By Takis Garis
I Wanna Be Startin’ Somethin’... Αλλά δεν έχω όρεξη, καμιά εντελώς διάθεση να ελεεινολογήσω. Στην πραγματικότητα ο Jacko έχει αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο, ενδεχομένως πολλά έτη πριν από την αποφράδα 25η Ιουνίου 2009, πιθανότατα καβαλώντας κάποιο σκηνικό – αστεροειδή από το Men In Black II. Και πολύ γήινο χρόνο μας αφιέρωσε κιόλας. Χώρια – δεν είναι χωρατό αυτό, το έχω ήδη ψιλοπιστέψει – που δεν φιλώ σταυρό ότι είναι «εντελώς» νεκρός. Η΄ πως δεν έχει φροντίσει τα της διαφύλαξης του είδους του δια της κλωνοποιήσεως..
Bad... O MJ ήταν πέραν του καλού και του κακού. Αιώνιος Peter Pan στην άχρονη Neverland, αέρινος Moonwalker ή καρεκλάτος Smooth Criminal o Mike ζάλιζε τις μηχανές του Marty Scorsese όταν ζωγράφιζε οπτικοποιώντας τις ηχητικές πανδαισίες του Quincy Jones. Ήταν ο big brother της Janet και της Latoya ή απλά και οι δύο αυτές μαζί ήταν...ο ίδιος. Ταυτόχρονα.
Thriller... Ήταν ικανός για όλα. Στο τραγούδι, στον χορό, στη σύνθεση (το We Are The World παραμένει το αγαπημένο τραγούδι της προεφηβείας μου, προτoύ το γυρίσω σε Nick Cave και Dead Can Dance). Στο να καίγεται στο πιστολάκι, στο να κάνει τρία υπέροχα παιδάκια χωρίς καμιά επαφή και να κατηγορείται για επαφές αποκλειστικά με παιδιά. 170 μύρια χρέος από κακοδιαχείριση και διάλυση που δεν εμπόδισαν ούτε η πώληση των πνευματικών δικαιωμάτων των Beatles ούτε ο λευκός γάμος με την κόρη του Βασιλιά Lisa Marie Presley.
Don’t Stop ‘Till You Get Enough… Ποτέ δεν ήταν αρκετά τα No1, οι πωλήσεις, οι sold out συναυλίες με τις ομαδικές κρίσεις υστερίας. Ποτέ δεν άρκεσαν τα Demerol, οι ενέσεις μορφίνης, οι απεγνωσμένες προσπάθειες να ξεπεραστεί ένα πεπερασμένο στα 51 χρόνια του σώμα, ώστε να επιχειρηθεί το απόλυτο comeback, γιατί «είναι πολλά τα λεφτά Άρη». Αγαπημένε Σπύρο Καλογήρου, κάλλιστε εκ των κακών του ελληνικού σινεμά, ελαφρύ το αττικό χώμα που θα σε σκεπάσει.
Gone Too Soon... Κι όμως, έφυγε νωρίς. Πιο νωρίς κι από την Άγγελο Farrah Fawcett, που ευτυχώς δεν μας αξίωσε να τη δούμε νυφούλα με γαμβρό τον αλήστου Ryan O’ Neal, από τον οποίο υπέφερε ίσως πιο πολύ (σίγουρα πάντως χρονικά περισσότερο) από ότι τη βασάνισε η επάρατος. Τα υπόλοιπα στο documentary που εύχομαι να μη βρει ποτέ το δρόμο του για τις αίθουσες. Νισάφι...
HIStory... Το τελευταίο κεφάλαιο στην ιστορία του βασιλιά της ποπ δεν έχει κλείσει ακόμη. Ανάπαυση για ένα ταλαιπωρημένο σώμα, λύτρωση για μια συντετριμμένη ψυχή. Ποιος θα περίμενε ότι θα ήταν η Elisabeth και η Liza εκείνες που θα έστελναν δηλώσεις γεμάτες σπαραγμό για τον θάνατο του μεγάλου τους φίλου – του μικρού Michael που αρνήθηκε πεισματικά να μπει στον κόσμο των μεγάλων. Γιατί ποτέ του δεν κατάλαβε πως θα έπρεπε να ζει τη δική του ζωή, να του αρέσει ο εαυτός του, χωρίς τη σκληρότητα και τη χλεύη ενός κόσμου που τον αποθέωσε για να τον κατασπαράξει, όπως είναι η μοίρα κάθε ξεχωριστού ανθρώπου σε αυτόν τον πλανήτη.
Michael Jackson
29th August 1958 – 25th June 2009
The Freak Is Dead – Long Live The Myth
29th August 1958 – 25th June 2009
The Freak Is Dead – Long Live The Myth
