Η Χαμένη Ηπείρος
του Brad Silberling. Με τους Will Ferrell, Anna Friel, Danny McBride
Ποτέ να μη γυρίσουν!
του zerVo
Θα ήταν και εκτός λογικής, να είναι επιτυχημένο οποιοδήποτε σενάριο μετακομίζει από την μικρή στην μεγάλη οθόνη, ειδικά στους χαλεπούς από έμπνευση καιρούς που διανύουμε, που το συγκεκριμένο διάνυσμα, επιχειρείται με καταιγιστικούς ρυθμούς. Αν δεν έχεις από πίσω έναν σούπερ σταρ να προωθήσει το προιόν (Mission Impossible) ή αν από μόνο του αυτό δεν έχει δυναμική (Star Trek) τα πράγματα δεν είναι πάντοτε ρόδινα. Πόσο μάλλον όταν το αρχικό σχέδιο που συζητάμε - αρκετά δημοφιλές στην εποχή του - χάνεται σε βάθος χρόνου 35 περίπου ετών και στο ριμέικ του πρωταγωνιστεί ο αρούκατος Will Ferrell. Ε, καλή μου Universal, δεν ποντάρεις σε αυτό το παρολί 100 εκατομμύρια ζεστά, γιατί (όπως αποδείχτηκε) πίσω δεν θα πάρεις ούτε τα μισά...
Ξεπεσμένος επιστήμονας, που (σχεδόν) έχει ανακαλύψει τον τρόπο να ταξιδεύει στον χωροχρόνο, θα θέσει σε λειτουργία την αδόκιμη μηχανή ταχιόντων και μαζί με την αδελφή της Λάρα Κροφτ και ένα μπούφο οδηγό, θα βρεθούν σε έναν άγνωστο και αφιλόξενο κόσμο. Δηλαδή ένα μέρος κατά βάση ερημικό, με καμιά δεκαριά φεγγάρια, που ζουν δεινόσαυροι, πτερόσαυροι και τυρανόσαυροι, ομιλούντες Νεάντερταλ, αλλά και κάτι μυστηριώδη βουβά ερπετοειδή, που λειτουργούν σαν ρομπότ και κινούνται σαν ζόμπι. Αν κάτι μοιάζει ενδιαφέρον από όλο αυτό τον συρφετό, είναι η μέθοδος που θα ακολουθήσεις για να αποδώσεις την νοσταλγία της σειράς, που σε τεχνικά κι εφετζίδικα ζητήματα, δυο σκηνές της αν επαναφέρεις στον νου, θα βάλεις τα γέλια. Που να φανταστώ πως παρ όλη την αρωγή της τεχνολογίας, αυτός ο Brad Silberling (του City Of Angels, που σε κάθε νιοστή επανάληψη του στο Star, δακρύζει ο μισός γυναικείος πληθυσμός) θα έφτιαχνε ένα αντίγραφο, χειρότερο κι από το πρωτότυπο?
Για πες: Και ας υποθέσω πως η παραγωγή, θέλησε να αποδώσει τις χοντράδες του original Land Of The Lost του 1975. Έχει καλώς. Αυτόν τον Ferrell δεν υπάρχει κάποιος να τον συγκρατήσει λέγοντας του πως με αυτά που πράττει επί της οθόνης, χάνει το όποιο κύρος έχει αποκτήσει στην πορεία του ως κωμικός? Από το στόμα του πλέον άχαρου ταλέντου που ανέδειξε το Saturday Night Live, βγαίνουν μόνο κρυάδες και άνοστα αστεία, σε τέτοιο βαθμό που αγγίζει τα όρια του εκνευρισμού. Από την άλλη μεριά, ο συνδυασμός πραγματικών χαρακτήρων και τρισδιάστατων ντεκόρ δεν είναι πάντα επιτυχημένος και δεν σου μένει στην μνήμη, σε αντίθεση με το ρεαλιστικό σορτσάκι της Anna Friel, που αποτυπώθηκε στην RAM και θα δυσκολευτώ να το λησμονήσω...
Ξεπεσμένος επιστήμονας, που (σχεδόν) έχει ανακαλύψει τον τρόπο να ταξιδεύει στον χωροχρόνο, θα θέσει σε λειτουργία την αδόκιμη μηχανή ταχιόντων και μαζί με την αδελφή της Λάρα Κροφτ και ένα μπούφο οδηγό, θα βρεθούν σε έναν άγνωστο και αφιλόξενο κόσμο. Δηλαδή ένα μέρος κατά βάση ερημικό, με καμιά δεκαριά φεγγάρια, που ζουν δεινόσαυροι, πτερόσαυροι και τυρανόσαυροι, ομιλούντες Νεάντερταλ, αλλά και κάτι μυστηριώδη βουβά ερπετοειδή, που λειτουργούν σαν ρομπότ και κινούνται σαν ζόμπι. Αν κάτι μοιάζει ενδιαφέρον από όλο αυτό τον συρφετό, είναι η μέθοδος που θα ακολουθήσεις για να αποδώσεις την νοσταλγία της σειράς, που σε τεχνικά κι εφετζίδικα ζητήματα, δυο σκηνές της αν επαναφέρεις στον νου, θα βάλεις τα γέλια. Που να φανταστώ πως παρ όλη την αρωγή της τεχνολογίας, αυτός ο Brad Silberling (του City Of Angels, που σε κάθε νιοστή επανάληψη του στο Star, δακρύζει ο μισός γυναικείος πληθυσμός) θα έφτιαχνε ένα αντίγραφο, χειρότερο κι από το πρωτότυπο?
Για πες: Και ας υποθέσω πως η παραγωγή, θέλησε να αποδώσει τις χοντράδες του original Land Of The Lost του 1975. Έχει καλώς. Αυτόν τον Ferrell δεν υπάρχει κάποιος να τον συγκρατήσει λέγοντας του πως με αυτά που πράττει επί της οθόνης, χάνει το όποιο κύρος έχει αποκτήσει στην πορεία του ως κωμικός? Από το στόμα του πλέον άχαρου ταλέντου που ανέδειξε το Saturday Night Live, βγαίνουν μόνο κρυάδες και άνοστα αστεία, σε τέτοιο βαθμό που αγγίζει τα όρια του εκνευρισμού. Από την άλλη μεριά, ο συνδυασμός πραγματικών χαρακτήρων και τρισδιάστατων ντεκόρ δεν είναι πάντα επιτυχημένος και δεν σου μένει στην μνήμη, σε αντίθεση με το ρεαλιστικό σορτσάκι της Anna Friel, που αποτυπώθηκε στην RAM και θα δυσκολευτώ να το λησμονήσω...
Στις αίθουσες t.b.a.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική