Movies Ltd

Αόρατος. Το χειρότερο συναίσθημα. Ακόμη κι αν κάποιος σε χλευάσει ή σου συμπεριφερθεί με μη κόσμιο τρόπο, δεν νιώθεις τόσο άσχημα, όσο να βρίσκεσαι μπρος του και να σε αγνοεί. Νιώθεις ένα τίποτα, ένα μηδενικό. Προσπαθείς με κάθε τρόπο να εισχωρήσεις στην κουβέντα της παρέας, να πάρεις μέρος κι εσύ, να δείξεις πως είσαι κάποια οντότητα. Κι όμως φέρνεις στο μυαλό σου την σύγκριση με το εξυπνάκια, τον επικεφαλή της ομήγυρης και σωπαίνεις. Και συνεχίζεις εσαεί να παραμένεις αόρατος, άφαντος. Τότε μαζεύεις την τσαντούλα σου, φοράς το πανωφόρι σου και αποχωρείς διακριτικά. Πίστεψε με κανείς δεν θα το πάρει χαμπάρι. Κι όμως ακόμη και για έναν τέτοιο άυλο άνθρωπο, υπάρχει μια ψυχή κάπου, που θα του δώσει υπόσταση, που θα τον υπολογίσει. Μπορεί να βρίσκεται δίπλα του, μπορεί να ζει και μακρυά του. Πόσο μακρυά? Έ, ίσαμε την Αγγλία κι ακόμη παραπέρα...


Συνθέτης διαφημιστικών μουσικών σποτ βρίσκεται στο Λονδίνο, με την αφορμή του γάμου της κόρης του. Εν μέσω απόρριψης, απόλυσης και απογοήτευσης, θα γνωρίσει τον έρωτα της ζωής του. Κάπου στο Χίθροου... Έχει γούστο όταν έλκονται ερωτικά δύο ώριμης ηλικίας άνθρωποι. Σαφέστατα μεγαλύτερο από το να ξανάβλεπα φερειπείν τον McConaughey και την Hudson, που θα παιδιάριζαν, θα επιδείκνυαν τις κορμάρες τους, θα τα χάλαγαν πέντε έξι φορές και στο τέλος θα παντρεύονταν. Στο Last Chance Harvey είναι διαφορετικά Υπάρχει ένα άλφα επίπεδο. Εκείνος είναι μοναχικός, προβληματισμένος, λιγομίλητος, άγαρμπος, μα διαθέτει ένα χιουμοριστικό και πιπεράτο λέγειν που αν πάρει μπρος (μετά από δύο τρία Johnnie Walker) δεν του αντιστέκεσαι. Εκείνη είναι επίσης μοναχική, συγκεντρωτική, έχει κοινωνική παιδεία (η δουλειά της στο αεροδρόμιο την απαιτεί) είναι σπουδαγμένη και πάντοτε θα την πετύχεις με ένα βιβλίο στο χέρι. Ο περίπατος τους στο πλάι του Τάμεση, έχει ενδιαφέρον, σου εξάπτει τις αισθήσεις και θέλεις να κρατήσει κι άλλο. Μαθαίνεις απ τα λόγια τους, δεν είναι τραλαλά τραλαλό και ότι προκύψει...

Για πες: Εντάξει, μιλάμε βέβαια και για δύο τεράστια μεγέθη και σύμβολα της κινηματογραφικής ιστορίας. Ο Dustin Hoffman, στα 71 του, μα δείχνει τουλάχιστον μια δεκαετία μικρότερος, διαθέτει τέτοια εμπειρία που ρόλοι σαν του Χάρβει είναι για εκείνον παιχνιδάκι. Συγκινητικός και διασκεδαστικός συνάμα, αποδεικνύει για ποιο λόγο συγκαταλέγεται στις χαρισματικότερες μορφές που παρέλασαν ποτέ από το πανί. Η Thompson πλάι του, καμιά δεκαπενταριά πόντους ψηλότερη, έχει εκείνο το βρετανικό φλέγμα και την αχαροσύνη, που την έχει διατηρήσει όμως ελκυστική στο πέρασμα του χρόνου. Θυμάμαι τις πρώτες της ταινίες και συμφωνώ απόλυτα με τον ταχυδρόμο του φιλμ, που κάθε φορά που της δίνει το γράμμα την πικάρει "ομορφότερη από ποτέ". Το δέσιμο των δύο σπουδαίων σταρς, είναι ρομαντικά δομημένο από την (όχι αλάνθαστη) σκηνοθεσία, έτσι ώστε να ανεβάζει την δραματουργία, δίχως ποτέ όμως να στενοχωρεί. Ίσως εκείνο που δεν ταιριάζει ιδιαίτερα με το ρομάντζο τους, είναι το σημερινό πρόσωπο της βρετανικής πρωτεύουσας, που ευρισκόμενη under construction εν όψη Ολυμπιακών, επιδεικνύει διαρκώς στο φόντο τους τεράστιους αντιαισθητικούς γερανούς, λες κι είσαι στον Σκαραμαγκά μετά το πέρας αυτής της γλυκιάς κι αισιόδοξης ιστορίας όμως, ίσως να είναι και το μοναδικό στοιχείο του φιλμ που αν και μπροστά σου, το προσπερνάς σαν αόρατο...