Ζητείται Γαμπρός
του Anand Tucker. Με τους Amy Adams, Matthew Goode, Adam Scott
Always Remember Me...
του zerVo
Ονειροπαρμένη Βοστονέζα, το μόνο που βάζει στο μυαλό της, είναι η στιγμή που ο καλός της, θα της κάνει την πολυπόθητη πρόταση γάμου. Κι επειδή εκείνος, δεν δείχνει πολύ πρόθυμος να το πράξει, θα πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Και άκου τι θα σκαρφιστεί η πονηρή. Υπάρχει, λέει, μια παράδοση στην Ιρλανδία - πατρίδα του μνηστήρος - που κάθε τέσσερα χρόνια, την εξτρά ημέρα του Κουτσοφλέβαρου, οι υποψήφιες κυρίες, δικαιούνται να προσφέρουν το δακτυλίδι. Και με την ευκαιρία του ταξιδιού του στο Δουβλίνο για δουλειές, τι καλύτερο να του κάνει την έκπληξη, τώρα που η 29η του μηνός είναι σιμά. Μόνο που θα υπολογίσει δίχως τις ορέξεις του παλιόκαιρου, που θα προσγειώσουν το αεροπλάνο της, στην λασπωμένη επαρχία, πολλές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τον προορισμό της. Μέσα στην απελπισία της, εφόσον δεν υπάρχει το παραμικρό μέσο μεταφοράς, ο μορφονιός του χωριού, θα της κάνει το χατήρι να την ταξιδέψει με δανεικό Renault 4 στο μακρινό βορρά. Και κάπως έτσι, απόντος του αρραβωνιάρη και με την σύμφωνη γνώμη της μοίρας, θα αναπτυχθεί ειδυλλιάκι ανάμεσα στους, μέχρι ψες, άγνωστους συνταξιδιώτες...
Είναι απίθανο το πόσο πιστά ακολουθεί το Leap Year, τον μπούσουλα του τυπικού σινερομάντζου. Κατ ανάγκην μοναχούλα, αριστοκρατική, νευρωσική, τελειομανής, μοντέρνα, άτσαλη, μα σε τελική ανάλυση αδύναμη μεγαλοκοπέλα, συναντά μοναχούλη, όμορφο, χαμηλόρυθμο, γκροτέσκο, βλάχο, αγενή και νευρικό, μα κατά βάθος ευαίσθητο και ερωτιάρη επαρχιώτη. Δηλαδή το βασικό συστατικό είναι η έννοια του ετερώνυμου, όπως συμβαίνει σε κάθε αισθηματική ταινία που σέβεται τον εαυτό της, που όσο περνά η ώρα φουντώνει αυτή την ερωτική έλξη, που ορίζει ο θεμελιώδης νόμος της φυσικής. Υπό άλλες προϋποθέσεις, το αγαπησιάρικο φυσικό βρετανικό σκηνικό με τις απέραντες κοιλάδες, τα κάστρα και την απόλυτη ηρεμία, θα μπορούσε να σταθεί σαν αφετηρία μιας αξιοπρεπούς τουλάχιστον κομεντί, μα η πλήρης απουσία του σκηνοθέτη Anand Tucker, με το αξιόλογο παρελθόν του Girl With A Pearl Earring και του Shopgirl, την εγκαταλείπει ολομόναχη στο χείλος του γκρεμού του Σμαραγδένιου Νησιού...
Για πες: Εκεί δηλαδή που θα είχε τσακιστεί στα κοφτερά βράχια, αν δεν υπήρχε η λάμψη της σέξι Amy Adams, να περισώσει κάπως τα προσχήματα. Η πυρόξανθης κώμης αμερικανίδα σταρ, μετά από μια θριαμβευτική χρονιά, που εκτόξευσε στα ύψη την δημοτικότητα της - ελέω κυρίως του εμπορικότατου A Night At The Museum 2, αλλά και του καλογραμμένου Julie & Julia - μπαίνει στο 2010 με το...αριστερό. Εδώ η γαλλική μυτούλα της, ορίζει τέλεια την φιγούρα της wannabe νύφη εδώ και τώρα, ενώ και η ίδια δεν διστάζει να τσαλακώσει την Louis Vuitton εικόνα της, στην λασπουριά των ιρλανδικών λόφων. Ξέρεις όμως, για να χορέψεις κουαντρίλιες, απαιτείται και ικανός παρτενέρ και ο Matthew Goode, κρίνεται το λιγότερο ανεπαρκής ως συνοδός μιας τέτοιας κούκλας. Το στυλάκι του, παρόλη την αξυρισιά για να τονιστεί ο άξεστος χαρακτήρας, δεν καταφέρνει ούτε εδώ να ξεφύγει από αυτό το "ουδέτερο", που πρώτος θέσπισε ο συμπατριώτης του Rupert Everett, κάνοντας τον ικανό να παίξει ρόλους που φοράνε Lacoste - όπως Match Point - και όχι χακί λερωμένο και πολυφορεμένο τζιν. Αν και δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ στο είδος, εκτιμώ πως μια λύση Daniel Craig στο καστ, θα είχε πολύ καλύτερα αποτελέσματα για το Δίσεκτο Έτος. Και τότε δεν θα χρειαζόταν ούτε σκηνοθετική καθοδήγηση, ούτε τίποτα φαντάζομαι...
Είναι απίθανο το πόσο πιστά ακολουθεί το Leap Year, τον μπούσουλα του τυπικού σινερομάντζου. Κατ ανάγκην μοναχούλα, αριστοκρατική, νευρωσική, τελειομανής, μοντέρνα, άτσαλη, μα σε τελική ανάλυση αδύναμη μεγαλοκοπέλα, συναντά μοναχούλη, όμορφο, χαμηλόρυθμο, γκροτέσκο, βλάχο, αγενή και νευρικό, μα κατά βάθος ευαίσθητο και ερωτιάρη επαρχιώτη. Δηλαδή το βασικό συστατικό είναι η έννοια του ετερώνυμου, όπως συμβαίνει σε κάθε αισθηματική ταινία που σέβεται τον εαυτό της, που όσο περνά η ώρα φουντώνει αυτή την ερωτική έλξη, που ορίζει ο θεμελιώδης νόμος της φυσικής. Υπό άλλες προϋποθέσεις, το αγαπησιάρικο φυσικό βρετανικό σκηνικό με τις απέραντες κοιλάδες, τα κάστρα και την απόλυτη ηρεμία, θα μπορούσε να σταθεί σαν αφετηρία μιας αξιοπρεπούς τουλάχιστον κομεντί, μα η πλήρης απουσία του σκηνοθέτη Anand Tucker, με το αξιόλογο παρελθόν του Girl With A Pearl Earring και του Shopgirl, την εγκαταλείπει ολομόναχη στο χείλος του γκρεμού του Σμαραγδένιου Νησιού...Για πες: Εκεί δηλαδή που θα είχε τσακιστεί στα κοφτερά βράχια, αν δεν υπήρχε η λάμψη της σέξι Amy Adams, να περισώσει κάπως τα προσχήματα. Η πυρόξανθης κώμης αμερικανίδα σταρ, μετά από μια θριαμβευτική χρονιά, που εκτόξευσε στα ύψη την δημοτικότητα της - ελέω κυρίως του εμπορικότατου A Night At The Museum 2, αλλά και του καλογραμμένου Julie & Julia - μπαίνει στο 2010 με το...αριστερό. Εδώ η γαλλική μυτούλα της, ορίζει τέλεια την φιγούρα της wannabe νύφη εδώ και τώρα, ενώ και η ίδια δεν διστάζει να τσαλακώσει την Louis Vuitton εικόνα της, στην λασπουριά των ιρλανδικών λόφων. Ξέρεις όμως, για να χορέψεις κουαντρίλιες, απαιτείται και ικανός παρτενέρ και ο Matthew Goode, κρίνεται το λιγότερο ανεπαρκής ως συνοδός μιας τέτοιας κούκλας. Το στυλάκι του, παρόλη την αξυρισιά για να τονιστεί ο άξεστος χαρακτήρας, δεν καταφέρνει ούτε εδώ να ξεφύγει από αυτό το "ουδέτερο", που πρώτος θέσπισε ο συμπατριώτης του Rupert Everett, κάνοντας τον ικανό να παίξει ρόλους που φοράνε Lacoste - όπως Match Point - και όχι χακί λερωμένο και πολυφορεμένο τζιν. Αν και δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ στο είδος, εκτιμώ πως μια λύση Daniel Craig στο καστ, θα είχε πολύ καλύτερα αποτελέσματα για το Δίσεκτο Έτος. Και τότε δεν θα χρειαζόταν ούτε σκηνοθετική καθοδήγηση, ούτε τίποτα φαντάζομαι...
Στις δικές μας αίθουσες 8 Απριλίου από την Village
Rewind /// Trailer - Leap Year
Rewind /// Filmclips - Leap Year
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική