Michael Jackson's This Is It
του Kenny Ortega. Με τον βασιλιά της ποπ
Ολοζώντανος!
του zerVo
Ξέρεις, πολλές φορές στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα, τόσο μεγάλες απώλειες, όπως αυτή του Βασιλιά της πόπ, στις 25 του περασμένου Ιούνη, δεν λένε και πολλά πράγματα. Άπιαστος μύθος, χτυπάει η ταυτότητα στο υποσυνείδητο, ούτε τον είδαμε ποτέ - αν και κάποτε κυκλοφόρησαν κάποιες συναυλιακές γιγαντοαφίσες, που κατέβηκαν σε χρόνο dt - ούτε πρόκειται να τον βλέπαμε στο μέλλον, άρα το "τι είχαμε τι χάσαμε", είναι το ρητό που με ισοπεδωτικό τρόπο, κυριαρχεί στην σκέψη. Για την πλειοψηφία, το όνομα Michael Jackson, την τελευταία δεκαπενταετία, ήταν συνυφασμένο με έναν άνθρωπο βαριά ασθενή, ψυχικά και σωματικά, ανίκανο να διαφύγει από τα τα πάθη του, που διαρκώς τον οδηγούσαν σε σκάνδαλα και δικαστικές διώξεις. Ή τουλάχιστον σε μια τέτοια άποψη, κατεύθυναν την εγχώρια κοινή γνώμη, τα κουτσομπολίστικα τηλεδελτία, τακτική που δεν έκαναν πέρα ούτε όταν ο θάνατος κτύπησε την πόρτα του αγαπημένου μοντέρνου Πίτερ Παν. Για όσους δεν έχουν ακριβή επίγνωση, για το φαινόμενο Jackson, τον δημοφιλέστερο καλλιτέχνη παγκοσμίως, αντίθετα φέρουν μια ελαφρώς στρεβλή εικόνα για το πρόσωπο του, κυκλοφόρησε το This Is It. Οι φανατικοί έτσι κι αλλιώς θα το παρακολουθήσουν και κατόπιν των τίτλων τέλους θα ξεσπάσουν σε ασταμάτητο moonwalking...
Σαφώς και η επιλογή των πλάνων, από τις τρίμηνες πρόβες, λίγο πριν την έναρξη της παγκόσμιας περιοδείας - με βάση το Λονδίνο, όπου ήταν ήδη sold out, οι πενήντα πρώτες βραδιές - δεν θα γινόταν για να δειχτεί έστω και ένα μικρό μέρος του αρνητικού χαρακτήρα του Wacko Jacko. Μα δεν είναι εκεί το θέμα. Στην συρραφή των στιγμιοτύπων προετοιμασίας, των περίπου είκοσι δημοφιλέστερων τραγουδιών του, ο Jackson εμφανίζεται στο κοινό του (φαινομενικά οι λίγοι παρόντες στην O2 Arena, στην πραγματικότητα όλοι όσοι τιμήσουν με την παρουσία τους το ντοκιμαντέρ) τόσο ζωντανός, όσο ποτέ άλλοτε. Μόνιμα ευδιάθετος, αεικίνητος, δημιουργικότατος, με αστείρευτο κέφι για δουλειά, ώστε να παρουσιάσει στις συναυλίες του το απόλυτο υπερθέαμα. Ένας πραγματικός επαγγελματίας και άριστος συνεργάτης, που δεν βεντετίζει και κάνει τις παρεμβάσεις του, περισσότερο για το κοινό καλό, παρά για να δειχτεί ο ίδιος. Αγιοποίηση δηλαδή? Ε, όχι δα! Αν ήθελε κάτι τέτοιο o σούπερσταρ θα το είχε επιδιώξει εν ζωή και όχι τώρα, που δεν νομίζω να τον πολυενδιαφέρει...
Για πες: Το ντοκιμαντέρ του Kenny Ortega, στενότατου συνεργάτη του και σκηνοθέτη της περιοδείας που δεν έμελλε να ξεκινήσει ποτέ, μου επιβεβαίωσε δύο πράγματα. Αρχικά πως ο MJ, είχε ένα χάρισμα μαγικό, στον τρόπο επικοινωνίας με τον κόσμο. Ούτε άντρας, ούτε γυναίκα, ούτε παιδί, ούτε γέρος, ήταν αυτό το ξωτικό που έβλεπα για δυο ώρες πάνω στο πρόχειρα στημένο σανίδι να χορεύει σε απίθανους ρυθμούς το Smooth Criminal και το Bad. Σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα, από τότε που τον πρωτογνώρισα μέσα από τα σπανιότατα κλιπάκια της κρατικής, στις αρχές της δεκαετίας του 80. Φαινόμενο? Αναμφίβολα, αν και ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός μοιάζει πολυφορεμένος τελευταία και για έναν ημίθεο φαντάζει πολύ λίγη. Λυπάμαι ειλικρινά, που ένα σόου, σαν και αυτό που προετοίμαζε με σθένος, δεν το είδε ποτέ live ανθρώπινο μάτι, γιατί ακόμη και μέσα στα τριάντα, άντε σαράντα τετραγωνικά της οθόνης, έστω και τραβηγμένο με πρόχειρη κάμερα, φαντάζει εξωπραγματικό. Ακόμη όμως κι αν το σινεμά διαθέτει την δική του μαγεία, εδώ, αυτή δεν στέκεται ικανή να σε κρατήσει συγκεντρωμένο σαν να ήσουν στ' αλήθεια εκεί. Και αυτό ήταν το δεύτερο στοιχείο που ήμουν καλά προετοιμασμένος. Ευτυχώς! Γιατί ίσως γνωρίζω καλά πως αυτή η μάζωξη σκόρπιων εικόνων, δεν είναι παρά ένα μικρό δειγματάκι, από όσα θα πετύχαινε ο Jackson, μπροστά στο κοινό που θα τον αποθέωνε. Και που οι ιαχές του, στο άκουσμα του μπιτ του αθάνατου Billy Jean, θα έφταναν πολύ μακρύτερα από τον βρετανικό ουρανό, θα ξεπερνούσαν την στρατόσφαιρα. Ίσως να άγγιζαν και το φεγγάρι, που σε μια γωνιά του είναι τώρα αυτός ξαπλωμένος και μας κοιτά με εκείνο το δειλό χαμογελάκι, σαν να λέει: Επιτέλους, ηρέμησα...
Σαφώς και η επιλογή των πλάνων, από τις τρίμηνες πρόβες, λίγο πριν την έναρξη της παγκόσμιας περιοδείας - με βάση το Λονδίνο, όπου ήταν ήδη sold out, οι πενήντα πρώτες βραδιές - δεν θα γινόταν για να δειχτεί έστω και ένα μικρό μέρος του αρνητικού χαρακτήρα του Wacko Jacko. Μα δεν είναι εκεί το θέμα. Στην συρραφή των στιγμιοτύπων προετοιμασίας, των περίπου είκοσι δημοφιλέστερων τραγουδιών του, ο Jackson εμφανίζεται στο κοινό του (φαινομενικά οι λίγοι παρόντες στην O2 Arena, στην πραγματικότητα όλοι όσοι τιμήσουν με την παρουσία τους το ντοκιμαντέρ) τόσο ζωντανός, όσο ποτέ άλλοτε. Μόνιμα ευδιάθετος, αεικίνητος, δημιουργικότατος, με αστείρευτο κέφι για δουλειά, ώστε να παρουσιάσει στις συναυλίες του το απόλυτο υπερθέαμα. Ένας πραγματικός επαγγελματίας και άριστος συνεργάτης, που δεν βεντετίζει και κάνει τις παρεμβάσεις του, περισσότερο για το κοινό καλό, παρά για να δειχτεί ο ίδιος. Αγιοποίηση δηλαδή? Ε, όχι δα! Αν ήθελε κάτι τέτοιο o σούπερσταρ θα το είχε επιδιώξει εν ζωή και όχι τώρα, που δεν νομίζω να τον πολυενδιαφέρει...
Για πες: Το ντοκιμαντέρ του Kenny Ortega, στενότατου συνεργάτη του και σκηνοθέτη της περιοδείας που δεν έμελλε να ξεκινήσει ποτέ, μου επιβεβαίωσε δύο πράγματα. Αρχικά πως ο MJ, είχε ένα χάρισμα μαγικό, στον τρόπο επικοινωνίας με τον κόσμο. Ούτε άντρας, ούτε γυναίκα, ούτε παιδί, ούτε γέρος, ήταν αυτό το ξωτικό που έβλεπα για δυο ώρες πάνω στο πρόχειρα στημένο σανίδι να χορεύει σε απίθανους ρυθμούς το Smooth Criminal και το Bad. Σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα, από τότε που τον πρωτογνώρισα μέσα από τα σπανιότατα κλιπάκια της κρατικής, στις αρχές της δεκαετίας του 80. Φαινόμενο? Αναμφίβολα, αν και ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός μοιάζει πολυφορεμένος τελευταία και για έναν ημίθεο φαντάζει πολύ λίγη. Λυπάμαι ειλικρινά, που ένα σόου, σαν και αυτό που προετοίμαζε με σθένος, δεν το είδε ποτέ live ανθρώπινο μάτι, γιατί ακόμη και μέσα στα τριάντα, άντε σαράντα τετραγωνικά της οθόνης, έστω και τραβηγμένο με πρόχειρη κάμερα, φαντάζει εξωπραγματικό. Ακόμη όμως κι αν το σινεμά διαθέτει την δική του μαγεία, εδώ, αυτή δεν στέκεται ικανή να σε κρατήσει συγκεντρωμένο σαν να ήσουν στ' αλήθεια εκεί. Και αυτό ήταν το δεύτερο στοιχείο που ήμουν καλά προετοιμασμένος. Ευτυχώς! Γιατί ίσως γνωρίζω καλά πως αυτή η μάζωξη σκόρπιων εικόνων, δεν είναι παρά ένα μικρό δειγματάκι, από όσα θα πετύχαινε ο Jackson, μπροστά στο κοινό που θα τον αποθέωνε. Και που οι ιαχές του, στο άκουσμα του μπιτ του αθάνατου Billy Jean, θα έφταναν πολύ μακρύτερα από τον βρετανικό ουρανό, θα ξεπερνούσαν την στρατόσφαιρα. Ίσως να άγγιζαν και το φεγγάρι, που σε μια γωνιά του είναι τώρα αυτός ξαπλωμένος και μας κοιτά με εκείνο το δειλό χαμογελάκι, σαν να λέει: Επιτέλους, ηρέμησα...
Στις αίθουσες 28 Οκτωβρίου από την Audiovisual
Rewind /// Trailer - Michael Jackson's This Is It
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική