του Joe Wright. Με τους Jamie Foxx, Robert Downey Jr., Katherine Keener
Πνιγμός στην ματαιοδοξία
του zerVo
Και το ερώτημα παραμένει: Αδικήθηκε ή όχι το The Soloist στην περσινή κούρσα των χρυσοφόρων βραβείων της Ακαδημίας, με συνέπεια τόσο τον καλλιτεχνικό όσο και τον εμπορικό του υποβιβασμό? Αν κρίνω από τα υπόλοιπα πενταδάτα φιλμάκια, το συγκεκριμένο είναι καλύτερο, αν όχι ισότιμο με καναδυό από αυτά – ειδικά από το άχαρο Revolutionary Road – γεγονός που δεν ορίζει κάποια συγκεκριμένη αδικία, αλλά αναδεικνύει το μετριότερο μέσο επίπεδο της πρόσφατης κινηματογραφικής παραγωγής. Από την άλλη μεριά όμως, είναι ακόμη πιο άνισο να μονοπωλούν τις συγκεκριμένες υποψηφιότητες, μονίμως οι ίδιοι δημιουργοί, λες κι έχουν μέσα τους το οσκαρικό γονίδιο? Κανόνας που ισχύει και για λόγου σου mr.Wright…
Χαρισματικός βιολοντσελίστας, από την καταξίωση της φοίτησης στο Τζούλιαρντ, θα βρεθεί άστεγος στους βρώμικους δρόμους του LA. Ο ρεπόρτερ των Times, Στιβ Λόπεζ, θα καταγράψει στην δραματική του ιστορία… Είναι η πραγματική διαδρομή του Ναθάνιελ Άυερς, που από τις φτωχικές καλύβες των μαύρων της πόλης των αγγέλων, βρέθηκε στα λαμπερά θρανία του φημισμένου πανεπιστημίου, κατάσταση που το μυαλό του δεν άντεξε, με συνέπεια να τον καταβάλλει ψυχικά και να τον περικυκλώσουν οι φωνές της σχιζοφρένειας. Η υπόθεση του Soloist κινείται θεματικά κάπου ενδιάμεσα στο A Beautiful Mind του Howard και τον Σολίστα του Hicks, δύο σπουδαίες ταινίες, που η σύγκριση μαζί τους, μονάχα αρνητικές συνέπειες μπορεί να έχει για το πόνημα του σκηνοθέτη του Atonement.
Για πες: Βασικά γιατί ο Βιρτουόζος δεν διαθέτει στην καρδιά του, μια προσωπικότητα τόσο ισχυρή όπως του μαθηματικού φερ’ ειπείν, που άλλαξε τους σύγχρονους οικονομικούς συσχετισμούς, ούτε αγγίζει την δραματικότητα, που ανέδειξε η μεγάλη ερμηνεία του Geoffrey Rush στο Shine. Το πρωταγωνιστικό ντουέτο εδώ, διακρίνεται από μια ανισότητα, σε ότι αφορά τον φυσιολογικό τρόπο έκφρασης, μιας και ο Jamie Foxx προσπαθεί υπερβολικά να παίξει τον ψυχικά φορτισμένο άντρα, ενώ αντίθετα ο Downey, με την εμπειρία του αποδίδει πολύ καλά τον ανατρεπτικό δημοσιογράφο, που βγάζει είδηση κυριολεκτικά και από τα σκουπίδια. Πιθανότατα αμφότεροι να μην έχουν και τις κατάλληλες βοήθειες από την πομπώδη σκηνοθεσία του Joe Wright, που δίχως το ύφος εποχής να τον σιγοντάρει μοιάζει να χάνει τον έλεγχο στην βουή της μεγαλούπολης. Ποιητικές στιγμές δίχως ιδιαίτερο λόγο και ακαταλαβίστικες υπερβολές (οι ερασιτέχνες ηθοποιοί που παίζουν τους άστεγους, νομίζεις πως είναι μεταλλαγμένοι) που έχουν αρνητικό αποτέλεσμα, σε ένα φιλμ που πιο απλοϊκά δοσμένο, εκτιμώ πως θα ήταν καλύτερο…
Χαρισματικός βιολοντσελίστας, από την καταξίωση της φοίτησης στο Τζούλιαρντ, θα βρεθεί άστεγος στους βρώμικους δρόμους του LA. Ο ρεπόρτερ των Times, Στιβ Λόπεζ, θα καταγράψει στην δραματική του ιστορία… Είναι η πραγματική διαδρομή του Ναθάνιελ Άυερς, που από τις φτωχικές καλύβες των μαύρων της πόλης των αγγέλων, βρέθηκε στα λαμπερά θρανία του φημισμένου πανεπιστημίου, κατάσταση που το μυαλό του δεν άντεξε, με συνέπεια να τον καταβάλλει ψυχικά και να τον περικυκλώσουν οι φωνές της σχιζοφρένειας. Η υπόθεση του Soloist κινείται θεματικά κάπου ενδιάμεσα στο A Beautiful Mind του Howard και τον Σολίστα του Hicks, δύο σπουδαίες ταινίες, που η σύγκριση μαζί τους, μονάχα αρνητικές συνέπειες μπορεί να έχει για το πόνημα του σκηνοθέτη του Atonement.
Για πες: Βασικά γιατί ο Βιρτουόζος δεν διαθέτει στην καρδιά του, μια προσωπικότητα τόσο ισχυρή όπως του μαθηματικού φερ’ ειπείν, που άλλαξε τους σύγχρονους οικονομικούς συσχετισμούς, ούτε αγγίζει την δραματικότητα, που ανέδειξε η μεγάλη ερμηνεία του Geoffrey Rush στο Shine. Το πρωταγωνιστικό ντουέτο εδώ, διακρίνεται από μια ανισότητα, σε ότι αφορά τον φυσιολογικό τρόπο έκφρασης, μιας και ο Jamie Foxx προσπαθεί υπερβολικά να παίξει τον ψυχικά φορτισμένο άντρα, ενώ αντίθετα ο Downey, με την εμπειρία του αποδίδει πολύ καλά τον ανατρεπτικό δημοσιογράφο, που βγάζει είδηση κυριολεκτικά και από τα σκουπίδια. Πιθανότατα αμφότεροι να μην έχουν και τις κατάλληλες βοήθειες από την πομπώδη σκηνοθεσία του Joe Wright, που δίχως το ύφος εποχής να τον σιγοντάρει μοιάζει να χάνει τον έλεγχο στην βουή της μεγαλούπολης. Ποιητικές στιγμές δίχως ιδιαίτερο λόγο και ακαταλαβίστικες υπερβολές (οι ερασιτέχνες ηθοποιοί που παίζουν τους άστεγους, νομίζεις πως είναι μεταλλαγμένοι) που έχουν αρνητικό αποτέλεσμα, σε ένα φιλμ που πιο απλοϊκά δοσμένο, εκτιμώ πως θα ήταν καλύτερο…
Στις αίθουσες 3 Σεπτεμβρίου από την Village
Trailer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική