Movies Ltd

Μέτρα υποχωρήσεις που μπορώ να κάνω. Να απαρνηθώ το επαναστατικό αίμα που τρέχει στις φλέβες μου, σαν γνήσιος Έλληνας και να φέρω κόντρα στους καμαράτ της Βόρειας Ιρλανδίας, θεωρώντας τους μονομιάς σαν επικίνδυνους εξτρεμιστές, που θέλησαν να αμφισβητήσουν τις γνωστές τοις πάσι ειρηνικές διαθέσεις του βρετανικού στέμματος? Το κάνω! Να καταστρέψω μέσα μου, οτιδήποτε θετικό δημιούργησαν τα τριάντα χρόνια μελέτης του αγώνα του IRA, βάζοντας στον Μπόμπι Σαντς την ταμπέλα τρομοκράτης? Το κάνω επίσης! Να διαγράψω από την μνήμη όλες τις κινηματογραφικές εικόνες, από την εποχή του In The Name Of The Father μέχρι το Hunger και να δεχτώ τους Ιρλανδούς σαν σφαγείς των Άγγλων και όχι το αντίστροφο? Το κάνω κι αυτό! Να δεχτώ ότι ένας μπάσταρδος είναι ήρωας πολέμου, γιατί κερδίζοντας την εμπιστοσύνη των συντρόφων του, στην συνέχεια τους κάρφωνε στον εχθρό, με συνέπεια καμιά πενηνταριά από δαύτους να γλυτώσουν την βόμβα και να σωθούν, σόρι, αλλά μου πέφτει πολύ βαρύ για να το χωνέψω...


Μικροαπατεώνας του Μπέλφαστ, (καλο)πληρώνεται από τις εγγλέζικες μυστικές υπηρεσίες, για να γίνει μέλος του IRA και να αποκαλύπτει, που, πως και πότε θα σκάσει ο επόμενος εκρηκτικός μηχανισμός. Και φαντάζομαι με το φτωχούλι μου μυαλό: Στον Μάρτιν ΜακΓκάρτλαντ να αποδώσω τιμές Λεωνίδα, που με τις σπιουνιές του, έσωσε τις ζωές πενήντα Άγγλων υψηλόβαθμων, που μπορούν να περπατούν αρτιμελείς. Τι πρέπει να του κάνω, όμως, για όλους εκείνους τους "δικούς" του, που πιάστηκαν στην φάκα, οδηγήθηκαν στα μπουντρούμια, βασανίστηκαν και τελικά δολοφονήθηκαν από την Σκότλαντ Γιαρντ? Εκτός και αν η αγαπητή κυρία Kari Skogland, που επιμελείται σκηνοθετικά το φιλμ, θεωρεί πως απευθύνεται μόνο σε τούβλα, που από την καρέκλα του θεατή, θαυμάζουν μόνο την (πραγματικά) καλή αναπαράσταση της εποχής και την ζωντάνια που αναδίδει στο θέμα η κινούμενη κάμερα. Βασισμένη - ανεπίσημα - στο βιβλίο των απομνημονευμάτων του κατάσκοπου, η δημιουργός, είχε δύο ώρες ολόκληρες να με πείσει γιατί αποκάλεσε στο φινάλε τον Μάρτυ ήρωα. Εγώ προσωπικά έχω καμιά δεκαριά άλλα προσωνύμια να του αποδώσω, όπως παπατζής, απατεώνας, άφιλος, προδότης και δεν συμμαζεύεται...

Για πες: Φυσικά μέσα σε όλο αυτό τον κουτορνιθικό αναβρασμό, η σχέση ανάμεσα στο καρφί και σε αυτόν που τον έπεισε να φορέσει την κουκούλα με τις τρύπες, που εξελίχθηκε σε δεσμό πατέρα - γιου, περνά σε δεύτερη μοίρα. Όπως εύκολα ξεχνιούνται οι παρουσίες του πάντα δυνατού Sir Kingsley και του ταλαντούχου Jim Sturgess, που δεν με έπεισε ιδιαίτερα ως Ιρλανδός, πιθανότατα λόγω της ανεπαρκούς προφοράς του. Δεν έχω να ασχοληθώ άλλο με το Fifty Dead Men Walking που με χάλασε αφάνταστα. Απλά ανατριχιάζω και μόνο στην ιδέα, ενός ανάλογου σεναρίου, που έχει πάλι τους Άγγλους για πρωταγωνιστές και στην θέση του Μακ Γκάρτλαντ, υπάρχει Έλληνας "ήρωας" ρουφιάνος των Δεκεμβριανών... Χριστός κι Απόστολος...