Δημόσιος Κίνδυνος
του Michael Mann. Με τους Johnny Depp, Marion Cotillard, Christian Bale
Ντίλι, ντίλι, ψηφιακό καντήλι!
του zerVo
Ποτοαπαγόρευση, γκάνγκστερ, ομοσπονδιακοί… Ψήνομαι για τα καλά κι είμαι πανέτοιμος να φορέσω τα γιορτινά μου! Η τελευταία μου φορά που πήγα σε τέτοιο πάρτι πρώτη προβολή, χάνεται στα χρόνια της ενηλικίωσης, μα ήταν τόσο ξέχωρη. De Palma διοργανωτής, ολοκαίνουργο αστέρι ο Kevin, απομυθοποίηση του Μποντ και όσκαρ για τον Sean, φρέσκο αίμα ο Andy και De Niro στα καλά του, να σε πείθει πως ακόμη κι ο Καπόουν (sic) είναι όσιος. Το περιμένω με τέτοια ανυπομονησία, που έχω κόψει ακόμη και το αλκοόλ για καμιά δεκαπενταριά ημέρες, για αυθυποβολή και καλά. Τέτοια πρεμούρα μιλάμε. Ούτε στον χειρότερο εφιάλτη μου, δεν θα φανταζόμουν, πως ο κόουτς Mann θα μου κατέστρεφε το όνειρο…
Διανύουμε την depression era και το Federal Bureau of Investigations, κάτω από την αμφιλεγόμενη ομπρέλα του Εντ Χούβερ, ορίζει τον επιθεωρητή Μέλβιν Πέρβις, ως τον ιδανικότερο, για να βγάλει την υπηρεσία από το ρεζίλεμα, που την έχουν ρίξει οι συνεχείς επιτυχίες των βαριά οπλισμένων γκάνγκστερ. Στόχος πρώτος και καλύτερος, ο Τζόνι Ντι. Τα διαόλια μου άρχισαν να με πιάνουν από νωρίς, μόλις αντίκρυσα αυτό το ΤΖου στο Ντίλιντζερ. Είναι σαν να προσπαθείς να με πείσεις πως το κορίτσι του 9 ½ Weeks λεγόταν ΜπάσινΤΖερ και ότι ο αποδέκτης των πάλαι ποτέ αντι-νατοϊκών συνθημάτων, ήταν ο δολοφόνος ΚίσινΤΖερ. Μην το παλεύεις, όπως έχει μάθει κανείς, ακόμη κι αν το ακούω έτσι, θέλω να το διαβάζω αλλιώς… Προσπερνάω την εκσυγχρονίζουσα πρόκληση σαν καλός μάναΓΚερ, γιατί περιμένω εναγωνίως να νιώσω ζεστές καμπαρντίνες και να ακούσω καλοκουρδισμένα ημι-αυτόματα, δεν θα μου χαλάσει το κέφι ένας φθόγγος. Και ω του θαύματος! Στο πανί παίζει άλλη ταινία, από αυτή που λέει το πρόγραμμα. Συγνώμη κοπελιά, μα αυτό δεν είναι το Public Enemies. Πιο πολύ σαν το Dogville με σκηνικά μου μοιάζει…
Που είναι τα καλοφωτισμένα εσωτερικά πλάνα σε σταθμούς και νάιτ κλαμπς? Που είναι οι ζυγισμένες σε κοντράστ εικόνες, που θαυμάζεις μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια του ξυρίσματος του μαφιόζου? Που είναι η χολιγουντιανή (ναι, ρε χολιγουντιανή) απόλυτη ισορροπία του υποκειμένου με το προς το καφετίζων φόντο της εποχής? Που είναι η ιταλιάνικη μουσική επένδυση στο χαλί? Πάπαλα! Ο Mann πήρε το ψηφιακό καμερόνι επ ώμου, βγήκε παγανιά και όποιον πάρει ο Χάρος. Τι Νονοί, Αδιάφθοροι και κολοκύθια μου τσαμπουνάς? Αυτό που θυμάσαι για το προπολεμικό Σικάγο να το ξεχάσεις. Εδώ ένας αποφασίζει και θα στα δείξει όλα digital. Με κόκκο, σκιές και τρεμάμενη φάτσα όπως κάνουν κάτι εγχώριοι πεινάλες κινηματογραφιστές. Εικαστική παρέμβαση προσφορά του Mr Miami Vice και του lead καμεράμαν του Dante Spinotti, στον βωμό του ρεαλισμού και της απόλυτης αναπαράστασης της περιόδου. Ακόμη και εικοσιπέντε Όσκαρ να σου απονείμουν αγαπητέ, εμένα δεν μου κάνεις. Εγώ θέλω να μου φέρεις πίσω τον Έλιοτ Νες σε technicolor και τις αληθοφάνειες σου, να τις αφήσεις για τίποτα Collateral, αν και όπως έδειξαν τα πράγματα κι εκεί άπατος πήγες…
Για πες: Μ’αυτά και μ’αυτά κύλησε το εργάκι, που ως μελέτη του ενός και μοναδικού χαρακτήρα, που ήθελε να επιδείξει, τα πήγε αρκετά καλά. Ο Ντίλιγκερ, θύμα ευθύς εξαρχής, με πομπώδεις ατάκες, σούπερ ύφος και διακριτική γοητεία, να αγιοποιείται σαν ο Ρομπέν των φτωχών στα 30s. Μοναχικός καβαλάρης και Ροδόλφος Βαλεντίνο συνάμα – στα μάτια της άχρωμης La Vie En Rose μνηστής του και κάτι παραπάνω - ορίζει όμορφα τον θρύλο, στην φατσούλα του Depp, που στα νορμάλ του έχει να τον δεις πολλά χρόνια. Απέναντι του οι Federals. Άβουλα όντα, δίχως ψυχή και παλμό, να κυνηγούν το κακό, μόνο λόγω των ανωτέρω εντολών. Orders που αν πρόσταζαν το αντίθετο, θα το έπρατταν δίχως διαφωνίες και δισταγμούς. Χαρακτήρες κενοί και τιποτένιοι, υπόδουλοι της ιεραρχίας, των γαλονιών και του μηνιάτικου. Ακόμη και μπάτσους να τους πεις, έτσι μηδενικά που τους ορίζει ο ποιητής καλό θα τους κάνεις, δείχνει πως τους υπολογίζεις. Ταμάμ επιλογή για τον καθρέφτη των Ομοσπονδιακών, ο Bale, που ακόμη και Μπάτμαν αν παίζει, άλλος του κλέβει την πρωτιά. Αλλά οι ρόλοι είναι το θέμα? Αν ρωτήσεις δέκα νοματαίους τι θυμούνται από το Heat, θα σου απαντήσουν με ένα στόμα, την στιγμή του μακελιού στο downtown. Εδώ τι ζητά ο Mann, ψυχική αναπαράσταση γραμμένη σε όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικό πάπυρο? Αν είναι έτσι μεσιέ το σινεμά, να σου προτείνω να (ξανα)γυρίσεις και το Modern Times, με ομιλία, έγχρωμο και σε hi-def-digi καρέ, για να ζωντανέψεις απόλυτα τις μέρες του 36'. Το κάνεις? Αμ, δεν το κάνεις...
Διανύουμε την depression era και το Federal Bureau of Investigations, κάτω από την αμφιλεγόμενη ομπρέλα του Εντ Χούβερ, ορίζει τον επιθεωρητή Μέλβιν Πέρβις, ως τον ιδανικότερο, για να βγάλει την υπηρεσία από το ρεζίλεμα, που την έχουν ρίξει οι συνεχείς επιτυχίες των βαριά οπλισμένων γκάνγκστερ. Στόχος πρώτος και καλύτερος, ο Τζόνι Ντι. Τα διαόλια μου άρχισαν να με πιάνουν από νωρίς, μόλις αντίκρυσα αυτό το ΤΖου στο Ντίλιντζερ. Είναι σαν να προσπαθείς να με πείσεις πως το κορίτσι του 9 ½ Weeks λεγόταν ΜπάσινΤΖερ και ότι ο αποδέκτης των πάλαι ποτέ αντι-νατοϊκών συνθημάτων, ήταν ο δολοφόνος ΚίσινΤΖερ. Μην το παλεύεις, όπως έχει μάθει κανείς, ακόμη κι αν το ακούω έτσι, θέλω να το διαβάζω αλλιώς… Προσπερνάω την εκσυγχρονίζουσα πρόκληση σαν καλός μάναΓΚερ, γιατί περιμένω εναγωνίως να νιώσω ζεστές καμπαρντίνες και να ακούσω καλοκουρδισμένα ημι-αυτόματα, δεν θα μου χαλάσει το κέφι ένας φθόγγος. Και ω του θαύματος! Στο πανί παίζει άλλη ταινία, από αυτή που λέει το πρόγραμμα. Συγνώμη κοπελιά, μα αυτό δεν είναι το Public Enemies. Πιο πολύ σαν το Dogville με σκηνικά μου μοιάζει…
Που είναι τα καλοφωτισμένα εσωτερικά πλάνα σε σταθμούς και νάιτ κλαμπς? Που είναι οι ζυγισμένες σε κοντράστ εικόνες, που θαυμάζεις μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια του ξυρίσματος του μαφιόζου? Που είναι η χολιγουντιανή (ναι, ρε χολιγουντιανή) απόλυτη ισορροπία του υποκειμένου με το προς το καφετίζων φόντο της εποχής? Που είναι η ιταλιάνικη μουσική επένδυση στο χαλί? Πάπαλα! Ο Mann πήρε το ψηφιακό καμερόνι επ ώμου, βγήκε παγανιά και όποιον πάρει ο Χάρος. Τι Νονοί, Αδιάφθοροι και κολοκύθια μου τσαμπουνάς? Αυτό που θυμάσαι για το προπολεμικό Σικάγο να το ξεχάσεις. Εδώ ένας αποφασίζει και θα στα δείξει όλα digital. Με κόκκο, σκιές και τρεμάμενη φάτσα όπως κάνουν κάτι εγχώριοι πεινάλες κινηματογραφιστές. Εικαστική παρέμβαση προσφορά του Mr Miami Vice και του lead καμεράμαν του Dante Spinotti, στον βωμό του ρεαλισμού και της απόλυτης αναπαράστασης της περιόδου. Ακόμη και εικοσιπέντε Όσκαρ να σου απονείμουν αγαπητέ, εμένα δεν μου κάνεις. Εγώ θέλω να μου φέρεις πίσω τον Έλιοτ Νες σε technicolor και τις αληθοφάνειες σου, να τις αφήσεις για τίποτα Collateral, αν και όπως έδειξαν τα πράγματα κι εκεί άπατος πήγες…
Για πες: Μ’αυτά και μ’αυτά κύλησε το εργάκι, που ως μελέτη του ενός και μοναδικού χαρακτήρα, που ήθελε να επιδείξει, τα πήγε αρκετά καλά. Ο Ντίλιγκερ, θύμα ευθύς εξαρχής, με πομπώδεις ατάκες, σούπερ ύφος και διακριτική γοητεία, να αγιοποιείται σαν ο Ρομπέν των φτωχών στα 30s. Μοναχικός καβαλάρης και Ροδόλφος Βαλεντίνο συνάμα – στα μάτια της άχρωμης La Vie En Rose μνηστής του και κάτι παραπάνω - ορίζει όμορφα τον θρύλο, στην φατσούλα του Depp, που στα νορμάλ του έχει να τον δεις πολλά χρόνια. Απέναντι του οι Federals. Άβουλα όντα, δίχως ψυχή και παλμό, να κυνηγούν το κακό, μόνο λόγω των ανωτέρω εντολών. Orders που αν πρόσταζαν το αντίθετο, θα το έπρατταν δίχως διαφωνίες και δισταγμούς. Χαρακτήρες κενοί και τιποτένιοι, υπόδουλοι της ιεραρχίας, των γαλονιών και του μηνιάτικου. Ακόμη και μπάτσους να τους πεις, έτσι μηδενικά που τους ορίζει ο ποιητής καλό θα τους κάνεις, δείχνει πως τους υπολογίζεις. Ταμάμ επιλογή για τον καθρέφτη των Ομοσπονδιακών, ο Bale, που ακόμη και Μπάτμαν αν παίζει, άλλος του κλέβει την πρωτιά. Αλλά οι ρόλοι είναι το θέμα? Αν ρωτήσεις δέκα νοματαίους τι θυμούνται από το Heat, θα σου απαντήσουν με ένα στόμα, την στιγμή του μακελιού στο downtown. Εδώ τι ζητά ο Mann, ψυχική αναπαράσταση γραμμένη σε όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικό πάπυρο? Αν είναι έτσι μεσιέ το σινεμά, να σου προτείνω να (ξανα)γυρίσεις και το Modern Times, με ομιλία, έγχρωμο και σε hi-def-digi καρέ, για να ζωντανέψεις απόλυτα τις μέρες του 36'. Το κάνεις? Αμ, δεν το κάνεις...
Στις αίθουσες 2 Ιουλίου από την U.I.P.
Trailer
2 σχόλια:
Ακριβώς την ίδια βαθμολογία έβαλα κι εγώ (με άριστα το 11 όμως) στο blog μου αν κοιτάξεις. Μου άρεσε πολύ η χρήση ψηφιακής κάμερας, μέτριες οι ερμηνείες, και δυστυχώς καμία εμβάθυνση στους χαρακτήρες. Ωστόσο, πιστεύω ότι είναι από τις καλύτερες του Michael Mann (μετά το Heat)
Θα επιμείνω πως η χρήση της ψηφιακής κάμερας δεν ταιριάζει διόλου σε αυτό που ήθελε να φτιάξει ο Mann. Και η πορεία του είναι φθίνουσα, άρα...
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική