Fame
του Kevin Tancharoen. Με τους Kay Panabaker, Walter Perez, Naturi Naughton
Remember, remember, remember...
του zerVo
Δεν έχει να κάνει με το αν η πρωτότυπη του Parker ήταν μια καλή ταινία (που ήταν) ή αν η μοντέρνα βερσιόν της είναι κακή (που δεν είναι). Έχει να κάνει πιο πολύ με την εποχή που καθεμιά πρεσβεύει. Τότε για να πετύχεις καλλιτεχνικά έπρεπε να φτύσεις αίμα, μπροστά σε στρυφνές μα δίκαιες επιτροπές τύπου Να Η Ευκαιρία, τώρα αρκεί να είσαι χωστός και να διαθέτεις το X-Factor. Τότε πρωταρχικός σου σκοπός αν έμπαινες στην σχολή ήταν να αποφοιτήσεις πάση θυσία, γιατί το χαρτί θα σήμαινε πρώτης τάξης εφόδιο, τώρα αρκεί να παρακολουθήσεις δυο-τρεις περιόδους και κάποιο ρολάκι θα τσιμπήσεις σε σίριαλ και μπάι μπάι απολυτήριο. Τότε από την ώρα που χτύπαγε το ξυπνητήρι μέχρι την στιγμή που έκλεινες τα βλέφαρα, αναλογιζόσουν ατάκες, νότες και πιρουέτες, τώρα το αμόρε παίζει τον πρώτο ρόλο στην ζωή σου και για τα C στον έλεγχο, έχει ο Θεός. Τότε βέβαια, το i'm gonna live forever σήμαινε πραγματικά για πάντα και όχι σήμερα υπάρχεις και για το αύριο ότι βρέξει ας κατεβάσει...
Καινούργια σεζόν ξεκινά στη Σχολή Καλών Τεχνών της Νέας Υόρκης, γεμάτη όνειρα, φιλοδοξίες, αγωνίες και ελπίδες για τους έφηβους σπουδαστές της. Θα είμαι μέγας ψεύτης αν δεν παραδεχτώ πως στις μπιτάτες εικόνες του μοντέρνου Fame, δεν ένιωσα νοσταλγία για τα κυριακάτικα απογεύματα που ξόδεψα παρακολουθώντας τον τηλεοπτικό Πυρετό της Δόξας. Του σίριαλ που έγραψε πραγματικά ιστορία, σε αντίθεση με τον ακραία δραματικό κινηματογραφικό πιλότο του, που δεν τα είχε πάει και τόσο καλά στα μέρη μας, όπως λανθασμένα πολλοί θα πιστεύουν. Ειδικά στο πρώτο ημίωρο, που θεματικά καλύπτει τον πρώτο χρόνο σπουδών, με τα αυτοσχεδιαστικά ξεσπάσματα των μαθητών στην Σχολή, ελάχιστα πίστεψα πως έχουν περάσει κοντά τρεις δεκαετίες από το πρώτο Fame. Κατοπινά όμως και όσο οι παράλληλες ιστορίες εξελίσσονται, το φιλμ αρχίζει να παίρνει μια φόρμα πιο Step Up, πιθανότατα για να γίνει αρεστό στις Σούπερ Κατερίνες, που θέλγονται από τα εφηβικά ειδυλλιάκια. Κι όμως δεν είναι αυτή η βασική αδυναμία του πρωτάρη σκηνοθέτη Tancharoen, αλλά το ότι οδηγεί την κούρσα, με επιβάτες μόνο τους σπουδαστές, αδιαφορώντας για την ύπαρξη των καθηγητών, που μοιάζουν με καρικατούρες, αλλά και που δείχνει ανικανότητα στην ανάδειξη των δραματικών στιγμών, σημείο που χάνει κατά κράτος από τον τόσο έμπειρο προκάτοχο του.
Για πες: Άρα υπάρχει κάποιο κέρδος από τον σύγχρονο Πυρετό ή όλα έγιναν για να ακουστεί η ραπ εκδοχή του χιλιοακουσμένου τραγουδιού της Irene Carra? Αν το δεις από το πρίσμα του χάσματος γενεών και της διαφοράς τρόπου σκέψης των νέων στα 80s με τα 10s, τότε κάποιο συμπέρασμα μπορεί να βγάλεις. Αν πας να το δεις σαν προέκταση του τηλεοπτικού Fame Story, τότε πιστεύω πως θα το αδικήσεις...
Καινούργια σεζόν ξεκινά στη Σχολή Καλών Τεχνών της Νέας Υόρκης, γεμάτη όνειρα, φιλοδοξίες, αγωνίες και ελπίδες για τους έφηβους σπουδαστές της. Θα είμαι μέγας ψεύτης αν δεν παραδεχτώ πως στις μπιτάτες εικόνες του μοντέρνου Fame, δεν ένιωσα νοσταλγία για τα κυριακάτικα απογεύματα που ξόδεψα παρακολουθώντας τον τηλεοπτικό Πυρετό της Δόξας. Του σίριαλ που έγραψε πραγματικά ιστορία, σε αντίθεση με τον ακραία δραματικό κινηματογραφικό πιλότο του, που δεν τα είχε πάει και τόσο καλά στα μέρη μας, όπως λανθασμένα πολλοί θα πιστεύουν. Ειδικά στο πρώτο ημίωρο, που θεματικά καλύπτει τον πρώτο χρόνο σπουδών, με τα αυτοσχεδιαστικά ξεσπάσματα των μαθητών στην Σχολή, ελάχιστα πίστεψα πως έχουν περάσει κοντά τρεις δεκαετίες από το πρώτο Fame. Κατοπινά όμως και όσο οι παράλληλες ιστορίες εξελίσσονται, το φιλμ αρχίζει να παίρνει μια φόρμα πιο Step Up, πιθανότατα για να γίνει αρεστό στις Σούπερ Κατερίνες, που θέλγονται από τα εφηβικά ειδυλλιάκια. Κι όμως δεν είναι αυτή η βασική αδυναμία του πρωτάρη σκηνοθέτη Tancharoen, αλλά το ότι οδηγεί την κούρσα, με επιβάτες μόνο τους σπουδαστές, αδιαφορώντας για την ύπαρξη των καθηγητών, που μοιάζουν με καρικατούρες, αλλά και που δείχνει ανικανότητα στην ανάδειξη των δραματικών στιγμών, σημείο που χάνει κατά κράτος από τον τόσο έμπειρο προκάτοχο του.
Για πες: Άρα υπάρχει κάποιο κέρδος από τον σύγχρονο Πυρετό ή όλα έγιναν για να ακουστεί η ραπ εκδοχή του χιλιοακουσμένου τραγουδιού της Irene Carra? Αν το δεις από το πρίσμα του χάσματος γενεών και της διαφοράς τρόπου σκέψης των νέων στα 80s με τα 10s, τότε κάποιο συμπέρασμα μπορεί να βγάλεις. Αν πας να το δεις σαν προέκταση του τηλεοπτικού Fame Story, τότε πιστεύω πως θα το αδικήσεις...
Στις αίθουσες 1 Οκτωβρίου από την Odeon
Trailer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική