9
του Shane Acker. Ακούγονται οι Elijah Wood, John C. Reilly, Jennifer Connelly, Christopher Plummer, Crispin Glover, Martin Landau
Σαν καλό σέντερ φορ
του zerVo
Πες το αντίθεση, πες το αντίφαση, πες το όπως θες. Όπως και να το ορίσεις είναι σίγουρο, πως το πρώτο μισό της λέξης που θα πεις θα είναι το αντί. Συμπαραγωγοί, όπως λέει το δελτίο - και βασικοί υποστηρικτές του προσθέτω εγώ - του παράξενου στην πρώτη όψη κινούμενου σχεδίου με τον τίτλο 9, είναι ο Tim Burton με τον Timur Bekmambetov. Κι ερωτώ εγώ με το λιγοστό μου το μυαλό: Αυτό τι είναι για την ταινία, καλό ή κακό? Από την μια μεριά υπάρχει ο μεγαλύτερος παραμυθάς της new millenium era, που οπουδήποτε έχει αγγίξει το ραβδί του, το έχει μετατρέψει σε χρυσάφι, στο καλλιτεχνικό κομμάτι περισσότερο που με ενδιαφέρει. Από την άλλη όμως το πρότζεκτ συνυπογράφει και ένας τυπάκος που από κοψιά μάλλον για μπαρμπέρη τον κάνω παρά για σκηνοθέτη, από το υψηλής κουλτούρας (σύμφωνα με τον Borat) Καζακστάν, που ο μέσος όρος αξιολόγησης των ταινιών του περνάει δεν περνάει το ενάμισι στα δέκα. Τίνος η επιρροή θα υπερισχύσει λοιπόν? Του σπουδαίου ή του άσπουδου? Το 9 είναι το νέο Nightmare Before Christmas ή θυμίζει πιο πολύ εκείνη την κουταμάρα με τον τίτλο Night Watch, που πήγαν και το είδαν στην αίθουσα πόσα εκατομμύρια Ρώσοι και μονομιάς διαγράφηκαν από το μπλοκάκι της εκτίμησης μου? Για να μην σε προβληματίζω, η απάντηση βρέθηκε κάπου ενδιάμεσα, μιας και το μελλοντοφοβικό καρτούν στηρίχτηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό στις απόψεις του μπάρμπα-Μεσοβέζου...
Ήτανε δυο, ήτανε τρεις, κάποια στιγμή γινήκανε έξι και μετά οκτώ. Τώρα που εμφανίστηκε και ο ένατος, η ομάδα θεωρείται πλήρης για να αντιμετωπίσει τις πανίσχυρες, παμπόνηρες και αδηφάγες μηχανές. Κι εδώ σκάει η απορία, τί σόι πραγματάκια είναι αυτοί οι εννιά, που φοράνε την μουτσούνα του Δαυίδ, που καλείται να τα βάλει με τον κατά πολύ ισχυρότερο του Γολιάθ? Θεωρητικά είναι όντα, που διαθέτουν την ανθρώπινη συμπεριφορά κι ευαισθησία, με σώμα από σάκινη λινάτσα και μάτια που θυμίζουν φακό που φωτίζει. Πρακτικά η απάντηση δίνεται στο φινάλε της ταινίας, για το πως δημιουργήθηκαν αυτά τα μικροσκοπικά πλασματάκια, που έχουν σαν σκοπό τους, σε έναν κόσμο που βρίσκεται κάτω από διαρκή καταχνιά μετά την επικράτηση των μοχθηρών και ανεξέλεγκτων κονσερβών, να διατηρήσουν ζωντανή την ελπίδα για ζωή. Το παιχνίδι για το αν αξίζει να δεις το φιλμ ή όχι - δόξα το Θεώ, από animation κάθε βδομάδα γίνεται χαμός, άσε που ταυτόχρονα ανοίγει το με διαφορά ποιοτικότερο της σεζόν - κρίθηκε σε αυτή την εξήγηση, που για να είμαι ειλικρινής με ικανοποίησε και δεν με άφησε ξεκρέμαστο. Όσο τουλάχιστον εκκρεμή με είχε καταστήσει μέχρι εκείνη την ώρα, η ανάγκη για καλό σκίτσο, τομέας που το 9, υστέρησε σημαντικά. Όχι τόσο στον τομέα της σχεδιαστικής αρτιότητας, αφού τα κομπιούτερ κάνουν καλά τη δουλειά τους, όσο σε εκείνον της αισθητικής, που ένιωσα σαν κάτι να με διώχνει από την οθόνη. Και στο Nightmare, για 90 λεπτά, μόνο σκελετούς και νεκροκεφαλές έβλεπες, μα ήταν τέτοια η χημεία στο σύνολο, που παρακαλούσες να μην τελειώσει. Άσε που τα "σακιά με τα φερμουάρ" μπορεί να τα συμπαθήσεις, αλλά με την απόμακρη και δίχως εμφανές συναίσθημα κοψιά τους, δεν θα σε αφήσουν να τα υποστηρίξεις...
Για πες: Μιλώντας για υποστήριξη, δεν μπορώ να εντοπίσω τον λόγο που ο Burton δεν συνέχισε την αρωγή του στο πρόσωπο του Henry Selick - που του οφείλει και πολλά - επί παραδείγματι στην πρόσφατη κι εξαίρετη Coraline και παίρνει από το χεράκι έναν ταλαντούχο, μα φανερά αδύναμο στην τελική προσπάθεια πιτσιρικά. Γιατί μόνο αδυναμία συνθέτει το γεγονός να σε πατρονάρει ο μέγας-Tim και εντέλει το προϊόν που προσφέρεις μετά βίας να πιάνει την βάση...
Ήτανε δυο, ήτανε τρεις, κάποια στιγμή γινήκανε έξι και μετά οκτώ. Τώρα που εμφανίστηκε και ο ένατος, η ομάδα θεωρείται πλήρης για να αντιμετωπίσει τις πανίσχυρες, παμπόνηρες και αδηφάγες μηχανές. Κι εδώ σκάει η απορία, τί σόι πραγματάκια είναι αυτοί οι εννιά, που φοράνε την μουτσούνα του Δαυίδ, που καλείται να τα βάλει με τον κατά πολύ ισχυρότερο του Γολιάθ? Θεωρητικά είναι όντα, που διαθέτουν την ανθρώπινη συμπεριφορά κι ευαισθησία, με σώμα από σάκινη λινάτσα και μάτια που θυμίζουν φακό που φωτίζει. Πρακτικά η απάντηση δίνεται στο φινάλε της ταινίας, για το πως δημιουργήθηκαν αυτά τα μικροσκοπικά πλασματάκια, που έχουν σαν σκοπό τους, σε έναν κόσμο που βρίσκεται κάτω από διαρκή καταχνιά μετά την επικράτηση των μοχθηρών και ανεξέλεγκτων κονσερβών, να διατηρήσουν ζωντανή την ελπίδα για ζωή. Το παιχνίδι για το αν αξίζει να δεις το φιλμ ή όχι - δόξα το Θεώ, από animation κάθε βδομάδα γίνεται χαμός, άσε που ταυτόχρονα ανοίγει το με διαφορά ποιοτικότερο της σεζόν - κρίθηκε σε αυτή την εξήγηση, που για να είμαι ειλικρινής με ικανοποίησε και δεν με άφησε ξεκρέμαστο. Όσο τουλάχιστον εκκρεμή με είχε καταστήσει μέχρι εκείνη την ώρα, η ανάγκη για καλό σκίτσο, τομέας που το 9, υστέρησε σημαντικά. Όχι τόσο στον τομέα της σχεδιαστικής αρτιότητας, αφού τα κομπιούτερ κάνουν καλά τη δουλειά τους, όσο σε εκείνον της αισθητικής, που ένιωσα σαν κάτι να με διώχνει από την οθόνη. Και στο Nightmare, για 90 λεπτά, μόνο σκελετούς και νεκροκεφαλές έβλεπες, μα ήταν τέτοια η χημεία στο σύνολο, που παρακαλούσες να μην τελειώσει. Άσε που τα "σακιά με τα φερμουάρ" μπορεί να τα συμπαθήσεις, αλλά με την απόμακρη και δίχως εμφανές συναίσθημα κοψιά τους, δεν θα σε αφήσουν να τα υποστηρίξεις...
Για πες: Μιλώντας για υποστήριξη, δεν μπορώ να εντοπίσω τον λόγο που ο Burton δεν συνέχισε την αρωγή του στο πρόσωπο του Henry Selick - που του οφείλει και πολλά - επί παραδείγματι στην πρόσφατη κι εξαίρετη Coraline και παίρνει από το χεράκι έναν ταλαντούχο, μα φανερά αδύναμο στην τελική προσπάθεια πιτσιρικά. Γιατί μόνο αδυναμία συνθέτει το γεγονός να σε πατρονάρει ο μέγας-Tim και εντέλει το προϊόν που προσφέρεις μετά βίας να πιάνει την βάση...
Στις αίθουσες 9 Σεπτεμβρίου από την Odeon
Trailer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική