του Woody Allen. Με τους Larry David, Evan Rachel Wood, Patricia Clarkson
Το μαγικό άγγιγμα της Νέας Υόρκης
του zerVo
Τι να δεις ελληνικό σινεμά της δεκαετίας του 60', τι να δεις Woody Allen στα noughties! Μία η άλλη! Σου κάνει κλικ Ορέστης Μακρής, με Ζερβό αγκαζέ, να περπατούν στο πλακόστρωτο του Αθηναϊκού κέντρου, συνομιλώντας αραιά και που με την κάμερα και κατ επέκταση το κοινό που τους παρακολουθεί? Ε, θα σου αρέσει και το Whatever Works, που επίσης ηλικιωμένο άντρα έχει στο επίκεντρο του, γκρινιάρη κατά το δοκούν, να απευθύνεται πολλάκις σε εσένα, που ρίχνεις κλεφτές ματιές στην ιδιωτική του ζωή. Θα μου πεις, μα δεν είναι δυνατόν, υπάρχει διαφορά φιλοσοφίας και ο κόσμος έχει βαδίσει χιλιόμετρα μπροστά. Και τι έγινε καλέ μου? Όσο πρωτοποριακό ήταν να φορά η Καρέζη τότες μπικίνι, άλλο τόσο επαναστατικό, είναι να αντικρίζεις τον ρεπουμπλικάνο μπαμπά, να μεταλλάσσεται σε απροβλημάτιστο γκέι, μέχρι να λιώσουν τα παγάκια του ποτού του ή την φεουδαρχικών αντιλήψεων πενηντάρα μαμά, από κυρία με τις καμέλιες, να εξελίσσεται σε τζίνι της art nouveau, που τους άντρες στο κρεβάτι τους παίζει δυο δυο. Εντάξει, κάπου εκεί ανάμεσα παίζει τον ρόλο της και η Νέα Υόρκη...
Νεοϋορκέζος φιλόσοφος και πάλαι ποτέ αποτυχών υποψήφιος για Νόμπελ κβαντομηχανικής, γνωρίζεται με καλλίγραμμη άρτι ενηλικιωθείσα Λουιζιανή, που αναζήτησε την τύχη της στην Μητρόπολη, μα τα πράγματα της έχουν έλθει μέχρι τώρα στραβά. Μετά από πλατωνική συμβίωση μηνός, θα περιέλθουν εις γάμου κοινωνία... Το "Κι αν σου κάτσει..." δηλώνει κομεντί ως είδος, από εκείνες τις κομεντί, που στο παρελθόν του έχει προσφέρει όχι και λίγες ο πασίγνωστος αμερικανοεβραίος. Πρόσεξε και τόνισε την λέξη παρελθόν, γιατί δεν αναφέρομαι στο πρόσφατο, όπου έδειξε μια μυστηριώδη αναλαμπή με ροπές προς το σασπένς, αλλά εκείνη την εποχή, που τα πάντα στο μυαλό του περιστρέφονταν γύρω από την επίδραση της γενέτειρας του, στην σκεπτική εκείνου που ζει και αναπνέει κάτω από την σκιά των ουρανοξυστών της. Ένας από δαύτους είναι και ο Μπόρις, που τον παίζει ο πλήρως άσημος στα μέρη μας ικανότατος κωμικός Larry David . Διαζευγμένος, για πιο ασήμαντο λόγο από εκείνον που τον ώθησε στον γάμο, παλεύει ολημερίς και ολονυχτίς (κυριολεκτικά) με τις νευρώσεις του, που τον καθιστούν ίσως τον αντιπαθέστερο κάτοικο της Νέας Υόρκης. Κι όμως η πιτσιρίκα Μελοντί - η Rachel Wood, που είναι μια Kirsten Dunst με ταλέντο - θα ανακαλύψει στην ιδιότυπη ματιά του, το στοιχείο που δεν είχε βρει ποτέ, δίπλα στους βάλτους του Μισισίπι, που μεγάλωσε. Θα γίνει είδωλο της, μέχρι κι αυτός να περάσει στην σφαίρα της στείρας καθημερινότητας. Κάπως έτσι όπως νιώθουν, όσοι επισκέπτονται για πρώτη φορά το Μεγάλο Μήλο και μετά από καιρό, χάνεται ο αρχικός εντυπωσιασμός...
Για πες: Αν σου πω τώρα πως το σενάριο γράφτηκε από τον Allen κάπου στα 1970, δεν πρέπει να σου προκαλέσει καμία απολύτως απορία. Τα πάντα στην σκηνοθεσία του θυμίζουν τις ημέρες της Βιτρίνας και του Υπναρά, με αποκορύφωμα τις ηρωικές εξόδους του κεντρικού ήρωα από το παράθυρο, που είναι κόπια πέιστ σκηνών ηλικίας σαράντα και πλέον χρόνων. Και τι με αυτό, θα αναρωτηθείς? Ο καλός Allen παραμένει ακόμη και τώρα επίκαιρος. Σαφώς και δεν θα διαφωνήσω, μάλιστα με κάποια από τα εκατοντάδες αστεία, που σκόρπισε στον καμβά του, γέλασα. Γέλιο που είχε όμως την χροιά της ντεμοντερνίλας, που μου θύμισε τον τρόπο που γελάω όταν βλέπω Θεία απ'το Σικάγο, σε πολλοστή επανάληψη στην μικρή οθόνη. Πάντα τα κανάτια σκάνε στο καλντερίμι. Όπως πάντα ο σαλταριστής αυτόχειρας, πέφτει πάνω σε περαστικό, που θα του αλλάξει την μοίρα. Woody, τελικά, δεν γυρνάς λέω γω στην Ευρώπη, να βρεις την υγεία σου?
Νεοϋορκέζος φιλόσοφος και πάλαι ποτέ αποτυχών υποψήφιος για Νόμπελ κβαντομηχανικής, γνωρίζεται με καλλίγραμμη άρτι ενηλικιωθείσα Λουιζιανή, που αναζήτησε την τύχη της στην Μητρόπολη, μα τα πράγματα της έχουν έλθει μέχρι τώρα στραβά. Μετά από πλατωνική συμβίωση μηνός, θα περιέλθουν εις γάμου κοινωνία... Το "Κι αν σου κάτσει..." δηλώνει κομεντί ως είδος, από εκείνες τις κομεντί, που στο παρελθόν του έχει προσφέρει όχι και λίγες ο πασίγνωστος αμερικανοεβραίος. Πρόσεξε και τόνισε την λέξη παρελθόν, γιατί δεν αναφέρομαι στο πρόσφατο, όπου έδειξε μια μυστηριώδη αναλαμπή με ροπές προς το σασπένς, αλλά εκείνη την εποχή, που τα πάντα στο μυαλό του περιστρέφονταν γύρω από την επίδραση της γενέτειρας του, στην σκεπτική εκείνου που ζει και αναπνέει κάτω από την σκιά των ουρανοξυστών της. Ένας από δαύτους είναι και ο Μπόρις, που τον παίζει ο πλήρως άσημος στα μέρη μας ικανότατος κωμικός Larry David . Διαζευγμένος, για πιο ασήμαντο λόγο από εκείνον που τον ώθησε στον γάμο, παλεύει ολημερίς και ολονυχτίς (κυριολεκτικά) με τις νευρώσεις του, που τον καθιστούν ίσως τον αντιπαθέστερο κάτοικο της Νέας Υόρκης. Κι όμως η πιτσιρίκα Μελοντί - η Rachel Wood, που είναι μια Kirsten Dunst με ταλέντο - θα ανακαλύψει στην ιδιότυπη ματιά του, το στοιχείο που δεν είχε βρει ποτέ, δίπλα στους βάλτους του Μισισίπι, που μεγάλωσε. Θα γίνει είδωλο της, μέχρι κι αυτός να περάσει στην σφαίρα της στείρας καθημερινότητας. Κάπως έτσι όπως νιώθουν, όσοι επισκέπτονται για πρώτη φορά το Μεγάλο Μήλο και μετά από καιρό, χάνεται ο αρχικός εντυπωσιασμός...
Για πες: Αν σου πω τώρα πως το σενάριο γράφτηκε από τον Allen κάπου στα 1970, δεν πρέπει να σου προκαλέσει καμία απολύτως απορία. Τα πάντα στην σκηνοθεσία του θυμίζουν τις ημέρες της Βιτρίνας και του Υπναρά, με αποκορύφωμα τις ηρωικές εξόδους του κεντρικού ήρωα από το παράθυρο, που είναι κόπια πέιστ σκηνών ηλικίας σαράντα και πλέον χρόνων. Και τι με αυτό, θα αναρωτηθείς? Ο καλός Allen παραμένει ακόμη και τώρα επίκαιρος. Σαφώς και δεν θα διαφωνήσω, μάλιστα με κάποια από τα εκατοντάδες αστεία, που σκόρπισε στον καμβά του, γέλασα. Γέλιο που είχε όμως την χροιά της ντεμοντερνίλας, που μου θύμισε τον τρόπο που γελάω όταν βλέπω Θεία απ'το Σικάγο, σε πολλοστή επανάληψη στην μικρή οθόνη. Πάντα τα κανάτια σκάνε στο καλντερίμι. Όπως πάντα ο σαλταριστής αυτόχειρας, πέφτει πάνω σε περαστικό, που θα του αλλάξει την μοίρα. Woody, τελικά, δεν γυρνάς λέω γω στην Ευρώπη, να βρεις την υγεία σου?
Στις αίθουσες 19 Νοεμβρίου από την Audiovisual
Rewind /// Trailer - Whatever Works
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική