του William Wyler. Με τους Gregory Peck, Audrey Hepburn
Μια θεότης γεννιέται!
του zerVo
Ανοίγω με την φαντασία μου μια τρύπα στο χρόνο και μεταφέρομαι νοερά μισό (και βάλε...) αιώνα πριν, για να δω πως αντιδρούν τα πρωτοσέλιδα, στο άκουσμα του ονόματος της συμπρωταγωνίστριας του υπέρτατου γόη Gregory Peck, στο χολιγουντιανό ρομάντζο που γυρίζεται στην Ρώμη. "Μια κάποια Hepburn στο πλευρό του σούπερ σταρ". Ή "Ρισκάρει η Paramount με μια άσημη Αγγλίδα". Κι ακόμη χειρότερα "Πεταμένα λεφτά στα πόδια μιας άγνωστης στάρλετ". Κάπως έτσι πρέπει να αντιμετωπίστηκε τότε η επιλογή της Audrey, για να παίξει την μελαγχολική γαλαζοαίματη. Μια σκηνή, μια απλή σεκάνς, όπου άπαντες υποκλίνονται στην λάμψη της, ήταν αρκετή για να καταλάβει ολάκερος ο κινηματογραφικός κόσμος, πως στα λατρεμένα σοκάκια της Αιώνιας Πόλης, γεννήθηκε το μεγαλύτερο αστέρι που ανέδειξε σε ολόκληρη την ιστορία της, η Μέκκα του σινεμά!
Βαριεστημένη πριγκιπέσα από τις επαναλαμβανόμενες καθημερινές της υποχρεώσεις, το σκάει από τον πύργο - φυλακή της και περιπλανιέται στους δρόμους της Ιταλικής πρωτεύουσας. Εκεί που θα γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο όμορφου αμερικάνου δημοσιογράφου και μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες, θα καταλάβει, πόσα πράγματα έχει στερηθεί στην ζωή της. Το βασικότερο στοιχείο του Roman Holiday έχει να κάνει με την πλήρη απομυθοποίηση του ονείρου κάθε θηλυκής ύπαρξης, σε οποιαδήποτε εποχή. Κάθε κοριτσάκι που φαντάζεται τον εαυτό του, μέσα σε πανάκριβα και λαμπερά φορέματα, με δεκάδες γκουβερνάντες τριγύρω να την φροντίζουν και αμέτρητους σωματώδεις μνηστήρες να σκίζονται για το ποιος θα την πρωτοχορέψει, εδώ θα βρει τον δάσκαλο του. Ο τίτλος της Άννας ισοδυναμεί με χειροπέδες που την κρατούν σφιχτά δεμένη στις εντολές του πρωτοκόλλου, σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορεί να χαρεί ούτε τα βασικά. Να περπατήσει στην αγορά, να πάει στο κομμωτήριο, να καπνίσει ένα τσιγάρο, έστω να κοιμηθεί με τις πυτζάμες της. Και βεβαίως o έρωτας απαγορεύεται ρητώς και κατηγορηματικώς, ενώ τα πάντα πρέπει να τηρούνται σύμφωνα με το schedule, την πλέον μισητή λέξη στα αυτιά της βασιλοπούλας
Για πες: Η σκηνοθεσία του William Wyler, ακολουθεί πιστά τους κανόνες της παρουσίασης των τουριστικών ατραξιόν μιας μαγευτικής πόλης - σε ασπρόμαυρο κάδρο - που ζει και αναπνέει στους ρυθμούς της αλεγκρία και της ταραντέλα. Ταυτόχρονα όμως απεικονίζει το κοντράστ των ανθρώπινων ελευθεριών και τη διαφορά θερμότητας των κοινωνικών σχέσεων, μπροστά και πίσω από τους χρυσοποίκιλτους τοίχους ενός βασιλικού ανακτόρου. Το σενάριο του βάναυσα κυνηγημένου για τα φρονήματα του Dalton Trumbo (αρχικά uncredited παρακαλώ) συνδυάζει δράμα και κομεντί, με διαφορά μόλις λίγων καρέ, κατάσταση που σε προδιαθέτει πως το φινάλε δεν θα είναι εκείνο το παραμυθένιο που σε έχει συνηθίσει ο γλυκερός κινηματογράφος. Και πραγματικά, την ώρα που ο Peck αφήνει πίσω του, μέσα στο Ρωμαϊκό Μαυσωλείο, την τελευταία ανάμνηση της γυναίκας που μέσα σε ώρες τον έκανε να ξεχάσει τον τυχοδιωκτικό του χαρακτήρα, χαμογελά. Κι αυτό γιατί ξέρει πως οι ματιές που αντάλλαξε με την λατρεμένη πριγκίπισσα, θα είναι γι αυτόν once in a lifetime. Το ίδιο νιώθει κι εκείνη, αποκαλώντας τον αμήχανα για στερνή φορά κύριο Μπράντλευ κι αργοσβήνοντας πίσω από τα κομψοτεχνήματα του Μικελάντζελο. Η ζωή της δεν μπορεί να είναι πλέον η ίδια άχαρη, άχρωμη και πληκτική όπως ήταν μόλις χθες. Ολόφωτος δρόμος που ανοίγεται διάπλατος και σε εκείνη που την υποδύθηκε, στο Αστείο Μουτράκι, που οσονούπω θα εξελιχθεί στην Πιο Ωραία Μου Κυρία!
Βαριεστημένη πριγκιπέσα από τις επαναλαμβανόμενες καθημερινές της υποχρεώσεις, το σκάει από τον πύργο - φυλακή της και περιπλανιέται στους δρόμους της Ιταλικής πρωτεύουσας. Εκεί που θα γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο όμορφου αμερικάνου δημοσιογράφου και μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες, θα καταλάβει, πόσα πράγματα έχει στερηθεί στην ζωή της. Το βασικότερο στοιχείο του Roman Holiday έχει να κάνει με την πλήρη απομυθοποίηση του ονείρου κάθε θηλυκής ύπαρξης, σε οποιαδήποτε εποχή. Κάθε κοριτσάκι που φαντάζεται τον εαυτό του, μέσα σε πανάκριβα και λαμπερά φορέματα, με δεκάδες γκουβερνάντες τριγύρω να την φροντίζουν και αμέτρητους σωματώδεις μνηστήρες να σκίζονται για το ποιος θα την πρωτοχορέψει, εδώ θα βρει τον δάσκαλο του. Ο τίτλος της Άννας ισοδυναμεί με χειροπέδες που την κρατούν σφιχτά δεμένη στις εντολές του πρωτοκόλλου, σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορεί να χαρεί ούτε τα βασικά. Να περπατήσει στην αγορά, να πάει στο κομμωτήριο, να καπνίσει ένα τσιγάρο, έστω να κοιμηθεί με τις πυτζάμες της. Και βεβαίως o έρωτας απαγορεύεται ρητώς και κατηγορηματικώς, ενώ τα πάντα πρέπει να τηρούνται σύμφωνα με το schedule, την πλέον μισητή λέξη στα αυτιά της βασιλοπούλας
Για πες: Η σκηνοθεσία του William Wyler, ακολουθεί πιστά τους κανόνες της παρουσίασης των τουριστικών ατραξιόν μιας μαγευτικής πόλης - σε ασπρόμαυρο κάδρο - που ζει και αναπνέει στους ρυθμούς της αλεγκρία και της ταραντέλα. Ταυτόχρονα όμως απεικονίζει το κοντράστ των ανθρώπινων ελευθεριών και τη διαφορά θερμότητας των κοινωνικών σχέσεων, μπροστά και πίσω από τους χρυσοποίκιλτους τοίχους ενός βασιλικού ανακτόρου. Το σενάριο του βάναυσα κυνηγημένου για τα φρονήματα του Dalton Trumbo (αρχικά uncredited παρακαλώ) συνδυάζει δράμα και κομεντί, με διαφορά μόλις λίγων καρέ, κατάσταση που σε προδιαθέτει πως το φινάλε δεν θα είναι εκείνο το παραμυθένιο που σε έχει συνηθίσει ο γλυκερός κινηματογράφος. Και πραγματικά, την ώρα που ο Peck αφήνει πίσω του, μέσα στο Ρωμαϊκό Μαυσωλείο, την τελευταία ανάμνηση της γυναίκας που μέσα σε ώρες τον έκανε να ξεχάσει τον τυχοδιωκτικό του χαρακτήρα, χαμογελά. Κι αυτό γιατί ξέρει πως οι ματιές που αντάλλαξε με την λατρεμένη πριγκίπισσα, θα είναι γι αυτόν once in a lifetime. Το ίδιο νιώθει κι εκείνη, αποκαλώντας τον αμήχανα για στερνή φορά κύριο Μπράντλευ κι αργοσβήνοντας πίσω από τα κομψοτεχνήματα του Μικελάντζελο. Η ζωή της δεν μπορεί να είναι πλέον η ίδια άχαρη, άχρωμη και πληκτική όπως ήταν μόλις χθες. Ολόφωτος δρόμος που ανοίγεται διάπλατος και σε εκείνη που την υποδύθηκε, στο Αστείο Μουτράκι, που οσονούπω θα εξελιχθεί στην Πιο Ωραία Μου Κυρία!
Στις αίθουσες 23 Ιουλίου από την Seven
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική