By Takis Garis
Τι πρέπει να κάνω δηλαδή; Πάω με τα νερά, αυτό κάνω. Δεν πειράζω αυτό που (δεν) λειτουργεί. Δεν πάω διακοπές – σου δίνω αυτό που θες. Συνομιλώ μετά του εαυτού μου και λογαριασμό δεν (του) δίνω. Η βεράντα γίνεται balcony, γίνεται loft με πισίνα 2,54 Χ 0,87 μέτρα, πλαστικιά, στα 29,99 ευρά, από εκεί που τώρα έχει γίνει εργοστάσιο παιχνιδιών. Δεν σου κάνω πλάκα. Κι άσε τον zerVo να σουλατσάρει στα Ιόνια, από Τζάντε μέχρι Κορφού κανέλλα, όλα τρέλα και κορδέλα. Εγώ ξιγιέμαι α λα πισίν, με λαπτοπιά να παίζει ταινιάκια νον στοπ, σε ένα βαριε(μαι)τέ αισθήσεων και παρ(έφαγα)αισθήσεων.
Κοινώς, τόμπολα. Να παρελαύνουν με προτεταμένα στήθη όλες οι ένδοξες sitcoms του 20ετούς τηλεοπτικού παρελθόντος. Κορυφαίος ο Ακάλυπτος, που εξηγεί ευθαρσώς και αιτιολογεί το πως ο έτι (εδώ) αβράβευτος Αντώνης Καφετζόπουλος έπρεπε να φτάσει μέχρι το Λοκάρνο για να ξεφύγει από την εξαγώγιμη ελληνική μας μιζέρια. Ακαδημία Πλάτωνος του Φ. Τσίτου, με τον οικολόγο Αντώνη να παίζει τον κλασικό ξενόφοβο έλληνα περιπτερά που άξαφνα η ηλικιωμένη μάνα του μια μέρα τον περνά για Αλβανό (sic). Μετά τον Λάνθιμο, χάρις στον οποίο όποτε περνώ από την Κινέτα, στην επιστροφή από παλιά εθνική Αθήνων – Κορίνθου, γίνεται κάποιο trigger και τον ανακαλώ στη μνήμη, ο Καφετζόπουλος δίνει άλλη μια καλή αφορμή να θυμηθούμε ότι υπάρχει στα ξένα ελληνικός κενηματόγραφος μετά Theo (Αγγελόπουλου).
Δεν σηκώνω τηλέφωνα για χρόνια πολλά. Είμαι στο ψαχτήρι για σόι ταινιάκια είπαμε. Τώρα το ότι καταλήγω στις ελληνικιές με Λαμπρούκο Κωνσταντάρα και Καραφλό Πράκτωρα Θου Βου είναι άλλο story. Όταν χλεχλέδικες εξτραβανγκάντζες (του γερασμένου) τύπου Michael Mann (Public Enemies) με πόζα ντεγκλαρέ Johnny Depp ή πσουντοντόκου στυλ The Hurt Locker που σε κάνουν να σκέφτεσαι Ράμπο και να ζαλίζεσαι από πεθυμιά, μοστράρουν σαν early φαβορίτες για την 2010 οσκαρική δεκάδα, σε πιάνει η μέγιστη απόγνωση. Λάθος, το limit up(-up and away) έρχεται με την καλπάζουσα άφιξη του Ημίαιμου Πρίγκηπα και το κουκλάκι Δανιήλ να αναρωτιέται για τους gay cineιρμούς που μεγαλώνοντας δημιουργεί στο φιλοpotterικό κοινό. Βρε μπας και...
Ωχού μωρέ, δε με νοιάζει νιξ. Καταφύγιο στην ηχηρή καταιγίδα κλαμπατσιμπάνων που περνιούνται για κινηματογραφικές προτάσεις υπάρχει σε animated (και μόνο;) μορφή. Αυτό το Up, τι κοψοτέχνημα! Παρέα με το Ponyo, του αιώνια ευπρόσδεκτου Hayao Miyazaki, να χαίρεσαι να περνάς την ώρα σου, παρέα με το παιδί, να γίνεσαι ένα με τα μικράτα σου, χωρίς δηθενιές κι υστερόβουλες κριτικές τοποθετήσεις. Αρχή- μέση-τέλος, διδακτισμός και cineσθημα κύριε. Για όσους άρχισαν να βλέπουν σινεμά μετά το 2000, υπάρχει και το Inglourious Basterds συνοθύλευμα του grand master kitch φαφλατά Tarantino. Τώρα πια είμαι σίγουρος ότι ο τυπάς έχει αφήσει το landmark του στα 1994 με το pulp fiction, εκεί και με ρέστα του κι έκτοτε έχει δέσει στην προκυμαία της κανιβαλιστικού blender genre νεκροφιλίας του.
Όπως βολεύεται ο καθένας. Αναμένω αγωνιωδώς Peter Jackson και Lovely Bones, αν και, για να είμαι ειλικρινής, όποτε βλέπω (“Marky”) Mark Wahlberg ως lead μου έρχεται στο νου το Τhe Happening τέρας αμάν και σκιάζομαι ανελέητα. Πίσω στον Peter, ή μάλλον πίσω από τον Peter Jackson υπάρχει ένα νοτιοαφρικανό ταλεντάκι, ονόματι Neill Blomkamp, βιντεογκαιημάς με sci –fi άποψη, που προτείνει ένα εξόχως δυστοπικό District 9, με story που θα ενθουσιάσει γενιές θιασωτών του είδους. Παραθυράκι στο φιλμικό μέλλον που πλέκει πλεξούδα docu και 3D ανιμέισον. Κατά τα λοιπά, τα αναμενόμενα – οff – oscar-season ensembles, με τίτλους όπως In The Loop, An Education και Julie And Julia, όπου η Meryl Streep κατατροπώνει για μια σερί φορά ερμηνευτικά την γλυκαναλατούλα Amy Adams πηγαίνοντας για την υποψηφιότητα νο 15, ελλείψει γυναικείων ρόλων γενικώς και ικανών ανταγωνιστριών ειδικώς.
Το νερό στις πλαστικές (μόνο;) πισίνες δεν ζεσταίνεται εύκολα, so μου φαίνεται ότι πρέπει να αδειάσω όλον τον θερμοσίφωνα για να μη βγω αρχαίος μετά από (πόσο μου πήρε αυτό το ραπόρτο;) μιάμιση ώρα σκάρτη παπάρι(α)σμα. Ματαβλέποντας προχθές σε cable το Sicko, το αγωνιόμετρο ξανατεζάρησε για την πάρτη του Mike Moore, o οποίος τά’χει βάλει αυτή τη φορά με την παγκόσμια κρίση στο Capitalism: A Love Story. Κι έτσι καταλήγω στην αρχή του λαβυρίνθου απόπου ξεκίνησα, στην μόνη εναλλακτική λύση διεξόδου, στον κοινό τόπο σινεμάδος τεκμηρίωσης και κινουμένου σχεδίου (καραsic). Αλλιώτικα, υπάρχει το Σούλα Έλα Ξανά ή το Όλες οι Τσούλες της Γης δια χειρός Μυρτώς Κοντοβά. Το λοιπό, σε φιλώ με κατανόηση και ρίχνομαι για κατάδυση στα ξώπατα. Μπλοουουουμμμ!!!
Δεν σηκώνω τηλέφωνα για χρόνια πολλά. Είμαι στο ψαχτήρι για σόι ταινιάκια είπαμε. Τώρα το ότι καταλήγω στις ελληνικιές με Λαμπρούκο Κωνσταντάρα και Καραφλό Πράκτωρα Θου Βου είναι άλλο story. Όταν χλεχλέδικες εξτραβανγκάντζες (του γερασμένου) τύπου Michael Mann (Public Enemies) με πόζα ντεγκλαρέ Johnny Depp ή πσουντοντόκου στυλ The Hurt Locker που σε κάνουν να σκέφτεσαι Ράμπο και να ζαλίζεσαι από πεθυμιά, μοστράρουν σαν early φαβορίτες για την 2010 οσκαρική δεκάδα, σε πιάνει η μέγιστη απόγνωση. Λάθος, το limit up(-up and away) έρχεται με την καλπάζουσα άφιξη του Ημίαιμου Πρίγκηπα και το κουκλάκι Δανιήλ να αναρωτιέται για τους gay cineιρμούς που μεγαλώνοντας δημιουργεί στο φιλοpotterικό κοινό. Βρε μπας και...Ωχού μωρέ, δε με νοιάζει νιξ. Καταφύγιο στην ηχηρή καταιγίδα κλαμπατσιμπάνων που περνιούνται για κινηματογραφικές προτάσεις υπάρχει σε animated (και μόνο;) μορφή. Αυτό το Up, τι κοψοτέχνημα! Παρέα με το Ponyo, του αιώνια ευπρόσδεκτου Hayao Miyazaki, να χαίρεσαι να περνάς την ώρα σου, παρέα με το παιδί, να γίνεσαι ένα με τα μικράτα σου, χωρίς δηθενιές κι υστερόβουλες κριτικές τοποθετήσεις. Αρχή- μέση-τέλος, διδακτισμός και cineσθημα κύριε. Για όσους άρχισαν να βλέπουν σινεμά μετά το 2000, υπάρχει και το Inglourious Basterds συνοθύλευμα του grand master kitch φαφλατά Tarantino. Τώρα πια είμαι σίγουρος ότι ο τυπάς έχει αφήσει το landmark του στα 1994 με το pulp fiction, εκεί και με ρέστα του κι έκτοτε έχει δέσει στην προκυμαία της κανιβαλιστικού blender genre νεκροφιλίας του.Όπως βολεύεται ο καθένας. Αναμένω αγωνιωδώς Peter Jackson και Lovely Bones, αν και, για να είμαι ειλικρινής, όποτε βλέπω (“Marky”) Mark Wahlberg ως lead μου έρχεται στο νου το Τhe Happening τέρας αμάν και σκιάζομαι ανελέητα. Πίσω στον Peter, ή μάλλον πίσω από τον Peter Jackson υπάρχει ένα νοτιοαφρικανό ταλεντάκι, ονόματι Neill Blomkamp, βιντεογκαιημάς με sci –fi άποψη, που προτείνει ένα εξόχως δυστοπικό District 9, με story που θα ενθουσιάσει γενιές θιασωτών του είδους. Παραθυράκι στο φιλμικό μέλλον που πλέκει πλεξούδα docu και 3D ανιμέισον. Κατά τα λοιπά, τα αναμενόμενα – οff – oscar-season ensembles, με τίτλους όπως In The Loop, An Education και Julie And Julia, όπου η Meryl Streep κατατροπώνει για μια σερί φορά ερμηνευτικά την γλυκαναλατούλα Amy Adams πηγαίνοντας για την υποψηφιότητα νο 15, ελλείψει γυναικείων ρόλων γενικώς και ικανών ανταγωνιστριών ειδικώς.Το νερό στις πλαστικές (μόνο;) πισίνες δεν ζεσταίνεται εύκολα, so μου φαίνεται ότι πρέπει να αδειάσω όλον τον θερμοσίφωνα για να μη βγω αρχαίος μετά από (πόσο μου πήρε αυτό το ραπόρτο;) μιάμιση ώρα σκάρτη παπάρι(α)σμα. Ματαβλέποντας προχθές σε cable το Sicko, το αγωνιόμετρο ξανατεζάρησε για την πάρτη του Mike Moore, o οποίος τά’χει βάλει αυτή τη φορά με την παγκόσμια κρίση στο Capitalism: A Love Story. Κι έτσι καταλήγω στην αρχή του λαβυρίνθου απόπου ξεκίνησα, στην μόνη εναλλακτική λύση διεξόδου, στον κοινό τόπο σινεμάδος τεκμηρίωσης και κινουμένου σχεδίου (καραsic). Αλλιώτικα, υπάρχει το Σούλα Έλα Ξανά ή το Όλες οι Τσούλες της Γης δια χειρός Μυρτώς Κοντοβά. Το λοιπό, σε φιλώ με κατανόηση και ρίχνομαι για κατάδυση στα ξώπατα. Μπλοουουουμμμ!!!Προηγούμενα Editorials
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική