του Johnnie To. Με τους Simon Yam, Kelly Lin, Ka Tung Lam
Μια (ευχάριστη) παρένθεση και μόνο...
του zerVo
Συμμορία πορτοφολάδων, επιλέγεται από πανέμορφη, πλην μοναχική καλλονή, ως η μοναδική λύση, για να καταφέρει να ξεφύγει από τα δεσμά, πλούσιου γερο-μαφιόζου. Χορογραφία και λυρισμός με υποτυπώδη γκανγκστερική θεματολογία, είναι οι λίγες λέξεις που μπορούν να χαρακτηρίσουν την φιλμική διαδρομή του The Sparrow. Μιας ταινίας από την Άπω Ανατολή, που έχει ορίσει τις δικές κατευθυντήριες γραμμές την τελευταία δεκαετία στο crime genre, κυρίως λόγω της έντονης παρουσίας του ενός και μοναδικού Johnnie To, σκηνοθέτη που έχει προσφέρει αριστουργηματικές στιγμές, όπως τη διλογία του Election, το Triangle και το Exile. Ο Το, από τους λίγους δημιουργούς της εποχής μας, με ιδιαίτερη γραφή και αφήγηση, εδώ δεν περιορίζεται στο γνώριμο σκοτεινό στιλ που στιγματίζει τον υπόκοσμο, αλλά περνά μια πιο ευχάριστη νότα, μέσω χιουμοριστικών καταστάσεων και τζαζ μουσικών παρεμβολών στα καρέ του. Από την μία πλευρά τον βοηθά ιδιαίτερα το ιδρωμένο, γκρίζο και με έντονη την σφραγίδα του neon σκηνικό του Χονγκ Κονγκ, από την άλλη όμως το σενάριο, φαντάζει κάπως αδύναμο για να στηρίξει τις φιλοδοξίες του, για να παρουσιάσει ένα ανάλαφρο και ρομαντικό σύγχρονο heist.
Για πες: Οι συμβολισμοί του To όπως πάντα παίζουν σε πρώτο πλάνο, αναδεικνύοντας την ψυχοσύνθεση του αετονύχη μικροαπατεώνα, που ζει για το σήμερα και για αύριο έχει ο Θεός . Αρκεί να μην βρεθεί ποτέ στην δυσάρεστη θέση, να βλέπει τον κόσμο πίσω από τα σύρματα του κλουβιού, σαν παγιδευμένος σπουργίτης. Λιγοστοί διάλογοι, δράση με μέτρο, έξυπνες ερμηνείες - η κυριαρχία του Simon Yam, πρωτοπαλίκαρου του Κινέζου, από την εποχή του PTU, αναμφισβήτητη - ικανότατη φωτογραφία, αλλά στο φινάλε υπάρχει η αίσθηση ότι κάτι λείπει. Πιθανότατα η στέρηση έστω και μιας και μόνο πιστολιάς ή μιας αέρινης σκηνής δράσης από ταινία της Milky Way, είναι που δεν εκτοξεύει το φιλμ σε υψηλότερα επίπεδα. Τι μένει? Η αρχική και η τελική σεκάνς, στιγμές υψηλής σκηνοθετικής έμπνευσης και αριστοτεχνικά δοσμένης χορογραφίας, που η κάμερα παίζει με σκιές, βροχή, διαβατήρια, ξυραφάκια κι ομπρέλες για να αποδείξει πόσο σημαντικότερη είναι η ανθρώπινη ματιά, από την εύκολη λύση του έτοιμου στο κομπιούτερ εφέ. Ξέρω πως τα καλύτερα έρχονται από τον μεγα-Johnnie και δεν του κακιώνω για την μικρή, ευχάριστη, μα low profile παρένθεση...
Για πες: Οι συμβολισμοί του To όπως πάντα παίζουν σε πρώτο πλάνο, αναδεικνύοντας την ψυχοσύνθεση του αετονύχη μικροαπατεώνα, που ζει για το σήμερα και για αύριο έχει ο Θεός . Αρκεί να μην βρεθεί ποτέ στην δυσάρεστη θέση, να βλέπει τον κόσμο πίσω από τα σύρματα του κλουβιού, σαν παγιδευμένος σπουργίτης. Λιγοστοί διάλογοι, δράση με μέτρο, έξυπνες ερμηνείες - η κυριαρχία του Simon Yam, πρωτοπαλίκαρου του Κινέζου, από την εποχή του PTU, αναμφισβήτητη - ικανότατη φωτογραφία, αλλά στο φινάλε υπάρχει η αίσθηση ότι κάτι λείπει. Πιθανότατα η στέρηση έστω και μιας και μόνο πιστολιάς ή μιας αέρινης σκηνής δράσης από ταινία της Milky Way, είναι που δεν εκτοξεύει το φιλμ σε υψηλότερα επίπεδα. Τι μένει? Η αρχική και η τελική σεκάνς, στιγμές υψηλής σκηνοθετικής έμπνευσης και αριστοτεχνικά δοσμένης χορογραφίας, που η κάμερα παίζει με σκιές, βροχή, διαβατήρια, ξυραφάκια κι ομπρέλες για να αποδείξει πόσο σημαντικότερη είναι η ανθρώπινη ματιά, από την εύκολη λύση του έτοιμου στο κομπιούτερ εφέ. Ξέρω πως τα καλύτερα έρχονται από τον μεγα-Johnnie και δεν του κακιώνω για την μικρή, ευχάριστη, μα low profile παρένθεση...
Στις αίθουσες 2 Ιουλίου από την Videorama
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική