της Νικόλ Αλεξανδροπούλου
Από τις 4 στις 5
του zerVo
Ο Γιάννης ο Πετρίδης είναι από τους ανθρώπους που έχουν επηρεάσει όσο λίγοι τη ζωή μου. Κάτι που έχει πετύχει για πολλούς σημερινούς σαραντάρηδες, εφήβους στην δεκαετία του 80', που προτιμούσαν να ξοδεύουν τα μεσημέρια τους ακούγοντας τον από την συχνότητα του Δευτέρου. Δίχως την δική του καθοδήγηση, η σαββατιάτικη βόλτα στο Happening, το Art Nouveau και το 7+7, μικρό νόημα είχε, αφού μπλεκόσουν εύκολα στις ραφιέρες και δεν ήξερες τι να πρωτοδιαλέξεις. Εκείνος είχε το χάρισμα να σε ξεμπλέκει, να σου δίνει ιδέες, να σου ανοίγει τους μουσικούς ορίζοντες, να σου απενοχοποιεί κάποιες θεωρούμενες επιλογές χαμηλού επιπέδου. Σκοπός των πιτσιρικάδων τότε, θυμάμαι, να αγγίξουν έστω και σε απειροελάχιστο ποσοστό την θεόρατη δισκοθήκη του: "Τους χίλιασα" σκέφτηκα την πρώτη φορά που το νούμερο των LPs μου έγινε τετραψήφιο. "Τώρα ο Πετρίδης με περνάει μόνο ογδόντα χιλιάδες..."
Άλλες εποχές, άλλοι καιροί. Οι τοτινοί ακροατές του, όπως του λόγου μου, τώρα από τις 4 στις 5, διανύουν το πιο δύσκολο διάστημα του μεροκάματου. Η ακρόαση αδύνατη πια, αλλά μέσα μου ξέρω πως αν ανατρέξω νοερά κάπου στους 106 μεγάκυκλους, η ζεστή φωνή του θα είναι πιστή στο ραντεβού της, να μιλά με την ίδια θέρμη τόσο για την Joni Mitchell όσο και για την Amy McDonald. Δεν στεναχωριέμαι όμως, γιατί σαν μονάδα του απέραντου ποιμνίου του δεν τον πρόδωσα. Πριν μετακομίσω στο διαμέρισμα - σκοπό ζωής του μοντέρνου αστού, πρώτα μπήκαν τα βινύλια και ύστερα κρεμάστηκαν κουρτίνες. Άρα ο Γιάννης είναι εκεί, στα ράφια... Δεν ξέρω που μπορεί να αποσκοπεί στις μέρες μας ένα ντοκιμαντέρ που στο επίκεντρο του βρίσκεται ο εξηντάρης πια ντισκ τζόκει. Από πλευράς νοσταλγίας, το Once In A Lifetime τα πήγε περίφημα, αναπαριστώντας μια εποχή ρομαντική, που χάθηκε όμως μαζί με το χοντρό χαρτόνι εξώφυλλο των λεγόμενων δίσκων 33 και ενός τρίτου στροφών. Η Ζήνωνος, ψυχή κάποτε του κέντρου της πρωτεύουσας, το Ρόδον και το Κύτταρο οι χώροι των ραντεβού, το Ποπ και Ροκ που ζήταγα στον περιπτερά κι εκείνος μειδιούσε λες κι έβλεπε χίπη, τα διαόλια που έριχνα διαβάζοντας τις δισκοκριτικές. Όλα αυτά ξανάρθαν στο μυαλό, λες και συνέβησαν μόλις χθες. Μακάρι να ταν έτσι. Ίσως τότε να προλάβαινα να διαδηλώσω σήμερα ενάντια στο ισοπεδωτήρι του σοσιαλιστή εκδότη με την ελβιέλα και το κοχίμπα, που με την ακρυλική μπογια του lifestyle ίσως να μου γκρεμίσει το όνειρο...
Για πες: Από την Αλεξανδροπούλου θα περίμενα να σταθεί περισσότερο σε αυτό σημείο μηδέν. Εκεί που όλα μονομιάς άλλαξαν και από διαφορετικά έγιναν ένα και το αυτό, προς τέρψη της AGB και των διαφημιστών. Και ας πίκραινε μια τέτοια αναφορά (όχι η επιδερμική που επιχείρησε) στο μοντέρνο μάρκετινγκ, κάπου και τον πρωταγωνιστή της. Που πιθανόν δεν λογάριασε την ισχύ της επιρροής του στην κοινή γνώμη, όταν ανακατεύτηκε με την Virgin (Ελλάς) και την πρώτη του βδομάδα ως διευθυντής, το ελληνικό τοπ-5 απάρτιζαν το Moonlight Shadow, οι UB40, ο Boy George, οι Heaven 17 και οι Yazoo... Η ικανή όπως δείχνει σεναρίστα, θέλει λίγο χρόνο για να εξελιχθεί σε αξιόλογη ντοκιμαντερίστα, μιας και το είδος - θυμίζω το μόνο κινηματογραφικό που έχει μέλλον - απαιτεί πρωτίστως άποψη κι η Νικόλ άφησε μόνο την ροή των γεγονότων να μιλήσει για κείνη. Η μελέτη της ιστορίας της όμως απαιτεί συνάμα και γνώση, για το πως κτίστηκε ο θρύλος του Πετρίδη κάτι που δεν διδάσκεται, αν δεν τοχεις ζήσει. Κρατώ μοναδικό στοιχείο από το πόνημα της, το ότι για να γίνεις Πετρίδης πρέπει να κάνεις πολλές θυσίες, που θα σε φτάσουν πολλές φορές να ατενίζεις με βλέμμα μελαγχολικό τον φουρτουνιασμένο ωκεανό. Βαρύ το τίμημα, που οι περισσότεροι δεν σκέφτονται καν να σηκώσουν, παραμένοντας κοινοί θνητοί...
Άλλες εποχές, άλλοι καιροί. Οι τοτινοί ακροατές του, όπως του λόγου μου, τώρα από τις 4 στις 5, διανύουν το πιο δύσκολο διάστημα του μεροκάματου. Η ακρόαση αδύνατη πια, αλλά μέσα μου ξέρω πως αν ανατρέξω νοερά κάπου στους 106 μεγάκυκλους, η ζεστή φωνή του θα είναι πιστή στο ραντεβού της, να μιλά με την ίδια θέρμη τόσο για την Joni Mitchell όσο και για την Amy McDonald. Δεν στεναχωριέμαι όμως, γιατί σαν μονάδα του απέραντου ποιμνίου του δεν τον πρόδωσα. Πριν μετακομίσω στο διαμέρισμα - σκοπό ζωής του μοντέρνου αστού, πρώτα μπήκαν τα βινύλια και ύστερα κρεμάστηκαν κουρτίνες. Άρα ο Γιάννης είναι εκεί, στα ράφια... Δεν ξέρω που μπορεί να αποσκοπεί στις μέρες μας ένα ντοκιμαντέρ που στο επίκεντρο του βρίσκεται ο εξηντάρης πια ντισκ τζόκει. Από πλευράς νοσταλγίας, το Once In A Lifetime τα πήγε περίφημα, αναπαριστώντας μια εποχή ρομαντική, που χάθηκε όμως μαζί με το χοντρό χαρτόνι εξώφυλλο των λεγόμενων δίσκων 33 και ενός τρίτου στροφών. Η Ζήνωνος, ψυχή κάποτε του κέντρου της πρωτεύουσας, το Ρόδον και το Κύτταρο οι χώροι των ραντεβού, το Ποπ και Ροκ που ζήταγα στον περιπτερά κι εκείνος μειδιούσε λες κι έβλεπε χίπη, τα διαόλια που έριχνα διαβάζοντας τις δισκοκριτικές. Όλα αυτά ξανάρθαν στο μυαλό, λες και συνέβησαν μόλις χθες. Μακάρι να ταν έτσι. Ίσως τότε να προλάβαινα να διαδηλώσω σήμερα ενάντια στο ισοπεδωτήρι του σοσιαλιστή εκδότη με την ελβιέλα και το κοχίμπα, που με την ακρυλική μπογια του lifestyle ίσως να μου γκρεμίσει το όνειρο...
Για πες: Από την Αλεξανδροπούλου θα περίμενα να σταθεί περισσότερο σε αυτό σημείο μηδέν. Εκεί που όλα μονομιάς άλλαξαν και από διαφορετικά έγιναν ένα και το αυτό, προς τέρψη της AGB και των διαφημιστών. Και ας πίκραινε μια τέτοια αναφορά (όχι η επιδερμική που επιχείρησε) στο μοντέρνο μάρκετινγκ, κάπου και τον πρωταγωνιστή της. Που πιθανόν δεν λογάριασε την ισχύ της επιρροής του στην κοινή γνώμη, όταν ανακατεύτηκε με την Virgin (Ελλάς) και την πρώτη του βδομάδα ως διευθυντής, το ελληνικό τοπ-5 απάρτιζαν το Moonlight Shadow, οι UB40, ο Boy George, οι Heaven 17 και οι Yazoo... Η ικανή όπως δείχνει σεναρίστα, θέλει λίγο χρόνο για να εξελιχθεί σε αξιόλογη ντοκιμαντερίστα, μιας και το είδος - θυμίζω το μόνο κινηματογραφικό που έχει μέλλον - απαιτεί πρωτίστως άποψη κι η Νικόλ άφησε μόνο την ροή των γεγονότων να μιλήσει για κείνη. Η μελέτη της ιστορίας της όμως απαιτεί συνάμα και γνώση, για το πως κτίστηκε ο θρύλος του Πετρίδη κάτι που δεν διδάσκεται, αν δεν τοχεις ζήσει. Κρατώ μοναδικό στοιχείο από το πόνημα της, το ότι για να γίνεις Πετρίδης πρέπει να κάνεις πολλές θυσίες, που θα σε φτάσουν πολλές φορές να ατενίζεις με βλέμμα μελαγχολικό τον φουρτουνιασμένο ωκεανό. Βαρύ το τίμημα, που οι περισσότεροι δεν σκέφτονται καν να σηκώσουν, παραμένοντας κοινοί θνητοί...
Στις αίθουσες 15 Οκτωβρίου από την Nutopia
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική