Ο Εκλεκτός
των Albert και Allen Hughes. Με τους Denzel Washington, Gary Oldman, Mila Kunis
Αρχή γνώσης, φόβος Κυρίου
του zerVo
Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, το πρόσωπο που επέδειξε τον μεγαλύτερο δυναμισμό, χρησιμοποιώντας μάλιστα ακραίες μεθόδους στην απόπειρα του να πείσει το κοινό του για την ύπαρξη του ενός και μοναδικού Θεού, ήταν ο Προφήτης Ηλίας. Κατά τας γραφάς, ο μεταφορέας του λόγου της πίστης, προκειμένου να δείξει την ισχύ μιας υπέρτατης Δύναμης, δεν δίστασε να κατεβάσει (τρισάκις μάλιστα) φωτιά από τον ουρανό, κίνηση εντυπωσιασμού που έκανε βεβαίως το έργο του ευκολότερο, εφόσον άπαντες γονάτισαν μπροστά στο μεγαλειώδες φαινόμενο. Ένας urban legend φυσικά, που έχει αλληγορικό χαρακτήρα και χρησιμοποιήθηκε στην μυθολογική πλευρά των θρησκευτικών συγγραμμάτων, για να αναδείξει το μέγεθος της ισχύος του Πλάστη και να ορίσει προς άπαντες πως δεν αρκεί απλά να τον σέβεσαι. Πρέπει και να τον φοβάσαι...
Τρεις δεκαετίες έχουν περάσει από την έλευση του Αρμαγεδδόνα και η ανθρωπότητα ακόμη δεν έχει επουλώσει τις πληγές της. Για τριάντα χρόνια, άντρας μοναχικός και πανίσχυρος, βαδίζει την χώρα προς Δυσμάς, γνωρίζοντας πως πάνω του κουβαλά την σωτηρία του κόσμου. Αυτός είναι ο Ηλάι, ο μεταμοντέρνος Ηλίας, που περπατά σε ένα ερημικό κατεστραμμένο τοπίο, ανάμεσα σε πτώματα και λυκόρνια, έχοντας να αντιμετωπίσει τις συμμορίες των δρόμων, που έχουν θεσπίσει ένα καθεστώς άκρατης αναρχίας. Μονότονο το διάβα του. Ησυχία, μοναξιά, πόλεμος, αίμα. Κύκλος που επαναλαμβάνεται σε τακτικούς ρυθμούς και όσο το ταξίδι του δεν φτάνει στο τέλος, γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνο. Μα πάντοτε η κατάληξη είναι η ίδια, με όσους αντιπάλους και αν καλείται να τα βάλει. Το πέρασμα του από την τύποις πόλη που διοικεί ο αυταρχικός Κάρνεγκι, θα είναι καθοριστικό, τόσο για εκείνον, όσο και για τον σκοπό που υπηρετεί...
Τέτοια άνιση ταινία είχα καιρό να παρακολουθήσω. Δύο ώρες η διάρκεια της και ενώ μέχρι λίγο πριν το φινάλε, το μόνο που πρόσφερε ήταν κάποιες μέτριες σεκάνς πολεμικών τεχνών, μια αναβίωση μονομαχίας στο φαρ ουέστ και ατέρμονο κουβεντολόι, υποτίθεται με κρυμμένο νόημα, φτάνει το τέλος και σου αφήνει μια δυνατή απορία που αναρωτιέσαι: Ρε μπας και να το ξαναδώ από την αρχή? Εγώ το έπραξα για να είμαι τίμιος με το The Book Of Eli και πρέπει να ομολογήσω πως σεναριακά τουλάχιστον δεν εμφανίζει τις τρύπες που περίμενα. Αντίθετα ο πρωτάρης Gary Whitta, ξέροντας πως οι περισσότεροι θα αντιδράσουν όπως εγώ - κάνοντας rewind και ψάχνοντας για κενά και λάθη - φρόντισε να ρίξει από πάνω τους ένα σεντονάκι, καλύπτοντας τα προσωρινά. Το ζήτημα είναι πως τελικά δεν αντιλήφθηκα που το πάει ο ποιητής. Να κάνει μάθημα στο κοινό για την δύναμη της Πίστης που από μόνη της μπορεί να σε οδηγήσει στο σωστό μονοπάτι? Ή να επιχειρήσει μια αναγωγή ανάμεσα στην φιγούρα του Ηλάι και του τωρινού ομόφυλου του Δημοκρατικού Πλανητάρχη, που έρχεται να σώσει την Αμερική και κατά συνέπεια τον κόσμο από τις επικίνδυνες ορέξεις των πατριαρχικών και οπισθοδρομικών Ρεπουμπλικάνων? Κινηματογραφικά υπάρχει ένα θέμα, μιας και όπως δείχνει η κατάσταση τα αδέλφια Hughes, που εδώ έχουν το γενικό πρόσταγμα βασανίζονται πολύ για να περάσουν το νόημα που επιθυμούν, μα εντέλει καταλήγουν να μπερδεύουν ακόμη και τις πιο πασιφανείς καταστάσεις. Όπως είχε συμβεί άλλωστε και στο πανέμορφο οργανωτικά From Hell τους, που τελικά με είχε ανακατέψει αφάνταστα...
Για πες: Το στοιχείο που κάνει το The Book Of Eli να ξεχωρίζει από άλλες μετριότερες αναλόγου ύφους ταινίες περιπλάνησης, σε έναν κόσμο ρημαγμένο και κατεστραμμένο, είναι ο βασικός του πρωταγωνιστής. Αν και εσχάτως οι εμφανίσεις του Denzel Washington χαρακτηρίζονταν από μια αισθητή βαριεστημάρα, εδώ ο πολυβραβευμένος κι έμπειρος ερμηνευτής, παίρνει το θέμα ολοκληρωτικά στην πλάτη του και το τραβά μέχρι να φτάσει...Σαν Φραντσίσκο. Αξιόλογος και ευπρεπής, χαμηλών τόνων και όχι πομπώδης σέρνει τον χορό του καστ στην μέση της ερήμου, έχοντας άξιους παραστάτες τον πάντοτε κακίστρο, Gary Oldman και την Mila Kunis, που τελικά δεν είναι μόνο μίνι φουστίτσες και ψηλές μπότες. Τριάδα που πάνω της κτίστηκε ένα θέμα που σηκώνει πολύ συζήτηση, ειδικά κατόπιν της ανατροπής των τελευταίων λεπτών, που είναι πιθανόν να σε ξενίσει με την θρησκευτική του χροιά, αλλά που δεν θα το ξεχάσεις μονομιάς. Κι αυτό στο σύγχρονο σινεμά, μπορεί να θεωρηθεί ακόμη και κατόρθωμα...
Τρεις δεκαετίες έχουν περάσει από την έλευση του Αρμαγεδδόνα και η ανθρωπότητα ακόμη δεν έχει επουλώσει τις πληγές της. Για τριάντα χρόνια, άντρας μοναχικός και πανίσχυρος, βαδίζει την χώρα προς Δυσμάς, γνωρίζοντας πως πάνω του κουβαλά την σωτηρία του κόσμου. Αυτός είναι ο Ηλάι, ο μεταμοντέρνος Ηλίας, που περπατά σε ένα ερημικό κατεστραμμένο τοπίο, ανάμεσα σε πτώματα και λυκόρνια, έχοντας να αντιμετωπίσει τις συμμορίες των δρόμων, που έχουν θεσπίσει ένα καθεστώς άκρατης αναρχίας. Μονότονο το διάβα του. Ησυχία, μοναξιά, πόλεμος, αίμα. Κύκλος που επαναλαμβάνεται σε τακτικούς ρυθμούς και όσο το ταξίδι του δεν φτάνει στο τέλος, γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνο. Μα πάντοτε η κατάληξη είναι η ίδια, με όσους αντιπάλους και αν καλείται να τα βάλει. Το πέρασμα του από την τύποις πόλη που διοικεί ο αυταρχικός Κάρνεγκι, θα είναι καθοριστικό, τόσο για εκείνον, όσο και για τον σκοπό που υπηρετεί...
Τέτοια άνιση ταινία είχα καιρό να παρακολουθήσω. Δύο ώρες η διάρκεια της και ενώ μέχρι λίγο πριν το φινάλε, το μόνο που πρόσφερε ήταν κάποιες μέτριες σεκάνς πολεμικών τεχνών, μια αναβίωση μονομαχίας στο φαρ ουέστ και ατέρμονο κουβεντολόι, υποτίθεται με κρυμμένο νόημα, φτάνει το τέλος και σου αφήνει μια δυνατή απορία που αναρωτιέσαι: Ρε μπας και να το ξαναδώ από την αρχή? Εγώ το έπραξα για να είμαι τίμιος με το The Book Of Eli και πρέπει να ομολογήσω πως σεναριακά τουλάχιστον δεν εμφανίζει τις τρύπες που περίμενα. Αντίθετα ο πρωτάρης Gary Whitta, ξέροντας πως οι περισσότεροι θα αντιδράσουν όπως εγώ - κάνοντας rewind και ψάχνοντας για κενά και λάθη - φρόντισε να ρίξει από πάνω τους ένα σεντονάκι, καλύπτοντας τα προσωρινά. Το ζήτημα είναι πως τελικά δεν αντιλήφθηκα που το πάει ο ποιητής. Να κάνει μάθημα στο κοινό για την δύναμη της Πίστης που από μόνη της μπορεί να σε οδηγήσει στο σωστό μονοπάτι? Ή να επιχειρήσει μια αναγωγή ανάμεσα στην φιγούρα του Ηλάι και του τωρινού ομόφυλου του Δημοκρατικού Πλανητάρχη, που έρχεται να σώσει την Αμερική και κατά συνέπεια τον κόσμο από τις επικίνδυνες ορέξεις των πατριαρχικών και οπισθοδρομικών Ρεπουμπλικάνων? Κινηματογραφικά υπάρχει ένα θέμα, μιας και όπως δείχνει η κατάσταση τα αδέλφια Hughes, που εδώ έχουν το γενικό πρόσταγμα βασανίζονται πολύ για να περάσουν το νόημα που επιθυμούν, μα εντέλει καταλήγουν να μπερδεύουν ακόμη και τις πιο πασιφανείς καταστάσεις. Όπως είχε συμβεί άλλωστε και στο πανέμορφο οργανωτικά From Hell τους, που τελικά με είχε ανακατέψει αφάνταστα...
Για πες: Το στοιχείο που κάνει το The Book Of Eli να ξεχωρίζει από άλλες μετριότερες αναλόγου ύφους ταινίες περιπλάνησης, σε έναν κόσμο ρημαγμένο και κατεστραμμένο, είναι ο βασικός του πρωταγωνιστής. Αν και εσχάτως οι εμφανίσεις του Denzel Washington χαρακτηρίζονταν από μια αισθητή βαριεστημάρα, εδώ ο πολυβραβευμένος κι έμπειρος ερμηνευτής, παίρνει το θέμα ολοκληρωτικά στην πλάτη του και το τραβά μέχρι να φτάσει...Σαν Φραντσίσκο. Αξιόλογος και ευπρεπής, χαμηλών τόνων και όχι πομπώδης σέρνει τον χορό του καστ στην μέση της ερήμου, έχοντας άξιους παραστάτες τον πάντοτε κακίστρο, Gary Oldman και την Mila Kunis, που τελικά δεν είναι μόνο μίνι φουστίτσες και ψηλές μπότες. Τριάδα που πάνω της κτίστηκε ένα θέμα που σηκώνει πολύ συζήτηση, ειδικά κατόπιν της ανατροπής των τελευταίων λεπτών, που είναι πιθανόν να σε ξενίσει με την θρησκευτική του χροιά, αλλά που δεν θα το ξεχάσεις μονομιάς. Κι αυτό στο σύγχρονο σινεμά, μπορεί να θεωρηθεί ακόμη και κατόρθωμα...
Στις αίθουσες 14 Ιανουαρίου 2010 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική