Ο Πρωτάρης
του Mike Nichols. Με τους Anne Bancroft, Dustin Hoffman, Katherine Ross
Hello Darkness My Old Friend...
του zerVo
Ξέρεις γιατί δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή στην ζωή του ανθρώπου, από εκείνη που διασχίζει τα είκοσι του χρόνια? Γιατί είναι η μοναδική περίοδος, που τα πάντα λειτουργούν με βάση το ένστικτο. Δεν υπάρχει πρότερη εμπειρία, δεν υπάρχει γνώση του φόβου, δεν υπάρχει αγωνία για το αν η επιλογή του μπορεί να είναι λανθασμένη. Είναι ώρες που στα χέρια σου νιώθεις - οποιοδήποτε κι αν είναι το κοινωνικό σου υπόβαθρο ή η μόρφωση σου - πως έχεις το δυναμικότερο όπλο, εκείνο που μέσα σου σε τριβελίζει λέγοντας σου, να κάνεις ότι γουστάρεις. Στις κατοπινές περιόδους της μικρής διαδρομής μας σε αυτό τον μη-μάταιο κόσμο, δεν σου δίνεται ξανά αυτή η ευκαιρία. Άλλοτε θα φοβηθείς το ρίσκο και άλλοτε θα πέσεις στα δίχτυα του δε βαριέσαι. Μόνο στα είκοσι παίζεις με την φωτιά γιατί δεν γνωρίζεις ότι μπορεί να σε κάψει. Γι αυτό το λόγο αποκαλείσαι και Πρωτάρης...
O 20χρονος Μπέντζαμιν, μόλις έχει αποφοιτήσει αριστούχος από το κολέγιο και οι δρόμοι που ανοίγονται μπρος του είναι λαμπροί. Μέχρι την στιγμή που θα υποκύψει στην ερωτική επίθεση της σαραντάρας οικογενειακής φίλης, κυρίας Ρόμπινσον, μια σχέση που θα του ανατρέψει πλήρως τον προσανατολισμό Η χρονιά είναι το 1967. Είναι η εποχή που η Αμερική πέφτει στον πολεμικό λάκκο που θα στιγματίσει για τα καλά την νεότερη ιστορία της, ενώ η κοινωνία προσπαθεί να απελευθερωθεί από τις έντονες απαγορεύσεις των κάθε λογής μηχανών απαγόρευσης και λογοκρισίας. Η τάξη που ανατέλλει είναι η αστική, είναι οι ημέρες που κτίζεται με γοργούς ρυθμούς το λεγόμενο αμερικάνικο όνειρο, με συνέπεια κάθε γιάνκης που σέβεται τον εαυτό του να οραματίζεται μια σωστή οικογένεια, ένα καλό σπίτι, ένα ακριβό αμάξι και ένα σίγουρο μέλλον για τα παιδιά του. Ο μόνος που δεν δείχνει να αντιδρά, παραμένοντας απαθής και κοιτάζοντας το ενυδρείο με τα ψάρια να ανακυκλώνουν την μονοτονία τους, είναι ο νέος της εποχής. Κάτι σαν τον Μπεν Μπράντοκ ένα πράγμα, που νιώθει την καταπίεση από τους γονιούς του για να ακολουθήσει τον δρόμο της σιγουριάς και της αποκατάστασης, μα κάτι στην καρδιά τον σπρώχνει προς άλλες κατεθύνσεις.
Η Κυρία Ρόμπινσον, το πρώτο ερωτικό σκίρτημα του Μπεν, αποτελεί υπόδειγμα για εκείνον. Όταν βρέθηκε στην ηλικία του, έκανε την δική της επιλογή στο πρόσωπο ενός πλούσιου επιχειρηματία και το πληρώνει τώρα, στα ώριμα χρόνια της, επιλέγοντας νεαρότερους ερωτικούς συντρόφους για να την ικανοποιήσουν Η στιγμή του διλήμματος θα φτάσει, όταν ο Πρωτάρης θα γνωρίσει την κόρη της, την πανέμορφη Ιλέιν και στο μυαλό του δημιουργηθούν αμέτρητα ερωτηματικά για το αν πρέπει να επιλέξει εκείνη για γυναίκα της ζωής του. Αν και αρχικά έδειξε τάσεις αντίδρασης, θεωρώντας την συνομήλικη του, σαν παραίνεση του οικογενειακού του περίγυρου, εντούτοις ευρισκόμενος σε κατάσταση σύγχυσης, θα κληθεί να πάρει μια απόφαση εδώ και τώρα για να μην την χάσει. Το φινάλε, αγωνιώδες, ρομαντικό, δίχως συναισθηματικό μέτρο και σουρεαλιστικό, θα δώσει απαντήσεις προς όλους, εκτός από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή Μήπως τελικά η ψυχή του κρύβει περισσότερα συναισθήματα για εκείνη που άφησε πίσω?
Για πες: Αν πρέπει να αποδώσω ένα επίθετο στο Graduate, σκεπτόμενος κυρίως το έτος κυκλοφορίας του και όχι το σήμερα, όπου σχέσεις ωρίμων κυριών με νεαρότερους άντρες είναι σύνηθες φαινόμενο, είναι επαναστατικό Τόσο σεναριακά, όπου δεν λαμβάνονται υπόψη κοινωνικοί κανόνες και ακολουθείται μια πιο προοδευτική, ευρωπαϊκή σκεπτική, όσο και τεχνικά όπου ο Mike Nichols κυριολεκτικά σολάρει. Οι φόρμες που εκείνος πρώτος αναδεικνύει - το βουβό βάδισμα εντός της πισίνας, τα φλασάκια γυμνού ή τα καθρεφτίσματα που εξελίσσουν την ιστορία - στα επόμενα σαράντα χρόνια πολλοί δανείστηκαν στις δημιουργίες τους. Το κυριότερο όμως είναι πως μέσα από τις γεμάτες συμβολισμούς εικόνες του, στην δεύτερη μόλις ταινία του, μετά την Βιρτζίνια Γουλφ, προσφέρει αμέτρητη τροφή για σκέψη. Διαχρονική σκέψη. Στο διάβα του για να σηκώσει το βαρύτιμο ολόχρυσο Όσκαρ, χρειάστηκε την αρωγή του ντεμπιτάν Dustin Hoffman, που στον ρόλο του απορημένου φέρελπη νέου, κτίζει την μανιέρα του χαριτωμένα άχαρου, που τον καταξίωσε αργότερα και της πανέμορφης - και μόλις έξι χρόνια μεγαλύτερης του, σε αντίθεση με το σενάριο - Anne Bancroft, που ως mrs. Robinson, που λέει και το τραγούδι είναι σπαρακτική. Περισσότερο δάκρυ, συνδυασμένο με ευρηματικό γέλιο, νοσταλγία και τις νότες των Simon & Garfunkel, είναι αυτό που θα πάρεις από μια φιλμική στιγμή ορόσημο, που αν σου έλεγε κάποιος πως γυρίστηκε μόλις χθες, μπορεί και να μην το έπαιρνες χαμπάρι...
O 20χρονος Μπέντζαμιν, μόλις έχει αποφοιτήσει αριστούχος από το κολέγιο και οι δρόμοι που ανοίγονται μπρος του είναι λαμπροί. Μέχρι την στιγμή που θα υποκύψει στην ερωτική επίθεση της σαραντάρας οικογενειακής φίλης, κυρίας Ρόμπινσον, μια σχέση που θα του ανατρέψει πλήρως τον προσανατολισμό Η χρονιά είναι το 1967. Είναι η εποχή που η Αμερική πέφτει στον πολεμικό λάκκο που θα στιγματίσει για τα καλά την νεότερη ιστορία της, ενώ η κοινωνία προσπαθεί να απελευθερωθεί από τις έντονες απαγορεύσεις των κάθε λογής μηχανών απαγόρευσης και λογοκρισίας. Η τάξη που ανατέλλει είναι η αστική, είναι οι ημέρες που κτίζεται με γοργούς ρυθμούς το λεγόμενο αμερικάνικο όνειρο, με συνέπεια κάθε γιάνκης που σέβεται τον εαυτό του να οραματίζεται μια σωστή οικογένεια, ένα καλό σπίτι, ένα ακριβό αμάξι και ένα σίγουρο μέλλον για τα παιδιά του. Ο μόνος που δεν δείχνει να αντιδρά, παραμένοντας απαθής και κοιτάζοντας το ενυδρείο με τα ψάρια να ανακυκλώνουν την μονοτονία τους, είναι ο νέος της εποχής. Κάτι σαν τον Μπεν Μπράντοκ ένα πράγμα, που νιώθει την καταπίεση από τους γονιούς του για να ακολουθήσει τον δρόμο της σιγουριάς και της αποκατάστασης, μα κάτι στην καρδιά τον σπρώχνει προς άλλες κατεθύνσεις.
Η Κυρία Ρόμπινσον, το πρώτο ερωτικό σκίρτημα του Μπεν, αποτελεί υπόδειγμα για εκείνον. Όταν βρέθηκε στην ηλικία του, έκανε την δική της επιλογή στο πρόσωπο ενός πλούσιου επιχειρηματία και το πληρώνει τώρα, στα ώριμα χρόνια της, επιλέγοντας νεαρότερους ερωτικούς συντρόφους για να την ικανοποιήσουν Η στιγμή του διλήμματος θα φτάσει, όταν ο Πρωτάρης θα γνωρίσει την κόρη της, την πανέμορφη Ιλέιν και στο μυαλό του δημιουργηθούν αμέτρητα ερωτηματικά για το αν πρέπει να επιλέξει εκείνη για γυναίκα της ζωής του. Αν και αρχικά έδειξε τάσεις αντίδρασης, θεωρώντας την συνομήλικη του, σαν παραίνεση του οικογενειακού του περίγυρου, εντούτοις ευρισκόμενος σε κατάσταση σύγχυσης, θα κληθεί να πάρει μια απόφαση εδώ και τώρα για να μην την χάσει. Το φινάλε, αγωνιώδες, ρομαντικό, δίχως συναισθηματικό μέτρο και σουρεαλιστικό, θα δώσει απαντήσεις προς όλους, εκτός από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή Μήπως τελικά η ψυχή του κρύβει περισσότερα συναισθήματα για εκείνη που άφησε πίσω?
Για πες: Αν πρέπει να αποδώσω ένα επίθετο στο Graduate, σκεπτόμενος κυρίως το έτος κυκλοφορίας του και όχι το σήμερα, όπου σχέσεις ωρίμων κυριών με νεαρότερους άντρες είναι σύνηθες φαινόμενο, είναι επαναστατικό Τόσο σεναριακά, όπου δεν λαμβάνονται υπόψη κοινωνικοί κανόνες και ακολουθείται μια πιο προοδευτική, ευρωπαϊκή σκεπτική, όσο και τεχνικά όπου ο Mike Nichols κυριολεκτικά σολάρει. Οι φόρμες που εκείνος πρώτος αναδεικνύει - το βουβό βάδισμα εντός της πισίνας, τα φλασάκια γυμνού ή τα καθρεφτίσματα που εξελίσσουν την ιστορία - στα επόμενα σαράντα χρόνια πολλοί δανείστηκαν στις δημιουργίες τους. Το κυριότερο όμως είναι πως μέσα από τις γεμάτες συμβολισμούς εικόνες του, στην δεύτερη μόλις ταινία του, μετά την Βιρτζίνια Γουλφ, προσφέρει αμέτρητη τροφή για σκέψη. Διαχρονική σκέψη. Στο διάβα του για να σηκώσει το βαρύτιμο ολόχρυσο Όσκαρ, χρειάστηκε την αρωγή του ντεμπιτάν Dustin Hoffman, που στον ρόλο του απορημένου φέρελπη νέου, κτίζει την μανιέρα του χαριτωμένα άχαρου, που τον καταξίωσε αργότερα και της πανέμορφης - και μόλις έξι χρόνια μεγαλύτερης του, σε αντίθεση με το σενάριο - Anne Bancroft, που ως mrs. Robinson, που λέει και το τραγούδι είναι σπαρακτική. Περισσότερο δάκρυ, συνδυασμένο με ευρηματικό γέλιο, νοσταλγία και τις νότες των Simon & Garfunkel, είναι αυτό που θα πάρεις από μια φιλμική στιγμή ορόσημο, που αν σου έλεγε κάποιος πως γυρίστηκε μόλις χθες, μπορεί και να μην το έπαιρνες χαμπάρι...
Στις αίθουσες 2 Ιουλίου από την Seven
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική