Movies Ltd

Λόττο είναι. Από αυτά που παρακαλάς να μην σου πέσουν όμως. Από την στιγμή που πληροφορείσαι ένα τέτοιο μαντάτο, μονομιάς μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο, διαφορετικό. Ένα κόσμο που δεν έχει νόμους, ούτε κανόνες, που οποιαδήποτε ηθική προσταγή περνά σε δεύτερη μοίρα, που ο Θεός την μια στιγμή γίνεται αποδέκτης αναθεμάτων για την μοίρα που έστειλε και την άλλη παίρνει την πρώτη θέση στο ευχολόγιο, μπας και βοηθήσει όλα να αλλάξουν, με ένα μαγικό τρόπο, μονομιάς. Δεν υπάρχει λάθος ή σωστό. Ο σκοπός είναι ένας και μοναδικός, να σωθεί το παιδί κι ας χρειαστεί να βασιλέψει ο ήλιος στην Ανατολή. Πως μπορείς να κατηγορήσεις έναν γονιό, όταν την πόρτα του κτυπά το αναπάντεχο, το μοιραίο? Δεν μπορείς...


Ακολουθώντας την οδηγία του γιατρού της μικρής Κέιτ, που πάσχει από οξεία λευχαιμία, οι γονείς της θα φέρουν στον κόσμο ακόμη ένα παιδί, γενετικά ελεγμένο, ώστε να της προσφέρει οτιδήποτε χρειαστεί οργανικά, κατά την διάρκεια της μακρόχρονης θεραπείας. Έντεκα χρόνια μετά, το υγιές κορίτσι θα επαναστατήσει. Δύσκολη υπόθεση να περάσεις μια τόσο σπαρακτική ιστορία στο φιλμ. Και αντιεμπορική βεβαίως, εφόσον ελάχιστοι θα θελήσουν να περάσουν το βράδυ τους, βλέποντας ένα μωρό, σχεδόν διαλυμένο από τις εξετάσεις, στο κρεβάτι του πόνου ή το ίδιο πρόσωπο, την περίοδο της εφηβείας του να μαρτυρά από τις συνέπειας της χημειοθεραπείας. Δεν αντέχεται. Δυστυχώς όμως σε κάθε τέτοια περίπτωση, αυτή η εικόνα του άρρωστου, δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου του δράματος που ζει η υπόλοιπη οικογένεια. Μια μάνα, παραιτημένη από τα πάντα, που έχει ξεχάσει σχεδόν ολοκληρωτικά την ύπαρξη δύο ακόμη παιδιών, που μεγαλώνουν κι έχουν ανάγκες. Ένας πατέρας, που βλέπει τα όνειρα του να διαλύονται μέρα με τη μέρα και δεν έχει κουράγιο να αντιδράσει. Ένα λουλούδι που σβήνει, ένα που ζορίζεται κι ένα που σηκώνει παντιέρα. Ο Cassavetes, μετά το χρυσό για εκείνον Notebook, παίζει και πάλι με τα όρια των συναισθημάτων του θεατή, αποδίδοντας - όχι σε πλήρη αντιγραφή - όσα έγραψε κάποτε η Jodi Picoult στο φημισμένο μπεστ σέλλερ της. Χρησιμοποιώντας σε μεγάλο βαθμό, τον χρόνο, δίχως διαλόγους, μόνο με εικόνες και μουσική, σαν να αποσπά στιγμές (συνήθως ευτυχισμένες) από το φωτογραφικό άλμπουμ, αποδίδει ικανά τον κατακερματισμό μιας φαμίλιας, που η αναπνοή της κόπηκε απότομα μπροστά στο γραφείο ενός κυνικού γιατρού.

Για πες: Η αφήγηση γίνεται μέσα από τα μάτια εκείνης που γεννήθηκε, με μόνο σκοπό την παροχή σωματικών υπηρεσιών στην ασθενή μεγαλύτερη αδελφή της. Και που όταν αντιλαμβάνεται τον κομπαρσικό ρόλο της, δεν θα διστάσει να φτάσει την κατάσταση στα (δικαστικά) άκρα. Το φινάλε - πανάκεια για όλους, δεν διστάζει να αφήσει το ηθικό του δίδαγμα, σε συνάρτηση όλων όσων έχουν προηγηθεί: Όλοι ενωμένοι, μπροστά στον κοινό εχθρό κι όπου βγει. Ερμηνευτικά κέρδος έχουν όλοι όσοι συμμετέχουν στο "Η Αδελφή μου κι εγώ". Πρώτοι και καλύτεροι, η Cameron Diaz, που είχα ξεχάσει αν μπορεί να παίξει κι άλλο ρόλο εκτός από της σέξι bimbo κι ο ξεχασμένος στα αζήτητα Jason Patrick. Σίγουρα όμως τα παιδάκια, Breslin και Vassilieva, έχουν τον κυρίαρχο λόγο, παίζοντας με τόσο φυσικό τρόπο, πράγματα που δυσκολεύεσαι ακόμη και να τα φανταστείς. Σε ένα φιλμ που έχει την ιδιαιτερότητα, να αδυνατείς να το λησμονήσεις, αλλά και να αποφεύγεις να το θυμηθείς.