Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι
του Oliver Parker. Με τους Colin Firth, Ben Barnes, Rebecca Hall
Χωρίς πρωταγωνιστή!
του zerVo
Γοητευτικός εικοσάχρονος, ο Ντόριαν Γκρέι, κληρονομεί μεγάλη περιουσία και από την επαρχία, μετακομίζει σε αρχοντικό, στην αριστοκρατική συνοικία του Λονδίνου. Άβγαλτος και άμαθος, θα τεθεί κάτω από την εποπτεία του διεφθαρμένου Λόρδου Χένρι Γουότον, που θα τον μυήσει στις αμαρτωλές απολαύσεις, μετατρέποντας τον από συνεσταλμένο τζέντλεμαν, σε ακόλαστο κτήνος. Πρόκειται για την πολλοστή μεταφορά της περίφημης νουβέλας του Wilde - στη μνήμη μου έχω κρατήσει την τρομακτική με τους Helmut Berger και Herbert Lom του 70' και την κλασσική με τον Hurd Hutfield - που μεταφέρει την δράση της, στην βρετανική πρωτεύουσα των τελών του 19ου αιώνα. Εποχή που υπήρξε πραγματικά κέντρο παρανομίας και εγκληματικότητας, ώστε με ευκολία να γίνει το φόντο σκοτεινών ιστοριών όπως του Γκρέι και του Τζακ Αντεροβγάλτη. Σε αυτό το μουντό σκηνικό, θα σκάσει ουρανοκατέβατος ένας λαμπρός νέος, που μέσα στην τύχη του κέρδους από την διαθήκη του παππού, θα έχει την ατυχία των γνωριμιών, που θα τον παρασύρουν στον δρόμο της διαστροφικής ντόλτσε βίτα. Μέρα με τη μέρα, η ψυχή του Ντόριαν, θα μαυρίζει ολοένα και περισσότερο, μεταλλάσσοντας τον σε ένα πραγματικό τέρας. Κι εκεί, παρεμβαίνοντας η έξυπνη πένα του Δουβλινέζου συγγραφέα, θα δημιουργήσει την ίντριγκα. Σαν να έχει συνάψει μια συμφωνία με τον διάβολο, ο Γκρέι δεν γερνά, γίνεται ένας μοντέρνος Φάουστ, που βλέπει όλους γύρω του να αγγίζονται από το χρόνο, μα εκείνος παραμένει λαμπερός και όμορφος, διανύοντας την αιώνια νεότητα. Αντίθετα, το μαγευτικό πορτρέτο, που φιλοτέχνησε ο καλός του φίλος ζωγράφος Μπαζίλ, δείχνει την πραγματική εικόνα του, που όσο εκείνος κυλά στο βούρκο, άλλο τόσο αυτή σκουληκιάζει και αρρωσταίνει, σαν να απορροφά την κακία του χαρακτήρα του.
Η ιστορία είναι από τις πιο αγαπημένες αλληγορικές της παγκόσμιας λογοτεχνίας και ιδιαίτερα στην θεατρική της μορφή έχει προσφέρει μερικές από τις πλέον αξιομνημόνευτες στιγμές. Εδώ όμως, στην κινηματογραφική του κοψιά, το θέαμα πρέπει να αλλάξει ρούχο. Να γίνει ταχύτερο, πιο κοφτερό, πιο αγωνιώδες και δυνατό. Ο σκηνοθέτης Oliver Parker, λάτρης των έργων του Wilde, μιας και έχει φιλμογραφήσει ακόμη δύο (The Importance Of being Earnest, An Ideal Husband) στην προσπάθεια του να γίνει όσο το δυνατόν πιο λεπτομερής, πέφτει στην παγίδα και δεν αφήνει τίποτα για να επεξεργαστεί η φαντασία του θεατή. Όταν το αντιλαμβάνεται, μετά από μια ώρα ταινίας, αποσύροντας στην σοφίτα την ζωγραφιά, για να εξάψει το σασπένς, είναι πια αργά. Τα ειδικά εφέ θα του δώσουν την δυνατότητα ενός εξιλεωτικού φινάλε, που δεν θα διαρκέσει παρά μόνο δύο -τρία λεπτά και τέλος. Ακόμη κι έτσι όμως, ο Dorian Gray του 2010, έχει κάποιες αξιόλογες στιγμές, που βασίζονται κατά κύριο λόγο στην εμπειρία των Βρετανών στην αναπαράσταση της παλιάς εποχής, αλλά και στους ικανούς περιφερειακούς ρόλους, όπως του (οσκαρικά πενταδάτου) Colin Firth ως διδασκάλου της αμαρτίας, του Ben Chaplin ως καλλιτέχνη και της όμορφης πλην ελαχιστότατης χρονικά Rebecca Hall, της έσχατης των αμέτρητων ερωμένων του ζεν πρεμιέ...
Για πες: Που όπως πήγαινα θα τον ξεχνούσα εντελώς, ότι υπήρχε και δαύτος στην ιστορία. Και τούτη είναι η πραγματική δυστυχία της ταινίας, ότι παρόλες τις υγιείς της προθέσεις τρέχει δίχως πρωταγωνιστή, για την ακρίβεια, κινείται στον άξονα ενός σημαντικά αυτόφωτου προσώπου, που δεν έχει όμως ιδέα από υποκριτική. Ο Ben Foster, κοψιά Keanu Reeves στα χειρότερα του, που δεν είναι και λίγα, νομίζει πως με αυτό το βλέμμα της διαρκούς απορίας και της άγνοιας κινδύνου, μπορεί να σταθεί σαν πρωταγωνιστής, επειδή στις περασμένες του ταινίες (Narnia 2, Easy Virtue) κάλυψαν την ανυπαρξία του όλοι οι υπόλοιποι. Εδώ όμως που καλείται να σηκώσει μονάχος το βάρος του μεγαλύτερου κομματιού του σεναρίου, όχι απλά είναι λίγος, αλλά σε πολλές στιγμές καταλήγει αστείος. Πολύ κακή επιλογή, ιδιαίτερα από την στιγμή που το σινεμά της Αλβιόνας σφύζει στις ημέρες μας από φρέσκα χαρισματικά πρόσωπα, που αντανακλά αρνητικότατα στο σύνολο, αφαιρώντας κάποιους από τους παραπάνω πόντους, που - πιθανόν - θα δικαιούταν.
Η ιστορία είναι από τις πιο αγαπημένες αλληγορικές της παγκόσμιας λογοτεχνίας και ιδιαίτερα στην θεατρική της μορφή έχει προσφέρει μερικές από τις πλέον αξιομνημόνευτες στιγμές. Εδώ όμως, στην κινηματογραφική του κοψιά, το θέαμα πρέπει να αλλάξει ρούχο. Να γίνει ταχύτερο, πιο κοφτερό, πιο αγωνιώδες και δυνατό. Ο σκηνοθέτης Oliver Parker, λάτρης των έργων του Wilde, μιας και έχει φιλμογραφήσει ακόμη δύο (The Importance Of being Earnest, An Ideal Husband) στην προσπάθεια του να γίνει όσο το δυνατόν πιο λεπτομερής, πέφτει στην παγίδα και δεν αφήνει τίποτα για να επεξεργαστεί η φαντασία του θεατή. Όταν το αντιλαμβάνεται, μετά από μια ώρα ταινίας, αποσύροντας στην σοφίτα την ζωγραφιά, για να εξάψει το σασπένς, είναι πια αργά. Τα ειδικά εφέ θα του δώσουν την δυνατότητα ενός εξιλεωτικού φινάλε, που δεν θα διαρκέσει παρά μόνο δύο -τρία λεπτά και τέλος. Ακόμη κι έτσι όμως, ο Dorian Gray του 2010, έχει κάποιες αξιόλογες στιγμές, που βασίζονται κατά κύριο λόγο στην εμπειρία των Βρετανών στην αναπαράσταση της παλιάς εποχής, αλλά και στους ικανούς περιφερειακούς ρόλους, όπως του (οσκαρικά πενταδάτου) Colin Firth ως διδασκάλου της αμαρτίας, του Ben Chaplin ως καλλιτέχνη και της όμορφης πλην ελαχιστότατης χρονικά Rebecca Hall, της έσχατης των αμέτρητων ερωμένων του ζεν πρεμιέ...
Για πες: Που όπως πήγαινα θα τον ξεχνούσα εντελώς, ότι υπήρχε και δαύτος στην ιστορία. Και τούτη είναι η πραγματική δυστυχία της ταινίας, ότι παρόλες τις υγιείς της προθέσεις τρέχει δίχως πρωταγωνιστή, για την ακρίβεια, κινείται στον άξονα ενός σημαντικά αυτόφωτου προσώπου, που δεν έχει όμως ιδέα από υποκριτική. Ο Ben Foster, κοψιά Keanu Reeves στα χειρότερα του, που δεν είναι και λίγα, νομίζει πως με αυτό το βλέμμα της διαρκούς απορίας και της άγνοιας κινδύνου, μπορεί να σταθεί σαν πρωταγωνιστής, επειδή στις περασμένες του ταινίες (Narnia 2, Easy Virtue) κάλυψαν την ανυπαρξία του όλοι οι υπόλοιποι. Εδώ όμως που καλείται να σηκώσει μονάχος το βάρος του μεγαλύτερου κομματιού του σεναρίου, όχι απλά είναι λίγος, αλλά σε πολλές στιγμές καταλήγει αστείος. Πολύ κακή επιλογή, ιδιαίτερα από την στιγμή που το σινεμά της Αλβιόνας σφύζει στις ημέρες μας από φρέσκα χαρισματικά πρόσωπα, που αντανακλά αρνητικότατα στο σύνολο, αφαιρώντας κάποιους από τους παραπάνω πόντους, που - πιθανόν - θα δικαιούταν.
Στις αίθουσες 28 Ιανουαρίου από την Odeon
Rewind /// Trailer - Dorian Gray
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική