Movies Ltd

Πριν ξεκινήσω την παρακολούθηση του φιλμ, είχα μέσα μου μια απορία, για το τι καινούργιο, θα προσφέρει μέσα από τις εικόνες του, γύρω από την μορφή του σπουδαιότερου παίκτη, που κλώτσησε ποτέ μπάλα, πάνω στο πράσινο χορτάρι. Ειδικά μετά το καλοκαιρινό Amando A Maradona, που υπήρξε μια αξιοπρεπέστατη εικονογράφηση της ζωής του Ντιεγκίτο, δεν νομίζω πως θα μπορούσε να δώσει μια ταινία κάτι περισσότερο, ακόμη και αν έφερε την υπογραφή ενός εκ των πλέον σημαντικών δημιουργών των τελευταίων τριάντα χρόνων, του Emir Kusturica. Και πραγματικά, δύο ώρες μετά, η ανησυχία μου έλαβε σάρκα και οστά. Το παρόν αφιέρωμα στα χρυσά πόδια του Αργεντίνου, σέρβιρε μια μερίδα από τα ίδια, δίχως την παραμικρή απόκλιση από τα γνώριμα, πολλάκις αναγνωσμένα tributes, στο φτωχόπαιδο από τo Φιορίτο, το σκονισμένο προάστιο του Μπουένος Άιρες, που έμελλε να γράψει την πιο χρυσή σελίδα του παγκόσμιου φουτμπόλ. Παιδικά χρόνια, μεταγραφές, επίκαιρα της εποχής, Μπόκα Τζούνιορς, Μπάρτσα, Νάπολη, Εθνική, το χέρι του Θεού, ναρκωτικά, βούρκος... Η γνωστή σε κάθε ποδοσφαιρόφιλο διαδρομή που ακολούθησε ο Πίμπε ΝτΌρο, ξεδιπλώνεται στις εικόνες ενός ακόμη ντοκιμαντέρ, που επιχειρεί να δείξει πως αυτός ο Θεός, έχει κάποια στιγμή και ανθρώπινες αδυναμίες...


Για πες: Οι πινελιές που έχει προσθέσει ο Kusturica, στον γνώριμο καμβά που ξετυλίγεται η ζωή του Μαραντόνα, έχουν δύο πρόσωπα. Από την μια μεριά, μια σατυρική, πάνω στο γκολ του αιώνα, όπου ο Ντιέγκο, στην ουσία δεν ισοπέδωσε την άμυνα της εθνικής Αγγλίας, αλλά ολάκερο το σύστημα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, από την Θάτσερ και τον Κάρολο, μέχρι τον Μπους και τον Ρέιγκαν. Και από την άλλη με μια άστοχη πομπή του Σερβοβόσνιου, που θέλει να με κάνει να πιστέψω, πως στο δημιουργικό του παρελθόν και σε φιλμς όπως ο Μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές και Μαύρη Γάτα, Άσπρος Γάτος, υπάρχουν στοιχεία που παραπέμπουν στην μορφή του σούπερ αστέρα. Καλά, ο καθένας, ειδικά αν είναι ο ίδιος ο δημιουργός, μπορεί να πιστεύει ότι θέλει για το έργο του, όπως και να το αποκωδικοποιεί όπως νομίζει. Εγώ εκτιμώ πως ο Emir, όχι μόνο δεν προσφέρει κάτι περισσότερο στα ήδη γνωστά στοιχεία της προσωπικότητας του σπουδαίου παίκτη, αλλά αποτυγχάνει έστω και να σταθεί σαν αξιόλογος ρεπόρτερ, δίπλα στον Μαραντόνα. Καλύτερα να επιστρέψει το συντομότερο στην μυθοπλασία, που πιθανόν να τα καταφέρνει καλύτερα...