Γλυκιά Έξαψη
του Andrzej Wajda. Με τους Krystyna Janda, Pawel Szajda, Jan Englert
Ο Θάνατος Βασιλεύει
του zerVo
Λίγο μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, σε Πολωνική κωμόπολη, που προσπαθεί να μαζέψει τα συντρίμμια της. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, σύζυγος γιατρού, με τα δυο της παιδιά χαμένα στο πεδίο της μάχης, νιώθει την ανάγκη της αναζωογόνησης στην αγκαλιά όμορφου άντρα της περιοχής. Το ατυχές για εκείνη, είναι πως έχει κτυπηθεί από την επάρατη νόσο, δίχως όμως να το γνωρίζει. Τελικά έτσι όπως εξελίσσεται η σεζόν, φαντάζει σαν η εκατόμβη των σπουδαίων δημιουργών. Μέχρι ώρας, στην λακκούβα εκείνων που ούτε κατά διάνοια δεν στάθηκαν στο ύψος του δυσθεώρητου ονόματος τους, έχουν πέσει ο Coppola, o Jarmusch, o Allen, o Ang Li και για να μην λέμε πως το φαινόμενο δεν έχει και ευρωπαϊκή χροιά, νάσου και ο αγαπημένος Αντρέι Βάιντα, με μια ταινία που μοιάζει φτιαγμένη την περίοδο των ένδοξων χρόνων της ΚΟΜΕΚΟΝ, για να μας διδάξει πως γυρίζονταν μια φορά κι έναν καιρό οι ταινίες. Βουβό σενάριο, κυρίαρχα πλάνα δωματίου, ακαδημαϊκή εξέλιξη, αλληγορίες του 1800 και απέραντα landscapes, μιας άλλης εποχής. Και από εκμοντερνισμό μηδέν του μηδενός. Τέζα κι ο Πολωνός...
Για πες: Ο οποίος δημιουργός του Ανθρώπου Από Σίδερο και του Χωρίς Αναισθητικό, βαδίζει πλέον στα 85 και κατά συνέπεια δεν είναι δα και αφύσικη η εμμονή στις παλιές καλές φόρμες, που κάποτε τον θεοποίησαν. Αλλά για να φανταστείς τι σημαίνει παρωπίδα και ούτε σκέψη για κοίταγμα πλαγίως, ο καλός μας, ούτε την πρωταγωνίστρια δεν λέει να αλλάξει. Την ίδια έχει εδώ και τριάντα χρόνια - καλή και Άγια και όμορφη στα νιάτα της η Krystyna Janda - και ούτε σκέψη για αντικατάσταση της. Μούσα λέει η παροιμία, μουσείο αναφωνώ εγώ και μάλλον άπαντες συμφωνούν. Τουλάχιστον εδώ έχει και κάποιο λόγο για να την επιλέξει, μιας και το Tatarak / Γλυκιά Έξαψη - ωδή στο θάνατο και τα συνεπακόλουθα του, για όσους μένουν πίσω - έχει άμεση σχέση με τον λατρεμένο της σύζυγο και οπερατέρ του Wajda, Edward Klosinski, που έχασε την μάχη με τον καρκίνο ένα χρόνο πριν. Στην αρχή, το τέλος και ενδιάμεσα της εξέλιξης, παρεμβάλλονται δεκάλεπτες σεκάνς, όπου η πολλάκις βραβευμένη Janda, μονολογεί πλέκοντας τον επικήδειο του ανδρός της, στρώνοντας συνάμα έναν πρόχειρο επιτάφιο, γι αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσεις. Σύζυγος? Κολλητή φίλη? Συντετριμμένη μάνα? Ή αλλοπρόσαλλη κατά φαντασίαν ερωμένη, είναι εντέλει η ηρωίδα? Ή μήπως και τίποτα από όλα αυτά, μιας και τα πάντα εκτυλίσσονται στο πλατό, που γυρίζεται η καινούργια ταινία του τεράστιου auteur? Τα ερωτήματα αναπάντητα, η σκεπτική ανολοκλήρωτη και το μόνο που μένει είναι η άψογη, κρυστάλλινη, πεντακάθαρη και γυαλιστερή φωτογραφία, για να μας θυμίζει τις ημέρες της δόξας του ανατολικοευρωπαϊκού σινεμά...
Για πες: Ο οποίος δημιουργός του Ανθρώπου Από Σίδερο και του Χωρίς Αναισθητικό, βαδίζει πλέον στα 85 και κατά συνέπεια δεν είναι δα και αφύσικη η εμμονή στις παλιές καλές φόρμες, που κάποτε τον θεοποίησαν. Αλλά για να φανταστείς τι σημαίνει παρωπίδα και ούτε σκέψη για κοίταγμα πλαγίως, ο καλός μας, ούτε την πρωταγωνίστρια δεν λέει να αλλάξει. Την ίδια έχει εδώ και τριάντα χρόνια - καλή και Άγια και όμορφη στα νιάτα της η Krystyna Janda - και ούτε σκέψη για αντικατάσταση της. Μούσα λέει η παροιμία, μουσείο αναφωνώ εγώ και μάλλον άπαντες συμφωνούν. Τουλάχιστον εδώ έχει και κάποιο λόγο για να την επιλέξει, μιας και το Tatarak / Γλυκιά Έξαψη - ωδή στο θάνατο και τα συνεπακόλουθα του, για όσους μένουν πίσω - έχει άμεση σχέση με τον λατρεμένο της σύζυγο και οπερατέρ του Wajda, Edward Klosinski, που έχασε την μάχη με τον καρκίνο ένα χρόνο πριν. Στην αρχή, το τέλος και ενδιάμεσα της εξέλιξης, παρεμβάλλονται δεκάλεπτες σεκάνς, όπου η πολλάκις βραβευμένη Janda, μονολογεί πλέκοντας τον επικήδειο του ανδρός της, στρώνοντας συνάμα έναν πρόχειρο επιτάφιο, γι αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσεις. Σύζυγος? Κολλητή φίλη? Συντετριμμένη μάνα? Ή αλλοπρόσαλλη κατά φαντασίαν ερωμένη, είναι εντέλει η ηρωίδα? Ή μήπως και τίποτα από όλα αυτά, μιας και τα πάντα εκτυλίσσονται στο πλατό, που γυρίζεται η καινούργια ταινία του τεράστιου auteur? Τα ερωτήματα αναπάντητα, η σκεπτική ανολοκλήρωτη και το μόνο που μένει είναι η άψογη, κρυστάλλινη, πεντακάθαρη και γυαλιστερή φωτογραφία, για να μας θυμίζει τις ημέρες της δόξας του ανατολικοευρωπαϊκού σινεμά...
Στις αίθουσες 10 Δεκεμβρίου από την Nutopia
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική