Movies Ltd

Τελικά κουρνιαχτό δίχως λόγο, σήκωσε ο καυγάς, μεταξύ των (πρώην, πλέον) φίλων και καλών συνεργατών, του Guillermo Arriaga και του Gonzalez Inarritu, για το ποιος εκ των δύο πρέπει να λάμπει περισσότερο, στην μαρκίζα των δημιουργιών τους. Από την εποχή του Amores Perros, κύλησε πραγματικά πολύ νερό στο αυλάκι και παρότι το mexicano duo, πρόσφερε δύο ακόμη εξοχότατες στιγμές, εντούτοις η διαμάχη σεναριογράφου και σκηνοθέτη, στην διεκδίκηση μεγαλύτερου μεριδίου της δόξας αυτών των επιτυχιών, οδήγησε στην ολική ρήξη και στο τελικό διαζύγιο τους. Τις αρνητικές επιπτώσεις αυτού του break up, διαπιστώνει κανείς πολύ εύκολα στο The Burning Plain, από την στιγμή που ο Arriaga, δεν έμεινε απλώς στο να συγγράψει τους διαλόγους και τις διαδικασίες, αλλά προχώρησε και στην σκηνοθετική καθοδήγηση του όλου εγχειρήματος. Λογικά λοιπόν, ακολουθώντας το δόγμα "έκαστος στο είδος του", θα παρακολουθήσεις μια ταινία, με ικανό σενάριο, αλλά - δυστυχώς - μετριότατο directing...


Στην έρημο του Νέου Μεξικού, ένα τροχόσπιτο φλέγεται και μαζί του, δύο παράνομοι εραστές. Μια καταστροφή που θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις, στα μέλη των οικογενειών τους. Μικρή σχέση να έχεις με την πολύπλοκη σκεπτική του Arriaga, εύκολα καταλαβαίνεις, πως οι δύο αυτές σειρές της σύνοψης, δεν σου είναι αρκετές. Το φιλμ, όπως και το Babel, όπως και το 21 Grams, κινείται σε τρεις παράλληλες τροχιές, που όμως δεν έχουν χρονική αρμονία. Αυτό το αντιλαμβάνεσαι σχετικά γρήγορα στην εξέλιξη της ιστορίας, επιχειρώντας να βάλεις μια τάξη σε όσα παρακολουθείς να εκτυλίσσονται σε ένα χωριό του Μεξικού, στην αμερικάνικη παραμεθόριο και στην φιλήσυχη πόλη του Πόρτλαντ. Όπως συνέβη και στο παρελθόν έτσι κι εδώ ο Μεξικάνος, βάζει σε πρώτη ανάγνωση, το συναίσθημα της απώλειας. Βασικά, ενός κοντινού στους χαρακτήρες ανθρώπου, ώρα με την ώρα όμως αυτό το χάσιμο παίρνει κι άλλες διαστάσεις. Ο Arriaga, έχει αγαθές προθέσεις, όμως έχει και δύσκολο έργο. Η κατανομή μελέτης των ρόλων, γίνεται εντελώς ανισομερώς. Ξοδεύει την μισή ταινία, για να ορίσει το ερωτικό δέσιμο ανάμεσα στους νεαρούς πρωταγωνιστές του, μη δίνοντας ούτε μισό λεπτό επεξήγησης, γιατί οι γονείς τους, διάλεξαν τον δρόμο της παρανομίας. Και επιπροσθέτως, είναι πλήρως ενοχλητικό, να κατακερματίζεται, δύο φορές μάλιστα μέσα στο ίδιο φιλμ, ο ισχυρότερος κρίκος που υπάρχει στην πλάση, αυτός μεταξύ της μάνας και του παιδιού...

Για πες: Εύκολα θα μπορούσα να φανταστώ πως η Charlize είναι κόρη της Kim. Κατάξανθες, με σωστή διαφορά ηλικίας, έχουν υπάρξει σύμβολα του σεξ, έχουν ομοιότητες στα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά. Αυτός ο συσχετισμός μοιάζει επιτυχημένος και θα περίμενε κάποιος, πως με την δεδομένα καλή τους παρουσία, θα ισχυροποιούνταν και η θεματική. Αντιθέτως εδώ, οι δύο τους - μαζί με την πιτσιρίκα Jennifer Lawrence - αν και δεν βρίσκονται ποτέ στο ίδιο πλάνο, επιδίδονται σε ένα άτυπο ράλι για το ποια είναι η εκφραστικότερη. Παράγουν λοιπόν δύο πανίσχυρους χαρακτήρες, που συνάμα όμως καταρρακώνουν όλους τους υπόλοιπους, που φαντάζουν καρικατούρες. Πρέπει να ομολογήσω πάντως, πως εικαστικά είναι υπέροχο συναίσθημα να τις καμαρώνεις και τις δύο - η Bassinger στα 55 της μάλιστα με κέρδισε περισσότερο από την αγέλαστη Theron - στο ίδιο έργο. Ένα φιλμ, που χάθηκε μέσα στην φιλοδοξία εκείνου που το συνέγραψε, που πίστεψε, πως ένας καλός κτίστης, μπορεί να γίνει συνάμα και αξιόλογος αρχιτέκτονας. Ή παπάς, παπάς, που λένε στο χωριό μου, ή ζευγάς, ζευγάς, Δον Guillermo...