του Álvaro Brechner. Με τους Gary Piquer, Jouko Ahola, Antonella Costa
Για μια χούφτα Πέσος
του zerVo
Μου έβαλε δύσκολο ερώτημα το Bad Day To Go Fishing: Πότε ήταν η τελευταία φορά, που παρακολούθησα μια ταινία προερχόμενη από την Ουρουγουάη? Ζορίστηκα, έστυψα το μυαλό μου, θυμήθηκα ότι το Whiskey του 2005, που στις Κάννες είχε τιμηθεί με κάποιο βραβείο, προερχόταν από το Μοντεβίδεο, μα στην Ελλάδα δεν έφτασε ποτέ και κατά συνέπεια δεν το είδα. Η πρώτη μου επαφή με το σινεμά της συμπαθέστατης λατινοαμερικάνικης χώρας, πρέπει να ομολογήσω πως είχε ενδιαφέρον, μιας και ο Álvaro Brechner, προσεγγίζοντας το θέμα του, χρησιμοποιώντας ψήγματα από σπαγγέτι, έδειξε πως διαθέτει και κατάρτιση και έμπνευση και δυνατότητες για κάτι καλύτερο στο μέλλον.
Ο τυχοδιώκτης της κακιάς ώρας με το όνομα Ορσίνι, οργανώνει σε ένα μικρό φτωχικό χωριό της Νότιας Αμερικής, αγώνα πάλης, με βαρύτιμο έπαθλο, για όποιον καταφέρει να ρίξει στο καναβάτσο τον πρώην παγκόσμιο πρωταθλητή Βαν Όππεν. Σκοπός του κατ ευφημισμόν ιμπρεσάριου, είναι να μαζέψει όλο το παραδάκι από τα εισιτήρια και να εξαφανιστεί, ελπίζοντας πως κανείς δεν θα τα βάλει με τον θηριώδη Γερμανό. Δύο τα λάθη του αυτοαποκαλούμενου Πρίγκηπα, αφού δεν ζυγίζει καλά τις δυνάμεις του ξεπεσμένου τσάμπιον, ούτε υπολογίζει όμως πως από το πουθενά θα εμφανιστεί ένας πανίσχυρος θηριώδης παλαιστής, με το προσωνύμιο Τούρκος. Η εξέλιξη της ιστορίας θυμίζει αναμφίβολα τις καλές ημέρες του ιταλιάνικου γουέστερν, με πρωταγωνιστές αντιήρωες της καθημερινότητας, που στοχεύουν στο να παγιδεύσουν τους ανυποψίαστους συμπολίτες, γεμίζοντας τις τσέπες τους παράνομο χρήμα. Όπως συνέβαινε τότε, έτσι και τώρα, μπορεί το ανήθικο στοιχείο να κυριαρχεί στα καρέ, συνάμα όμως πηγάζει από τον θεατή μια έκδηλη συμπάθεια προς το πρόσωπο του Δονκιχωτικού ζευγαριού, που συνθέτουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες. Ο αγαθός γίγας και ο κουτοπόνηρος ατζέντης.
Για πες: Οι δύο άντρες, ο καθένας από την μεριά του, οραματίζεται τις καλύτερες μέρες που είναι πιθανόν να έρθουν, αναπολώντας με νοσταλγία το παρελθόν, των επιτυχιών που απεικονίζει το Lily Marlen ή της ντόλτσε βίτα, όπως εκφράζεται από τις νότες του Funiculi Funicula. Ο Brechner, με όμορφη φωτογραφία, μορικονική μουσική και δομημένο σενάριο (που συνυπογράφει ο πρωταγωνιστής του Gary Piquer, που αβαντάρεται ως Ορσίνι) απέσπασε την Χρυσή Κάμερα στην περσινή Κρουαζέτ, με μια ηθογραφία, κωμικοτραγικής υφής, που ένα βασικό μέλημα είχε: Να σου δώσει να καταλάβεις πως πίσω από κάθε θέαμα που παρακολουθείς, κρύβεται μια ανθρώπινη ιστορία, άλλοτε πικρή, άλλοτε γλυκιά, που είναι πολύ πιθανό να κρύβει σημαντικότερη ίντριγκα, από το κοινότυπο, το τετριμμένο και πολλές φορές το σικέ, που εκτυλίσσεται πάνω στην πίστα.
Ο τυχοδιώκτης της κακιάς ώρας με το όνομα Ορσίνι, οργανώνει σε ένα μικρό φτωχικό χωριό της Νότιας Αμερικής, αγώνα πάλης, με βαρύτιμο έπαθλο, για όποιον καταφέρει να ρίξει στο καναβάτσο τον πρώην παγκόσμιο πρωταθλητή Βαν Όππεν. Σκοπός του κατ ευφημισμόν ιμπρεσάριου, είναι να μαζέψει όλο το παραδάκι από τα εισιτήρια και να εξαφανιστεί, ελπίζοντας πως κανείς δεν θα τα βάλει με τον θηριώδη Γερμανό. Δύο τα λάθη του αυτοαποκαλούμενου Πρίγκηπα, αφού δεν ζυγίζει καλά τις δυνάμεις του ξεπεσμένου τσάμπιον, ούτε υπολογίζει όμως πως από το πουθενά θα εμφανιστεί ένας πανίσχυρος θηριώδης παλαιστής, με το προσωνύμιο Τούρκος. Η εξέλιξη της ιστορίας θυμίζει αναμφίβολα τις καλές ημέρες του ιταλιάνικου γουέστερν, με πρωταγωνιστές αντιήρωες της καθημερινότητας, που στοχεύουν στο να παγιδεύσουν τους ανυποψίαστους συμπολίτες, γεμίζοντας τις τσέπες τους παράνομο χρήμα. Όπως συνέβαινε τότε, έτσι και τώρα, μπορεί το ανήθικο στοιχείο να κυριαρχεί στα καρέ, συνάμα όμως πηγάζει από τον θεατή μια έκδηλη συμπάθεια προς το πρόσωπο του Δονκιχωτικού ζευγαριού, που συνθέτουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες. Ο αγαθός γίγας και ο κουτοπόνηρος ατζέντης.
Για πες: Οι δύο άντρες, ο καθένας από την μεριά του, οραματίζεται τις καλύτερες μέρες που είναι πιθανόν να έρθουν, αναπολώντας με νοσταλγία το παρελθόν, των επιτυχιών που απεικονίζει το Lily Marlen ή της ντόλτσε βίτα, όπως εκφράζεται από τις νότες του Funiculi Funicula. Ο Brechner, με όμορφη φωτογραφία, μορικονική μουσική και δομημένο σενάριο (που συνυπογράφει ο πρωταγωνιστής του Gary Piquer, που αβαντάρεται ως Ορσίνι) απέσπασε την Χρυσή Κάμερα στην περσινή Κρουαζέτ, με μια ηθογραφία, κωμικοτραγικής υφής, που ένα βασικό μέλημα είχε: Να σου δώσει να καταλάβεις πως πίσω από κάθε θέαμα που παρακολουθείς, κρύβεται μια ανθρώπινη ιστορία, άλλοτε πικρή, άλλοτε γλυκιά, που είναι πολύ πιθανό να κρύβει σημαντικότερη ίντριγκα, από το κοινότυπο, το τετριμμένο και πολλές φορές το σικέ, που εκτυλίσσεται πάνω στην πίστα.
Στις αίθουσες 15 Οκτωβρίου από την PCV
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική