του Κλεάνθη Δανόπουλου. Με τους Βασίλη Μαυρογεωργίου, Ηλέκτρα Τσακαλία, Τζένη Ρουσέα
Μπροστά Σου Κοίτα!
του zerVo
Μια από τις μεγαλύτερες κουταμάρες που έχουν ακουστεί κατά καιρούς - και μάλιστα από τα χείλη των number one φιλοσόφων Κινέζων - είναι αυτό το κοινότυπο "μια εικόνα, ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις". Δεν θα διαφωνήσω πως ένα καρέ μπορεί να ισούται με αυτό τον αριθμό κουβεντών, απλά έχω μια ένσταση για το αν η εικόνα μπορεί πραγματικά να ανταποκριθεί σε αυτό που με το γραπτό λόγο έχει ο συγγραφέας διασαφηνίσει. Κανόνας που ισχύει παγκόσμια και όχι μονάχα στην περίπτωση του Στο Βάθος Κήπος, που αποτελεί απόσπασμα από συλλογή διηγημάτων του Κλεάνθη Δανόπουλου, που εδώ αναλαμβάνει και την σκηνοθεσία της ταινίας. Και είμαι απόλυτα βέβαιος πως ακόμη και ο ίδιος, θα πρέπει να έμεινε πολύ πιο ευχαριστημένος από το πως εκφράστηκε στο χαρτί, παρά στο σελιλόιντ, όπου μου σχηματίστηκε μια θολή εικόνα για το τι πραγματικά πρεσβεύει το πόνημα του...
Νιόπαντρο ζευγάρι, ανακαλύπτει το σπίτι των ονείρων του, με έναν παραδεισένιο κήπο της Εδέμ στην μέση του, ικανό να τους φτιάχνει την καθημερινή διάθεση. Και ενίοτε και να τους την χαλάει... Συμπτωματικά εδώ, όπως και στο εντελώς διαφορετικού χαρακτήρα Paranormal Activity, που είδα πρόσφατα, εντόπισα κάποιες έντονες ομοιότητες, που έχουν να κάνουν με τις βολές που δέχεται μέρα με την μέρα ένα ευτυχισμένο αντρόγυνο, που κτίζει με ελπίδες την ζωούλα του. Απλά η μέθοδος που διάλεξε η αμερικάνικη ταινία για να δείξει τι εννοεί είναι ο τρόμος, ενώ ο Κήπος είναι λίγο πιο... Λίγο πιο τι? Κωμωδία? Κωμωδία δεν είναι με τίποτα, μιας και το να χαμογελάσεις δυο στιγμές σε ένα χρονικό εύρος μιάμισης ώρας, δεν μπορεί να του αποδώσει μια τέτοια ταυτότητα. Αλληγορία? Ίσως, μα θα έπρεπε να διαθέτει πολύ καλύτερο συγχρονισμό πλάνων και έμπνευσης για να αποδώσει αυτό που θέλει να πει. Κοινωνική Σάτιρα? Nope, γιατί μπορεί οι κεντρικοί χαρακτήρες να είναι βγαλμένοι από το διπλανό σου διαμέρισμα, μα όλοι οι υπόλοιποι φαντάζουν υπερβολικά σουρεαλιστικοί. Ξέρεις τελικά τι φαντάζομαι? Πως το εργάκι φτιάχτηκε για εκείνους τους φανατικούς του τηλεοπτικού σίριαλ Μαύρα Μεσάνυχτα, που γελάνε ανακατεύοντας έρωτα με πτώματα και αγάπη με πιστολίδι, θεωρώντας κάτι τέτοιο σαν μαύρη κομεντί. Για να προσφέρεις ένα θέαμα που να προσεγγίζει (έστω και λιγάκι...) το ύφος του Very Bad Things πρέπει να διαθέτεις γερή ίντριγκα και σασπένς, ενώ εδώ το μόνο που υπάρχει είναι μια αρχική ιδέα, που επαναλαμβάνεται, μέχρι να φτάσει η στιγμή του ευτυχισμένου φινάλε, όπου ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει.
Για πες: Ο Δανόπουλος, αντί να φτιάξει έναν γερό πυρήνα, γύρω από τους δύο κύριους ήρωες του, τον μπερδεμένο Φαίδωνα και την ψιλοτεμπέλα Αναστασία, δείχνει να τους ξεχνά στην εξέλιξη της ιστορίας για να ασχοληθεί με τον περίγυρο, ίσως για να δώσει στο σενάριο τον κωμικό τόνο που αναζητά. Ο μπάτσος καρικατούρα του Χάρι Κλιν στο Αλαλούμ, οι μαφιόζοι της κακιάς ώρας, η μυστηριώδης χήρα με το αγγελικό πρόσωπο και τα εμβόλιμα πτώματα που σκάνε από το πουθενά στον κήπο, τονώνουν κάπως το ενδιαφέρον, αλλά αποσπούν την ματιά από εκεί που πραγματικά θα έπρεπε να έχει εστιάσει. Ίσως και γιατί οι ερμηνευτές τους είναι πολύ εμπειρότεροι από τους δύο που επέλεξε το κάστινγκ για βασικούς, μιας και η Ρουσσέα ή ο Πουλικάκος, διαθέτουν όπως και να το κάνουμε την εμπειρία για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του ρολίστα. Κάτι που δεν καταφέρνουν ο Χορν-ίζων Μαυρογεωργίου με την απλά όμορφη Τσακαλία στο starring, που αντίθετα από το σινεμά, μπορούν να κάνουν λαμπρές καριέρες σε θέατρο και μικρή οθόνη αντίστοιχα. Όσο για τον Δανόπουλο, αν πέτυχε κάτι, αυτό ήταν να μου εξάψει την περιέργεια να διαβάσω το μυθιστόρημα του, ελπίζοντας πως θα είναι σημαντικά περιγραφικότερο της κινηματογραφικής του εκδοχής...
Νιόπαντρο ζευγάρι, ανακαλύπτει το σπίτι των ονείρων του, με έναν παραδεισένιο κήπο της Εδέμ στην μέση του, ικανό να τους φτιάχνει την καθημερινή διάθεση. Και ενίοτε και να τους την χαλάει... Συμπτωματικά εδώ, όπως και στο εντελώς διαφορετικού χαρακτήρα Paranormal Activity, που είδα πρόσφατα, εντόπισα κάποιες έντονες ομοιότητες, που έχουν να κάνουν με τις βολές που δέχεται μέρα με την μέρα ένα ευτυχισμένο αντρόγυνο, που κτίζει με ελπίδες την ζωούλα του. Απλά η μέθοδος που διάλεξε η αμερικάνικη ταινία για να δείξει τι εννοεί είναι ο τρόμος, ενώ ο Κήπος είναι λίγο πιο... Λίγο πιο τι? Κωμωδία? Κωμωδία δεν είναι με τίποτα, μιας και το να χαμογελάσεις δυο στιγμές σε ένα χρονικό εύρος μιάμισης ώρας, δεν μπορεί να του αποδώσει μια τέτοια ταυτότητα. Αλληγορία? Ίσως, μα θα έπρεπε να διαθέτει πολύ καλύτερο συγχρονισμό πλάνων και έμπνευσης για να αποδώσει αυτό που θέλει να πει. Κοινωνική Σάτιρα? Nope, γιατί μπορεί οι κεντρικοί χαρακτήρες να είναι βγαλμένοι από το διπλανό σου διαμέρισμα, μα όλοι οι υπόλοιποι φαντάζουν υπερβολικά σουρεαλιστικοί. Ξέρεις τελικά τι φαντάζομαι? Πως το εργάκι φτιάχτηκε για εκείνους τους φανατικούς του τηλεοπτικού σίριαλ Μαύρα Μεσάνυχτα, που γελάνε ανακατεύοντας έρωτα με πτώματα και αγάπη με πιστολίδι, θεωρώντας κάτι τέτοιο σαν μαύρη κομεντί. Για να προσφέρεις ένα θέαμα που να προσεγγίζει (έστω και λιγάκι...) το ύφος του Very Bad Things πρέπει να διαθέτεις γερή ίντριγκα και σασπένς, ενώ εδώ το μόνο που υπάρχει είναι μια αρχική ιδέα, που επαναλαμβάνεται, μέχρι να φτάσει η στιγμή του ευτυχισμένου φινάλε, όπου ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει.
Για πες: Ο Δανόπουλος, αντί να φτιάξει έναν γερό πυρήνα, γύρω από τους δύο κύριους ήρωες του, τον μπερδεμένο Φαίδωνα και την ψιλοτεμπέλα Αναστασία, δείχνει να τους ξεχνά στην εξέλιξη της ιστορίας για να ασχοληθεί με τον περίγυρο, ίσως για να δώσει στο σενάριο τον κωμικό τόνο που αναζητά. Ο μπάτσος καρικατούρα του Χάρι Κλιν στο Αλαλούμ, οι μαφιόζοι της κακιάς ώρας, η μυστηριώδης χήρα με το αγγελικό πρόσωπο και τα εμβόλιμα πτώματα που σκάνε από το πουθενά στον κήπο, τονώνουν κάπως το ενδιαφέρον, αλλά αποσπούν την ματιά από εκεί που πραγματικά θα έπρεπε να έχει εστιάσει. Ίσως και γιατί οι ερμηνευτές τους είναι πολύ εμπειρότεροι από τους δύο που επέλεξε το κάστινγκ για βασικούς, μιας και η Ρουσσέα ή ο Πουλικάκος, διαθέτουν όπως και να το κάνουμε την εμπειρία για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του ρολίστα. Κάτι που δεν καταφέρνουν ο Χορν-ίζων Μαυρογεωργίου με την απλά όμορφη Τσακαλία στο starring, που αντίθετα από το σινεμά, μπορούν να κάνουν λαμπρές καριέρες σε θέατρο και μικρή οθόνη αντίστοιχα. Όσο για τον Δανόπουλο, αν πέτυχε κάτι, αυτό ήταν να μου εξάψει την περιέργεια να διαβάσω το μυθιστόρημα του, ελπίζοντας πως θα είναι σημαντικά περιγραφικότερο της κινηματογραφικής του εκδοχής...
Στις αίθουσες 29 Οκτωβρίου από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική