Η Νύχτα με τις Μάσκες ΙΙ
του Rob Zombie. Με τους Scout Taylor-Compton, Tyler Mane, Malcolm McDowell
Αθάνατος Μάικλ
του zerVo
Μετά την μάχη σώμα με σώμα με τον αιμοσταγή Μάικλ Μάγιερς, η Λόρι πιστέυει πως βγήκε νικήτρια, δείχνοντας του τον δρόμο για το νεκροτομείο. Λάθος της... Τι σχέση έχει τώρα αυτό το ανούσιο λουτρό αίματος με το πρωτοπόρο στο είδος του τρόμου Halloween του Carpenter ακόμη δεν το έχω κατανοήσει. Σύμφωνοι, τα αμέτρητα σίκουελς έδωσαν το δικαίωμα στον αναβιωτή του σίριαλ Rob Zombie να κάνει επί σκηνής ότι του κατέβει στο κεφάλι, εκτονώνοντας την οργή ενός κοινού κτήνους, αλλά να υπάρχει και μια συνάφεια, ένας ειρμός. Εδώ αντιθέτως ο υποτιθέμενος νεκρός Μάικλ, ξυπνά από το κώμα και κατακρεουργεί οποιονδήποτε, αθώο και μη, βρεθεί στο διάβα του, ορκισμένος εκδίκηση προς την αδελφή που νομίζει πως του έκοψε το νήμα της ζωής.
Για πες: Η γενική ανακατωσούρα που υπάρχει στο μυαλό του σκηνοθέτη, μεταφέρεται και στο νου του κεντρικού (αντι)ήρωα του, που βλέπει οράματα με την μαμά του πάνω στο κατάλευκο άλογο να του δείχνει τον σωστό δρόμο, την στιγμή που οι αποκεφαλισμοί και οι τσεκουριές καλά κρατούν. Στο απέναντι στρατόπεδο η φουκαριάρα νεαρή κοπέλα, ένα χρόνο μετά την Νύχτα με τις Μάσκες, που εξελίχθηκε σε ισοπεδωτική σφαγή, νιώθει την καυτή ανάσα του Μάγιερς να την περικυκλώνει στους εφιάλτες της, προειδοποιώντας την πως δεν έχει πει ακόμη την τελευταία του κουβέντα. Φονική υπόσχεση που ισχύει και για τον υπερφίαλο δόκτορα Λούμις, που το μόνο που λογίζει είναι η διαφήμιση των (αμφιλεγόμενων) ικανοτήτων του στην μικρή οθόνη, που μπορεί να καθησυχάζει τον κόσμο, μιλώντας για το θάνατο του αγριμιού, μα δεν γίνεται πιστευτός από κανέναν. Κάποια αξιοπρεπή λουτρά αίματος, με φόντο ρομαντικές μουσικές από τους Moody Blues και ένα ψιλοτουίστ στο φινάλε, απλώς επιβιώνουν ενός ναυαγίου τρόμου, που δεν έχει να προσφέρει τίποτα παραπάνω από όσα ήδη έχουν πει - καμιά δεκαριά φορές αν δεν κάνω λάθος - οι προκάτοχοι της.
Για πες: Η γενική ανακατωσούρα που υπάρχει στο μυαλό του σκηνοθέτη, μεταφέρεται και στο νου του κεντρικού (αντι)ήρωα του, που βλέπει οράματα με την μαμά του πάνω στο κατάλευκο άλογο να του δείχνει τον σωστό δρόμο, την στιγμή που οι αποκεφαλισμοί και οι τσεκουριές καλά κρατούν. Στο απέναντι στρατόπεδο η φουκαριάρα νεαρή κοπέλα, ένα χρόνο μετά την Νύχτα με τις Μάσκες, που εξελίχθηκε σε ισοπεδωτική σφαγή, νιώθει την καυτή ανάσα του Μάγιερς να την περικυκλώνει στους εφιάλτες της, προειδοποιώντας την πως δεν έχει πει ακόμη την τελευταία του κουβέντα. Φονική υπόσχεση που ισχύει και για τον υπερφίαλο δόκτορα Λούμις, που το μόνο που λογίζει είναι η διαφήμιση των (αμφιλεγόμενων) ικανοτήτων του στην μικρή οθόνη, που μπορεί να καθησυχάζει τον κόσμο, μιλώντας για το θάνατο του αγριμιού, μα δεν γίνεται πιστευτός από κανέναν. Κάποια αξιοπρεπή λουτρά αίματος, με φόντο ρομαντικές μουσικές από τους Moody Blues και ένα ψιλοτουίστ στο φινάλε, απλώς επιβιώνουν ενός ναυαγίου τρόμου, που δεν έχει να προσφέρει τίποτα παραπάνω από όσα ήδη έχουν πει - καμιά δεκαριά φορές αν δεν κάνω λάθος - οι προκάτοχοι της.
Στις αίθουσες 15 Οκτωβρίου από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική