Ψηλά Στον Ουρανό
των Pete Docter και Bob Peterson. Με τις φωνές των Ed Asner, Christopher Plummer, Jordan Nagai
Higher And Higher
του gaRis
99 Balloons - "Μπαλλιόννιι" έσκουζε συνεπαρμένο από χαρά το Κατινάκι, "Μπαλλιόννιι μπαμπαά, Μπαλλιόννιι μου θέλω!" Εκείνη την ώρα, για άλλη μια καρμπονιζέ φορά, ήξερα μέχρι την άκρη της πατούσας μου ότι δεν υπήρχε δρόμος διαφυγής. Μια ακόμη παφ-και-τάλιρο αγορά αέρα κοπανιστού (βλ. το ευγενές αέριο Ήλιον) είχε εμφανιστεί αναπόδραστα ομπρός μου. Κι ένοιωθα υπέροχα γι' αυτό.
Up, Up & Away - Κατ' αναλογία, η καρμική στιγμή που ένα μπαλόνι γεμάτο ήλιο φεύγει από τα παιδικά δαχτυλάκια είναι πιο επώδυνη κι από τον πρώτο χωρισμό. Όσο είσαι παιδί, νομίζεις ότι αυτό οφείλεται στην οπτικά βάρβαρη αδυναμία να παρατηρείς κάτι τόσο ξεχωριστό - δικό σου να περιδιαβαίνει ανέμελα τους επτά ουρανούς κι εσύ, καρφωμένος στη γη, αδύναμος να αλλάξεις την πορεία του χωρίς επιστροφή.
Up Where We Belong - Όταν μεγαλώσεις, το αντιλαμβάνεσαι εντελώς διαφορετικά: To πρόβλημα δεν είναι ότι το μπαλόνι εξέδραμε προς άγνωστον κατεύθυνσιν - ο πραγματικός πόνος είναι πως δε σε παρέσυρε κι εσένα μαζί του. Μαζί με όλα τα αγνά, άδολα, φθηνά στα υλικά και ταυτόχρονα καμωμένα από το πανάκριβο μέταλλο μιας καθάριας, σαν τον Αιμίλιο του Z.Z. Ρουσό, παιδούλας ψυχής.
The Only Way Is Up - To εναρκτήριο μότο του κινητού μου για πολλά χρόνια (πριν αρχίσω να κυνηγώ μπαλόνια γεμάτος ζήλια για την ασυμβίβαστα φευγάτη τους φύση) περιγράφει χωρίς υπερβολή την πορεία της Pixar, η οποία έρχεται με το 10άρι το καλό σε σειρά παραγωγής της να επιβεβαιώσει, όχι απλά την μονοκρατορία της στα animated σινεφιλικά γούστα, αλλά και την σταδιακά διαφαινόμενη επικράτησή της σε κάθε φιλμική κατηγορία. Και μιλάμε για ομαδική δουλειά. Οι ίδιοι καλλιτέχνες σε διαφορετικά πόστα. Με την ίδια εμμονή σε πολυεπίπεδα σενάρια, στις απαράλλαχτες στην παγκόσμια τέχνη συνιστώσες της δημιουργίας: Ζωή, παιδικότητα, γηρατειά, θάνατος. H ελπίδα για το άπιαστο όνειρο, η βοήθεια στον πάσχοντα, στον διακυβευόμενο, στον μοναχικό και ανήμπορο, η πίστη που κάνει τα άπαντα μπορετά.
Higher and Higher - Οι σκηνοθετικές αναφορές του Docter στον βωβό (με μια δεκάλεπτη σεκάνς που θα απελευθερώσει λυγμούς από ένα μέρος μέσα σου όπου θα υποψιαστείς για πρώτη φορά ότι κρύβεται επιμελώς η ψυχή σου), στον μάγο του Οζ, στις περιπέτειες - σαφάρι με τον Errol Flynn, σε γκρινιάρικες κινηματογραφικές αρχοντόφατσες σαν τους Spencer Tracy και Walter Matthau, στα hi-tech μελλοντολογικά μονοπάτια του Wall - E (τα κυνηγόσκυλα που μιλούν ανθρωπολαλιά μέσω ενός εγκατεστημένου μικροτσίπ), στα καρτποσταλικά οροπέδια της Βενεζουέλας και της Γουινέας που καλούν ευλαβικά τον Χαμένο Κόσμο του Arthur Conan Doyle είναι μόνο το βασικό περίγραμμα μιας ακόμα σμιλευμένης στην κινηματογραφική μνήμη εμπειρίας από την Pixar. Ένας απογοητευμένος 78χρονος χήρος με έναν 8χρονο αθώο προσκοπάκο πετούν μαζί με 20.622 μπαλόνια για να βρουν τη γη της επαγγελίας μόνο για να αναλάβουν στο δρόμο τους τελικά την αποστολή διάσωσης ενός σπάνιου πουλιού που πρέπει να γλυτώσει από τις σφαίρες ενός κακεντρεχούς χαμένου ειδώλου του άκληρου παππού. Το Γλυκό Πουλί της Νιότης ίσως;
Never Gonna Give You Up - Ήταν - ή -δεν ήταν 10 οι φετινές οσκαρικές υποψηφιότητες για καλύτερη ταινία, το Up είναι πολύ ψηλά για να το πιάσεις. Σίγουρο στην κατηγορία του (μην περιμένεις τον Φλεβάρη για τα στοιχήματα) όπως και στη μουσική του Απίθανου Giacchino, όσο και στην ηχητική του μπάντα, που σε καθηλώνει βαθιά στην καρέκλα. Αν τώρα ψάχνω, καθαρά από κριτική διαστροφή, ψεγάδια σ' αυτό το βάλσαμο για τα μάτια, είναι ίσως η σύγκριση με το φανερά (αλλά κι επιτυχημένα) υπερφιλόδοξο Wall - E (τι σύμπτωση! Γραμμένο από την γραφίδα του Docter, όπως και το δικό του Monsters INC), ή η απουσία γυναικείων χαρακτήρων με καθοριστική συμβολή στην δραματουργική εξέλιξη. Μολαταύτα, πέρα από τα κοντά 300 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεων που πλέον δε λένε τίποτα από μόνες τους για καμιά ταινία στο σύγχρονο σινεμά (άλλη συζήτηση δαύτη), θεωρώ ότι καμιά ταινία φέτος δε θα ορίσει καλύτερα το σλόγκαν «για όλη την οικογένεια» χωρίς όχι μόνο να προσβάλει τη νοημοσύνη κανενός, αλλά μαγεύοντας περισσότερο το μικρό παιδί μέσα στα ενήλικα σώματα.
Wake Me Up When September Ends - Ο μήνας αυτός ο προεκλογικός, με τη Βενετιά, τις Νύχτες Πρεμιέρας και την τελευταία προμέσα για ευοίωνο κλείσιμο μιας ακόμη καμένης κινηματογραφικής χρονιάς, φέρνει στο έμπα του αυτόν τον απρόσμενο πρεσβευτή της χαμένης του ποιότητας, ανάμεσα σε ταραντινικά κλαπατσίμπανα (Inglourious Basterds) και κατσαρολικά βραδείας καύσεως (ο 6ος Πότερ κι όποιος αντέξει, γιατί έρχονται κι άλλοι δυο να κλείσουν το καπάκι). Πάρε τώρα το μπεμπάκι σου κι όδευσε προς την κοντινότερη αίθουσα. Στην έξοδο, νοιώσε στό' να χέρι τα βουτυρένια δαχτυλάκια του, κρυμμένα μέσα στη στοργική σου φούχτα και στο άλλο το "μπαλλιόννιι". Πες του να το αφήσει ελεύθερο- να πετάξει ψηλά, όσο αντέχει να το σπρώξει ο άνεμος. Τώρα κλείσε τα μάτια και κάνε την ευχή. Αυτή τη φορά σου υπόσχομαι ότι θα πιάσει.
Up, Up & Away - Κατ' αναλογία, η καρμική στιγμή που ένα μπαλόνι γεμάτο ήλιο φεύγει από τα παιδικά δαχτυλάκια είναι πιο επώδυνη κι από τον πρώτο χωρισμό. Όσο είσαι παιδί, νομίζεις ότι αυτό οφείλεται στην οπτικά βάρβαρη αδυναμία να παρατηρείς κάτι τόσο ξεχωριστό - δικό σου να περιδιαβαίνει ανέμελα τους επτά ουρανούς κι εσύ, καρφωμένος στη γη, αδύναμος να αλλάξεις την πορεία του χωρίς επιστροφή.
Up Where We Belong - Όταν μεγαλώσεις, το αντιλαμβάνεσαι εντελώς διαφορετικά: To πρόβλημα δεν είναι ότι το μπαλόνι εξέδραμε προς άγνωστον κατεύθυνσιν - ο πραγματικός πόνος είναι πως δε σε παρέσυρε κι εσένα μαζί του. Μαζί με όλα τα αγνά, άδολα, φθηνά στα υλικά και ταυτόχρονα καμωμένα από το πανάκριβο μέταλλο μιας καθάριας, σαν τον Αιμίλιο του Z.Z. Ρουσό, παιδούλας ψυχής.
The Only Way Is Up - To εναρκτήριο μότο του κινητού μου για πολλά χρόνια (πριν αρχίσω να κυνηγώ μπαλόνια γεμάτος ζήλια για την ασυμβίβαστα φευγάτη τους φύση) περιγράφει χωρίς υπερβολή την πορεία της Pixar, η οποία έρχεται με το 10άρι το καλό σε σειρά παραγωγής της να επιβεβαιώσει, όχι απλά την μονοκρατορία της στα animated σινεφιλικά γούστα, αλλά και την σταδιακά διαφαινόμενη επικράτησή της σε κάθε φιλμική κατηγορία. Και μιλάμε για ομαδική δουλειά. Οι ίδιοι καλλιτέχνες σε διαφορετικά πόστα. Με την ίδια εμμονή σε πολυεπίπεδα σενάρια, στις απαράλλαχτες στην παγκόσμια τέχνη συνιστώσες της δημιουργίας: Ζωή, παιδικότητα, γηρατειά, θάνατος. H ελπίδα για το άπιαστο όνειρο, η βοήθεια στον πάσχοντα, στον διακυβευόμενο, στον μοναχικό και ανήμπορο, η πίστη που κάνει τα άπαντα μπορετά.
Higher and Higher - Οι σκηνοθετικές αναφορές του Docter στον βωβό (με μια δεκάλεπτη σεκάνς που θα απελευθερώσει λυγμούς από ένα μέρος μέσα σου όπου θα υποψιαστείς για πρώτη φορά ότι κρύβεται επιμελώς η ψυχή σου), στον μάγο του Οζ, στις περιπέτειες - σαφάρι με τον Errol Flynn, σε γκρινιάρικες κινηματογραφικές αρχοντόφατσες σαν τους Spencer Tracy και Walter Matthau, στα hi-tech μελλοντολογικά μονοπάτια του Wall - E (τα κυνηγόσκυλα που μιλούν ανθρωπολαλιά μέσω ενός εγκατεστημένου μικροτσίπ), στα καρτποσταλικά οροπέδια της Βενεζουέλας και της Γουινέας που καλούν ευλαβικά τον Χαμένο Κόσμο του Arthur Conan Doyle είναι μόνο το βασικό περίγραμμα μιας ακόμα σμιλευμένης στην κινηματογραφική μνήμη εμπειρίας από την Pixar. Ένας απογοητευμένος 78χρονος χήρος με έναν 8χρονο αθώο προσκοπάκο πετούν μαζί με 20.622 μπαλόνια για να βρουν τη γη της επαγγελίας μόνο για να αναλάβουν στο δρόμο τους τελικά την αποστολή διάσωσης ενός σπάνιου πουλιού που πρέπει να γλυτώσει από τις σφαίρες ενός κακεντρεχούς χαμένου ειδώλου του άκληρου παππού. Το Γλυκό Πουλί της Νιότης ίσως;
Never Gonna Give You Up - Ήταν - ή -δεν ήταν 10 οι φετινές οσκαρικές υποψηφιότητες για καλύτερη ταινία, το Up είναι πολύ ψηλά για να το πιάσεις. Σίγουρο στην κατηγορία του (μην περιμένεις τον Φλεβάρη για τα στοιχήματα) όπως και στη μουσική του Απίθανου Giacchino, όσο και στην ηχητική του μπάντα, που σε καθηλώνει βαθιά στην καρέκλα. Αν τώρα ψάχνω, καθαρά από κριτική διαστροφή, ψεγάδια σ' αυτό το βάλσαμο για τα μάτια, είναι ίσως η σύγκριση με το φανερά (αλλά κι επιτυχημένα) υπερφιλόδοξο Wall - E (τι σύμπτωση! Γραμμένο από την γραφίδα του Docter, όπως και το δικό του Monsters INC), ή η απουσία γυναικείων χαρακτήρων με καθοριστική συμβολή στην δραματουργική εξέλιξη. Μολαταύτα, πέρα από τα κοντά 300 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεων που πλέον δε λένε τίποτα από μόνες τους για καμιά ταινία στο σύγχρονο σινεμά (άλλη συζήτηση δαύτη), θεωρώ ότι καμιά ταινία φέτος δε θα ορίσει καλύτερα το σλόγκαν «για όλη την οικογένεια» χωρίς όχι μόνο να προσβάλει τη νοημοσύνη κανενός, αλλά μαγεύοντας περισσότερο το μικρό παιδί μέσα στα ενήλικα σώματα.
Wake Me Up When September Ends - Ο μήνας αυτός ο προεκλογικός, με τη Βενετιά, τις Νύχτες Πρεμιέρας και την τελευταία προμέσα για ευοίωνο κλείσιμο μιας ακόμη καμένης κινηματογραφικής χρονιάς, φέρνει στο έμπα του αυτόν τον απρόσμενο πρεσβευτή της χαμένης του ποιότητας, ανάμεσα σε ταραντινικά κλαπατσίμπανα (Inglourious Basterds) και κατσαρολικά βραδείας καύσεως (ο 6ος Πότερ κι όποιος αντέξει, γιατί έρχονται κι άλλοι δυο να κλείσουν το καπάκι). Πάρε τώρα το μπεμπάκι σου κι όδευσε προς την κοντινότερη αίθουσα. Στην έξοδο, νοιώσε στό' να χέρι τα βουτυρένια δαχτυλάκια του, κρυμμένα μέσα στη στοργική σου φούχτα και στο άλλο το "μπαλλιόννιι". Πες του να το αφήσει ελεύθερο- να πετάξει ψηλά, όσο αντέχει να το σπρώξει ο άνεμος. Τώρα κλείσε τα μάτια και κάνε την ευχή. Αυτή τη φορά σου υπόσχομαι ότι θα πιάσει.
Στις αίθουσες 10 Σεπτεμβρίου από την Audiovisual
1 σχόλια:
ΠΟΤΕ ΒΓΑΙΝΕΙ???? ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΤΑΙΝΙΑ ΚΑΙ ORIGINAL!!!
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική