Η Κληρονόμος
του Παναγιώτη Φαφούτη. Με τους Σμαράγδα Καρύδη, Γεράσιμο Σκιαδαρέση, Πέτρο Λαγούτη
Αντρικό Σπορ...
του zerVo
Η Κληρονόμος διαθέτει όλα τα εχέγγυα να γίνει ένα μεγάλο εμπορικό χιτ - μόνο στο Ελλάντα* βέβαια - και πιθανότατα θα τα καταφέρει και μάλιστα με τόνο. Καταρχήν ασχολείται με το θέμα που περιστρέφεται στο μυαλό οποιουδήποτε κοινού θνητού, τουλάχιστον πεντακόσιες φορές την κοινή καθημερινή και που βαράει μύριο το Σ/Κ. Το όπιο των λαών**, το δημοφιλέστερο των αθλημάτων, αυτό που μπορεί να συγκινήσει εξίσου ένα νήπιο κι έναν υπερήλικα, εκείνο που για ενενήντα λεπτά φέρνει στην ίδια μοίρα, κάποιον που δεν έχει μαντήλι για να κλάψει, με αυτόν που διαθέτει τριψήφιο αριθμό καμαρότων στο κότερο του. Ποδόσφαιρο είναι ο τεχνικός του τίτλος, μα οι περισσότεροι λατρεύουν την φράση "πάω για μπάλα", που περικλείει εκατοντάδες φορές περισσότερο συναίσθημα. Αν μάλιστα κάνεις μια βόλτα στις κερκίδες του γεμάτου Καραΐσκάκη και στήσεις ένα μίνι γκάλοπ, ρωτώντας τους θεατές, ποιο είναι το καλύτερο όνειρο που είδαν ποτέ, το σύνολο θα σου απαντήσει, αυτό που ο Γαύρος σήκωνε μια ένδοξη μέρα το Champions League. Όσο κι αν παραξενευτείς, στην δεύτερη θέση, με μικρή διαφορά, θα υπάρχει η φαντασίωση μιας ολόκληρης νύχτας, με εκείνη την ξανθιά, την θεογκόμενα, την πως την λένε, που έκανε εκείνη την χαζή πλούσια στο Παρά Πέντε. Ναι, το βρήκες, αυτή...
Τυπική νοικοκυρούλα, αναλαμβάνει από την μια στιγμή στην άλλη, τις τύχες μικρομεσαίας ποδοσφαιρικής ομάδας της Σουπερλίγκας, κατόπιν εντολής που άφησε στην διαθήκη του, ο άρτι μακαρίτης σύζυγος της. Βάσανο η προεδρία όμως! Μακάρι με όλα τα καλά που περιέχει στο πακέτο του το κωμωδιάκι - σατυριάκι να ήταν και μια καλή ταινία. Γιατί για να στο θέσω πολύ απλά και σταράτα, απέχει αρκετά από το να γίνει κάτι τέτοιο, όσο ας πούμε τα πρωταθλήματα του Θρύλου από όλων των...υπολοίπων. Όχι πως δεν έχει υγιείς προθέσεις το σενάριο, το αντίθετο μάλιστα, αφού επιχειρεί να ψιλο-προβληματίσει με την καθοδική πορεία της ομάδας, που τις τύχες της μόλις ανέλαβε η Κυρά. Οι Πάνθηρες - ηλίθια επιλογή ονόματος, ούτε στην Αφρική δεν υπάρχουν τέτοιες ομάδες - δεν είναι ένας σύλλογος που πρωταγωνιστεί, τα λεφτά δεν ρέουν εν αφθονία στα ταμεία της και παραπαίει, κάπου στις τελευταίες θέσεις του βαθμολογικού πίνακα. Κάτι φταίει όμως γι αυτό, εφόσον και κόσμο διαθέτει και καλούς παίκτες. Εξωγενείς παράγοντες, που πάντοτε ορίζουν στην σημερινή κοινωνία τον κανόνα της πάλης για την επιβίωση, που στον κόσμο του επαγγελματικού σόκερ, λέγονται λαμόγια, παράγκα, στημένα και δεν αφήνουν τους Κυανέρυθρους σε χλωρό κλαρί. Εδώ θα ήθελα πολύ μια - ακόμη και κωμική, δεν θα με ενοχλούσε - παρέμβαση από τον Φαφούτη και τους συν αυτώ. Να ανάγουν το ζήτημα σε ευρύτερου ενδιαφέροντος και όχι μονάχα για όσους προσκυνούν ολημερίς την στρογγυλή θεά...
Μόλις πέφτουν οι μάσκες και αποκαλύπτονται οι πραγματικές ταυτότητες αυτών που σκάβουν τον λάκκο του υποκειμένου - εν προκειμένω της ομάδας - οι εύκολες λύσεις διαδέχονται η μία την άλλη, σε ρυθμό πολυβόλου, για να φτάσεις στο χάπι εντ και να φύγεις από το σινεμά, ευδιάθετος και χαρούμενος. Και φυσικά να ξεχάσεις πως και του χρόνου έχει πρωτάθλημα και οι Πάνθηρες και πάλι θα φυτοζωούν στην διακεκαυμένη ζώνη του υποβιβασμού. Αντί να τονώσει λίγο τον προβληματισμό ο auteur, προτιμά να εμβολιάσει την κεντρική ιστορία με κάποιες περιφερειακές ρουμπρίκες, που κρίνονται από ανούσιες (ο μπεκρής Ρουμάνος προπονητής, κόπια του Tom Hanks στο A League Of Their Own), μέχρι απαράδεκτες (ο χαρακτήρας του γκείζοντα, εξαρτημένου από το Πάμε Στοίχημα, πολυπράγμονα αδελφού, είναι εκτός τόπου και χρόνου). Φυσικά κάπου στο βάθος, για να έχουν και κάτι να πουν και τα κορίτσια που θα πάνε στην αίθουσα, υποβόσκει κι ένα ειδυλλιάκι, όχι μόνο μπάλα, μπάλα και πασατεμπάκι παιδιά. Ότι ακριβώς απαιτεί δηλαδή η εύπεπτη τηλεοπτική λογική, που εσχάτως έχει διαβεί το γεφυράκι των οθονών και από την μικρή έχει περάσει και στην μεγάλη. Δεν είμαι ενάντιος. Απλά, από τα φράγκα που θα βγάλει η Κληρονόμος, πολύ θα ήθελα να στηριχθεί και μια λιγότερο mainstream δημιουργία, στον σχεδιασμό της ερχόμενης παραγωγικής σεζόν...
Για πες: Κατά τα άλλα ο εξωποδοσφαιρικός λόγος για να πληρώσεις το αντίτιμο και να στρογγυλοκαθίσεις στο κάθισμα σου, άρρενα συνοπαδέ, όχι μόνο καλά κρατεί, αλλά παρακρατεί. Η Σμαράγδα, εμφανισιακά, είναι μια Θ-Ε-Ο-Τ-Η-Σ! Αυτή η κοπέλα έχει ένα μοναδικό χάρισμα να μετατρέπει τα κατά της σε υπέρ, με έναν απίθανο τρόπο, που δεν διαθέτουν ακόμη και καταξιωμένοι διεθνείς αστέρες. Η λάμψη της αναμφίβολη, σε τέτοιο βαθμό που η πιθανότατη επιτυχία του έργου βαραίνει Εκείνη σε απόλυτη τιμή. Ο ρόλος της - wanabe Cameron Diaz στο το Any Given Sunday - υποτιμά τις δυνατότητες της, αφού την περιορίζει απλώς σε θέση bimbo, άσχετης κυράτσας, που βρίσκεται σε αδιέξοδο. Μια Ντάλια και πάλι δηλαδή, απλά οι ίντσες μεγαλώνουν... Για να μην αδικώ πρόσωπα και καταστάσεις, θα μοιράσω λιγάκι ποσοστό Συνασπισμού, σε δύο πράγματα που μου άρεσαν επίσης. Πρωτίστως στον Πέτρο Λαγούτη, που παίζει τον καταξιωμένο κάπτεν των Πανθήρων, που γεμάτος διεθνείς εμπειρίες επιστρέφει στην ομάδα που τον ανέδειξε για να κλείσει ένδοξα την καριέρα του. Σοβαρός, δίχως να φωνάζει, σε χαμηλούς τόνους, κερδίζει την εκτίμηση μου, ελπίζοντας να τον δω κάποια στιγμή σε κάτι ποιοτικότερο. Και κατόπιν στις λήψεις εντός του αγωνιστικού χώρου, που για το επίπεδο του πρότζεκτ - που δεν είναι το Goal, όπου η UEFA επένδυσε τόσα εκατομμύρια δολάρια - είναι εξαιρετικές, αληθοφανείς και ζωντανές, σαν το ματς να διεξάγεται τώρα. Με τόση διαφήμιση που έχει πέσει και τόσα χιλιόμετρα που έχει διανύσει η Καρύδη για το πρόμο, εκτιμώ πως το φιλμ θα σκίσει στο σχετικό τοπ. Ακόμη και κολυμπώντας στο χρυσάφι η Κληρονόμος, θα γνωρίζει όμως ότι της λείπει η ψυχή, για να πιστέψει πως έχει κατακτήσει τα..."πάντα όλα"***!
* Ονομασία τριτοκοσμικής ποδοσφαιρικά χώρας, που Θεός, Αλλάχ, Πάπας και Uri Geller ενώθηκαν για να αναδείξουν once πρωταθλήτρια Ευρώπης, όπως την αποκαλεί αλλοδαπός κόουτς, μετά από σαράντα χρόνια διαβίωσης σε αυτή.
** Ο σοφότερος τίτλος για το σπορ, όπως τον έχει αποδώσει ο μοναδικός άξιος ever Έλληνας σπορτκάστερ.
*** Ρήση του Σόλωνα του εγχώριου φουτμπόλ.
Τυπική νοικοκυρούλα, αναλαμβάνει από την μια στιγμή στην άλλη, τις τύχες μικρομεσαίας ποδοσφαιρικής ομάδας της Σουπερλίγκας, κατόπιν εντολής που άφησε στην διαθήκη του, ο άρτι μακαρίτης σύζυγος της. Βάσανο η προεδρία όμως! Μακάρι με όλα τα καλά που περιέχει στο πακέτο του το κωμωδιάκι - σατυριάκι να ήταν και μια καλή ταινία. Γιατί για να στο θέσω πολύ απλά και σταράτα, απέχει αρκετά από το να γίνει κάτι τέτοιο, όσο ας πούμε τα πρωταθλήματα του Θρύλου από όλων των...υπολοίπων. Όχι πως δεν έχει υγιείς προθέσεις το σενάριο, το αντίθετο μάλιστα, αφού επιχειρεί να ψιλο-προβληματίσει με την καθοδική πορεία της ομάδας, που τις τύχες της μόλις ανέλαβε η Κυρά. Οι Πάνθηρες - ηλίθια επιλογή ονόματος, ούτε στην Αφρική δεν υπάρχουν τέτοιες ομάδες - δεν είναι ένας σύλλογος που πρωταγωνιστεί, τα λεφτά δεν ρέουν εν αφθονία στα ταμεία της και παραπαίει, κάπου στις τελευταίες θέσεις του βαθμολογικού πίνακα. Κάτι φταίει όμως γι αυτό, εφόσον και κόσμο διαθέτει και καλούς παίκτες. Εξωγενείς παράγοντες, που πάντοτε ορίζουν στην σημερινή κοινωνία τον κανόνα της πάλης για την επιβίωση, που στον κόσμο του επαγγελματικού σόκερ, λέγονται λαμόγια, παράγκα, στημένα και δεν αφήνουν τους Κυανέρυθρους σε χλωρό κλαρί. Εδώ θα ήθελα πολύ μια - ακόμη και κωμική, δεν θα με ενοχλούσε - παρέμβαση από τον Φαφούτη και τους συν αυτώ. Να ανάγουν το ζήτημα σε ευρύτερου ενδιαφέροντος και όχι μονάχα για όσους προσκυνούν ολημερίς την στρογγυλή θεά...
Μόλις πέφτουν οι μάσκες και αποκαλύπτονται οι πραγματικές ταυτότητες αυτών που σκάβουν τον λάκκο του υποκειμένου - εν προκειμένω της ομάδας - οι εύκολες λύσεις διαδέχονται η μία την άλλη, σε ρυθμό πολυβόλου, για να φτάσεις στο χάπι εντ και να φύγεις από το σινεμά, ευδιάθετος και χαρούμενος. Και φυσικά να ξεχάσεις πως και του χρόνου έχει πρωτάθλημα και οι Πάνθηρες και πάλι θα φυτοζωούν στην διακεκαυμένη ζώνη του υποβιβασμού. Αντί να τονώσει λίγο τον προβληματισμό ο auteur, προτιμά να εμβολιάσει την κεντρική ιστορία με κάποιες περιφερειακές ρουμπρίκες, που κρίνονται από ανούσιες (ο μπεκρής Ρουμάνος προπονητής, κόπια του Tom Hanks στο A League Of Their Own), μέχρι απαράδεκτες (ο χαρακτήρας του γκείζοντα, εξαρτημένου από το Πάμε Στοίχημα, πολυπράγμονα αδελφού, είναι εκτός τόπου και χρόνου). Φυσικά κάπου στο βάθος, για να έχουν και κάτι να πουν και τα κορίτσια που θα πάνε στην αίθουσα, υποβόσκει κι ένα ειδυλλιάκι, όχι μόνο μπάλα, μπάλα και πασατεμπάκι παιδιά. Ότι ακριβώς απαιτεί δηλαδή η εύπεπτη τηλεοπτική λογική, που εσχάτως έχει διαβεί το γεφυράκι των οθονών και από την μικρή έχει περάσει και στην μεγάλη. Δεν είμαι ενάντιος. Απλά, από τα φράγκα που θα βγάλει η Κληρονόμος, πολύ θα ήθελα να στηριχθεί και μια λιγότερο mainstream δημιουργία, στον σχεδιασμό της ερχόμενης παραγωγικής σεζόν...
Για πες: Κατά τα άλλα ο εξωποδοσφαιρικός λόγος για να πληρώσεις το αντίτιμο και να στρογγυλοκαθίσεις στο κάθισμα σου, άρρενα συνοπαδέ, όχι μόνο καλά κρατεί, αλλά παρακρατεί. Η Σμαράγδα, εμφανισιακά, είναι μια Θ-Ε-Ο-Τ-Η-Σ! Αυτή η κοπέλα έχει ένα μοναδικό χάρισμα να μετατρέπει τα κατά της σε υπέρ, με έναν απίθανο τρόπο, που δεν διαθέτουν ακόμη και καταξιωμένοι διεθνείς αστέρες. Η λάμψη της αναμφίβολη, σε τέτοιο βαθμό που η πιθανότατη επιτυχία του έργου βαραίνει Εκείνη σε απόλυτη τιμή. Ο ρόλος της - wanabe Cameron Diaz στο το Any Given Sunday - υποτιμά τις δυνατότητες της, αφού την περιορίζει απλώς σε θέση bimbo, άσχετης κυράτσας, που βρίσκεται σε αδιέξοδο. Μια Ντάλια και πάλι δηλαδή, απλά οι ίντσες μεγαλώνουν... Για να μην αδικώ πρόσωπα και καταστάσεις, θα μοιράσω λιγάκι ποσοστό Συνασπισμού, σε δύο πράγματα που μου άρεσαν επίσης. Πρωτίστως στον Πέτρο Λαγούτη, που παίζει τον καταξιωμένο κάπτεν των Πανθήρων, που γεμάτος διεθνείς εμπειρίες επιστρέφει στην ομάδα που τον ανέδειξε για να κλείσει ένδοξα την καριέρα του. Σοβαρός, δίχως να φωνάζει, σε χαμηλούς τόνους, κερδίζει την εκτίμηση μου, ελπίζοντας να τον δω κάποια στιγμή σε κάτι ποιοτικότερο. Και κατόπιν στις λήψεις εντός του αγωνιστικού χώρου, που για το επίπεδο του πρότζεκτ - που δεν είναι το Goal, όπου η UEFA επένδυσε τόσα εκατομμύρια δολάρια - είναι εξαιρετικές, αληθοφανείς και ζωντανές, σαν το ματς να διεξάγεται τώρα. Με τόση διαφήμιση που έχει πέσει και τόσα χιλιόμετρα που έχει διανύσει η Καρύδη για το πρόμο, εκτιμώ πως το φιλμ θα σκίσει στο σχετικό τοπ. Ακόμη και κολυμπώντας στο χρυσάφι η Κληρονόμος, θα γνωρίζει όμως ότι της λείπει η ψυχή, για να πιστέψει πως έχει κατακτήσει τα..."πάντα όλα"***!
* Ονομασία τριτοκοσμικής ποδοσφαιρικά χώρας, που Θεός, Αλλάχ, Πάπας και Uri Geller ενώθηκαν για να αναδείξουν once πρωταθλήτρια Ευρώπης, όπως την αποκαλεί αλλοδαπός κόουτς, μετά από σαράντα χρόνια διαβίωσης σε αυτή.
** Ο σοφότερος τίτλος για το σπορ, όπως τον έχει αποδώσει ο μοναδικός άξιος ever Έλληνας σπορτκάστερ.
*** Ρήση του Σόλωνα του εγχώριου φουτμπόλ.
Στις αίθουσες 10 Δεκεμβρίου από την Audiovisual
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική