του Norman Jewison. Με τους Steve McQueen, Faye Dunaway, Paul Burke, Jack Weston, Biff Mcguire, Addison Powell, Astrid Heeren, Yaphet Kotto .
Στους ανεμόμυλους του μυαλού σου
του zerVo
Στους νεότερους, το άκουσμα του ονόματος Τόμας Κράουν, κατά πάσα πιθανότητα, φέρνει στο μυαλό τα καυτά φιλιά του ντουέτου Brosnan - Russo, με φόντο την βραχνή φωνή της Nina Simone, στην ρυθμική εκδοχή του Sinnerman. Καθώς φαίνεται η φιγούρα του στυλάτου τζέντλεμαν, που ξεπήδησε από την φαντασία του βραβευμένου συγγραφέα Alan Trustman, είχε της μοίρας του γραμμένο, να είναι συνυφασμένη με κάποια πασίγνωστη μελωδία. Στάσου λοιπόν, επειδή εγώ είμαι παλιάς κοπής, να βάλω μισό, στο πικάπ, το βινύλιο με το σάουντρακ του Legrand, για να σου πω τι συνέβη ακριβώς, μια φορά κι έναν καιρό, στη μακρινή Βοστόνη...
Έχοντας κτίσει μια τεράστια περιουσία, από τις μαγικές του κινήσεις στο χρηματιστήριο, ο γνωστός μπον βιβέρ Τόμας Κράουν, επιδίδεται και σε ένα άλλο πιο ριψοκίνδυνο παιχνίδι από το επενδυτικό. Σχεδιάζει τις πιο καλά οργανωμένες ληστείες τραπεζών και τα καταφέρνει περίφημα. Το φιλμ είναι σταλήθεια, μια αποθέωση, της λάμψης, του καλοστημένου, του ευγενούς και του ολιγαρχικού. Κυρίαρχος των πάντων, ο βασιλιάς, είναι ο δαιμόνιος επιχειρηματίας, που συμβολίζει εκείνο το επίπεδο της (διαχρονικής όπως αποδεικνύεται) κοινωνίας, που δεν μπορεί να τον αγγίξει κανείς. Μηδέ άνθρωπος, μηδέ θεσμός! Στην ουσία είναι ένας στυγνός παράνομος, που όμως χάρη στην παιδεία, στην σπιρτάδα του νου, αλλά και στον κανόνα της βαθύτατης τσέπης του, είναι πάντοτε ένα βήμα μπροστά από τους διώκτες του. Ο ηλιοκαμένος κοσμοπολίτης πετυχαίνει να ξεγλιστράει σαν χέλι, εκεί όπου τα φτωχαδάκια συνεργάτες του, την πατάνε σαν κουτορνίθια. "Για μένα είναι η ζωή φιλαράκια, που αύριο θα πίνω τον εσπρέσο μου, με άλλη Νορβηγίδα στο πλάι, κάπου στην Ελβετία. Για σας είναι η στενή..."
Για πολλούς λόγους έμεινε στην ιστορία η ταινία του Norman Jewison, που λίγο όμως έχουν να κάνουν με το υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο της. Αμυδρά στο πίσω μέρος του μυαλού, θα θυμάσαι πως στο πρώτο μέρος του το Thomas Crown, σπάει το κάδρο σε πάμπολλα ασύμμετρα κομμάτια, ώστε να παρουσιάζει την εξέλιξη της δράσης, σε όλα τα πιθανά σημεία που εκείνη εκτυλίσσεται. Είναι μια ιδιαίτερη τεχνική, που δεν είχε καμιά σπουδαία τύχη φιλμικά, μα που αναπτύσσει ένα δυναμικό τέμπο, ειδικά στα πλάνα της ληστείας. Το δεύτερο έχει να κάνει με το σταρικό επίπεδο του πρωταγωνιστικού διδύμου. Για τον McQueen, ο Κράουν, σηματοδοτεί την στροφή σε ένα εντελώς διαφορετικό ύφος, από εκείνο το macho, που τον είχε κάνει μεγάλο και τρανό. Για την Faye, ο ρόλος της αινιγματικής Βίκι Άντερσον, που διώκει τον παράνομο, μα εντέλει πέφτει η ίδια στα ερωτικά δίχτυα του, σημαίνει την χολιγουντιανή καταξίωση, μετά την έκρηξη του Bonnie And Clyde. Το ζευγάρι που συνθέτουν, ανήκει στα πλέον αγαπημένα της ιστορίας του σινεμά, για τον αντισυμβατικό τρόπο που ο ένας προσπάθησε να προσεγγίσει τον άλλο. Σαν μια παρτίδα σκάκι, που παίζεται από δύο κορυφαίους μετρ, που έχουν την ίδια τακτική. Κρυφό παιχνίδι, μέχρι ο αντίπαλος να κάνει το λάθος. Και ανάμεσα στα μαύρα και λευκά πιόνια, είναι πασιφανές από πολύ νωρίς, ποια είναι αυτά που δεν λανθάνουν ποτέ...
Για πες: Πρέπει να χρησιμοποιήσεις πολλά καντάρια αστερόσκονης για να ισοσκελίσεις το μυθοζύγιο των δύο σταρς. Ακόμη και αν από πλευράς δράσης, ο κατοπινός Crown είναι ταχύτερος και πιο μοντέρνος, εντούτοις η διαφορά λαμπάδας, πλάνο προς πλάνο, είναι χαοτική. Και αυτή είναι η κυρίαρχη δύναμη του Affair. Ότι το ξεφυλλίζεις σαν τεύχος της καλής εποχής της Vogue, νιώθοντας πως τα μοντέλα ανήκουν σε έναν άλλο κόσμο, χλιδάτο κι απλησίαστο για τον απλό κοσμάκη. Και τότε βάζεις σε εφαρμογή τους ανεμόμυλους του μυαλού σου, πετάς κι ένα τάβλι πάνω στη φορμάικα, βάζεις και λίγο Μεταξά στο νεροπότηρο και φαντάζεσαι απέναντι σου την δίμετρη της Lancome, να την ρωτάς αν παίζει. Σκέφτομαι το χαμόγελο σου, μόλις την δεις να σηκώνει τα ζάρια και χαϊδεύοντας το γυμνό της μπράτσο, σου πει: Try Me!
Έχοντας κτίσει μια τεράστια περιουσία, από τις μαγικές του κινήσεις στο χρηματιστήριο, ο γνωστός μπον βιβέρ Τόμας Κράουν, επιδίδεται και σε ένα άλλο πιο ριψοκίνδυνο παιχνίδι από το επενδυτικό. Σχεδιάζει τις πιο καλά οργανωμένες ληστείες τραπεζών και τα καταφέρνει περίφημα. Το φιλμ είναι σταλήθεια, μια αποθέωση, της λάμψης, του καλοστημένου, του ευγενούς και του ολιγαρχικού. Κυρίαρχος των πάντων, ο βασιλιάς, είναι ο δαιμόνιος επιχειρηματίας, που συμβολίζει εκείνο το επίπεδο της (διαχρονικής όπως αποδεικνύεται) κοινωνίας, που δεν μπορεί να τον αγγίξει κανείς. Μηδέ άνθρωπος, μηδέ θεσμός! Στην ουσία είναι ένας στυγνός παράνομος, που όμως χάρη στην παιδεία, στην σπιρτάδα του νου, αλλά και στον κανόνα της βαθύτατης τσέπης του, είναι πάντοτε ένα βήμα μπροστά από τους διώκτες του. Ο ηλιοκαμένος κοσμοπολίτης πετυχαίνει να ξεγλιστράει σαν χέλι, εκεί όπου τα φτωχαδάκια συνεργάτες του, την πατάνε σαν κουτορνίθια. "Για μένα είναι η ζωή φιλαράκια, που αύριο θα πίνω τον εσπρέσο μου, με άλλη Νορβηγίδα στο πλάι, κάπου στην Ελβετία. Για σας είναι η στενή..."
Για πολλούς λόγους έμεινε στην ιστορία η ταινία του Norman Jewison, που λίγο όμως έχουν να κάνουν με το υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο της. Αμυδρά στο πίσω μέρος του μυαλού, θα θυμάσαι πως στο πρώτο μέρος του το Thomas Crown, σπάει το κάδρο σε πάμπολλα ασύμμετρα κομμάτια, ώστε να παρουσιάζει την εξέλιξη της δράσης, σε όλα τα πιθανά σημεία που εκείνη εκτυλίσσεται. Είναι μια ιδιαίτερη τεχνική, που δεν είχε καμιά σπουδαία τύχη φιλμικά, μα που αναπτύσσει ένα δυναμικό τέμπο, ειδικά στα πλάνα της ληστείας. Το δεύτερο έχει να κάνει με το σταρικό επίπεδο του πρωταγωνιστικού διδύμου. Για τον McQueen, ο Κράουν, σηματοδοτεί την στροφή σε ένα εντελώς διαφορετικό ύφος, από εκείνο το macho, που τον είχε κάνει μεγάλο και τρανό. Για την Faye, ο ρόλος της αινιγματικής Βίκι Άντερσον, που διώκει τον παράνομο, μα εντέλει πέφτει η ίδια στα ερωτικά δίχτυα του, σημαίνει την χολιγουντιανή καταξίωση, μετά την έκρηξη του Bonnie And Clyde. Το ζευγάρι που συνθέτουν, ανήκει στα πλέον αγαπημένα της ιστορίας του σινεμά, για τον αντισυμβατικό τρόπο που ο ένας προσπάθησε να προσεγγίσει τον άλλο. Σαν μια παρτίδα σκάκι, που παίζεται από δύο κορυφαίους μετρ, που έχουν την ίδια τακτική. Κρυφό παιχνίδι, μέχρι ο αντίπαλος να κάνει το λάθος. Και ανάμεσα στα μαύρα και λευκά πιόνια, είναι πασιφανές από πολύ νωρίς, ποια είναι αυτά που δεν λανθάνουν ποτέ...
Για πες: Πρέπει να χρησιμοποιήσεις πολλά καντάρια αστερόσκονης για να ισοσκελίσεις το μυθοζύγιο των δύο σταρς. Ακόμη και αν από πλευράς δράσης, ο κατοπινός Crown είναι ταχύτερος και πιο μοντέρνος, εντούτοις η διαφορά λαμπάδας, πλάνο προς πλάνο, είναι χαοτική. Και αυτή είναι η κυρίαρχη δύναμη του Affair. Ότι το ξεφυλλίζεις σαν τεύχος της καλής εποχής της Vogue, νιώθοντας πως τα μοντέλα ανήκουν σε έναν άλλο κόσμο, χλιδάτο κι απλησίαστο για τον απλό κοσμάκη. Και τότε βάζεις σε εφαρμογή τους ανεμόμυλους του μυαλού σου, πετάς κι ένα τάβλι πάνω στη φορμάικα, βάζεις και λίγο Μεταξά στο νεροπότηρο και φαντάζεσαι απέναντι σου την δίμετρη της Lancome, να την ρωτάς αν παίζει. Σκέφτομαι το χαμόγελο σου, μόλις την δεις να σηκώνει τα ζάρια και χαϊδεύοντας το γυμνό της μπράτσο, σου πει: Try Me!
Στις αίθουσες 4 Ιουνίου από την Seven
