του Michel Hazanavicius. Με τους Jean Dujardin, Rüdiger Vogler
Με το καλό κι απ'το Αντίρριο...
του zerVo
Το καθήκον καλεί το καμάρι της Γαλλίας, τον φημισμένο πράκτορα 117, εφόσον πρέπει να ταξιδέψει στο κοσμοπολίτικο Ρίο, για να αποκαλύψει το κρησφύγετο των φυγάδων Ναζί, που γλύτωσαν τις διώξεις για τα εγκλήματα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, αναζητώντας καταφύγιο στη Βραζιλία. Το κινηματογραφικό ταξίδι του περίφημου κατασκόπου, ξεκίνησε πριν από τέσσερα χρόνια, περισσότερο για να αναβιώσει τον ξεχασμένο θρύλο του στην μεγάλη οθόνη, μα το βασικό επίτευγμα του πονήματος του Michel Hazanavicius ήταν πως πέτυχε να αποτυπώσει στο πανί το φιλμικό κλίμα περασμένων δεκαετιών. Εδώ αυτό το συναίσθημα υπάρχει ακόμη πιο έκδηλο, με την δράση να μεταφέρεται μια δεκαετία και πλέον μετά την πρώτη περιπέτεια στο Κάιρο, σε μια χώρα μάλιστα που βρίσκεται κάτω από το καθεστώς του στρατιωτικού νόμου, στοιχείο που υπάρχει έντονο σε οποιοδήποτε κάδρο τα ταινίας. Ένα όμορφο κοντράστ συναισθημάτων, που προκαλούν τα γοητευτικά αστεία του πράκτορα, με τις εικόνες της λατίνας Χούντας, που με έμβλημα την στολή, τα κράνη και τις γκέτες, δημιουργούν λογικά μελαγχολικές τάσεις.
Για πες: Με λίγα λόγια δηλαδή, ο 117, δεν αρκείται απλά και μόνο στο να γίνει μια καρικατούρα του Τζέιμς Μποντ, όπως έκανε στο παρελθόν με χοντροειδή τρόπο ο AustinPowers, αλλά να φτιάξει πίσω από την ευχάριστη κωμική κουρτίνα, ένα πολυσυλλεκτικό κοινωνικό παζλ, που συνθέτουν οι μισές φυλές (και) του Ισραήλ. Συνδετικός κρίκος φυσικά όλων τους, ο χαριτωμένα άχαρος Jean Dujardin, ένας ευχάριστος κωμικός, που μοιάζει να τυποποιείται όμως στον ρόλο του OSS, αν και δύσκολα εκτιμώ πως το συγκεκριμένο franchise θα συνεχίσει την διαδρομή του στο μέλλον. Όχι γιατί δεν διαθέτει ικανοποιητικά ποιοτικά στάνταρντς, αλλά γιατί εμπορικά δεν βλέπω να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των παραγωγών του...
Για πες: Με λίγα λόγια δηλαδή, ο 117, δεν αρκείται απλά και μόνο στο να γίνει μια καρικατούρα του Τζέιμς Μποντ, όπως έκανε στο παρελθόν με χοντροειδή τρόπο ο AustinPowers, αλλά να φτιάξει πίσω από την ευχάριστη κωμική κουρτίνα, ένα πολυσυλλεκτικό κοινωνικό παζλ, που συνθέτουν οι μισές φυλές (και) του Ισραήλ. Συνδετικός κρίκος φυσικά όλων τους, ο χαριτωμένα άχαρος Jean Dujardin, ένας ευχάριστος κωμικός, που μοιάζει να τυποποιείται όμως στον ρόλο του OSS, αν και δύσκολα εκτιμώ πως το συγκεκριμένο franchise θα συνεχίσει την διαδρομή του στο μέλλον. Όχι γιατί δεν διαθέτει ικανοποιητικά ποιοτικά στάνταρντς, αλλά γιατί εμπορικά δεν βλέπω να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των παραγωγών του...
Στις αίθουσες 6 Αυγούστου από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική