Movies Ltd

Μπορώ να στα πω στακάτα, μπορώ όμως και κομπολογάτα. Αν προτιμάς τα λίγα λόγια και καλά, θα σου πρότεινα το φιλμάκι να μην διανοηθείς να το χάσεις. Θα περάσεις τόσο καλά και θα φύγεις απ'το καλοκαιρινό, τόσο χορτασμένος από θέαμα, σαν να είδες καπακωτά, τον πιο διάσημο Leone, τον πιο δραστήριο Indiana και τρία τέσσερα επεισόδια του Shogun μαζεμένα. Μην ξεγελαστείς στιγμή από το απωανατολίτικο της παραγωγής και τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών που, είναι πιθανό, να μην σου λένε τίποτα. Ούτε να υποτιμήσεις τους Κορεάτες, πιστεύοντας πως είναι μονάχα λαδωμένο μαλλί, Samsung, Hyundai κι άντε να στείλουν και κανέναν από τους εκατομμύρια Park, να παίξει στην Μάντσεστερ με μέσον. Αν εκεί που το πρόγραμμα λέει Woo, Lee και Kang, αντιστοιχούσες τίποτα Cruise, Depp και Owen, τώρα θα μιλούσες για την πλέον αξιομνημόνευτη ταινία, ολάκερης της σεζόν. Τον σκηνοθέτη πάντως δεν στον αλλάζω. Κανείς δεν θα το έφτιαχνε καλύτερα από τον Woon Kim...


Στην Μαντζουρία του 30', που βρίσκεται σε γιαπωνέζικη κατοχή, τρεις Κορεάτες, επιδίδονται σε αγώνα δρόμου, με τερματισμό σημείο της ερήμου, που ορίζει αρχαίος χάρτης. Ο νικητής κερδίζει θησαυρό! Βεβαίως αρκεί μια και μόνο ματιά στον τίτλο, για να αντιληφθείς πως ότι παρακολουθήσεις, έχει μια σημαντική σχέση με το σχεδόν ομώνυμο επικό γουέστερν του 66'. Από το φόντο, το αχανές πετρώδες έδαφος της Κάτω Κίνας, μέχρι την μουσική, που παραμένει μορικονική, με κάποιες μοντέρνες εξάρσεις, που του πάνε και από το ακατάπαυστο πιστολίδι μέχρι τις έντεχνα δομημένες υπερβολές, τα πάντα μυρίζουν σπαγγέτι. Πόσο μάλλον, όταν υπάρχει και Blondie, ο Καλός κυνηγός κεφαλών, που αναζητά τον χρυσό για να βοηθήσει την κορεάτικη αντίσταση, υπάρχει και Angel Eyes, ο Κακός εκτελεστής, που θέλει να κόψει το νήμα για να ικανοποιήσει τον εγωισμό του, υπάρχει και Tuco, ο Περίεργος και κουτοπόνηρος απατεώνας, που νοιάζεται μονάχα για την τσέπη του. Όλα σε θυμίζουν Sergio, αν σταθείς στο εικαστικό. Τι συμβαίνει όμως αν θελήσεις να κοιτάξεις και λιγάκι πίσω από τις γραμμές του τρένου?

Το τελευταίο πράγμα που θα πίστευα, είναι πως ο σκηνοθέτης της Γλυκόπικρης Ζωής, έφτιαξε το Good, Bad, Weird, απλά και μόνο σαν φόρο τιμής στο αγαπημένο, πλην εξαφανισμένο genre. Πρέπει να το δεις λίγο πιο ρεαλιστικά και να μην παρασυρθείς από την καταιγίδα της δράσης, για να αντιληφθείς πως αλλού το πάει. Το μήνυμα έχει σαφέστατα κοινωνική χροιά και μάλιστα, σε αντίθεση με την κατά βάση εύθυμη ρότα της εξέλιξης, είναι απόλυτα απαισιόδοξο. Σε μια στιγμή που η Κορέα βρίσκεται κάτω από την μπότα του δυνάστη, ο λαός χωρίζεται στους πατριώτες, τους εγωιστές και τους πλεονέκτες. Καθένας έχει θετικά στοιχεία στον τρόπο σκέψης του, τα αρνητικά όμως είναι περισσότερα και τα υποσκελίζουν. Για μια χώρα που από την εποχή της ανεξαρτησίας της, βρίσκεται σε μόνιμο ανταγωνισμό με την γειτονιά της (τεχνολογικά με την Τζαπάν που την τρώει, εδαφικά με την Κίνα που την στριμώχνει, εμφύλια με τον Κομμουνοβορρά που την διχάζει) το να είναι οι κάτοικοι της μονιασμένοι, αποτελεί το Α και το Ω. Εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Οι τρεις Κορεάτες βρίσκουν το σθένος, στην Μαντζουρία, να αντεπεξέλθουν στα πανίσχυρα σινο-ιαπωνικο-αντάρτικα πυρά των εχθρών. Και όταν φτάσουν στον σκοπό, αντί να δώσουν τόπο στην οργή και να κάνουν νέα αρχή - ο βλάκας της ιστορίας, το θέτει σαφέστατα επί τάπητος - πιάνει ο καθένας μια κορυφή του τριγώνου και το παίζει πιστολέρο. No Country For Old Men, δηλαδή και το τρόπαιο στο μπακγκράουντ να γυαλίζει, σε ξένα χέρια...

Για πες: Για την πλέον εξελίξιμη γωνιά του κόσμου, κινηματογραφικά, το γεγονός πως το φιλμ, έσπασε κάθε ρεκόρ εισπράξεων, δεν μου προκαλεί καμία εντύπωση. Οι Κορεάτες από το ξέσπασμα του Friend και του Silmido, φροντίζουν χρόνο με τον χρόνο να βελτιώνονται σε απίθανα ποσοστά. Και καλλιτεχνικά και εμπορικά. Εδώ το τρίπτυχο σκηνοθέτης (ότι πιο φρέσκο σε ιδέες έχει να επιδείξει η Ασία) - πρωταγωνιστές (το πλέον δημοφιλές τρίο απάκρη εις άκρη της Korean peninsula) - θέμα (πιασάρικο, πολύχρωμο, εφετζίδικο, εντυπωσιακό) έδωσε την ώθηση σε 1 στους 4 κατοίκους της Σεούλ και των γύρω περιχώρων, να πάνε σινεμά. Το The Good, The Bad, The Ugly, δεν είναι αλάνθαστο, έχει ρυθμικές ατέλειες και κενάκια, σου δημιουργεί όμως μια γεωμετρικά αυξανόμενη ευεξία, που εύκολα του απονέμεις το χρυσό μετάλλιο της πιο ενθουσιώδους στιγμής της χρονιάς. Τον Ύμνο της Κορέας, παρακαλώ...