Ρούμπα
των Dominique Abel, Fiona Gordon. Με τους ίδιους...
Πολυ-τεχνία!
του zerVo
Ζευγάρι καθηγητών, εκείνος γυμναστής κι εκείνη αγγλικού, επίδοξοι Φρεντ Αστέρ και Τζίντζερ Ρότζερς, πέφτουν θύμα τροχαίου. Η γυναίκα χάνει πόδι, ο άντρας χάνει μνήμη και ο χορός πάει περίπατο. Ή μήπως όχι? Αξιέπαινη η προσπάθεια των δύο ευρωπαίων καλλιτεχνών, που στηρίζουν το εγχείρημα του Rumba. Συναίσθημα, χιούμορ, λύπη και ρυθμός, συνυπάρχουν στην ωριαίας και κάτι διάρκειας ταινία, που παζλάρει όλες σχεδόν τις μορφές της τέχνης για να αποδώσει το τελικό αποτέλεσμα. Εικαστικά, προσφέρει μια έντονη πολυχρωμία, που ευφραίνει την ψυχή και σου προκαλεί - παρόλη την αρνητική τροπή του σεναρίου - ιδιαίτερα ευχάριστη διάθεση. Ποιητικά, τα πλάνα χρησιμοποιούν σε μεγάλο βαθμό την φαντασία, για να αποδώσουν την εσωτερική ανάγκη των υποκειμένων για έκφραση, μιας και σωματικά σχεδόν αδυνατούν. Χορευτικά, που είναι και το ισχυρό point του πονήματος, από την ώρα που το ντουέτο, εστιάζει στην κίνηση και τους προσωπικούς μορφασμούς, για να αποδώσει το συναίσθημα. Κινηματογραφικά, που είναι και το βασικό μας θέμα όμως, όλο αυτό το σύνολο, πως αποδίδει?
Για πες: Αυτό που ένιωσα παρακολουθώντας την Ρούμπα, μου προκάλεσε μια περιοριστική τάση, ένιωσα μπλοκαρισμένος μέσα στις τέσσερις γωνίες του καρέ. Αναμφίβολα οι δύο διασκεδαστές, είναι απίθανοι στο να εκφράζονται δίχως λόγια αφού χρησιμοποιόντας Tatiκές μεθόδους, αφήνουν την σκέψη να αποδράσει προς διάφορες εκτός κάδρου κατευθύνσεις. Αλλά σκέφτομαι πως αν όλα αυτά που πράττουν τα έβλεπα πάνω σε ένα θεατρικό σανίδι live, θα γινόμουν πιο άμεσα μέρος της ιστορίας, δίχως να χρειάζομαι το μοντάζ να μου καθορίζει το μονοπάτι. Το μέλλον του σινεμά, δείχνει δεδομένα προς την εναλλακτική και ριζοσπαστική σκέψη των Abel και Gordon. Αυτό που χρειάζεται πιότερο είναι το μείγμα να διαθέτει περισσότερο κινηματογραφική μαγιά και λιγότερο στοιχεία από όλες τις άλλες τέχνες, που καλό είναι να συνυπάρχουν, αλλά όχι να υπερισχύουν...
Για πες: Αυτό που ένιωσα παρακολουθώντας την Ρούμπα, μου προκάλεσε μια περιοριστική τάση, ένιωσα μπλοκαρισμένος μέσα στις τέσσερις γωνίες του καρέ. Αναμφίβολα οι δύο διασκεδαστές, είναι απίθανοι στο να εκφράζονται δίχως λόγια αφού χρησιμοποιόντας Tatiκές μεθόδους, αφήνουν την σκέψη να αποδράσει προς διάφορες εκτός κάδρου κατευθύνσεις. Αλλά σκέφτομαι πως αν όλα αυτά που πράττουν τα έβλεπα πάνω σε ένα θεατρικό σανίδι live, θα γινόμουν πιο άμεσα μέρος της ιστορίας, δίχως να χρειάζομαι το μοντάζ να μου καθορίζει το μονοπάτι. Το μέλλον του σινεμά, δείχνει δεδομένα προς την εναλλακτική και ριζοσπαστική σκέψη των Abel και Gordon. Αυτό που χρειάζεται πιότερο είναι το μείγμα να διαθέτει περισσότερο κινηματογραφική μαγιά και λιγότερο στοιχεία από όλες τις άλλες τέχνες, που καλό είναι να συνυπάρχουν, αλλά όχι να υπερισχύουν...
Στις αίθουσες 23 Ιουλίου από την Seven
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική