Πέραν Πάσης Υποψίας
του Peter Hyams. Με τους Michael Douglas, Jesse Metcalfe, Amber Tamblyn
Μέχρι και υπερπέραν...
του zerVo
Μόνιμα αήττητος εισαγγελέας, συνηθίζει να φυτεύει αποδείξεις εκεί που δεν σπέρνουν, μην τυχόν και χάσει καμία υπόθεση. Νεαρός ρεπόρτερ θα τον μυριστεί και θα δράσει αναλόγως για να τον παγιδεύσει. Αυτό το ζήτημα με τα ριμέικ κάπου έχει κουράσει. Φυσικά και η επιμονή σε παλιές, καλές κι επιτυχημένες συνταγές μπορεί να γίνει η νούμερο ένα απάντηση, στην απουσία έμπνευσης των σύγχρονων σεναριογράφων. Η ύπαρξη θεματικής βάσης όμως, επ ουδενί δεν μπορεί από μόνη της, να αποδώσει τα συχαρίκια της επιτυχίας σε μια παραγωγή πρόσφατης κοπής, αν αυτή δεν προσθέσει κάτι το μοντέρνο πάνω στην εξέλιξη της. Και απλώς το καρφίτσωμα κάποιων ηλεκτρονικών γκάτζετ που έχουν κυριαρχήσει στην καθημερινότητα μας, πάνω στο (υπέροχο, μα το Θεό) πατρόν, που ζωγράφισε πριν από πενήντα χρόνια ο Fritz Lang, δεν είναι αρκετό για να γίνει το καινούργιο Beyond A Reasonable Doubt, μια ταινία της προκοπής...
Για πες: Φυσικά και δεν είχα την τύχη να παρακολουθήσω το πρωτότυπο όταν κυκλοφόρησε το 56', γι αυτό δεν είχα την αίσθηση της περιόδου όταν το πρωτοείδα. Εκτός εποχής όμως, θαύμασα το στυλ της, το αειθαλές νουάρ στήσιμο, την έντεχνη σκηνοθεσία στο κύκνειο (εν Αμερική) άσμα ενός μετρ, τις ουσιώδεις ερμηνείες. Εδώ τι θαύμασα? Το άγχος ενός σκηνοθέτη σαν τον Hyams, που μέχρι τώρα στην καριέρα του δεν έχει κάνει τίποτα απολύτως, να εστιάσει στο τουίστ του φινάλε, που ο ίδιος άτσαλα είχε αποκαλύψει πολύ νωρίτερα. Την αγωνία ενός ψιλορούκι κι ελαφρού ταλέντου ηθοποιού σαν τον Metcalfe να κερδίσει το χειροκρότημα, ματαίως. Την διάθεση της καλιφορνέζας ενζενί Amber Tamblyn να κρύβεται διαρκώς στο ντεκόρ, φοβούμενη να σηκώσει και το παραμικρό βάρος. Και φυσικά το γεμάτο πλισέδες πρόσωπο του Douglas να βγάζει τόση αλαζονεία, λες και είναι ο σύγχρονος Lawrence Olivier. Την είχα ψυλλιαστεί εξαρχής την λακκούβα της αποτυχίας σε όλα τα επίπεδα, άρα μάλλον όχι Πέραν Πάσης Υποψίας έπεσα μέσα της...
Για πες: Φυσικά και δεν είχα την τύχη να παρακολουθήσω το πρωτότυπο όταν κυκλοφόρησε το 56', γι αυτό δεν είχα την αίσθηση της περιόδου όταν το πρωτοείδα. Εκτός εποχής όμως, θαύμασα το στυλ της, το αειθαλές νουάρ στήσιμο, την έντεχνη σκηνοθεσία στο κύκνειο (εν Αμερική) άσμα ενός μετρ, τις ουσιώδεις ερμηνείες. Εδώ τι θαύμασα? Το άγχος ενός σκηνοθέτη σαν τον Hyams, που μέχρι τώρα στην καριέρα του δεν έχει κάνει τίποτα απολύτως, να εστιάσει στο τουίστ του φινάλε, που ο ίδιος άτσαλα είχε αποκαλύψει πολύ νωρίτερα. Την αγωνία ενός ψιλορούκι κι ελαφρού ταλέντου ηθοποιού σαν τον Metcalfe να κερδίσει το χειροκρότημα, ματαίως. Την διάθεση της καλιφορνέζας ενζενί Amber Tamblyn να κρύβεται διαρκώς στο ντεκόρ, φοβούμενη να σηκώσει και το παραμικρό βάρος. Και φυσικά το γεμάτο πλισέδες πρόσωπο του Douglas να βγάζει τόση αλαζονεία, λες και είναι ο σύγχρονος Lawrence Olivier. Την είχα ψυλλιαστεί εξαρχής την λακκούβα της αποτυχίας σε όλα τα επίπεδα, άρα μάλλον όχι Πέραν Πάσης Υποψίας έπεσα μέσα της...
Στις αίθουσες 23 Ιουλίου από την Village
Trailer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική