Welcome
του Philippe Lioret. Με τους Vincent Lindon, Firat Ayverdi, Audrey Dana
Το Κανάλι της Αγωνίας
του zerVo
Ωραία ταινία! Και ωραία αναπαράσταση, της σύγχρονης πραγματικότητας των πολιτισμένων κοινωνιών και του τρόπου που αντιμετωπίζουν, το μεταναστευτικό κύμα από την πολύπαθη Ασία. Πρόσεξε τον προσδιορισμό "πολιτισμένων". Δεν αναφέρομαι στο τι κάνουμε εμείς, που ακολουθούμε το σκεπτικό του "μπάτε σκύλοι" κι όπου μας βγάλει η άκρη. Μιλώ για χώρες, που έχουν βάλει εδώ και δεκαετίες στην ζωή τους, την συνύπαρξη με αλλόφυλους και που έχουν εκπονήσει σοβαρά σχέδια για το πως θα υποδεχτούν και θα φροντίσουν τους νέους επισκέπτες, που αναζητούν ένα καλύτερο αύριο στα μέρη τους. Αν και να σου πω την αλήθεια, η λογική δεν αλλάζει ιδιαίτερα, απλά τα αστυνομικά μέτρα, όπως έδειξε το Welcome, με τον απόλυτα ειρωνικό τίτλο του, είναι δρακόντεια και δεν καθιστούν Γαλλία και Βρετανία, εν προκειμένω, σαν ξέφραγα αμπέλια...
Ο δεκαεπτάχρονος Μπιλάλ, πρόσφυγας από το Κουρδιστάν, έχει βάλει σκοπό ζωής να φτάσει στο Λονδίνο για να συναντήσει την αγαπημένη του. Κάθε απόπειρα του, θα αποτύχει, με συνέπεια μόνο μια λύση να του απομένει. Να περάσει κολυμπώντας το κανάλι της Μάγχης... Μέχρι εκεί μπορεί να οδηγήσει η απόγνωση, έναν περιπλανώμενο φουκαρά έφηβο, που μετά από τρεις μήνες ποδαρόδρομο από το πολύπαθο Ιράκ, βρίσκεται μια ανάσα (μεταφορικά) από την ολοκλήρωση του στόχου του. Όταν κάθε πιθανή οδός από ξηράς θα σφραγιστεί, θα καταλάβει πως μονάχα μια λύση του απομένει: Να τα βάλει με την φουρτουνιασμένη θάλασσα, μέχρι να βγει στις ακτές του Ντόβερ! Ρίσκο θανάσιμο και πολλαπλό. Ειδικά από την στιγμή που δεν γνωρίζει κολύμπι, με συνέπεια να ζητήσει την βοήθεια ενός προπονητή από το Καλαί. Από το σημείο αυτό και μετά το φιλμ αποκτά τον χαρακτήρα του role play, αφού αλλάζει εντελώς την υποκειμενική του ματιά, μεταφέροντας την στο μυαλό του ανθρώπου που τρώει την ημέρα του στην πισίνα, μαθαίνοντας τα παιδιά μπάνιο. Κοντεύει τα πενήντα, δεν έχει παιδιά και βρίσκεται ένα βήμα πριν από το διαζύγιο με την γυναίκα του, που ασχολείται ενεργά με την σίτιση των προσφύγων. Η γνωριμία του Σιμόν με τον θαρραλέο Ασιάτη, θα του αλλάξει σε μεγάλο βαθμό την σκεπτική, γύρω από το τι ζητούν στην χώρα του, οι μελαψοί απρόσκλητοι επισκέπτες. Είτε συγκινημένος από την ανθρώπινη ιστορία του Μπιλάλ, είτε γιατί στα μάτια του φαντάζει σαν ο γιος που ποτέ δεν απόκτησε, είτε για να εντυπωσιάσει την σύζυγο του που απομακρύνεται, ο κόουτς, θα δεχτεί να βοηθήσει τον άμοιρο νέο, έστω και αν γνωρίζει πως το πλάνο του, δύσκολα θα έχει ευτυχή κατάληξη.
Για πες: Το φιλμ του Philippe Lioret, σκηνοθέτη που φορά με επιτυχία το κοινωνικό κοστούμι του Ken Loach, δεν είναι αυτό που λέμε άψογο σεναριακά και εμφανίζει αρκετές υπερβολές και ανισότητες στο ξετύλιγμα του. Όμως είναι απεριόριστα ανθρώπινο, ασχολούμενο με ένα ζήτημα που προβληματίζει σχεδόν όλες τις ευρωπαικές κοινωνίες, λίγο έως πολύ, φροντίζοντας να σου ρίξει μια γερή ένεση μελοδραματισμού για να σε συγκινήσει. Το δυνατό του σημείο, δίχως άλλο, είναι οι εντυπωσιακές ερμηνείες, που μοιάζουν αληθινές, τωρινές, σημερινές, ανταποκρινόμενες σε χαρακτήρες που μπορεί να συναντήσεις στην διπλανή σου πόρτα. Ο Vincent Lindon, ο αποκαλούμενος σύγχρονος Jean Gabin του Γαλλικού σινεμά, κρατά πάνω στην εκφραστική του μορφή, όλη την ίντριγκα από την στιγμή που κάνει την εμφάνιση του στην οθόνη. Στοργικός, πονόψυχος, μελαγχολικός, επιθετικός και σε τελική ανάλυση πατρικός, ο ρόλος του, θα πάρει κάτω από την πλήρη εποπτεία του το αγόρι, αγνοώντας το βαρύ χέρι του νόμου και το λοιδορούν δάκτυλο της γειτονιάς. Των ανθρώπων που κρυφοκοιτάζουν πίσω από το ματάκι της απέναντι εισόδου, εισβάλλοντας με παντίους τρόπους στην ιδιωτική του ζωή, έχοντας στρώσει στο κατώφλι τους το πατάκι με την ζωγραφισμένη επιγραφή Welcome... Ουαί υμίν υποκριτές καλομαθημένοι. Μην έρθετε εσείς ποτέ στην θέση να φορτώσετε τον μπόγο στην πλάτη, για να γίνετε κυνηγημένοι φυγάδες σε έναν άγνωστο τόπο. Και καλά να αντιδρούν έτσι οι Φραντσέζοι που δεν έχουν περάσει ποτέ τέτοιο πόνο ψυχής, αλλά κι οι Έλληνες..?
Ο δεκαεπτάχρονος Μπιλάλ, πρόσφυγας από το Κουρδιστάν, έχει βάλει σκοπό ζωής να φτάσει στο Λονδίνο για να συναντήσει την αγαπημένη του. Κάθε απόπειρα του, θα αποτύχει, με συνέπεια μόνο μια λύση να του απομένει. Να περάσει κολυμπώντας το κανάλι της Μάγχης... Μέχρι εκεί μπορεί να οδηγήσει η απόγνωση, έναν περιπλανώμενο φουκαρά έφηβο, που μετά από τρεις μήνες ποδαρόδρομο από το πολύπαθο Ιράκ, βρίσκεται μια ανάσα (μεταφορικά) από την ολοκλήρωση του στόχου του. Όταν κάθε πιθανή οδός από ξηράς θα σφραγιστεί, θα καταλάβει πως μονάχα μια λύση του απομένει: Να τα βάλει με την φουρτουνιασμένη θάλασσα, μέχρι να βγει στις ακτές του Ντόβερ! Ρίσκο θανάσιμο και πολλαπλό. Ειδικά από την στιγμή που δεν γνωρίζει κολύμπι, με συνέπεια να ζητήσει την βοήθεια ενός προπονητή από το Καλαί. Από το σημείο αυτό και μετά το φιλμ αποκτά τον χαρακτήρα του role play, αφού αλλάζει εντελώς την υποκειμενική του ματιά, μεταφέροντας την στο μυαλό του ανθρώπου που τρώει την ημέρα του στην πισίνα, μαθαίνοντας τα παιδιά μπάνιο. Κοντεύει τα πενήντα, δεν έχει παιδιά και βρίσκεται ένα βήμα πριν από το διαζύγιο με την γυναίκα του, που ασχολείται ενεργά με την σίτιση των προσφύγων. Η γνωριμία του Σιμόν με τον θαρραλέο Ασιάτη, θα του αλλάξει σε μεγάλο βαθμό την σκεπτική, γύρω από το τι ζητούν στην χώρα του, οι μελαψοί απρόσκλητοι επισκέπτες. Είτε συγκινημένος από την ανθρώπινη ιστορία του Μπιλάλ, είτε γιατί στα μάτια του φαντάζει σαν ο γιος που ποτέ δεν απόκτησε, είτε για να εντυπωσιάσει την σύζυγο του που απομακρύνεται, ο κόουτς, θα δεχτεί να βοηθήσει τον άμοιρο νέο, έστω και αν γνωρίζει πως το πλάνο του, δύσκολα θα έχει ευτυχή κατάληξη.
Για πες: Το φιλμ του Philippe Lioret, σκηνοθέτη που φορά με επιτυχία το κοινωνικό κοστούμι του Ken Loach, δεν είναι αυτό που λέμε άψογο σεναριακά και εμφανίζει αρκετές υπερβολές και ανισότητες στο ξετύλιγμα του. Όμως είναι απεριόριστα ανθρώπινο, ασχολούμενο με ένα ζήτημα που προβληματίζει σχεδόν όλες τις ευρωπαικές κοινωνίες, λίγο έως πολύ, φροντίζοντας να σου ρίξει μια γερή ένεση μελοδραματισμού για να σε συγκινήσει. Το δυνατό του σημείο, δίχως άλλο, είναι οι εντυπωσιακές ερμηνείες, που μοιάζουν αληθινές, τωρινές, σημερινές, ανταποκρινόμενες σε χαρακτήρες που μπορεί να συναντήσεις στην διπλανή σου πόρτα. Ο Vincent Lindon, ο αποκαλούμενος σύγχρονος Jean Gabin του Γαλλικού σινεμά, κρατά πάνω στην εκφραστική του μορφή, όλη την ίντριγκα από την στιγμή που κάνει την εμφάνιση του στην οθόνη. Στοργικός, πονόψυχος, μελαγχολικός, επιθετικός και σε τελική ανάλυση πατρικός, ο ρόλος του, θα πάρει κάτω από την πλήρη εποπτεία του το αγόρι, αγνοώντας το βαρύ χέρι του νόμου και το λοιδορούν δάκτυλο της γειτονιάς. Των ανθρώπων που κρυφοκοιτάζουν πίσω από το ματάκι της απέναντι εισόδου, εισβάλλοντας με παντίους τρόπους στην ιδιωτική του ζωή, έχοντας στρώσει στο κατώφλι τους το πατάκι με την ζωγραφισμένη επιγραφή Welcome... Ουαί υμίν υποκριτές καλομαθημένοι. Μην έρθετε εσείς ποτέ στην θέση να φορτώσετε τον μπόγο στην πλάτη, για να γίνετε κυνηγημένοι φυγάδες σε έναν άγνωστο τόπο. Και καλά να αντιδρούν έτσι οι Φραντσέζοι που δεν έχουν περάσει ποτέ τέτοιο πόνο ψυχής, αλλά κι οι Έλληνες..?
Στις αίθουσες 19 Νοεμβρίου από την Filmtrade
Rewind /// Trailer - Welcome
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική