Πεθαίνω Στα Γέλια
του Judd Apatow. Με τους Adam Sandler, Seth Rogen, Leslie Mann
Ένα μέτρο ρε παιδιά...
του zerVo
Αναρωτιέμαι τι θέλησε να παρουσιάσει με το Funny People ο Judd Apatow. Ένας συμπαθέστατος σκηνοθέτης, από τους λίγους που διαθέτουν μια προσωπική σφραγίδα στο έργο τους, που οι μέχρι στιγμής δημιουργίες του, όχι απλά έχουν θετικό αντίκτυπο στο κοινό, αλλά έχουν ορίσει και το στίγμα της μοντέρνας πιπεράτης κομεντί. Μήπως του πέρασε από το μυαλό πως παρουσιάζοντας ένα δυομισάωρο κλαυσίγελου - ξεπερνώντας χρονικά ακόμη και τον ίδιο του τον μακροσκελή έως τώρα εαυτό - θα έπαιρνε αυτομάτως την τιμητική διάκριση του δημιουργού του Μπεν Χουρ των κωμωδιών? Τέτοια φιλοδοξία, δεν την είχαν στο παρελθόν άνθρωποι που έπαιζαν το είδος στα δάκτυλα τους. Ούτε ο Chaplin το επιχείρησε, ούτε ο Sellers, ούτε καν ο John Landis, που όντας ο αγαπημένος της Αμερικής πριν από δυο δεκαετίες, είχε το ελεύθερο να κωμωδιοποιήσει τα πάντα.
Ο Τζορτζ Σίμονς έχει το χάρισμα να σκορπά αφειδώς το γέλιο, σε όσους παρακολουθούν είτε τις ξεκαρδιστικές ταινίες που πρωταγωνιστεί, είτε τις κεφάτες σταντ απ παραστάσεις του. Συνάμα όμως έχει και μια σπάνια ασθένεια, που του αφήνει μερικούς μόλις μήνες ζωής. Γι αυτό πρέπει να ανακαλύψει τον αντικαταστάτη του, όσο έχει δυνάμεις. Δραματικό το βασικό ντεκόρ λοιπόν, που επέλεξε να τρέξει την ιδέα του ο υπεύθυνος των επιτυχιών 40 Years Old Virgin και Knocked Up. Ένας χαρισματικός κομπέρ, νιώθει την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του, μόλις μαθαίνει το πικρό μαντάτο και ξεκινά μια διαδικασία αναζήτησης της συγνώμης, από όλους όσους έχει πικράνει στην εγωπαθή καριέρα του. Ταυτόχρονα στο πρόσωπο ενός αγαθού νεαρού δόκιμου κομίντιαν, επιχειρεί να φτιάξει μια κόπια του εαυτού του, ώστε να μην μείνει το κοινό ορφανό από την παρουσία του. Kαλά και άγια όλα αυτά, κάπου όμως σημαίνει κίνδυνος. Το συγκεκριμένο στυλ - του όρθιου πολυλογά σατυρίστα - τουλάχιστον με τον τρόπο που το παίζουν οι Γιάνκηδες (και όχι ο Λαζόπουλος) όχι απλά δεν έχει πέραση στα μέρη μας, αλλά πιστεύω πως είναι και αντιπαθές. Όχι πως δεν χαμογελάς με όσα πετά ο μοναχικός πάνω στην πίστα διασκεδαστής, αλλά δεν πεθαίνεις και από τα γέλια, όπως βαρύγδουπα τονίζει ο εγχώριος τίτλος.
Για πες: Ακόμη κι έτσι όμως, η πρώτη πράξη κυλά ευχαρίστως, κυρίως λόγω των χαρισματικών παρουσιών του έμπειρου Sandler και των πουλέν του Rogen, Schwartzman και Jonah Hill, που παίζουν διαρκώς με τα έξυπνα ανέκδοτα γύρω από τις σεξουαλικές σχέσεις. Κι εκεί που με τον ένα (ο ήρωας πεθαίνει) ή με τον άλλο τρόπο (που εντέλει ακολουθείται, όπου ο πρωταγωνιστής γιατρεύεται) το φιλμ πρέπει να σφυρίξει την λήξη του, ξεκινά μια δεύτερη ταινία, για την οποία δεν έχεις καν προετοιμαστεί. Ο καλός μας νικά την λευχαιμία, επανέρχεται στην πρότερη κατάσταση του και βάζει αμέτι μοχαμέτι να κάνει δική του, την χαμένη αγαπημένη του. Εδώ παίρνει την σκυτάλη από το χαμογελάκι, το χασμουρητό όμως. Οι γκριμάτσες και οι αμερικανιές σκορπούν την βαρεμάρα και εύλογα αναρωτιέσαι αν ο Apatow έχασε το μαγικό ραβδάκι που κάποτε με χάρη σε γαργαλούσε και σ'άρεσε..
Ο Τζορτζ Σίμονς έχει το χάρισμα να σκορπά αφειδώς το γέλιο, σε όσους παρακολουθούν είτε τις ξεκαρδιστικές ταινίες που πρωταγωνιστεί, είτε τις κεφάτες σταντ απ παραστάσεις του. Συνάμα όμως έχει και μια σπάνια ασθένεια, που του αφήνει μερικούς μόλις μήνες ζωής. Γι αυτό πρέπει να ανακαλύψει τον αντικαταστάτη του, όσο έχει δυνάμεις. Δραματικό το βασικό ντεκόρ λοιπόν, που επέλεξε να τρέξει την ιδέα του ο υπεύθυνος των επιτυχιών 40 Years Old Virgin και Knocked Up. Ένας χαρισματικός κομπέρ, νιώθει την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του, μόλις μαθαίνει το πικρό μαντάτο και ξεκινά μια διαδικασία αναζήτησης της συγνώμης, από όλους όσους έχει πικράνει στην εγωπαθή καριέρα του. Ταυτόχρονα στο πρόσωπο ενός αγαθού νεαρού δόκιμου κομίντιαν, επιχειρεί να φτιάξει μια κόπια του εαυτού του, ώστε να μην μείνει το κοινό ορφανό από την παρουσία του. Kαλά και άγια όλα αυτά, κάπου όμως σημαίνει κίνδυνος. Το συγκεκριμένο στυλ - του όρθιου πολυλογά σατυρίστα - τουλάχιστον με τον τρόπο που το παίζουν οι Γιάνκηδες (και όχι ο Λαζόπουλος) όχι απλά δεν έχει πέραση στα μέρη μας, αλλά πιστεύω πως είναι και αντιπαθές. Όχι πως δεν χαμογελάς με όσα πετά ο μοναχικός πάνω στην πίστα διασκεδαστής, αλλά δεν πεθαίνεις και από τα γέλια, όπως βαρύγδουπα τονίζει ο εγχώριος τίτλος.
Για πες: Ακόμη κι έτσι όμως, η πρώτη πράξη κυλά ευχαρίστως, κυρίως λόγω των χαρισματικών παρουσιών του έμπειρου Sandler και των πουλέν του Rogen, Schwartzman και Jonah Hill, που παίζουν διαρκώς με τα έξυπνα ανέκδοτα γύρω από τις σεξουαλικές σχέσεις. Κι εκεί που με τον ένα (ο ήρωας πεθαίνει) ή με τον άλλο τρόπο (που εντέλει ακολουθείται, όπου ο πρωταγωνιστής γιατρεύεται) το φιλμ πρέπει να σφυρίξει την λήξη του, ξεκινά μια δεύτερη ταινία, για την οποία δεν έχεις καν προετοιμαστεί. Ο καλός μας νικά την λευχαιμία, επανέρχεται στην πρότερη κατάσταση του και βάζει αμέτι μοχαμέτι να κάνει δική του, την χαμένη αγαπημένη του. Εδώ παίρνει την σκυτάλη από το χαμογελάκι, το χασμουρητό όμως. Οι γκριμάτσες και οι αμερικανιές σκορπούν την βαρεμάρα και εύλογα αναρωτιέσαι αν ο Apatow έχασε το μαγικό ραβδάκι που κάποτε με χάρη σε γαργαλούσε και σ'άρεσε..
Στις αίθουσες 1 Οκτωβρίου από την U.I.P.
Trailer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική