μορφές του σύγχρονου αμερικάνικου σινεμά, που παρότι της δόθηκε η ευκαιρία, με τον κουρνιαχτό που σήκωσε το Brokeback Mountain, όπου συμμετείχε, δεν εγκατέλειψε ποτέ τις ανεξάρτητου ύφους ανησυχίες της. Εδώ η εκφραστικότητα της ξεχειλίζει, σε έναν ρόλο ανθρώπινο, ευάλωτο, πικραμένο μα με όραμα για ένα καλύτερο αύριο, άσχετα αν η ικανή (κατά τα άλλα) σκηνοθέτιδα Kelly Reichardt, απεικονίζει την περσόνα της σαν κενή παρελθόντος, κάτι σαν μια ουρανοκατέβατη παρουσία, που προσγειώθηκε από το πουθενά σε μια κωμόπολη της Δύσης. Αν ήταν αλλιώς όμως, πες, το φιλμ δεν θα προβαλλόταν μονάχα στα φεστιβάλ, κάνοντας σχεδόν δυο χρόνια να φτάσει μέχρι τα μέρη μας.
Στις αίθουσες στις 7 Ιανουαρίου 2010 από την Amafilms
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική