Σκότωσα τη Μητέρα μου
του Xavier Dolan. Με τους Anne Dorval, Xavier Dolan, François Arnaud
Nada Sobre Mi Madre
του zerVo
Απροσάρμοστος έφηβος, δεν τα βρίσκει πουθενά με την αλλοπρόσαλλη μοναχική μαμά του. Πουθενά όμως... Η τυπική σχέση δράσης - αντίδρασης, που συναντά κανείς σχεδόν πάντα, όταν το παιδί της (κανονικής ή διαλυμένης) οικογένειας, αγγίζει τα δεκαέξι και νομίζει πως ανεξάρτητο πια, μπορεί να κάνει τα πλάνα του, εκτός της γονικής αγκαλιάς. Εν προκειμένοις μάλιστα, η κατάσταση είναι ακόμη πιο έκρυθμη, από την στιγμή που πατέρας δεν υφίσταται και η μάνα που καλείται να παίξει διπλό ρόλο, βρίσκεται στον κόσμο της. Αντί να δώσει λίγο χρόνο περισσότερο στο παιδί της και στα ζόρια του, τον σκορπά στα ψώνια, στις φιλενάδες και τα...σολάριουμ. Θεμιτή λοιπόν η κόντρα. Άσπρο εκείνη, μαύρο ο μικρός. Το θέμα είναι πως το παλικαράκι (ο Θεός να το κάνει δηλαδή, μιας και στην περίπτωση του ταιριάζει η παροιμία με τα...μαλλιά κουβάρια) είναι υπέρ το δέον ευερέθιστος, στην οποιαδήποτε δράση της μητέρας και οι εκδηλώσεις του, αγγίζουν τα όρια της παράνοιας.
Το γεγονός πως το J'ai Tue Ma Mere, αποτελεί την πρόταση του Καναδά για τα Όσκαρς, σημαίνει δύο πράγματα. Πρωτίστως πως ο νεαρότατος δημιουργός του, το κυνήγησε τόσο πολύ, συμμετέχοντας σε όλα τα φεστιβάλ της γης - παίρνοντας καλούτσικες κριτικές. και δευτερευόντως πως η τεράστια αμερικάνικη χώρα, διακατέχεται από μια κρίση κινηματογραφικής ταυτότητας, επιχειρώντας να απεμπλακεί παραγωγικά από τον Κυρίαρχο νότιο γείτονα της. Λέγοντας όχι στον εξαμερικανισμό, προτείνει την γαλλόφωνη σχολή του Κεμπέκ, που στο παρελθόν έχει δείξει ικανότατα δείγματα γραφής, όπως το αξιοπρεπέστατο C.R.A.Z.Y. Ταινία που αποτέλεσε καμβά για τον εικοσάχρονο πλέον Xavier Dolan, που πάνω του ζωγράφισε πινελιές από όλα τα φιλμ που έχει παρακολουθήσει και του έκαναν κλικ. Ειδικά η πανομοιότυπης γραφής σεξουαλική ιδιαιτερότητα του κεντρικού ήρωα - φτυστός ο κιμπορντίστας των Tears For fears - μοιάζει παντελώς ξεκάρφωτη και δίχως υπόσταση, σαν να σου λέει και καλά, εμείς οι Καναδοί είμαστε προοδευτικοί και κάτι τέτοιοι homo δεσμοί, μας φαίνονται touche...
Για πες: Συνεπώς το I Killed My Mother, εκτός της συμπαθούς ερμηνείας της έμπειρης Anne Dorval, δεν μου άφησε κάτι να θυμάμαι. Ούτε ρυθμός, ούτε συγκίνηση, πλήρης ανισότητα ανάμεσα στην χαρά και στην λύπη, ούτε καν ροκ σάουντρακ που θα του έπρεπε. Μόνο κοπιαρισμένα αποσπάσματα σκηνών (κυρίως Τριφό) ικανά μιξαρισμένα, που με κάνουν να αναρωτιέμαι αν ποτέ η δική μας χώρα υποστηρίξει διεθνώς, μια ενδεχόμενη ανάλογη προσπάθεια του πρώτου διδάξαντα στην αντιγραφή, Παπακαλιάτη...
Το γεγονός πως το J'ai Tue Ma Mere, αποτελεί την πρόταση του Καναδά για τα Όσκαρς, σημαίνει δύο πράγματα. Πρωτίστως πως ο νεαρότατος δημιουργός του, το κυνήγησε τόσο πολύ, συμμετέχοντας σε όλα τα φεστιβάλ της γης - παίρνοντας καλούτσικες κριτικές. και δευτερευόντως πως η τεράστια αμερικάνικη χώρα, διακατέχεται από μια κρίση κινηματογραφικής ταυτότητας, επιχειρώντας να απεμπλακεί παραγωγικά από τον Κυρίαρχο νότιο γείτονα της. Λέγοντας όχι στον εξαμερικανισμό, προτείνει την γαλλόφωνη σχολή του Κεμπέκ, που στο παρελθόν έχει δείξει ικανότατα δείγματα γραφής, όπως το αξιοπρεπέστατο C.R.A.Z.Y. Ταινία που αποτέλεσε καμβά για τον εικοσάχρονο πλέον Xavier Dolan, που πάνω του ζωγράφισε πινελιές από όλα τα φιλμ που έχει παρακολουθήσει και του έκαναν κλικ. Ειδικά η πανομοιότυπης γραφής σεξουαλική ιδιαιτερότητα του κεντρικού ήρωα - φτυστός ο κιμπορντίστας των Tears For fears - μοιάζει παντελώς ξεκάρφωτη και δίχως υπόσταση, σαν να σου λέει και καλά, εμείς οι Καναδοί είμαστε προοδευτικοί και κάτι τέτοιοι homo δεσμοί, μας φαίνονται touche...Για πες: Συνεπώς το I Killed My Mother, εκτός της συμπαθούς ερμηνείας της έμπειρης Anne Dorval, δεν μου άφησε κάτι να θυμάμαι. Ούτε ρυθμός, ούτε συγκίνηση, πλήρης ανισότητα ανάμεσα στην χαρά και στην λύπη, ούτε καν ροκ σάουντρακ που θα του έπρεπε. Μόνο κοπιαρισμένα αποσπάσματα σκηνών (κυρίως Τριφό) ικανά μιξαρισμένα, που με κάνουν να αναρωτιέμαι αν ποτέ η δική μας χώρα υποστηρίξει διεθνώς, μια ενδεχόμενη ανάλογη προσπάθεια του πρώτου διδάξαντα στην αντιγραφή, Παπακαλιάτη...
Στις αίθουσες 31 Δεκεμβρίου από την PCV
