του Ang Lee. Με τους Demetri Martin, Emile Hirsch, Liev Schreiber, Imelda Staunton
Out Of (Wood)Stock
του zerVo
Παίζει τελικά πολύ μεγάλο ρόλο, το πως το βλέπει κανείς. Αν ζητούσες - πχ - από τον Cameron Crowe να γυρίσει μια ταινία γύρω από το Γούντστοκ, η κάμερα δεν θα το έσκαγε στιγμή από τους επί σκηνής μουσικούς, παρά μόνο για να τραβήξει κανένα πλάνο του πλήθους, σε στιγμές απόλυτης ειρηνικής νιρβάνας. Αν επιχειρούσες το ίδιο, φερειπείν, με τον Linklater, εκείνος θα έβρισκε ένα χίπικο ζευγαράκι στην περιφέρεια των εκδηλώσεων, που θα βαδίζε για χιλιόμετρα, συζητώντας τον έρωτα. Δεν τολμώ φυσικά να σκεφτώ, τι θα συνέβαινε αν το πρότζεκτ είχε αναλάβει ο Emmerich, που θα έψαχνε τον τρόπο για να δείξει τους κινδύνους αφανισμού της ανθρωπότητας, από μια τέτοια μαζική μάζωξη σε ένα χωριουδάκι των βορειοανατολικών πολιτειών. Επί της παρούσης όμως, το φιλμ γύρω από το Γούντστοκ, κληρώθηκε να το γυρίσει ο Ang Lee. Κατά συνέπεια, το γεγονός πως στο επίκεντρο της ιστορίας υπήρχε ένας άχαρος, ελαφρώς έξυπνος, μπερδεμένος γκέι και σαστισμένος Εβραίος νέος και τριγύρω του κανένα εκατομμύριο άλλοι που για κάποιο άγνωστο λόγο μαζεύτηκαν σε ένα χωράφι, δεν θα έπρεπε να μου προκαλέσει καμία απορία. Εδώ ολόκληρο Hulk μετέτρεψε από superhero κόμικ, σε μελόδραμα, δεν θα πετύχαινε να μεταλλάξει την θρυλικότερη μουσική συνύπαρξη της ιστορίας, σε ένα απροσδιόριστο κάτι?
Η μικρή ξενοδοχειακή επιχείρηση των γονιών του φιλόδοξου Έλι, στην μέση του πουθενά, πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, οδηγώντας τον να βρει λύση στο πρόβλημα. Η άρνηση της γειτονικής κωμόπολης να δώσει άδεια στους διοργανωτές μιας μουσικής συναυλίας, θα του δώσει την ιδέα να προτείνει το δικό του χωριό σαν τόπο διεξαγωγής. Δεν έχω καμία απολύτως αμφιβολία, πως πίσω από το φαινόμενο του Γούντστοκ κρύβονται και κάποιες βαθιά ανθρώπινες ιστορίες. Είναι ιστορικά βέβαιο πως ο τόπος διεξαγωγής του φεστιβάλ δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια βουνοπλαγιά - βοσκοτόπι των αγελάδων ενός φιλήσυχου κτηνοτρόφου, όπως σίγουρο είναι επίσης πως το κέντρο επιχειρήσεων της διοργάνωσης, αποτέλεσαν τα λιγοστά δωμάτια ενός φτωχικού μοτέλ. Σε καμία περίπτωση όμως από μόνα τους αυτά τα ενδιαφέροντα trivia δεν μπορούν να συνθέσουν σενάριο για μια κινηματογραφική ταινία γύρω από το μυθικό τριήμερο, αποσπώμενα μάλιστα ολοκληρωτικά από τον κεντρικό άξονα του θέματος, την μουσική.
Για πες: Σαφώς και θα ήταν περιττό ένα ακόμη rockumentary, μιας και εκείνο του Wadleigh, που προβλήθηκε έναν μόλις χρόνο μετά την διεξαγωγή του φεστιβάλ είναι πληρέστατο. Όταν όμως από το Taking Woodstock αντί να πάρεις μυρωδιά από το σύνθημα του Three days Of Peace And Music, παρακολουθείς έναν περιπλανώμενο, ελαφρώς ανεύθυνο εικοσπεντάρη, να επιχειρεί να λύσει οικογενειακά, οικονομικά, υπαρξιακά, σεξουαλικά ζητήματα, τότε το αποτέλεσμα είναι μάλλον ενοχλητικό. Ο σκηνοθέτης του Brokeback Mountain, βάζοντας μάλιστα την σφραγίδα της κομεντί στην δημιουργία του, προκαλεί ακόμη περισσότερες απορίες, αφού δεν υπάρχουν αρκετά χιουμοριστικά στοιχεία που μπορούν να στοιχειοθετήσουν μια τέτοια υπόθεση. Αντί αυτού, κάποιες σκόρπιες φιλελεύθερες ιδέες, μια αντιπολεμική κραυγή, βασισμένη πάνω σε έναν - ΕΝΑΝ - βετεράνο του Βιετνάμ και μερικές ασύνδετες σεκάνς βουτηγμένες άλλοτε στο LSD και άλλοτε προσαρμοσμένες στον τραβεστί (!!!) υπεύθυνο ασφαλείας, υπάρχουν μόνο για να γεμίσει το δίωρο της διάρκειας. Ο Ang Lee, δεν έκρυβε λαγό, ούτε στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή που πρότεινε, μιας και το πουλέν Demetri Martin, δεν έδειξε να αντιλαμβάνεται το μέγεθος του συμβάντος που κυκλώνει τον ρόλο του, κι έμοιαζε σαν να βολοδέρνει σε κανένα Rockwave στη Μαλακάσα. Μέγεθος που δεν έδειξε να καταλαβαίνει ούτε ο Κινέζος, αποδεικνύοντας πως η μαζικά ανθρωποκεντρική κουλτούρα της πατρίδας του, δεν είναι πάντοτε η καλύτερη μέθοδος για να προσεγγίσεις οποιοδήποτε κινηματογραφικό θέμα!
Η μικρή ξενοδοχειακή επιχείρηση των γονιών του φιλόδοξου Έλι, στην μέση του πουθενά, πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, οδηγώντας τον να βρει λύση στο πρόβλημα. Η άρνηση της γειτονικής κωμόπολης να δώσει άδεια στους διοργανωτές μιας μουσικής συναυλίας, θα του δώσει την ιδέα να προτείνει το δικό του χωριό σαν τόπο διεξαγωγής. Δεν έχω καμία απολύτως αμφιβολία, πως πίσω από το φαινόμενο του Γούντστοκ κρύβονται και κάποιες βαθιά ανθρώπινες ιστορίες. Είναι ιστορικά βέβαιο πως ο τόπος διεξαγωγής του φεστιβάλ δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια βουνοπλαγιά - βοσκοτόπι των αγελάδων ενός φιλήσυχου κτηνοτρόφου, όπως σίγουρο είναι επίσης πως το κέντρο επιχειρήσεων της διοργάνωσης, αποτέλεσαν τα λιγοστά δωμάτια ενός φτωχικού μοτέλ. Σε καμία περίπτωση όμως από μόνα τους αυτά τα ενδιαφέροντα trivia δεν μπορούν να συνθέσουν σενάριο για μια κινηματογραφική ταινία γύρω από το μυθικό τριήμερο, αποσπώμενα μάλιστα ολοκληρωτικά από τον κεντρικό άξονα του θέματος, την μουσική.
Για πες: Σαφώς και θα ήταν περιττό ένα ακόμη rockumentary, μιας και εκείνο του Wadleigh, που προβλήθηκε έναν μόλις χρόνο μετά την διεξαγωγή του φεστιβάλ είναι πληρέστατο. Όταν όμως από το Taking Woodstock αντί να πάρεις μυρωδιά από το σύνθημα του Three days Of Peace And Music, παρακολουθείς έναν περιπλανώμενο, ελαφρώς ανεύθυνο εικοσπεντάρη, να επιχειρεί να λύσει οικογενειακά, οικονομικά, υπαρξιακά, σεξουαλικά ζητήματα, τότε το αποτέλεσμα είναι μάλλον ενοχλητικό. Ο σκηνοθέτης του Brokeback Mountain, βάζοντας μάλιστα την σφραγίδα της κομεντί στην δημιουργία του, προκαλεί ακόμη περισσότερες απορίες, αφού δεν υπάρχουν αρκετά χιουμοριστικά στοιχεία που μπορούν να στοιχειοθετήσουν μια τέτοια υπόθεση. Αντί αυτού, κάποιες σκόρπιες φιλελεύθερες ιδέες, μια αντιπολεμική κραυγή, βασισμένη πάνω σε έναν - ΕΝΑΝ - βετεράνο του Βιετνάμ και μερικές ασύνδετες σεκάνς βουτηγμένες άλλοτε στο LSD και άλλοτε προσαρμοσμένες στον τραβεστί (!!!) υπεύθυνο ασφαλείας, υπάρχουν μόνο για να γεμίσει το δίωρο της διάρκειας. Ο Ang Lee, δεν έκρυβε λαγό, ούτε στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή που πρότεινε, μιας και το πουλέν Demetri Martin, δεν έδειξε να αντιλαμβάνεται το μέγεθος του συμβάντος που κυκλώνει τον ρόλο του, κι έμοιαζε σαν να βολοδέρνει σε κανένα Rockwave στη Μαλακάσα. Μέγεθος που δεν έδειξε να καταλαβαίνει ούτε ο Κινέζος, αποδεικνύοντας πως η μαζικά ανθρωποκεντρική κουλτούρα της πατρίδας του, δεν είναι πάντοτε η καλύτερη μέθοδος για να προσεγγίσεις οποιοδήποτε κινηματογραφικό θέμα!
Στις αίθουσες 15 Οκτωβρίου από την Odeon
Trailer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική