του François Ozon. Με τους Alexandra Lamy, Sergi López, Paco Mélusine Mayance
Ρίκι, το ιπτάμενο πιτσιρίκι
του zerVo
Αν ο Ricky, είχε κάνει την εμφάνιση του στις αίθουσες πριν από καμιά τριανταριά χρόνια - φυσικά θα ήταν αμερικάνικη παραγωγή, ούτε σκέψη για Γιουρόπα - εκτός του ότι θα είχε σαρώσει τα ταμεία, σήμερα όλοι θα μιλούσαν για εκείνον όπως το κάνουν για τον E.T. Φυσικά οι σύγχρονοι καιροί είναι διαφορετικοί, ο αρχικός εντυπωσιασμός των εφέ δεν έχει πλέον διάρκεια και μια τέτοια ιστορία, που βασίζει την ύπαρξη της στο μοναδικό, το υπερφυσικό και το ξεχωριστό, μπορεί να μελετηθεί μόνο ως προς τα αλληγορικά μηνύματα που μπορεί να περάσει μέσα από τις εικόνες του.
Χωρισμένη γυναίκα, που μεγαλώνει μόνη της επτάχρονο κοριτσάκι, περιμένει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί - καρπό του βραχύβιου έρωτα, με συνάδελφο της στην φάμπρικα. Αντί για μωρό όμως θα γεννήσει πουλί σε σώμα βρέφους. Παράξενο, παράλογο και με τάσεις επιστημονικής φαντασίας? Ναι, θα σου απαντούσα δίχως σκέψη αν στην καρέκλα του σκηνοθέτη καθόταν ο Spielberg, άντε ο Zemeckis. Την περίεργη αυτή ιστορία όμως υπογράφει ο Francois Ozon, που με ευκολία παίρνει τον τίτλο του Γάλλου Soderbergh, εφόσον αποδεικνύεται πολυγραφότατος, ακούραστος και πρόθυμος να ασχοληθεί με οποιοδήποτε κινηματογραφικό είδος. Τον νεοκλασικό Angel διαδέχεται λοιπόν ένα φιλμ, όπου ο Παριζιάνος ξεδιπλώνει τις πολλαπλές πτυχές του καλλιτεχνικού του χαρακτήρα. Ξεκινά με ρεαλιστικό ύφος, τύπου Dardenne, στο εισαγωγικό μέρος, ορίζοντας το κοινωνικό προφίλ της υπόθεσης. Μεταλλάσσεται κωμικότερος καθώς το έργο μεσιάζει, παρουσιάζοντας την εναλλακτική αντίδραση της μάνας, που αποφεύγει τις υστερίες, αντιλαμβανόμενη πως κάτι τρέχει με το σπλάχνο της. Και ολοκληρώνει με μεταφορικό στυλ, χρησιμοποιώντας γλυκερά πλάνα, για να συγκινήσει, αλλά ταυτόχρονα να περάσει τις απόψεις του.
Για πες: Δεν θεωρώ πως αυτή η αρρυθμία - από την νηνεμία, στην ταχυπαλμία και τούμπαλιν - είναι τόσο αρνητική, συναντάται άλλωστε στις περισσότερες δημιουργίες εκτός της Γηραιάς ηπείρου, οπότε δεν με ξένισε, απλά με παραξένεψε που την δημιούργησε ένας Γάλλος. Με ενόχλησε όμως, που μέσα σε αυτό το ανεβοκατέβασμα τέμπου, δεν μου έκανε σαφές από ποια σκοπιά να δω την ιστορία. Από εκείνη της μητέρας (η συνήθως κωμική Alexandra Lamy, σε μια δύσκολη τεχνικά ερμηνεία) που δεν είναι δείγμα τυπικού άριστου γονιού, μα η σκεπτική της αλλάζει με τον καιρό? Ή από την αντίστοιχη της μικρούλας αδελφής του αετόπουλου, που νιώθει παράξενα, απλά και μόνο στην παρουσία του Ρίκι πλάι της? Κι εδώ ο Ozon δεν με βοήθησε διόλου, μπερδεύοντας τα συναισθήματα μου, κάθε λίγο και λιγάκι, μεταβάλλοντας το μάτι της προοπτικής. Από μια τρίτη μεριά πάντως θα ήθελα να αντικρίσω το Ricky από την φυσική μου θέση - του πατέρα - μα αυτός στο σενάριο είναι παντελώς εξαφανισμένος. Ως συνήθως...
Χωρισμένη γυναίκα, που μεγαλώνει μόνη της επτάχρονο κοριτσάκι, περιμένει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί - καρπό του βραχύβιου έρωτα, με συνάδελφο της στην φάμπρικα. Αντί για μωρό όμως θα γεννήσει πουλί σε σώμα βρέφους. Παράξενο, παράλογο και με τάσεις επιστημονικής φαντασίας? Ναι, θα σου απαντούσα δίχως σκέψη αν στην καρέκλα του σκηνοθέτη καθόταν ο Spielberg, άντε ο Zemeckis. Την περίεργη αυτή ιστορία όμως υπογράφει ο Francois Ozon, που με ευκολία παίρνει τον τίτλο του Γάλλου Soderbergh, εφόσον αποδεικνύεται πολυγραφότατος, ακούραστος και πρόθυμος να ασχοληθεί με οποιοδήποτε κινηματογραφικό είδος. Τον νεοκλασικό Angel διαδέχεται λοιπόν ένα φιλμ, όπου ο Παριζιάνος ξεδιπλώνει τις πολλαπλές πτυχές του καλλιτεχνικού του χαρακτήρα. Ξεκινά με ρεαλιστικό ύφος, τύπου Dardenne, στο εισαγωγικό μέρος, ορίζοντας το κοινωνικό προφίλ της υπόθεσης. Μεταλλάσσεται κωμικότερος καθώς το έργο μεσιάζει, παρουσιάζοντας την εναλλακτική αντίδραση της μάνας, που αποφεύγει τις υστερίες, αντιλαμβανόμενη πως κάτι τρέχει με το σπλάχνο της. Και ολοκληρώνει με μεταφορικό στυλ, χρησιμοποιώντας γλυκερά πλάνα, για να συγκινήσει, αλλά ταυτόχρονα να περάσει τις απόψεις του.
Για πες: Δεν θεωρώ πως αυτή η αρρυθμία - από την νηνεμία, στην ταχυπαλμία και τούμπαλιν - είναι τόσο αρνητική, συναντάται άλλωστε στις περισσότερες δημιουργίες εκτός της Γηραιάς ηπείρου, οπότε δεν με ξένισε, απλά με παραξένεψε που την δημιούργησε ένας Γάλλος. Με ενόχλησε όμως, που μέσα σε αυτό το ανεβοκατέβασμα τέμπου, δεν μου έκανε σαφές από ποια σκοπιά να δω την ιστορία. Από εκείνη της μητέρας (η συνήθως κωμική Alexandra Lamy, σε μια δύσκολη τεχνικά ερμηνεία) που δεν είναι δείγμα τυπικού άριστου γονιού, μα η σκεπτική της αλλάζει με τον καιρό? Ή από την αντίστοιχη της μικρούλας αδελφής του αετόπουλου, που νιώθει παράξενα, απλά και μόνο στην παρουσία του Ρίκι πλάι της? Κι εδώ ο Ozon δεν με βοήθησε διόλου, μπερδεύοντας τα συναισθήματα μου, κάθε λίγο και λιγάκι, μεταβάλλοντας το μάτι της προοπτικής. Από μια τρίτη μεριά πάντως θα ήθελα να αντικρίσω το Ricky από την φυσική μου θέση - του πατέρα - μα αυτός στο σενάριο είναι παντελώς εξαφανισμένος. Ως συνήθως...
Στις αίθουσες 10 Σεπτεμβρίου από την Odeon
