Μια κάποια εκπαίδευση
της Lone Scherfig. Με τους Carey Mulligan, Olivia Williams, Alfred Molina
Αποκάλυψη...τώρα
του zerVo
Αν υπάρχει ένας λόγος, που μέχρι τώρα έχεις ακούσει κάτι για το An Education, αυτός αφορά στην πρωταγωνίστρια του και την κριτική που έχει αποσπάσει για την ερμηνεία της. Αποκάλυψη της χρονιάς, την έχουν αποκαλέσει άπαντες, την γλυκύτατη Λονδρέζα Carey Mulligan, εκτοξεύοντας στα ουράνια την φήμη της και ορίζοντας την σαν το πρώτο φαβορί για να σηκώσει το χρυσό οσκάρινο αγαλματάκι του 2010. Δεν θα διαφωνήσω πως η 24χρονη είναι αξιολογότατη ως ερμηνεύτρια, αν συνυπολογίσω και την μικρή της εμπειρία στο πανί, δεν θα συμμετάσχω όμως σε αυτό το ομαδικό παραλήρημα, που κάνει λόγο για κάτι εξωπραγματικό, ανεπανάληπτο και από άλλο κόσμο. Cool men... Θα το καταστρέψετε το κοριτσάκι ακόμη δεν βγήκε από το αυγό του...
Έφηβη, αριστούχος στο γυμνάσιο, κατόπιν της γνωριμίας της με τον Κύριο Τέλειο, με τα διπλάσια χρόνια της, αποφασίζει να πάρει την ζωή της στα χέρια της. Και τα ρίσκα μιας τέτοιας απόφασης... Ακόμη ένας Hornby κάνει το ταξίδι από τις σελίδες στην μεγάλη οθόνη και αυτό είναι πολύ καλό μαντάτο. Ο Εγγλέζος έχει ένα μοναδικό χάρισμα, μέσα από την πένα του να σκιαγραφεί την κοινωνία, με τρόπο που σου ελκύει την ματιά, πετυχαίνοντας να σε κάνει μέλος της ακόμη και αν δεν το επιζητείς. Εδώ η γραφή του, σε μεταφέρει στην δεκαετία της επανάστασης για την Γηραιά Αλβιόνα, ελληνιστί στα σίξτις, εποχή που ο ρόλος της γυναίκας, αναπροσαρμόζεται σοσιαλιστικά. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η μικρούλα Τζένι, που έχοντας ακονίσει το μυαλό της, μελετώντας σωστά τα μαθήματα της, αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα με άλλο μάτι.. Κι εκεί συνειδητοποιεί πως το μέλλον της, πιθανότατα να είναι και προκαθορισμένο, μουντό, μοναχικό και συννεφιασμένο. Σαν κι εκείνο της φοβισμένης μάνας της, της γεροντοκόρης καθηγήτριας της ή της στρυφνής και απότομης λυκειάρχισσας. Μια βροχή θα γίνει ο καταλύτης της μεταστροφής της, όταν εκεί που περίμενε το λεωφορείο για το σπίτι, ο γοητευτικός σαραντάρης με την καλογυαλισμένη κούρσα, θα την πάρει μαζί του. Είναι το σημείο μηδέν, από όπου το άμαθο ασχημόπαπο, θα ξεκινήσει να μεταλλάσσεται σε κύκνο, αφήνοντας ψυχή τε και σώματι στον χαρισματικό άντρα, αδιαφορώντας για τις όποιες ηθικές της αναστολές.
Το πάρε δώσε, που λαμβάνει χώρα πλέον, είναι μοναδικό. Ο τύπος παίρνει την αθωότητα της παιδούλας, πασπαλίζοντας την με την κοσμοπολίτικη λάμψη του. Η πιτσιρίκα, μαθαίνει όσα δεν λένε τα βιβλία, δίνοντας όλο της το είναι στον άνθρωπο που ερωτεύτηκε. Οι γονείς θυσιάζουν την Ιφιγένεια τους, προκειμένου να αποκτήσουν τον γαμπρό που πάντοτε ονειρεύονταν. Άπαντες ευχαριστημένοι? Πιθανόν, αν δεν υπάρξει το σεναριακό τουίστ στο φινάλε και το ζευγαράκι οδηγηθεί στα σκαλοπάτια της εκκλησίας, για επισφράγιση του ειδυλλίου τους. Μα, για στάσου, αν έχεις ξαναδεί Hornby, ξέρεις πολύ καλά πως τα χάπι εντ, δεν είναι το φόρτε του, άρα...
Για πες: Με το αστεράκι της Carey Mulligan να λάμπει επί διώρου, όντας ένα μιξάζ αυτών που λέμε γράφει (όπως Knightley), σπινθηρίζει (όπως Hepburn), χαριτωμενίζει (όπως Emily Mortimer) και ερμηνεύει (όπως Winslet), ακόμη και στις δραματικές στιγμές του Μια Κάποια Εκπαίδευση, δεν θα νιώσεις άβολα. Οι περιφερειακές παρουσίες, αντάξιες της φήμης τους - Molina απολαυστικός, Thomshon έξοχη, Pike λαμπερή, Williams συγκινητική, Dominic Cooper αεράτος - δίνουν τον δικό τους ρολίστικο τόνο στο φιλμ, που δεν χάνει ποτέ του το ρυθμικό του τέμπο, συνεπώς ποτέ δεν θα σε βαρύνει. Η παστέλ απεικόνιση του βροχερού Λονδίνου - και ενίοτε των Παρισίων - από την Lone Scherfig, για να αναδείξει την αισθητική περασμένων δεκαετιών, όμορφη και ζεστή, σε αγκαλιάζει από το πρώτο λεπτό, ώστε να νιώσεις μέρος της ιστορίας. Αν μπορώ να βγάλω κάτι αρνητικό? Χμ... Μήπως αυτή η συναισθηματική χαλαρότητα, θα μπορούσε κάποια στιγμή να εκτοξεύσει ελαφρώς εντάσεις ή το αποτέλεσμα δεν θα είχε σχέση με το μπουρζουά ύφος? Γιατί τα μόλις δέκα λεπτά του φινάλε των αποκαλύψεων, δεν μου είναι αρκετά για να νιώσω ολοκληρωμένος. Α, ναι ξέχασα κι εκείνον τον ανύπαρκτο τον Sarsgaard, με το αγελαδινό βλέμμα, που με έκανε να πιστέψω πως για ρόλους σαν κι αυτόν που κράτησε, ο χρόνος πρέπει να σταμάτησε στον Hugh Grant...
Έφηβη, αριστούχος στο γυμνάσιο, κατόπιν της γνωριμίας της με τον Κύριο Τέλειο, με τα διπλάσια χρόνια της, αποφασίζει να πάρει την ζωή της στα χέρια της. Και τα ρίσκα μιας τέτοιας απόφασης... Ακόμη ένας Hornby κάνει το ταξίδι από τις σελίδες στην μεγάλη οθόνη και αυτό είναι πολύ καλό μαντάτο. Ο Εγγλέζος έχει ένα μοναδικό χάρισμα, μέσα από την πένα του να σκιαγραφεί την κοινωνία, με τρόπο που σου ελκύει την ματιά, πετυχαίνοντας να σε κάνει μέλος της ακόμη και αν δεν το επιζητείς. Εδώ η γραφή του, σε μεταφέρει στην δεκαετία της επανάστασης για την Γηραιά Αλβιόνα, ελληνιστί στα σίξτις, εποχή που ο ρόλος της γυναίκας, αναπροσαρμόζεται σοσιαλιστικά. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η μικρούλα Τζένι, που έχοντας ακονίσει το μυαλό της, μελετώντας σωστά τα μαθήματα της, αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα με άλλο μάτι.. Κι εκεί συνειδητοποιεί πως το μέλλον της, πιθανότατα να είναι και προκαθορισμένο, μουντό, μοναχικό και συννεφιασμένο. Σαν κι εκείνο της φοβισμένης μάνας της, της γεροντοκόρης καθηγήτριας της ή της στρυφνής και απότομης λυκειάρχισσας. Μια βροχή θα γίνει ο καταλύτης της μεταστροφής της, όταν εκεί που περίμενε το λεωφορείο για το σπίτι, ο γοητευτικός σαραντάρης με την καλογυαλισμένη κούρσα, θα την πάρει μαζί του. Είναι το σημείο μηδέν, από όπου το άμαθο ασχημόπαπο, θα ξεκινήσει να μεταλλάσσεται σε κύκνο, αφήνοντας ψυχή τε και σώματι στον χαρισματικό άντρα, αδιαφορώντας για τις όποιες ηθικές της αναστολές.
Το πάρε δώσε, που λαμβάνει χώρα πλέον, είναι μοναδικό. Ο τύπος παίρνει την αθωότητα της παιδούλας, πασπαλίζοντας την με την κοσμοπολίτικη λάμψη του. Η πιτσιρίκα, μαθαίνει όσα δεν λένε τα βιβλία, δίνοντας όλο της το είναι στον άνθρωπο που ερωτεύτηκε. Οι γονείς θυσιάζουν την Ιφιγένεια τους, προκειμένου να αποκτήσουν τον γαμπρό που πάντοτε ονειρεύονταν. Άπαντες ευχαριστημένοι? Πιθανόν, αν δεν υπάρξει το σεναριακό τουίστ στο φινάλε και το ζευγαράκι οδηγηθεί στα σκαλοπάτια της εκκλησίας, για επισφράγιση του ειδυλλίου τους. Μα, για στάσου, αν έχεις ξαναδεί Hornby, ξέρεις πολύ καλά πως τα χάπι εντ, δεν είναι το φόρτε του, άρα...
Για πες: Με το αστεράκι της Carey Mulligan να λάμπει επί διώρου, όντας ένα μιξάζ αυτών που λέμε γράφει (όπως Knightley), σπινθηρίζει (όπως Hepburn), χαριτωμενίζει (όπως Emily Mortimer) και ερμηνεύει (όπως Winslet), ακόμη και στις δραματικές στιγμές του Μια Κάποια Εκπαίδευση, δεν θα νιώσεις άβολα. Οι περιφερειακές παρουσίες, αντάξιες της φήμης τους - Molina απολαυστικός, Thomshon έξοχη, Pike λαμπερή, Williams συγκινητική, Dominic Cooper αεράτος - δίνουν τον δικό τους ρολίστικο τόνο στο φιλμ, που δεν χάνει ποτέ του το ρυθμικό του τέμπο, συνεπώς ποτέ δεν θα σε βαρύνει. Η παστέλ απεικόνιση του βροχερού Λονδίνου - και ενίοτε των Παρισίων - από την Lone Scherfig, για να αναδείξει την αισθητική περασμένων δεκαετιών, όμορφη και ζεστή, σε αγκαλιάζει από το πρώτο λεπτό, ώστε να νιώσεις μέρος της ιστορίας. Αν μπορώ να βγάλω κάτι αρνητικό? Χμ... Μήπως αυτή η συναισθηματική χαλαρότητα, θα μπορούσε κάποια στιγμή να εκτοξεύσει ελαφρώς εντάσεις ή το αποτέλεσμα δεν θα είχε σχέση με το μπουρζουά ύφος? Γιατί τα μόλις δέκα λεπτά του φινάλε των αποκαλύψεων, δεν μου είναι αρκετά για να νιώσω ολοκληρωμένος. Α, ναι ξέχασα κι εκείνον τον ανύπαρκτο τον Sarsgaard, με το αγελαδινό βλέμμα, που με έκανε να πιστέψω πως για ρόλους σαν κι αυτόν που κράτησε, ο χρόνος πρέπει να σταμάτησε στον Hugh Grant...
Στις αίθουσες 10 Δεκεμβρίου από την Odeon
Rewind /// Trailer - An Education
1 σχόλια:
Πολύ όμορφο!
JohnnyD.
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική