Αντίχριστος
του Lars Von Trier. Με τους Charlotte Gainsbourg, Willem Dafoe
Άχρηστος!
του zerVo
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έπρεπε να υπομένω δύο ώρες βασάνων για να κατανοήσω τελικά ποιος είναι ο Αντίχριστος της υπόθεσης. Όταν ο κατά φαντασίαν καλύτερος σκηνοθέτης του κόσμου, στον επίλογο του αφιερώνει την μεγαλοπρεπέστατη κλανιά που μόλις αμόλησε, στον άνθρωπο που όρισε την έννοια της ποίησης στο σύγχρονο σινεμά, τον Αντρέι Ταρκόφσκι, τότε κάτι τέτοιο μόνο στα αντιχριστιανικά ιδεώδη μπορεί να καταχωρηθεί. Φαντάσου σαν να κάτσω να παπαρολογήσω κανά δίωρο και στο φινάλε μόλις ολοκληρώσω την ανοησία μου να την αφιερώσω στον Ραφαηλίδη. Χριστός φυλάξει...
Ζευγάρι, εν ώρα παθιασμένου έρωτα - δίπλα στο εν λειτουργία πλυντήριο Izola - δεν ακούει το μωρό του, που ξυπνά από την κούνια και σαλτάρει στο κενό από τον τέταρτο. Οι "συντετριμμένοι" γονιοί αντί να πάνε να κρεμαστούν για την ανευθυνότητα τους, φεύγουν για τρέκιν στο δάσος... Μου είχε λείψει αλήθεια ο Τρίερ. Μετά το παραλήρημα των Καννών του περασμένου Μάη, που τοποθέτησε ολομόναχος (ειρωνικά ή όχι μου είναι αδιάφορο) εαυτόν στον θρόνο του best director ever, περίμενα στωικά την στιγμή για να αντικρίσω τον λόγο των λεγόμενων του. Και εκεί πραγματικά σοκαρίστηκα. Όχι βέβαια από το προκλητικό σκοτεινό μονοπάτι που με έβαλε ο ίδιος να διαβώ, μελετώντας το Antichrist. Αυτό ήταν κάτι που το περίμενα και είχα φροντίσει να μην ντυθώ το πανωφόρι της Κοκκινοσκουφίτσας και πέσω στην παγίδα των τριών σαρκοβόρων ζητιάνων. Αλλά από το δίχως όρια θράσος του να παίξει με έννοιες και ορισμούς που οι περισσότεροι θεωρούν σαν βασικές Αρχές της λειτουργίας τους. Δεν θα αναφερθώ στον μπαμπά της ιστορίας, που δεν νομίζεις πως έχασε παιδί, αλλά το τελευταίο επεισόδιο του Lost, ε και τι έγινε, θα το κατεβάσει από το Piratebay. Αυτός είναι η τσόντα στο στόρι, όπως ήταν πάντα δηλαδής. Αλλά εκείνη η πονεμένη μαμά, με μαράζωσε, που λειτουργεί τόσο αυτοκαταστροφικά, σμπαραλιάζοντας το πράμα της - άρα μένοντας άοπλη - σαν ρίζα του Κακού, επειδή έφερε στον κόσμο μια ψυχή, που η ηλιθιότητα της δεν κατάφερε να μεγαλώσει. Ανατριχίλα!
Για πες: Όλα τα υπόλοιπα είναι ατμός, που λέει κι ο Θρασύβουλας! Ο Νταφόε κέρδισε μερικούς πόντους, όχι στην εκτίμηση μου αλλά στο μέγεθος του μορίου του, προφανώς pumpάρωντας το για να φανεί huge. Η Σαρλότ - τι κρίμα να μην πάρω από την μάνα μου - Γκενσμπούρ κέρδισε φοινικόφυλλο στις Κάννες για μια ξεβράκωτη ερμηνεία που κατ αντιστοιχία στην Σπέισεκ του Carrie θα έπρεπε να χαρίσει το διαπλανητικό Όσκαρ. Και τέλος έδωσε την ευκαιρία στον πλέον υπερτιμημένο σκηνοθέτη του αιώνα, να βγάλει ακόμη μια υπερφίαλη, νοσηρή, προβοκατόρικη, αδιάφορη και στα περισσότερα σημεία της Idioterne ταινία, που συντόμως θα πωλείται στις καλαθούνες τους Saturn αντί ενός ευρώ, όπως συμβαίνει τώρα με τα προηγούμενα "αριστουργήματα" του. Για να μην τον πικράνω πάντως, δεν θα του κοτσάρω τον άσο του πάτου, για να έχει το ονόρε πως ξεπέρασε αξιολογικά - έστω - την Χάνα Μοντάνα...
Ζευγάρι, εν ώρα παθιασμένου έρωτα - δίπλα στο εν λειτουργία πλυντήριο Izola - δεν ακούει το μωρό του, που ξυπνά από την κούνια και σαλτάρει στο κενό από τον τέταρτο. Οι "συντετριμμένοι" γονιοί αντί να πάνε να κρεμαστούν για την ανευθυνότητα τους, φεύγουν για τρέκιν στο δάσος... Μου είχε λείψει αλήθεια ο Τρίερ. Μετά το παραλήρημα των Καννών του περασμένου Μάη, που τοποθέτησε ολομόναχος (ειρωνικά ή όχι μου είναι αδιάφορο) εαυτόν στον θρόνο του best director ever, περίμενα στωικά την στιγμή για να αντικρίσω τον λόγο των λεγόμενων του. Και εκεί πραγματικά σοκαρίστηκα. Όχι βέβαια από το προκλητικό σκοτεινό μονοπάτι που με έβαλε ο ίδιος να διαβώ, μελετώντας το Antichrist. Αυτό ήταν κάτι που το περίμενα και είχα φροντίσει να μην ντυθώ το πανωφόρι της Κοκκινοσκουφίτσας και πέσω στην παγίδα των τριών σαρκοβόρων ζητιάνων. Αλλά από το δίχως όρια θράσος του να παίξει με έννοιες και ορισμούς που οι περισσότεροι θεωρούν σαν βασικές Αρχές της λειτουργίας τους. Δεν θα αναφερθώ στον μπαμπά της ιστορίας, που δεν νομίζεις πως έχασε παιδί, αλλά το τελευταίο επεισόδιο του Lost, ε και τι έγινε, θα το κατεβάσει από το Piratebay. Αυτός είναι η τσόντα στο στόρι, όπως ήταν πάντα δηλαδής. Αλλά εκείνη η πονεμένη μαμά, με μαράζωσε, που λειτουργεί τόσο αυτοκαταστροφικά, σμπαραλιάζοντας το πράμα της - άρα μένοντας άοπλη - σαν ρίζα του Κακού, επειδή έφερε στον κόσμο μια ψυχή, που η ηλιθιότητα της δεν κατάφερε να μεγαλώσει. Ανατριχίλα!
Για πες: Όλα τα υπόλοιπα είναι ατμός, που λέει κι ο Θρασύβουλας! Ο Νταφόε κέρδισε μερικούς πόντους, όχι στην εκτίμηση μου αλλά στο μέγεθος του μορίου του, προφανώς pumpάρωντας το για να φανεί huge. Η Σαρλότ - τι κρίμα να μην πάρω από την μάνα μου - Γκενσμπούρ κέρδισε φοινικόφυλλο στις Κάννες για μια ξεβράκωτη ερμηνεία που κατ αντιστοιχία στην Σπέισεκ του Carrie θα έπρεπε να χαρίσει το διαπλανητικό Όσκαρ. Και τέλος έδωσε την ευκαιρία στον πλέον υπερτιμημένο σκηνοθέτη του αιώνα, να βγάλει ακόμη μια υπερφίαλη, νοσηρή, προβοκατόρικη, αδιάφορη και στα περισσότερα σημεία της Idioterne ταινία, που συντόμως θα πωλείται στις καλαθούνες τους Saturn αντί ενός ευρώ, όπως συμβαίνει τώρα με τα προηγούμενα "αριστουργήματα" του. Για να μην τον πικράνω πάντως, δεν θα του κοτσάρω τον άσο του πάτου, για να έχει το ονόρε πως ξεπέρασε αξιολογικά - έστω - την Χάνα Μοντάνα...
Στις αίθουσες 1 Οκτωβρίου από την Seven
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική