Ρεβάνς
του Götz Spielmann. Με τους Ursula Strauss, Irina Potapenko, Johannes Krisch, Andreas Lust
Το δίλημμα της αυτοδικίας
του zerVo
Η βίαιη πτώση ενός άγνωστου αντικειμένου, διαταράσσει την γαλήνη της λίμνης, την ώρα που χαράζει στους αλπικούς πρόποδες. Ένα πτώμα? Μια τσάντα με κλοπιμαία? Ένα όπλο? Μια δίχως αρχικό ειρμό σκηνή στην εισαγωγή του Revanche, που μου έχει καρφωθεί στη μνήμη. Τι στην ευχή ήταν αυτό, που το νερό κάλυψε για πάντα και που ο σκηνοθέτης επέλεξε να το στήσει στην έναρξη και όχι στο φινάλε? Αν δώσω εγώ την απάντηση, αυτομάτως σημαίνει πως μόλις έπιασα το μπαλάκι που μου πέταξε αυτός, που απέφυγε εντέχνως να το δείξει στις εικόνες του. Ή μήπως ο σκοπός του δημιουργού, ήταν απλά και μόνο να ξυπνήσει μέσα μου το συναίσθημα της αυτοδικίας και να με υποβάλλει στο δίλημμα, αν θα ξεπερνούσα τα όρια ή όχι?
Μικροκακοποιός, ερωτευμένος με Ουκρανή πόρνη, στήνει κόλπο ληστείας τραπέζης, προκειμένου να βρει τα χρήματα που θα οδηγήσουν την αγαπημένη του να εγκαταλείψει το επάγγελμα της. Η κλοπή θα πετύχει, μα εκείνη θα σκοτωθεί κι αυτός θολωμένος από οργή αναζητά τον τρόπο να εκδικηθεί τον αστυνόμο δολοφόνο της. Δεν είναι και λίγα τα αρνητικά στοιχεία που εντόπισα στο ξετύλιγμα του κουβαριού, αυτού του μοντέρνου θρίλερ. Υπάρχει θέμα ρυθμού, μιας και τα πάντα κινούνται σαν σε σλόου μόσιον, λες και θέλει ο δημιουργός καλά και σώνει να ξεπεράσει η διάρκεια το δίωρο. Υπάρχει ζήτημα ισορροπίας,, αφού αρχικά η υπόθεση κινείται σε μια ράγα, ακολούθως σπάει σε δύο (και τρεις), ενώνεται πάλι, πριν ξαναχωρίσει... Υπάρχει αντιφατική ανισότητα στο μοίρασμα της ψυχικής έντασης, αφού το πρώτο μέρος, στα κόκκινα φώτα, με συνεπήρε περισσότερο από το δεύτερο (όπως θα έπρεπε) στην εξοχή. Κι όμως παρόλα αυτά, η ταινία είναι αξιόλογη...
Για πες: Κι όχι βεβαίως διότι βρέθηκε μισή ανάσα από την κατάκτηση του Όσκαρ μη αγγλόφωνης παραγωγής τον περασμένο Φλεβάρη. Ο νεαρός με την ακαδημαϊκή κινηματογραφική κατάρτιση Gotz Spielman, παίζει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, με τους ηθικούς κανόνες, από την πιο απλή περίπτωση (η περιφρόνηση ενός ηλικιωμένου) μέχρι την πιο περίπλοκη (η αφαίρεση της ζωής, με πρόσχημα τους νόμους της καρδιάς). Ο Αυστριακός στηρίζεται σε ένα σενάριο, γεμάτο ανατροπές, συμπτώσεις και γυρίσματα της τύχης, που αρέσει και συναρπάζει, ειδικά όταν βοηθιέται από τις έξοχες και ρεαλιστικές ερμηνείες ενός όμορφου καστ, που έχει για αρχηγό του, έναν εξαιρετικό Johanes Krisch. Θα επιμείνω όμως πως θα ήθελα στο φινάλε μια πιο τολμηρή προσέγγιση, που είναι πολύ πιθανό, να εκτόξευε την Revanche, από μια ικανοποιητική δημιουργία, σε ταινιάρα...
Μικροκακοποιός, ερωτευμένος με Ουκρανή πόρνη, στήνει κόλπο ληστείας τραπέζης, προκειμένου να βρει τα χρήματα που θα οδηγήσουν την αγαπημένη του να εγκαταλείψει το επάγγελμα της. Η κλοπή θα πετύχει, μα εκείνη θα σκοτωθεί κι αυτός θολωμένος από οργή αναζητά τον τρόπο να εκδικηθεί τον αστυνόμο δολοφόνο της. Δεν είναι και λίγα τα αρνητικά στοιχεία που εντόπισα στο ξετύλιγμα του κουβαριού, αυτού του μοντέρνου θρίλερ. Υπάρχει θέμα ρυθμού, μιας και τα πάντα κινούνται σαν σε σλόου μόσιον, λες και θέλει ο δημιουργός καλά και σώνει να ξεπεράσει η διάρκεια το δίωρο. Υπάρχει ζήτημα ισορροπίας,, αφού αρχικά η υπόθεση κινείται σε μια ράγα, ακολούθως σπάει σε δύο (και τρεις), ενώνεται πάλι, πριν ξαναχωρίσει... Υπάρχει αντιφατική ανισότητα στο μοίρασμα της ψυχικής έντασης, αφού το πρώτο μέρος, στα κόκκινα φώτα, με συνεπήρε περισσότερο από το δεύτερο (όπως θα έπρεπε) στην εξοχή. Κι όμως παρόλα αυτά, η ταινία είναι αξιόλογη...
Για πες: Κι όχι βεβαίως διότι βρέθηκε μισή ανάσα από την κατάκτηση του Όσκαρ μη αγγλόφωνης παραγωγής τον περασμένο Φλεβάρη. Ο νεαρός με την ακαδημαϊκή κινηματογραφική κατάρτιση Gotz Spielman, παίζει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, με τους ηθικούς κανόνες, από την πιο απλή περίπτωση (η περιφρόνηση ενός ηλικιωμένου) μέχρι την πιο περίπλοκη (η αφαίρεση της ζωής, με πρόσχημα τους νόμους της καρδιάς). Ο Αυστριακός στηρίζεται σε ένα σενάριο, γεμάτο ανατροπές, συμπτώσεις και γυρίσματα της τύχης, που αρέσει και συναρπάζει, ειδικά όταν βοηθιέται από τις έξοχες και ρεαλιστικές ερμηνείες ενός όμορφου καστ, που έχει για αρχηγό του, έναν εξαιρετικό Johanes Krisch. Θα επιμείνω όμως πως θα ήθελα στο φινάλε μια πιο τολμηρή προσέγγιση, που είναι πολύ πιθανό, να εκτόξευε την Revanche, από μια ικανοποιητική δημιουργία, σε ταινιάρα...
Στις αίθουσες 10 Σεπτεμβρίου από την New Star
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική