του Sam Raimi. Με τους Alison Lohman, Justin Long, Lorna Raver
Υπόσχεση Φόβου!
του zerVo
Μερικών ανθρώπων τελικά η μοίρα είναι προδιαγεγραμμένη. Πάρε για παράδειγμα τον Raimi. Του ανέθεσαν να δημιουργήσει τα δύο πρώτα επεισόδια του Spider-Man και το έπραξε - ως οπαδός - με προθυμία, το διασκέδασε, απέφερε κι ένα σκασμό εκατομμύρια στα ταμεία της Sony, με συνέπεια να καταχωρείται πολύ ψηλά στις λίστες των πιο κερδοφόρων σκηνοθετών της ιστορίας του σινεμά. Όταν με το καλό o πενηντάχρονος από το Μίσιγκαν, ολοκληρώσει την μακρά και πολύπλευρη καριέρα του, όμως, τα αρχεία θα γράφουν πως δεν είναι αυτός που παρουσίασε το καλύτερο επεισόδιο του franchise με πρωταγωνιστή τον Άνθρωπο Αράχνη. Αντιθέτως η μορφή του θα λάμπει foreva στην πάνω πάνω σειρά της σελίδας με τα πρόσωπα που σκόρπισαν στο κοινό τις μεγαλύτερες ανατριχίλες. Χάρη στο μακροσκελές καλτ horror πανηγύρι του Evil Dead, θα σκεφτείς. Καλά, μην παίρνεις και όρκο πως το σύγχρονο Drag Me To Hell, δεν είναι αν όχι ποιοτικότερο, τουλάχιστον ισότιμο με το Βιβλίο των Νεκρών και τα συνακόλουθα του...
Φοβισμένη μην χάσει την ευκαιρία για προαγωγή, τραπεζική υπάλληλος αρνείται να δώσει παράταση να εξοφλήσει το ληξιπρόθεσμο δάνειο της, σε μια άπορη γριά τσιγγάνα. Μέγα λάθος, γιατί η κατάρα της μαυροντυμένης φτωχιάς, θα την ακολουθεί για πάντα. Δύο κανόνες πρέπει να ακολουθεί πιστά ένας εργαζόμενος στην δουλειά του. 1ον - Η ευγένεια κερδίζει πάντα! 2ον - Ο πελάτης έχει πάντα δίκαιο! Η κακομοίρα η Κριστίν - η Alison Lohman για πρώτη φορά καλή - μπορεί τον πρώτο να μην τον καταστρατήγησε απόλυτα, στον δεύτερο όμως η φιλοδοξία της, την οδήγησε σε σφάλμα. Θα μου πεις για τον λόγο αυτό πρέπει να καταδικαστεί σε ισόβια δεσμά στις φλόγες της κολάσεως? Έλα μου στην θέση της κακομούτσουνης κυράς και σκέψου πόσες φορές έχεις διαολοστείλει τον γραβατωμένο πίσω από τον γκισέ, που με το αδιάφορο υφάκι και την σιγουριά που του προσδίδει το αγέρωχο Λατσόσημο στην μαρκίζα, σε χορεύει στο ταψί για πενταροδεκάρες. Ε, η φουκαριάρα η μάγισσα, δεν έκανε κάτι παραπάνω από το να στείλει στον Αγύριστο το ξανθό κοριτσάκι που διψά για επαγγελματική δόξα. Απλά είχε την δυνατότητα να πραγματοποιήσει κιόλας την "ευχή" της...
Για πες: Με την φόρα που πήρα και δίνω συμβουλές, θα σου πετάξω κι άλλη μια: Μην σκεφτείς να πας να δεις το Drag Me To Hell μονάχος. Κράτα πισινή τον διπλανό γιατί είναι σίγουρο πως θα πέσεις σε υποβολή και θα τρομάξεις. Και δεν αναφέρω καν την περίπτωση να το παρακολουθήσεις σόλο στο βίντεο, αφού θα το διακόψεις στο εικοστό λεπτό και ψάχνεις για παρέα για να δεις την συνέχεια. Αυτή είναι η παγίδα του ονόματος του σκηνοθέτη για όποιον δεν γνωρίζει το παρελθόν του. Φαντάζεσαι μέσα σου πως στο πανί θα υπάρξει κάτι χαλαρό, έχοντας στο νου σου τα φλερτάκια του Πίτερ και της Μέρι Τζέιν. Αμ, δε! Ο Raimi είναι τέτοιος μάστορας στον τρόμο, που φίλε μου και την παραμικρή λεπτομέρεια - μια κουρτίνα, ένα σουβέρ, μια τυχαία φωτογραφία - θα την φοβηθεί το μάτι σου. Δεν συζητώ καν τι συμβαίνει την ώρα που ο κατσικοπόδαρος αναλαμβάνει δράση και εσύ σαν θεατής, μπαίνεις στην ψυχοσύνθεση της καταραμένης κοπέλας. Από την μια ψάχνεις διέξοδο, μα από την άλλη μένεις γατζωμένος στο καρεκλάκι, εθισμένος από την απίστευτη εξέλιξη. Ο Raimi, με το Μέχρι την Κόλαση, πέτυχε δύο πολύ σημαντικούς στόχους. Βασικά να αποτινάξει από την αμερικάνικη γραφή τρόμου, την ασιατική επιρροή, που από τον καιρό του Ring, διήρκεσε περισσότερο από μια δεκαετία. Και κατόπιν να αποδείξει πως το Χόλιγουντ μπορεί να προσφέρει πολύ σημαντικότερες φοβιστικές στιγμές, από τα σίριαλ του Saw και τα ριμέικ των 80s. Ο χρόνος θα αποδείξει πως οι διάδοχοι του είναι πανέτοιμοι και οπλισμένοι με ιδέες, που θα ενθουσιάσουν τους φίλους του είδους. Και γι αυτό του υποκλίνομαι και του βγάζω το καπέλο...
Φοβισμένη μην χάσει την ευκαιρία για προαγωγή, τραπεζική υπάλληλος αρνείται να δώσει παράταση να εξοφλήσει το ληξιπρόθεσμο δάνειο της, σε μια άπορη γριά τσιγγάνα. Μέγα λάθος, γιατί η κατάρα της μαυροντυμένης φτωχιάς, θα την ακολουθεί για πάντα. Δύο κανόνες πρέπει να ακολουθεί πιστά ένας εργαζόμενος στην δουλειά του. 1ον - Η ευγένεια κερδίζει πάντα! 2ον - Ο πελάτης έχει πάντα δίκαιο! Η κακομοίρα η Κριστίν - η Alison Lohman για πρώτη φορά καλή - μπορεί τον πρώτο να μην τον καταστρατήγησε απόλυτα, στον δεύτερο όμως η φιλοδοξία της, την οδήγησε σε σφάλμα. Θα μου πεις για τον λόγο αυτό πρέπει να καταδικαστεί σε ισόβια δεσμά στις φλόγες της κολάσεως? Έλα μου στην θέση της κακομούτσουνης κυράς και σκέψου πόσες φορές έχεις διαολοστείλει τον γραβατωμένο πίσω από τον γκισέ, που με το αδιάφορο υφάκι και την σιγουριά που του προσδίδει το αγέρωχο Λατσόσημο στην μαρκίζα, σε χορεύει στο ταψί για πενταροδεκάρες. Ε, η φουκαριάρα η μάγισσα, δεν έκανε κάτι παραπάνω από το να στείλει στον Αγύριστο το ξανθό κοριτσάκι που διψά για επαγγελματική δόξα. Απλά είχε την δυνατότητα να πραγματοποιήσει κιόλας την "ευχή" της...
Για πες: Με την φόρα που πήρα και δίνω συμβουλές, θα σου πετάξω κι άλλη μια: Μην σκεφτείς να πας να δεις το Drag Me To Hell μονάχος. Κράτα πισινή τον διπλανό γιατί είναι σίγουρο πως θα πέσεις σε υποβολή και θα τρομάξεις. Και δεν αναφέρω καν την περίπτωση να το παρακολουθήσεις σόλο στο βίντεο, αφού θα το διακόψεις στο εικοστό λεπτό και ψάχνεις για παρέα για να δεις την συνέχεια. Αυτή είναι η παγίδα του ονόματος του σκηνοθέτη για όποιον δεν γνωρίζει το παρελθόν του. Φαντάζεσαι μέσα σου πως στο πανί θα υπάρξει κάτι χαλαρό, έχοντας στο νου σου τα φλερτάκια του Πίτερ και της Μέρι Τζέιν. Αμ, δε! Ο Raimi είναι τέτοιος μάστορας στον τρόμο, που φίλε μου και την παραμικρή λεπτομέρεια - μια κουρτίνα, ένα σουβέρ, μια τυχαία φωτογραφία - θα την φοβηθεί το μάτι σου. Δεν συζητώ καν τι συμβαίνει την ώρα που ο κατσικοπόδαρος αναλαμβάνει δράση και εσύ σαν θεατής, μπαίνεις στην ψυχοσύνθεση της καταραμένης κοπέλας. Από την μια ψάχνεις διέξοδο, μα από την άλλη μένεις γατζωμένος στο καρεκλάκι, εθισμένος από την απίστευτη εξέλιξη. Ο Raimi, με το Μέχρι την Κόλαση, πέτυχε δύο πολύ σημαντικούς στόχους. Βασικά να αποτινάξει από την αμερικάνικη γραφή τρόμου, την ασιατική επιρροή, που από τον καιρό του Ring, διήρκεσε περισσότερο από μια δεκαετία. Και κατόπιν να αποδείξει πως το Χόλιγουντ μπορεί να προσφέρει πολύ σημαντικότερες φοβιστικές στιγμές, από τα σίριαλ του Saw και τα ριμέικ των 80s. Ο χρόνος θα αποδείξει πως οι διάδοχοι του είναι πανέτοιμοι και οπλισμένοι με ιδέες, που θα ενθουσιάσουν τους φίλους του είδους. Και γι αυτό του υποκλίνομαι και του βγάζω το καπέλο...
Στις αίθουσες 10 Σεπτεμβρίου από την Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική