Καπιταλισμός: Ιστορία Ενός Έρωτα
του Michael Moore.
The Same Old Story
του gaRis
Εν μέσω μιας χρονιάς που ο Obama έγινε ο πρώτος - nobelistας - πρώτος αφροαμερικανός - πρόεδρος, ο Giorgos (Γιωργάκης...who?) ο first πάππου - προς - πάππου Πρωθυπουργός, ο (Ελλάς-Ελλάς) Αντώνης Σαμαράς πρόεδρος της Ν.Δ. 16 χρόνια μετά το διαζύγιο του 1993, με ανθ-υποψηφίους τους βέρους δεξιούς (τρέμε Καρατζαφέρη) Ντίμη (αυτός που δεν εγκαταλείπει ποτέ) και Ντόρα-δε-με-λένε-Μητσοτάκη, ο Καπιταλισμός και τα κουραφέξαλα (καρφώθηκα) του Μάκη Μούρ μου φαίνονται τόσο παρωχημένη ιστορία, όσο και οι τζούφιες απειλές που χαλαράουα εξετόξευε μέχρις εσχάτων ο Αλ-Μούνιας για την πολυδιακορευμένη μας εθνική οικονομία.
Ο Κομιστής (γλαύκαν ες Αθήνας) Δυο πλέριες (για να θυμηθούμε παλιές κομμουνιστικές γλωσσικές παραδρομές) ώρες για να σκιτσαριστούν (ναι, και καρτουνίστικα) τα αυτονόητα. Σκέρτσα και citizens’ arrests της πορδής για να γαργαλήσουμε το σύστημα. Δαιμονοποίηση του καπιταλιστικού τέρατος (φτου κακά- δαίμονα του σκότους George W. Bush, εσύ πήρες το κουλούρι του μικρού Μάκη, εσύ-εσύ-εσύ!) επιπέδου Πάνου Μιχαλόπουλου στη Γκαρσονιέρα για Δέκα. Και ξάφνου πετιέται-από ξαρχής ο κολίγας Ζερβό, αμολάει το ακρωνύμιο ΚΟΜΕΚΟΝ και τέζα ο καμπούρης. Μένω κάγκελο ωσάν ο φλομπεροχτυπημένος Τζόρβας στο εκ προμελέτης δολοφονικό ψαλιδάκι του βγαλμένου από το Μίσος τραγιού που ακούει στο επίθετο (όλο νόημα) Μήτρογλου. ΚΟΜΕΚΟΝ κύριοι. Αντρέι Βάιντα και σας καλώ να αναφωνήσετε: O-ε-μπε-μπε-κρα-κρα.
Δουλειές του Ποδαριού Περασμένα μεγαλεία του σπαρταριστού Roger & Me ως κάκιστος αναμασημένος συνειρμός- αυτό είναι το Capitalism. Γερασμένη η γροθιά που σέρβιρε το oscarούχο γάλα-με-μπαρούτι Columbine και (ω, ναι) το ηδονικό μπουκετόνι του Farenheit 9/11, ντουετάκι με το βαθιά ουμανιστικό Sicko. Ίσως απλά γιατί τότε ο εχθρός ήταν έκδηλος και ο τρόμος (Δίδυμοι Πύργοι – Οσάμα – Ιράκ – Γκουαντανάμο) εκκωφαντικά παρών. Τώρα υπάρχει ελπίδα, αλλαγή που μπορεί (και) να την πιστέψουμε, το 13ο πρωτάθλημα προ των πυλών, η πράσινη ανάπτυξη, η γρίπη των χοίρων που κλείνει σχολειά με το αψού, το 8% που τελικά ήταν 12%, ο κος Παπούλιας που θα ταλαιπωρηθεί με δεύτερη προεδρική θητεία, η ηλεκτρονική διαβούλευση, η παύση γ.γ. μέσω facebook, o νέος Notis στα κυριακάτικα περίπτερα για πρώτη φορά στην ιστορία (εννοείται μετά τον Πάριο), η αθηναϊκή πορεία των Δεκεμβριανών ’09 που χάρισε αλησμόνητες στιγμές live τηλεοπτικής δόξας με πρωταγωνίστρια την εξεγερμένη νιώτη (sic) του stage 700αρικου και...
Τι λε ρε θείο Μάκη; Ξανά-μανά Flint Michigan, αυτο-αναφορικότητα στα όρια που χάραξε το αλήστου editorial του Γκαρή στην προ-5ετίας ένδοξη προβοκατόρικη εποχή, απουσία στοιχειώδους τεκμηρίωσης και ανέμισμα της κουρελούς – παντιέρας «μόνο η δημοκρατία θα μας σώσει». Σοβαρά, ε; Νομίζω ότι πλέον ο μόνος θώκος που ταιριάζει στον Μάκη Μούρ είναι αυτός του Προέδρου της ΑΕΚ (Sorry, αλλά η υπερνομαρχία Θεσσαλονίκης είναι αγκαζέ for life, που λένε οι πόντιοι fans του Πανίκα). Εγώ με την αξία μου και με τη λεβεντιά μου που λέμε...
Για πες: Και λέγε-λέγε (λέγε-λέγε) Ο Χριστιανός μπερδεύτηκα. Από την άλλη πάλι, κοίτα: Όταν στη χειρότερη κινηματογραφική χρονιά της 20ετίας η Ακαδημία ψάχνει oscarική... 10άδα (Uwe Boll έχεις ελπίδες, προλαβαίνεις!), όταν pseudo-docs σαν το Hurt Locker ή οι uber cult ασκήσεις sci-fi τύπου District 9 ψιλοπαίζουν στα φαβορί, τότε μάλλον ζοριστήκαμε κι η βάρκα γέρνει. Το point είναι πως υπάρχει μια απειροελάχιστη πιθανότητα το παρόν κοιλοπόνημα να παίξει στην κατηγορία Docs. Αν ήμουν βέβαια στη θέση του Μάκη, θα πέρναγα ως Uri από τις επόμενες Πύλες του Χαρδαβέλλα για εντατικά σεμινάρια infotainment δημαγωγίας. Γιατί, κακά τα ψέμματα mr Moore, είσαι πλέον τόσο last... 5 years. Τώρα πια προσκυνώ Γιάννη Παπαγιάννη στο Αποκαλυπτικό Δελτίο του Extra 3 που τα ΣΠΑΕΙ. (Τέλος)
Ο Κομιστής (γλαύκαν ες Αθήνας) Δυο πλέριες (για να θυμηθούμε παλιές κομμουνιστικές γλωσσικές παραδρομές) ώρες για να σκιτσαριστούν (ναι, και καρτουνίστικα) τα αυτονόητα. Σκέρτσα και citizens’ arrests της πορδής για να γαργαλήσουμε το σύστημα. Δαιμονοποίηση του καπιταλιστικού τέρατος (φτου κακά- δαίμονα του σκότους George W. Bush, εσύ πήρες το κουλούρι του μικρού Μάκη, εσύ-εσύ-εσύ!) επιπέδου Πάνου Μιχαλόπουλου στη Γκαρσονιέρα για Δέκα. Και ξάφνου πετιέται-από ξαρχής ο κολίγας Ζερβό, αμολάει το ακρωνύμιο ΚΟΜΕΚΟΝ και τέζα ο καμπούρης. Μένω κάγκελο ωσάν ο φλομπεροχτυπημένος Τζόρβας στο εκ προμελέτης δολοφονικό ψαλιδάκι του βγαλμένου από το Μίσος τραγιού που ακούει στο επίθετο (όλο νόημα) Μήτρογλου. ΚΟΜΕΚΟΝ κύριοι. Αντρέι Βάιντα και σας καλώ να αναφωνήσετε: O-ε-μπε-μπε-κρα-κρα.
Δουλειές του Ποδαριού Περασμένα μεγαλεία του σπαρταριστού Roger & Me ως κάκιστος αναμασημένος συνειρμός- αυτό είναι το Capitalism. Γερασμένη η γροθιά που σέρβιρε το oscarούχο γάλα-με-μπαρούτι Columbine και (ω, ναι) το ηδονικό μπουκετόνι του Farenheit 9/11, ντουετάκι με το βαθιά ουμανιστικό Sicko. Ίσως απλά γιατί τότε ο εχθρός ήταν έκδηλος και ο τρόμος (Δίδυμοι Πύργοι – Οσάμα – Ιράκ – Γκουαντανάμο) εκκωφαντικά παρών. Τώρα υπάρχει ελπίδα, αλλαγή που μπορεί (και) να την πιστέψουμε, το 13ο πρωτάθλημα προ των πυλών, η πράσινη ανάπτυξη, η γρίπη των χοίρων που κλείνει σχολειά με το αψού, το 8% που τελικά ήταν 12%, ο κος Παπούλιας που θα ταλαιπωρηθεί με δεύτερη προεδρική θητεία, η ηλεκτρονική διαβούλευση, η παύση γ.γ. μέσω facebook, o νέος Notis στα κυριακάτικα περίπτερα για πρώτη φορά στην ιστορία (εννοείται μετά τον Πάριο), η αθηναϊκή πορεία των Δεκεμβριανών ’09 που χάρισε αλησμόνητες στιγμές live τηλεοπτικής δόξας με πρωταγωνίστρια την εξεγερμένη νιώτη (sic) του stage 700αρικου και...
Τι λε ρε θείο Μάκη; Ξανά-μανά Flint Michigan, αυτο-αναφορικότητα στα όρια που χάραξε το αλήστου editorial του Γκαρή στην προ-5ετίας ένδοξη προβοκατόρικη εποχή, απουσία στοιχειώδους τεκμηρίωσης και ανέμισμα της κουρελούς – παντιέρας «μόνο η δημοκρατία θα μας σώσει». Σοβαρά, ε; Νομίζω ότι πλέον ο μόνος θώκος που ταιριάζει στον Μάκη Μούρ είναι αυτός του Προέδρου της ΑΕΚ (Sorry, αλλά η υπερνομαρχία Θεσσαλονίκης είναι αγκαζέ for life, που λένε οι πόντιοι fans του Πανίκα). Εγώ με την αξία μου και με τη λεβεντιά μου που λέμε...
Για πες: Και λέγε-λέγε (λέγε-λέγε) Ο Χριστιανός μπερδεύτηκα. Από την άλλη πάλι, κοίτα: Όταν στη χειρότερη κινηματογραφική χρονιά της 20ετίας η Ακαδημία ψάχνει oscarική... 10άδα (Uwe Boll έχεις ελπίδες, προλαβαίνεις!), όταν pseudo-docs σαν το Hurt Locker ή οι uber cult ασκήσεις sci-fi τύπου District 9 ψιλοπαίζουν στα φαβορί, τότε μάλλον ζοριστήκαμε κι η βάρκα γέρνει. Το point είναι πως υπάρχει μια απειροελάχιστη πιθανότητα το παρόν κοιλοπόνημα να παίξει στην κατηγορία Docs. Αν ήμουν βέβαια στη θέση του Μάκη, θα πέρναγα ως Uri από τις επόμενες Πύλες του Χαρδαβέλλα για εντατικά σεμινάρια infotainment δημαγωγίας. Γιατί, κακά τα ψέμματα mr Moore, είσαι πλέον τόσο last... 5 years. Τώρα πια προσκυνώ Γιάννη Παπαγιάννη στο Αποκαλυπτικό Δελτίο του Extra 3 που τα ΣΠΑΕΙ. (Τέλος)
Στις αίθουσες 10 Δεκεμβρίου από την Hollywood
