Αδέλφια
του Jim Sheridan. Με τους Jake Gyllenhaal, Natalie Portman, Tobey Maguire
Απώλειες Πολέμου
του zerVo
Το πιο εύκολο για μένα, θα ήταν να ξεκινήσω την αναφορά μου στο φιλμ, λέγοντας - όπως άπαντες έπραξαν, πιστεύω - πως πρόκειται για ριμέικ, παλαιότερης σκανδιναβικής ταινίας. Λες κι εκείνο το Brodre της Bier, το είδαν τίποτα εκατομμύρια θεατές στην Ελλάδα και υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Για σένα κοινέ θνητέ λοιπόν, που δεν ξημεροβραδιάζεσαι στην αίθουσα, παρακολουθώντας οτιδήποτε Δανέζικο έχει κυκλοφορήσει τα τελευταία είκοσι χρόνια, το Brothers είναι μια πρωτοεμφανιζόμενη μέτριου κόστους αμερικάνικη ταινία, φτιαγμένη από έναν Ιρλανδό, που επιχειρεί να κάνει ένα μικρό φροντιστήριο στους Γιάνκηδες, γύρω από τις τραγικές συνέπειες του οποιουδήποτε πολέμου. Βασικώς για εκείνον που τον βιώνει από πρώτο χέρι και ακολούθως, για όλους τους αυτούς που συνθέτουν τον περίγυρο του. Μάνες, γυναίκες και παιδιά, δεν περνούν λίγα βάσανα, ξέροντας πως κάπου στην αχανή Ανατολή, δίχως συγκεκριμένο λόγο και αφορμή, ο δικός τους άνθρωπος, πολεμά κατ εντολή της πατρίδας. Κι όμως, ακόμη κι έτσι ο πληθυσμός του στρατού της Αστερόεσσας, αυξάνεται και πληθύνεται διαρκώς στα διάφορα μέτωπα. Δεν πάει να μοιράζει ο Sheridan ειρηνευτικά φυλλάδια μέσω των εικόνων του. Χαμπάρι δεν θα πάρουν τα κουτορνίθια. Μόνο κάνα Νόμπελ Ειρήνης...
Κατόπιν των φρικτών βασανιστηρίων που έζησε στα χέρια των Ταλιμπάν, οικογενειάρχης στρατιώτης, επιστρέφει στην φαμίλια του, για να διαπιστώσει πως τίποτα δεν είναι όπως το άφησε. Ή τουλάχιστον αυτό νομίζει, μέσα στην θολούρα του μυαλού του που έχει γίνει πουρές, από τον χρόνο που ξόδεψε στα λαγούμια - μπουντρούμια των Αφγανών, που με το περίστροφο στο χέρι τον ανάγκασαν σε απίστευτες ακρότητες. Αν ορίζονται εξτρεμισμοί σε μια εμπόλεμη κατάσταση, ειδικά όταν ο εχθρός έχει εισβάλει, δίχως σαφή εξήγηση στα εδάφη σου... Ο φουκαράς, ο υψηλού πατριωτικού αισθήματος λοχίας, φεύγοντας από την εστία του, αποχαιρέτησε μισοαλκοολικό πατέρα, μισοχαρούμενη μαμά, μια κούκλα γυναίκα, δύο αγγελάκια και έναν αδερφό, άρτι αποφυλακισθέντα για μικροκλοπές. Όταν εκείνος δηλώθηκε ως missing in action, άπαντες διαλύθηκαν, ρήμαξαν, έκλαψαν, μα σιγά σιγά, ο χρόνος άρχισε να σβήνει τα σημάδια του πόνου και κάποια μικρή ηλιαχτίδα διαφάνηκε στον ορίζοντα. Η χήρα (?) ξανάρχισε να φορά κραγιονάκι, το σπίτι με τον καιρό ξαναπαίρνει χρώμα, το κωλόπαιδο ο μικρός αδελφός - εν τη απουσία του μεγαλύτερου, του υποδείγματος - φαντάζει καλούλης κι όχι ένας κοινός αλήτης. Οικογένεια ξανά, έστω και από σπόντα. Φαντάσου τι φαντάστηκε ο ήρωας του πολέμου, όταν γυρνώντας πίσω και κόβοντας ματιές, κατάλαβε πως κάτι παίχτηκε ανάμεσα σε σύζυγο και καρντάση, όσο εκείνος τα έβαζε με τους σαρικοφόρους...
Για πες: Το βασικό θετικό στοιχείο που αποκόμισα από το Brothers, είναι που κατάλαβα πως αυτός ο Maguire είναι και ηθοποιός. Που να το πάρω χαμπάρι, όταν στο 85 τοις εκατό των πλάνων, στην μέχρι τώρα καριέρα του, είναι κρυμμένος πίσω από μια κοκκινομπλέ μασκαράτα? Έξοχος κι εκφραστικός ή για να το πω καλύτερα, μακράν ποιοτικότερος των έτερων συμπρωταγωνιστών του, που το είδαν πιο χαλαρά το πράγμα. Και για να σου πω τη γνώμη μου, προτιμώ την υπερέκθεση από την αδιαφορία. Και εδώ ο Jake μοιάζει σαν να κάνει αγγαρεία, ενώ η Portman, κινείται σε εκείνα τα μονίμως ουδέτερα εκφραστικά μονοπάτια, λες και νομίζει, πως αν επιχειρήσει τον οποιοδήποτε μορφασμό, θα της αφήσει μονομιάς ρυτίδες. Αναμφίβολα όμορφη, δίχως άλλο κενή, στον ρόλο που κρατά το κλειδί του σεναρίου. Ενός θέματος που ο Jim Sheridan - αγαπημένος για τον τρόπο που χειρίζεται την ακρότητα, από την εποχή του In The Name Of The Father - κινεί άνισα, μην μοιράζοντας σωστά τον χρόνο ανάμεσα στις δύο διαφορετικές ταινίες, που καλείται να παρουσιάσει. Την μια που διεξάγεται στο Home, με την παρουσίαση του ψυχικού δράματος, που στο φινάλε του δανείζεται μπούσουλα από American History X. Και στην δεύτερη που λαμβάνει χώρα Away, στην σκονισμένη Ταλιμπανία, δεν κάνει κριτική τηρώντας νεουτραλισμό και πιθανόν να ταρακουνήσει λίγο τα Αμερικανάκια, για το τι περνούν οι φαντάροι τους στην Ασιανή έρημο. Θα μου πεις εδώ ολόκληρα Δίδυμα τους ήρθαν στο κεφάλι και ακόμη δεν έβαλαν μυαλό, θα τους το αλλάξει τώρα ένας εξτρεμιστής Δουβλινέζος? Που ξέρεις...
Κατόπιν των φρικτών βασανιστηρίων που έζησε στα χέρια των Ταλιμπάν, οικογενειάρχης στρατιώτης, επιστρέφει στην φαμίλια του, για να διαπιστώσει πως τίποτα δεν είναι όπως το άφησε. Ή τουλάχιστον αυτό νομίζει, μέσα στην θολούρα του μυαλού του που έχει γίνει πουρές, από τον χρόνο που ξόδεψε στα λαγούμια - μπουντρούμια των Αφγανών, που με το περίστροφο στο χέρι τον ανάγκασαν σε απίστευτες ακρότητες. Αν ορίζονται εξτρεμισμοί σε μια εμπόλεμη κατάσταση, ειδικά όταν ο εχθρός έχει εισβάλει, δίχως σαφή εξήγηση στα εδάφη σου... Ο φουκαράς, ο υψηλού πατριωτικού αισθήματος λοχίας, φεύγοντας από την εστία του, αποχαιρέτησε μισοαλκοολικό πατέρα, μισοχαρούμενη μαμά, μια κούκλα γυναίκα, δύο αγγελάκια και έναν αδερφό, άρτι αποφυλακισθέντα για μικροκλοπές. Όταν εκείνος δηλώθηκε ως missing in action, άπαντες διαλύθηκαν, ρήμαξαν, έκλαψαν, μα σιγά σιγά, ο χρόνος άρχισε να σβήνει τα σημάδια του πόνου και κάποια μικρή ηλιαχτίδα διαφάνηκε στον ορίζοντα. Η χήρα (?) ξανάρχισε να φορά κραγιονάκι, το σπίτι με τον καιρό ξαναπαίρνει χρώμα, το κωλόπαιδο ο μικρός αδελφός - εν τη απουσία του μεγαλύτερου, του υποδείγματος - φαντάζει καλούλης κι όχι ένας κοινός αλήτης. Οικογένεια ξανά, έστω και από σπόντα. Φαντάσου τι φαντάστηκε ο ήρωας του πολέμου, όταν γυρνώντας πίσω και κόβοντας ματιές, κατάλαβε πως κάτι παίχτηκε ανάμεσα σε σύζυγο και καρντάση, όσο εκείνος τα έβαζε με τους σαρικοφόρους...
Για πες: Το βασικό θετικό στοιχείο που αποκόμισα από το Brothers, είναι που κατάλαβα πως αυτός ο Maguire είναι και ηθοποιός. Που να το πάρω χαμπάρι, όταν στο 85 τοις εκατό των πλάνων, στην μέχρι τώρα καριέρα του, είναι κρυμμένος πίσω από μια κοκκινομπλέ μασκαράτα? Έξοχος κι εκφραστικός ή για να το πω καλύτερα, μακράν ποιοτικότερος των έτερων συμπρωταγωνιστών του, που το είδαν πιο χαλαρά το πράγμα. Και για να σου πω τη γνώμη μου, προτιμώ την υπερέκθεση από την αδιαφορία. Και εδώ ο Jake μοιάζει σαν να κάνει αγγαρεία, ενώ η Portman, κινείται σε εκείνα τα μονίμως ουδέτερα εκφραστικά μονοπάτια, λες και νομίζει, πως αν επιχειρήσει τον οποιοδήποτε μορφασμό, θα της αφήσει μονομιάς ρυτίδες. Αναμφίβολα όμορφη, δίχως άλλο κενή, στον ρόλο που κρατά το κλειδί του σεναρίου. Ενός θέματος που ο Jim Sheridan - αγαπημένος για τον τρόπο που χειρίζεται την ακρότητα, από την εποχή του In The Name Of The Father - κινεί άνισα, μην μοιράζοντας σωστά τον χρόνο ανάμεσα στις δύο διαφορετικές ταινίες, που καλείται να παρουσιάσει. Την μια που διεξάγεται στο Home, με την παρουσίαση του ψυχικού δράματος, που στο φινάλε του δανείζεται μπούσουλα από American History X. Και στην δεύτερη που λαμβάνει χώρα Away, στην σκονισμένη Ταλιμπανία, δεν κάνει κριτική τηρώντας νεουτραλισμό και πιθανόν να ταρακουνήσει λίγο τα Αμερικανάκια, για το τι περνούν οι φαντάροι τους στην Ασιανή έρημο. Θα μου πεις εδώ ολόκληρα Δίδυμα τους ήρθαν στο κεφάλι και ακόμη δεν έβαλαν μυαλό, θα τους το αλλάξει τώρα ένας εξτρεμιστής Δουβλινέζος? Που ξέρεις...
Στις αίθουσες 10 Δεκεμβρίου από την Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική