Moon
του Duncan Jones. Με τον Sam Rockwell και τη φωνή του Kevin Spacey
Planet Earth Is Blue...
του zerVo
Έχουν, δεν έχουν περάσει τέσσερα λεπτά παρακολούθησης του φιλμ και αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια. Το έργο το έχω ξαναδεί! Το φόντο γνώριμο, αυτό το ενοχλητικό ολόλευκο στεριλέ, με τα κουμπάκια που αναβοσβήνουν και τις οθόνες που γράφουν ανεξήγητα μηνύματα, είναι συνυφασμένο με οποιαδήποτε σοβαρή sci-fi γραφή έχει καταχωρηθεί στην μνήμη μου. Στο επίκεντρο ο αστροναύτης, με αθλητική περιβολή τρέχει, γυμνάζεται, καταναλώνει τα άσκοπα χιλιόμετρα του διαδρόμου. Εκσυγχρονίστηκαν φαντάζομαι μέσα μου, δεν αφήνουν πια τον άνθρωπο να γυρνοβολά μέσα στον στρογγυλό θάλαμο, εκμεταλλευόμενος την αντιβαρύτητα. Ξάφνου ανάβει μια τηλεόραση, βίντεο, λέει από την πατρίδα. Να δεις που θα δείξει και το παιδί του, σε σύνδεση με τη γη, σκέφτηκα. Πράγματι δεν έπεσα έξω, οι ομοιότητες διαδέχονται η μία την άλλη ωσάν καταιγίδα. Αν σε λίγο εμφανιστεί και ομιλών κομπιούτερ, που ελέγχει την κατάσταση, νομίζω πως δεν θα έχει νόημα να παρακολουθήσω άλλο. Έπεσα σε κλώνο! Μπορείς τώρα να φανταστείς, πως από αυτή την μη-θετική προκατάληψη που μου δημιούργησε το πρώτο πεντάλεπτο, κατέληξα τελικά να χειροκροτήσω - με θέρμη, μα νοερά - μόλις άρχισαν να πέφτουν οι τίτλοι τέλους? Όχι καλέ μου, δεν είδα μια ακόμα Οδύσσεια του Διαστήματος, μόλις παρακολούθησα το ένα και μοναδικό Moon. Που εντέλει δεν το σκηνοθέτησε ο Zowie Bowie, μα ο σπουδαίος Duncan Jones!
Μέρες μόνο έχουν απομείνει για να ολοκληρωθεί η τριετής μοναχική θητεία του τεχνικού Σαμ, στον διαστημικό σταθμό της Σελήνης, που επιβλέπει την αποστολή πηγών ενέργειας στη Γη. Λίγο πριν το τέλος, το μυαλό θα αρχίσει να υποκύπτει στην απομόνωση. Έστω και αν έχουμε να κάνουμε με τον πιο ισχυρό χαρακτήρα, ακόμη και αν οι συνθήκες διαβίωσης και εργασίας είναι οι ιδανικές, το συναίσθημα της μοναξιάς κάποια στιγμή θα ξεπεράσει κάθε θετική προϋπόθεση και θα κατακερματίσει τον ανθρώπινο νου. Είναι ο κανόνας, δεν μπορείς να του διαφύγεις ούτε για ελάχιστες ώρες, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τρία ολόκληρα χρόνια. Τόσα όσα ακριβώς έχουν περάσει από την στιγμή που ο Σαμ έγινε ο εθελοντής που θα ταξιδέψει στο διάστημα, αφήνοντας πίσω οικογένεια και πατρίδα, για να αναλάβει την θέση του επιστάτη (ουσιαστικά, μιας και οι σοβαρές εργασίες ελέγχονται από υπολογιστές) της σεληνιακής βάσης. Μοναδική συντροφιά, ο Γκέρτι, ο ανθρωπόλαλος ρομπότ, που έχει ένα και μοναδικό σκοπό, να τον προστατεύει από τις αντιξοότητες. Κατόπιν ενός ατυχήματος θα αντιληφθεί στην βάση, την παρουσία ενός ακόμη ζωντανού οργανισμού, πανομοιότυπου με εκείνον, νεότερου όμως και σαφώς δυναμικότερου. Αλήθεια ή παραίσθηση? Οπτασία ή η εταιρία έστειλε αντικαταστάτη την κόπια του?
Από το σημείο αυτό και κατοπινά ξεκινά η φιλοσοφική αναζήτηση, με βατήρα το αρχέγονο ερώτημα, τι στην ευχή είναι ο άνθρωπος? Και ακολουθεί σωρεία άλλων, μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα αναρωτηθείς για την πιθανότητα της μετά θάνατον ζωής. Πλέον ο τεράστιος θάλαμος που ο κοσμοναύτης ξοδεύει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, αρχίζει και μειώνει τον όγκο του με γεωμετρική πρόοδο, καθώς το ρολόι για την οριστική αντικατάσταση μετρά αντίστροφα. Και όσο οι απορίες πλημμυρίζουν τον κλωβό τόσο ο ήρωας της ιστορίας νιώθει πως χάνει την μάχη για την οποία δεν ήταν προετοιμασμένος. Είναι άνθρωπος κι έχει αδυναμίες, μα πρέπει κάποια στιγμή να σκεφτεί ορθολογικά και να δώσει απαντήσεις. Πρέπει να καταφέρει να επιβιώσει? Πρέπει να γυρίσει πίσω? Αν δεν το πετύχει ο ίδιος, να δώσει την σκυτάλη στο αντίγραφο του? Και αλήθεια, τον περιμένει άραγε κανένας πίσω ή όλη η οικογενειακή μελούρα ήταν αποκύημα της φαντασίας του?
Για πες: Αυτός είναι ο σκοπός της επιστημονικής φαντασίας. Όχι της μοντέρνας που για χάρη των δολαρίων έχει ισοπεδώσει τα πάντα, μα εκείνης της παλιομοδίτικης του Space Odyssey και του Silent Running, που με εξώφυλλο το αέναο και αχανές σύμπαν σου παρέδιδε ένα τεφτέρι γεμάτο ερωτήσεις, αφήνοντας σου όσο χρόνο σου χρειάζεται για να το συμπληρώσεις. Αν ο πρωτάρης Jones, στην συνέχεια της καριέρας του αναδειχτεί σε νέο Douglas Trumbull ή και σε κάτι σπουδαιότερο είναι κάτι που μόνο η κινηματογραφική ιστορία θα απαντήσει. Αυτό που με σιγουριά μπορώ να πω, είναι πως ο μπαμπάς Ziggy πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από περήφανος για τον γιο, που πέτυχε να παρουσιάσει ένα τόσο όμορφα δομημένο πακέτο, γεμάτο δράμα, αναζήτηση, αγωνία, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και τροφή για σκέψη, με κόστος μόλις πέντε εκατομμύρια. Και συνάμα να καθοδηγήσει, παρότι άπειρος, τους δύο ερμηνευτές του, σε ρεσιτάλ ηθοποιίας. Τόσο τον Kevin Spacey, που με την γνώριμη ζεστή χροιά της φωνής του που χάρισε στον emoticonal κομπιούτερ Γκέρτι, απέδωσε υπέροχα τις ατάκες του, αναζωογονώντας την καίρια απορία για το πόσο ανθρώπινη ψυχή μπορεί να διαθέτει μια μηχανή. Όσο και τον σταθερά υποτιμημένο Sam Rockwell, που στο σόλο της καριέρας του, δίνει στον πολυδιάστατο χαρακτήρα του, ένα τέτοιο συγκινητικό βάθος, ικανό να σε κάνει να δακρύσεις. Ελπίζω το αστρόπλοιο να τον επαναφέρει σύντομα στη Γη, για να προλάβει την Οσκαρική βραδιά, όπου αναντίρρητα έχει θέση. Σε διαφορετική περίπτωση θα αρκεστεί να την κοιτάζει από ψηλά, σιγοτραγουδώντας "Planet Earth Is Blue And There's Nothing I Can Do"...
Μέρες μόνο έχουν απομείνει για να ολοκληρωθεί η τριετής μοναχική θητεία του τεχνικού Σαμ, στον διαστημικό σταθμό της Σελήνης, που επιβλέπει την αποστολή πηγών ενέργειας στη Γη. Λίγο πριν το τέλος, το μυαλό θα αρχίσει να υποκύπτει στην απομόνωση. Έστω και αν έχουμε να κάνουμε με τον πιο ισχυρό χαρακτήρα, ακόμη και αν οι συνθήκες διαβίωσης και εργασίας είναι οι ιδανικές, το συναίσθημα της μοναξιάς κάποια στιγμή θα ξεπεράσει κάθε θετική προϋπόθεση και θα κατακερματίσει τον ανθρώπινο νου. Είναι ο κανόνας, δεν μπορείς να του διαφύγεις ούτε για ελάχιστες ώρες, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τρία ολόκληρα χρόνια. Τόσα όσα ακριβώς έχουν περάσει από την στιγμή που ο Σαμ έγινε ο εθελοντής που θα ταξιδέψει στο διάστημα, αφήνοντας πίσω οικογένεια και πατρίδα, για να αναλάβει την θέση του επιστάτη (ουσιαστικά, μιας και οι σοβαρές εργασίες ελέγχονται από υπολογιστές) της σεληνιακής βάσης. Μοναδική συντροφιά, ο Γκέρτι, ο ανθρωπόλαλος ρομπότ, που έχει ένα και μοναδικό σκοπό, να τον προστατεύει από τις αντιξοότητες. Κατόπιν ενός ατυχήματος θα αντιληφθεί στην βάση, την παρουσία ενός ακόμη ζωντανού οργανισμού, πανομοιότυπου με εκείνον, νεότερου όμως και σαφώς δυναμικότερου. Αλήθεια ή παραίσθηση? Οπτασία ή η εταιρία έστειλε αντικαταστάτη την κόπια του?
Από το σημείο αυτό και κατοπινά ξεκινά η φιλοσοφική αναζήτηση, με βατήρα το αρχέγονο ερώτημα, τι στην ευχή είναι ο άνθρωπος? Και ακολουθεί σωρεία άλλων, μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα αναρωτηθείς για την πιθανότητα της μετά θάνατον ζωής. Πλέον ο τεράστιος θάλαμος που ο κοσμοναύτης ξοδεύει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, αρχίζει και μειώνει τον όγκο του με γεωμετρική πρόοδο, καθώς το ρολόι για την οριστική αντικατάσταση μετρά αντίστροφα. Και όσο οι απορίες πλημμυρίζουν τον κλωβό τόσο ο ήρωας της ιστορίας νιώθει πως χάνει την μάχη για την οποία δεν ήταν προετοιμασμένος. Είναι άνθρωπος κι έχει αδυναμίες, μα πρέπει κάποια στιγμή να σκεφτεί ορθολογικά και να δώσει απαντήσεις. Πρέπει να καταφέρει να επιβιώσει? Πρέπει να γυρίσει πίσω? Αν δεν το πετύχει ο ίδιος, να δώσει την σκυτάλη στο αντίγραφο του? Και αλήθεια, τον περιμένει άραγε κανένας πίσω ή όλη η οικογενειακή μελούρα ήταν αποκύημα της φαντασίας του?
Για πες: Αυτός είναι ο σκοπός της επιστημονικής φαντασίας. Όχι της μοντέρνας που για χάρη των δολαρίων έχει ισοπεδώσει τα πάντα, μα εκείνης της παλιομοδίτικης του Space Odyssey και του Silent Running, που με εξώφυλλο το αέναο και αχανές σύμπαν σου παρέδιδε ένα τεφτέρι γεμάτο ερωτήσεις, αφήνοντας σου όσο χρόνο σου χρειάζεται για να το συμπληρώσεις. Αν ο πρωτάρης Jones, στην συνέχεια της καριέρας του αναδειχτεί σε νέο Douglas Trumbull ή και σε κάτι σπουδαιότερο είναι κάτι που μόνο η κινηματογραφική ιστορία θα απαντήσει. Αυτό που με σιγουριά μπορώ να πω, είναι πως ο μπαμπάς Ziggy πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από περήφανος για τον γιο, που πέτυχε να παρουσιάσει ένα τόσο όμορφα δομημένο πακέτο, γεμάτο δράμα, αναζήτηση, αγωνία, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και τροφή για σκέψη, με κόστος μόλις πέντε εκατομμύρια. Και συνάμα να καθοδηγήσει, παρότι άπειρος, τους δύο ερμηνευτές του, σε ρεσιτάλ ηθοποιίας. Τόσο τον Kevin Spacey, που με την γνώριμη ζεστή χροιά της φωνής του που χάρισε στον emoticonal κομπιούτερ Γκέρτι, απέδωσε υπέροχα τις ατάκες του, αναζωογονώντας την καίρια απορία για το πόσο ανθρώπινη ψυχή μπορεί να διαθέτει μια μηχανή. Όσο και τον σταθερά υποτιμημένο Sam Rockwell, που στο σόλο της καριέρας του, δίνει στον πολυδιάστατο χαρακτήρα του, ένα τέτοιο συγκινητικό βάθος, ικανό να σε κάνει να δακρύσεις. Ελπίζω το αστρόπλοιο να τον επαναφέρει σύντομα στη Γη, για να προλάβει την Οσκαρική βραδιά, όπου αναντίρρητα έχει θέση. Σε διαφορετική περίπτωση θα αρκεστεί να την κοιτάζει από ψηλά, σιγοτραγουδώντας "Planet Earth Is Blue And There's Nothing I Can Do"...
Στις αίθουσες 22 Οκτωβρίου από την Seven
Rewind /// Trailer - Moon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική