του Jan Kounen. Με τους Mads Mikkelsen, Anna Mouglalis
Fashionpic...
του zerVo
Στο λαμπερό Παρίσι του 1920, η διάσημη σχεδιάστρια μόδας Κοκό Σανέλ, επηρεασμένη από την φιλελεύθερη και ριζοσπαστική του προσωπικότητα, θα προσκαλέσει τον μπατίρη μα φιλόδοξο μαέστρο Ιγκόρ Στραβίνσκι, μαζί με την πολυμελή οικογένεια του, να ζήσουν στην πολυτελή της βίλα, ως ένδειξη συμπαράστασης στις δύσκολες ημέρες που περνά. Την ασυγκράτητη Κοκό όμως δεν την σταματούν άλλα κι άλλα, δεν θα την αποτρέψει από τον - ερωτικό - σκοπό της, η αναιμική παρουσία μιας συζύγου... Αυτό που συνέβη μέσα σε ένα μόλις χρόνο, με τις βιογραφικές κινηματογραφικές απόπειρες της Σανέλ, είναι τουλάχιστον εξωφρενικό. Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά τρεις (!!!) ταινίες αφιερώθηκαν στο πρόσωπο της γυναίκας - σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής, που την σήμερον ημέρα όμως, δεν δείχνει να πολυενδιαφέρει το κοινό, ούτε ο βίος της, αλλά ούτε και η Πολιτεία της. Κι εκεί που τα άλλα δύο σχεδόν συνονόματα έργα - τόσο το τηλεοπτικό, όσο και το πιο κονσουμεράδικο Coco Avant Chanel της Anne Fointaine - σταματούν, εκεί ξεκινά το πόνημα του Ολλανδέζου Jan Kounen, που εστιάζει σε μια μικρότατη περίοδο της ζωής της και ιδίως στην ερωτική της περίπτυξη με τον μετέπειτα διάσημο Ρώσο μουσικοσυνθέτη.
Για πες: Το κοινό στοιχείο στο έργο και των δύο καλλιτεχνών, ακούει στο όνομα επανάσταση. Με την μοναδική διαφορά πως εκείνης θεωρείται ήδη σαρωτικά επιτυχημένη και χαίρει της πλήρους εκτίμησης της υψηλής κοινωνίας της Πόλης του Φωτός, ενώ εκείνος νιώθει την χλεύη του κόσμου για τις ανατρεπτικές μουσικές του ανησυχίες. Με φόντο αυτό το έντονο συναισθηματικό μισμάτς, αλλά και τις στάχτες που έχει αφήσει ανάμνηση ο παγκόσμιος πόλεμος, θα αναπτυχθεί ανάμεσα στους δύο ακραία εγωπαθείς χαρακτήρες ένα παθιασμένο ειδύλλιο, που θα εκτοξεύσει την δημιουργική τους έμπνευση μα που γρήγορα θα αντιληφθούν πως οδηγεί στο αδιέξοδο. Όμορφα κοστούμια, γυψοσανίδινα ντεκόρ, υπέροχη μουσική, αξιοπρεπείς ερμηνείες - κυρίως από τον Δανό Mads, λιγότερο από την όχι Chanelικής χάρης Mouglalis - αλλά και πολλά ερωτηματικά για το ψυχαγωγικό όφελος του, το Coco & Igor, δεν ξεχωρίζει από την στοίβα των παρόμοιων ταινιών εποχής. Διαφέρει πλήρως όμως από τα μέχρι στιγμής πονήματα του Kounen, που είχα υποστηρίξει κάποτε με το Dobermann του, ως έναν από τους πλέον ανερχόμενους Ευρωπαίους σκηνοθέτες. Mea Culpa...
Για πες: Το κοινό στοιχείο στο έργο και των δύο καλλιτεχνών, ακούει στο όνομα επανάσταση. Με την μοναδική διαφορά πως εκείνης θεωρείται ήδη σαρωτικά επιτυχημένη και χαίρει της πλήρους εκτίμησης της υψηλής κοινωνίας της Πόλης του Φωτός, ενώ εκείνος νιώθει την χλεύη του κόσμου για τις ανατρεπτικές μουσικές του ανησυχίες. Με φόντο αυτό το έντονο συναισθηματικό μισμάτς, αλλά και τις στάχτες που έχει αφήσει ανάμνηση ο παγκόσμιος πόλεμος, θα αναπτυχθεί ανάμεσα στους δύο ακραία εγωπαθείς χαρακτήρες ένα παθιασμένο ειδύλλιο, που θα εκτοξεύσει την δημιουργική τους έμπνευση μα που γρήγορα θα αντιληφθούν πως οδηγεί στο αδιέξοδο. Όμορφα κοστούμια, γυψοσανίδινα ντεκόρ, υπέροχη μουσική, αξιοπρεπείς ερμηνείες - κυρίως από τον Δανό Mads, λιγότερο από την όχι Chanelικής χάρης Mouglalis - αλλά και πολλά ερωτηματικά για το ψυχαγωγικό όφελος του, το Coco & Igor, δεν ξεχωρίζει από την στοίβα των παρόμοιων ταινιών εποχής. Διαφέρει πλήρως όμως από τα μέχρι στιγμής πονήματα του Kounen, που είχα υποστηρίξει κάποτε με το Dobermann του, ως έναν από τους πλέον ανερχόμενους Ευρωπαίους σκηνοθέτες. Mea Culpa...
Στις αίθουσες 24 Σεπτεμβρίου από την Spentzos
